เรื่องเล่า รั้วเฟื้องฟ้า

เรื่องเล่า รั้วเฟื้องฟ้า
สวัสดีค่ะ  นี่เป็นการตั้งกระทู้ครั้งแรกของพวกเรา เป็นเรื่องเล่าจากประสบการณ์จริงที่เราได้เจอ   และอยากนำมาเล่าสู่กันฟัง  ไม่อยากให้เรื่องราวที่เราได้พบเจอเป็นเพียงแค่ความทรงจำของเรา  ฝากติดตามด้วยนะคะ
.
.
.


นี่เป็นอาคารเฉลิมพระเกียรติ    หรือพวกเราเรียกว่าตึกแปด เป็นสถานที่ที่พวกเราใช้เรียนหนังสือ  โดยใต้ตึกจะมีโต๊ะ  วันแรกของการเปิดเทอมในช่วงภาคเรียนที่หนึ่ง สิ่งที่นักเรียนโรงเรียนสุรนารีจะทำคือการตื่นแต่เช้าไปจองโต๊ะ  บางคนมาตั้งแต่ประตูยังไม่เปิด ซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักเรียนม.ปลาย  หนึ่งในนั้นก็มีเราด้วย

เราตื่นมาตั้งแต่ตี 4 อาบน้ำแต่งตัวก็ปาไปตี 5 ข้าวก็ไม่ได้กิน  ดันต้องแหกขี้ตาไปจองโต๊ะให้เพื่อนแต่เช้า เรารีบวิ่งเข้าโรงเรียนตั้งแต่ประตูเปิด  วิ่งไปในความมืดภายในโรงเรียน  และโต๊ะที่พวกเราได้ช่างเป็นทำเลที่ดีแหลือเกิน คือหลังฝ่ายปกครองและข้างห้องน้ำชาย รั้วข้างๆคือโรงเรียนอนุบาล  พอไปถึงก็เจอเพื่อนโต๊ะข้างๆ และได้รู้ว่าเพื่อนมาจองให้แล้ว  ไม่เข้าใจว่าจะตื่นมาทำไม



โต๊ะเราเอง


นั่งวันแรกมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เรานั่งกิน  นั่งเล่น นั่งทำงานกันกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน  สักพักเราก็ได้กลิ่นแปลกๆขึ้นมา  ไม่รู้ว่ามันคือกลิ่นอะไร  พอหลายวันกลิ่นเริ่มแรงขึ้น  เราก็เริ่มโวยวายสงสัยว่ากลิ่นนี้มันคืออะไร…และเราก็ได้รุ้ว่ามันคือกลิ่นห้องน้ำชายจ้า  เพื่อนต่างห้องที่แวะเวียนมานั่งก็ยังสงสัยว่าพวกเราทนนั่งกันมานานได้ไงตั้งสามปี ในใจก็ถามตัวเองว่า นั่นสิ…กูทนได้ไง


    ทุกวันจะมีพี่สาวคนสวย  เธอคือบุคคลที่พอนักเรียนสุรนารีได้ยินเสียงมอเตอร์ไซต์แล้วจะวิ่งหนีหายไปกันหมด เราก็ด้วย  ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ผิดระเบียบ
    ตั้งแต่ได้เข้ามาอยู่ในรั้วเฟื่องฟ้า  ก็สงสัย แม่ใหญ่คือใคร? ทำไมต้องเรียกครูว่าพ่อ  แม่?  แล้วคณะ 12 คณะคืออะไร?

ตั้งแต่ปฐมนิเทศพวกเราพบเจอเพื่อนมากมาย สมัยนั้นพี่ปีตอนพวกเราอยู่ม.ต้นหน้าตาดีมาก  ดังมาก ยิ่งเป็นพวกคณะกรรมการนักเรียนแล้วด้วย โคตรปังอ่ะ ออร่านี่พุ่งเลยอ่ะ  พวกเราเองก็เป็นหนึ่งในบรรดา fc ของพี่ๆทั้งหลาย ทั้งพี่แก้มประธานกิจฯมัทรี  พี่บิว-พี่เบลแฝดที่หล่อที่สุดในโรงเรียน พี่แจ๋ม  พี่น้ำ af12 (สมัยนั้นหล่อ ห้าว เท่ห์) พี่พิมประธานคณะสุระ  นี่เป็นแค่การยกตัวอย่างเหล่าบรรดารุ่นพี่ที่หน้าตาดีทั้งหลาย

