เราบ่นๆ เพ้อๆ เพราะกำลังเครียดมากๆ
กับการตัดสินใจที่จะต่อ รึจบความสัมพันธ์ที่มีมานาน
นานจนกำลังจะจดทะเบียน
แต่มีปัญหาตกลงกันไม่ได้ แฟนเป็นคนเจ้าอารมณ์ ใจร้อน
คิดเองเออเองเสร็จ แทบไม่เคยปรึกษาเราเลย
จริงอยู่เราคุยกันว่าโอเคจะจดทะเบียนกันละนะ
แต่ยังไม่ได้กำหนดวัน
แต่เค้าไปดำเนินการนัดหมายเสร็จสรรพ
(เราไม่รู้ระเบียบการจดทะเบียนกับต่างชาติที่ฮ่องกงค่ะ)
พอเราบอกว่าวันที่เค้านัดเอาไว้เราไม่ว่าง
เค้าก็โกรธ น้อยใจ ต่อว่าเราแล้วบอกว่างั้นยกเลิกให้หมดเลยแล้วกัน
ครั้งหน้าไม่ใช่นัดได้ง่ายๆนะ แถมเค้าต้องเสียค่าดำเนินการอะไรๆ ไปแล้วด้วย
อ้าวเราผิดเหรอเนี่ยจะจองตั๋วให้เราไปเมื่อไหร่ก็ไม่บอกเราก่อนนี่นา
แล้วเราคิดว่าถึงจะต้องเสียเงินก็คงไม่มากมายอะไร (รึเปล่า)
เราต้องอยู่ทางนี้เพราะเรามีธุระเรื่องลูกเรา เราก็ต้องทำหน้าที่แม่สิ
ตอนนี้เราเครียดมากๆ จนอยากร้องไห้ระบายมันออกมา
แต่ก็ร้องไม่ออก มันจุก มันชา
คนที่เรารัก และคิดว่าเค้ารักเรามาก
เราคิดว่าเค้าจะเข้าใจเรากลับไม่พยายามเข้าใจเราเลย
ทุกครั้งที่ผิดใจกันคือเรา เราผิดตลอด
นับวันเรายิ่งรู้สึกด้อยค่าเหมือนไม่มีดีอะไรเท่าไหร่ในสายตาเค้า
เป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันนานเกินไปเหรอ
(จริงๆ แล้วเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะคะ จะเจอกันเดือนเว้นสองเดือนเพราะเค้าอยู่อเมริกาซะส่วนมาก)
ตอนแรกที่คิดจะจดทะเบียนเพราะเราคบกันมานานมาก
เรียกว่ามากกว่าคนแต่งงานกันหลายคู่ด้วยซ้ำ
แต่พอเอาเข้าจริงๆ ตอนนี้เราชักกลัวเพราะที่ผ่านมา
เราไม่เคยไปเห็นบ้าน หรือครอบครัวที่อเมริกาเค้าเลย
ตอนนี้เค้ายังไม่ได้ซื้อบ้าน ก็ไม่รู้ว่าจะรอซื้อหลังจากนี้หรือว่ายังไง
(ให้เราช่วยหาร)
ถ้าซื้อบ้านที่เมืองไทยเราโอเคนะเราซื้อเองได้
แต่ไปที่โน่นเราบอกตรงๆ เรากลัวๆ ไปหมด
แค่ยังไม่จดทะเบียนยังกลัว แล้วจะจดทำไม อันนี้เพื่อนเราท้วงมา
แล้วการจดทะเบียนน่ะง่าย แต่ตอนหย่าน่ะวุ่นวาย
เราเคยขอทำสัญญาก่อนแต่งงานซึ่งเค้าโกรธเรา
แล้วบอกว่า ถ้าไม่เชื่อใจกันก็อย่าอยู่ด้วยกันเลย
เฮ้ออออ ใจคนเรามันเปลี่ยนได้ตลอดเวลานี่นา
ใครจะรู้วันนี้เค้ารักเรา พรุ่งนี้ มะรืนนี้เค้าอาจเกลียดเราก็ได้
เห็นหลายเคสแล้วจบไม่สวยเลย
สำหรับเราถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้เรายินดีเป็นเพื่อนกัน
แต่สำหรับเค้าเราไม่รู้...
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา เราใช้เงินคนละกระเป๋านะคะของใครของมัน
มีแค่บางช่วงสั้นๆที่เราขัดสนแล้วเค้าก็ช่วยค่ะ
ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเราซื้อหาด้วยตัวเองไม่เคยต้องมาส่งเสียอะไรเรา
กำลังพยายามทำใจว่าอยู่คนเดียวชีวิตจะสบายกว่าไหม
ไม่ต้องพะวง ไม่ต้องทุกข์ร้อนใจ
แต่ระยะเวลาความผูกพันที่มี มันทำให้เราใจหาย
แค่คิดว่าต่อไปจะไม่มีรอยยิ้ม เสียงเรียกชื่อเราแบบนี้อีกแล้ว
น้ำตาพาลจะไหล..
ถ้าติดแทกผิดที่ขอโทษด้วยนะคะ ไม่ได้ตั้งกระทู้นานมากๆ แล้วค่ะ
@@ เวลา18 ที่กำลังจะหายไป เอาเข้าจริงๆ รู้สึกหวิวๆ เศร้า มันจุกจนอธิบายไม่ถูก @@
กับการตัดสินใจที่จะต่อ รึจบความสัมพันธ์ที่มีมานาน
นานจนกำลังจะจดทะเบียน
แต่มีปัญหาตกลงกันไม่ได้ แฟนเป็นคนเจ้าอารมณ์ ใจร้อน
คิดเองเออเองเสร็จ แทบไม่เคยปรึกษาเราเลย
จริงอยู่เราคุยกันว่าโอเคจะจดทะเบียนกันละนะ
แต่ยังไม่ได้กำหนดวัน
แต่เค้าไปดำเนินการนัดหมายเสร็จสรรพ
(เราไม่รู้ระเบียบการจดทะเบียนกับต่างชาติที่ฮ่องกงค่ะ)
พอเราบอกว่าวันที่เค้านัดเอาไว้เราไม่ว่าง
เค้าก็โกรธ น้อยใจ ต่อว่าเราแล้วบอกว่างั้นยกเลิกให้หมดเลยแล้วกัน
ครั้งหน้าไม่ใช่นัดได้ง่ายๆนะ แถมเค้าต้องเสียค่าดำเนินการอะไรๆ ไปแล้วด้วย
อ้าวเราผิดเหรอเนี่ยจะจองตั๋วให้เราไปเมื่อไหร่ก็ไม่บอกเราก่อนนี่นา
แล้วเราคิดว่าถึงจะต้องเสียเงินก็คงไม่มากมายอะไร (รึเปล่า)
เราต้องอยู่ทางนี้เพราะเรามีธุระเรื่องลูกเรา เราก็ต้องทำหน้าที่แม่สิ
ตอนนี้เราเครียดมากๆ จนอยากร้องไห้ระบายมันออกมา
แต่ก็ร้องไม่ออก มันจุก มันชา
คนที่เรารัก และคิดว่าเค้ารักเรามาก
เราคิดว่าเค้าจะเข้าใจเรากลับไม่พยายามเข้าใจเราเลย
ทุกครั้งที่ผิดใจกันคือเรา เราผิดตลอด
นับวันเรายิ่งรู้สึกด้อยค่าเหมือนไม่มีดีอะไรเท่าไหร่ในสายตาเค้า
เป็นเพราะเราอยู่ด้วยกันนานเกินไปเหรอ
(จริงๆ แล้วเราไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดนะคะ จะเจอกันเดือนเว้นสองเดือนเพราะเค้าอยู่อเมริกาซะส่วนมาก)
ตอนแรกที่คิดจะจดทะเบียนเพราะเราคบกันมานานมาก
เรียกว่ามากกว่าคนแต่งงานกันหลายคู่ด้วยซ้ำ
แต่พอเอาเข้าจริงๆ ตอนนี้เราชักกลัวเพราะที่ผ่านมา
เราไม่เคยไปเห็นบ้าน หรือครอบครัวที่อเมริกาเค้าเลย
ตอนนี้เค้ายังไม่ได้ซื้อบ้าน ก็ไม่รู้ว่าจะรอซื้อหลังจากนี้หรือว่ายังไง
(ให้เราช่วยหาร)
ถ้าซื้อบ้านที่เมืองไทยเราโอเคนะเราซื้อเองได้
แต่ไปที่โน่นเราบอกตรงๆ เรากลัวๆ ไปหมด
แค่ยังไม่จดทะเบียนยังกลัว แล้วจะจดทำไม อันนี้เพื่อนเราท้วงมา
แล้วการจดทะเบียนน่ะง่าย แต่ตอนหย่าน่ะวุ่นวาย
เราเคยขอทำสัญญาก่อนแต่งงานซึ่งเค้าโกรธเรา
แล้วบอกว่า ถ้าไม่เชื่อใจกันก็อย่าอยู่ด้วยกันเลย
เฮ้ออออ ใจคนเรามันเปลี่ยนได้ตลอดเวลานี่นา
ใครจะรู้วันนี้เค้ารักเรา พรุ่งนี้ มะรืนนี้เค้าอาจเกลียดเราก็ได้
เห็นหลายเคสแล้วจบไม่สวยเลย
สำหรับเราถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้เรายินดีเป็นเพื่อนกัน
แต่สำหรับเค้าเราไม่รู้...
ตลอดระยะเวลาที่คบกันมา เราใช้เงินคนละกระเป๋านะคะของใครของมัน
มีแค่บางช่วงสั้นๆที่เราขัดสนแล้วเค้าก็ช่วยค่ะ
ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเราซื้อหาด้วยตัวเองไม่เคยต้องมาส่งเสียอะไรเรา
กำลังพยายามทำใจว่าอยู่คนเดียวชีวิตจะสบายกว่าไหม
ไม่ต้องพะวง ไม่ต้องทุกข์ร้อนใจ
แต่ระยะเวลาความผูกพันที่มี มันทำให้เราใจหาย
แค่คิดว่าต่อไปจะไม่มีรอยยิ้ม เสียงเรียกชื่อเราแบบนี้อีกแล้ว
น้ำตาพาลจะไหล..
ถ้าติดแทกผิดที่ขอโทษด้วยนะคะ ไม่ได้ตั้งกระทู้นานมากๆ แล้วค่ะ