    หลายคนคงสงสัยว่าคณะคืออะไร  มันก็คือสี โรงเรียนเรามีทั้งหมด 12 สี (เยอะมาก)  ส่วนชื่อของแต่ละสีก็คือชื่อของวีรกษัตรีและนางในวรรณคดี เช่น คณะสาวิตรีสีน้ำตาล (คณะเราเองแหละ)  คณะจามเทวีสีแสด  คณะสีดาสีบานเย็น อะไรประมาณนี้  คงเป็นโรงเรียนแรกที่มีสีเยอะขนาดนี้  แต่ไม่จำนวนสีก็ไม่น่าตกใจเท่าจำนวนนักเรียนที่มีมากถึง 5000 กว่าชีวิต

    ในช่วงการจัดกรีฑาคณะโรงเรียนและเหล่าสภาก็โปรโมตอย่างดิบดี  เชิญชวนให้ทุกคนเข้ามาดู  แต่คนนอกห้ามเข้า คือร่ะ… และการจัดแต่ละปีก็โคตรอลังการงานสร้าง   ทุกคนเต็มที่กับงานมาก ทุกชั้นมีส่วนร่วมหมด

น้องม.ต้นก็ต้องขึ้นเชียร์  ส่วนหนึ่งก็เป็นนักกีฬา

ม.4 จัดทำพาเหรอเปิดสนาม

ม.5 ทำทุกอย่าง!

ม.6 เต้นพิธีเปิด-ปิดสนาม

    ตอนอยู่ม.1 ก็รู้สึกว่าพี่ม.6 โคตรสบาย  ไม่ต้องเรียนซ้อมเต้นอย่างเดียว  ส่วนพวกเรานั่งตบขาซ้อมเชียร์เสียงแหบ  ไม่ยุติธรรม! แต่พอขึ้นมาม.6 ก็ได้รู้ว่ามันไม่สบายอย่างที่คิด  โคตรเหนื่อย  ซ้อมเป็นเดือน  กลางแดดดาอะไรดา ร้อนก็ร้อน แฟชั่นกันแดดนี่มาเต็ม บางคนนี่เหมือนมาปล้นโรงเรียน แต่หนักสุดเว้ย คือดันต้องมาซ้อมช่วงสอบตรง  ถ้าหยุดอ่านก็เต้นไม่ได้  ถ้ามาซ้อมเต้นก็เสียเวลาอ่าน  โคตรปวดหัว โคตรเหนื่อย โคตรเซ็ง  และคือซ้อมมาเป็นเดือนเต้นไม่ถึง 2 นาที  เปลี่ยนความคิดเลยว่าทำแบบนี้มันไม่สบายเลยสักนิด

    พอได้มาเป็นเด็กม.6  ได้มายืนในจุดๆนี้  จุดที่ว่าเราแกที่สุดในโรงเรียนก็แอบใจหายเหมือนกันว่าจะจบจากรั้วเฟื่องฟ้า  อยากจบแต่เราไม่อยากจาก  ไม่อยากจากเพื่อน ไม่อยากเรื่องราวต่างๆที่ๆได้เจอมา  เพื่อนของเราที่คบกันมาหลายปีสักวันก็ต้องแยกกันไป  คงไม่ได้ยินเสียงหัวเราะ  เสียงพูดคุย  การลอกการบ้านกัน  ทุกอย่างมันก็จะกลายเป็นความทรงจำไป  คงไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกันอีกแล้ว   ทุกๆเที่ยงไม่ว่าเพื่อนในกลุ่มคนไหนจะเลิกช้าเลิกเร็ว  พวกเราก็จะรอไปกินข้าวพร้อมกัน  เดินพูดคุยกันด้วยเสียงหัวเราะ  



นี่เป็นสวัสดิการหรือโรงอาหาร


    ม.5 และ ม.6 จะพักกินข้าวหลังน้อง  ไปถึงข้าวก็เริ่มหมดอะไรประมาณ  ยิ่งวันไปช้าแทบไม่อะไรเหลือให้กิน  แต่บางร้านก็ใจดี  ให้ข้าว ให้กับเยอะมาก ไม่ใช่ไร  เขาจะเก็บแล้ว  แต่ก็ดีนะ  เรากินอิ่มดี   พอเดินกลับโต๊ะก็จะเจอลุงภารโรงขับรถมาเก็บขยะ  พวกเราก็เรียกว่าปะป๊า  เราเดินกลับโต๊ะทีไรก็เจอทุกที และกลิ่นนี่ใช่ย่อย  โคตรเหม็น 555555  พอกลับโต๊ะก็ดันได้กลิ่นห้องน้ำอีก  ดมจนชินอ่ะ  นี่ถ้าเป็นมะเร็งจมูกอย่าตกใจ ถถถถถถถถถถถถถถถ

    ห้องน้ำชายข้างโต๊ะชายนี่ผู้หญิงเยอะมาก  เยอะจนผู้ชายไม่กล้าเข้าอ่ะ  และทุกๆเย็นหน้ากระจกห้องน้ำชายจะมีแต่ผู้หญิงยืนส่อง ทาแป้ง เช็ตผม คือกลับบ้านหน้าต้องเต็ม  เพื่อนเราก็เป็น มีคนหนึ่งโคตรหวงผมอ่ะ แตะนิดแตะหน่อยมันบ่น กลัวผมเสียทรง  ล่ะตอนมันบ่นโคตรขำอ่ะ

    สงสัยใช่ป่ะว่าทำไมถึงมีห้องน้ำชาย โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนหญิงล้วนที่มีผู้ชายมาเรียน พวกโครงการพสวท  คงเป็นโรงเรียนหญิงล้วนโรงเรียนแรกที่มีผู้ชายมาเรียน  แต่เราจะไม่พูดถึงพวกนั้นนะ เพราะเราไม่รู้จัก    ทุกเย็นวันจันทร์  กับวันศุกร์ก่อนจะกลับบ้านจะเป็นวันที่ต้องพบครูที่ปรึกษาตามคณะ  ส่วนใหญ่แถบโต๊ะของพวกเราจะเป็นเพื่อนๆกันทั้งนั้น  ก็จะไม่ค่อยไปเข้ากัน  นั่งคุยกัน กลุ่มใหญ่มาก สักพักกระจกหลังฝ่ายก็เปิดออก  ครูในฝ่ายเปิดโทรโข่งไล่  เมื่อนั้นแหละจ้า  ทั้งแถบวงแตก  หายเรียบราวกับไม่เคยมีคนอยู่  เคยครั้งนึงตอนนั้นเราก้ไม่เข้าคณะมันเป้นวันก่อนสอบโอเน็ต  เราก็นอนหลับอยุ่โต๊ะ คือง่วงมาก หลับสนิทเลย  ตื่นมาอีกทีเพื่อนที่นั่งด้วยกันหาย  หันไปเจอครูในฝ่ายยืนอยู่  เพื่อนนี่โคตรรักเลย  ไม่ปลุกเลย  เรากับเพื่อนบางคนที่กำลังอ่านหนังสือก็โดนให้ไปบำเพ็ญประโยชน์คือกวาดใบไม้ กวาดไปยังไงมันก้หล่นมาอยู่ดี เฮ้อ

ทุกเย็นก็จะมีเด็กมากวาดใบไม้แถวนั้นเยอะไปหมด  ถ้าคนภายนอกเห็นคงคิดว่าเด็กสุระเป็นคนมีน้ำใจ  ชอบบำเพ็ญประโยชน์  แต่เปล่าเลย  พวกนั้นโดนทำโทษ แต่ถึงแม้ว่าเราจะไม่ค่อยเข้าคณะก็เถอะ  แต่เราก็รักโรงเรียน  รักครูที่ปรึกษานะ (น้องๆไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง)  ฝ่ายปกครองสุรนารีเป็นห้องที่มีครูจับเด็กเยอะมาก  เราเองเมื่อก่อนไม่ว่าถูกหรือผิดระเบียบก็พอเห็นใครสักคนเดินมาจากฝ่ายวิ่งหนีตูดแลบไปแล้ว  นึกแล้วก็ขำตัวเองว่าตอนนั้นทำไปได้ยังไง



นี่เป็นหน้าฝ่ายปกครอง


     ทุกครั้งที่เราต่อลิฟต์โรงเรียนเนี้ย  นักเรียนส่วนใหญ่ก็มันจะยืนกันเป็นกลุ่มก้อน พูดคุยกันตามประสาเพื่อนสนิท   ยืนไปสักพักครูในฝ่ายก็เดินออกมา…คนที่คุณก็รู้ว่าใคร  แค่ออกมาแค่นั้นแหละทุกนในแถวเหมือนจะรู้รีบขยับเข้าหากันอย่างเป็นระเบียบ แล้วครูก็มาบ่น  คนที่โดนก็เป็นพี่ม.6  สิครัช  เพราะต้องแบบอย่างให้น้อง  นึกตลกดีนะ  พิมพ์ไปแบบนี้ก็นึกถึงบรรยากาศตอนนั้นเลย  อยากกลับไปเป็นแบบนั้นบ้าง

    พิมพ์มาตั้งนานขอจบไว้เพียงแค่นี้  เราจะกลับมาต่อนะ  ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน 