สวัสดีคะ คือหนูมีเรื่องที่อยากมาระบาย และอยากถาม หนูอายุ 15 ปีค่ะ ตอนนี้เรียน กศน.
เหตุผลที่เรียนกศน. ไม่ใช่เพราะทุนทรัพย์หรือปัญหาทางบ้าน เหตุเป็นเพราะหนูเองที่ไม่ไปโรงเรียน อยู่ๆก็รู้สึกไม่อยากไป หนูเป็นคนที่ไม่ได้เกเรหรือสอบตกนะคะ คะแนนออกมาในทางดีมากเลยด้วยซ้ำ
ก่อนที่จะมาเรียนกศน. หนูอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีเพื่อนข้างบ้าน เล่นอยู่คนเดียวแรกๆก็เฉยๆไม่เหงา แต่พอสักพักหนูเริ่มมีอาการเบื่อ เครียดถึงขั้นร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ เป็นสัก 2-3 ชม. ก็หายคะ พ่อแม่ทำงาน อาการแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก แต่ก็ไม่ได้บอกใคร กลัวคนอื่นมองว่าเป็นบ้า พ่อแม่มีทะเลาะกันบ้างนิดหน่อยแต่ไม่ได้อะไรมาก
และมาเป็นหนักๆช่วงที่ บ้านหนูมีค่าใช่จ่ายไม่พอค่ะ แม่เป็นหนี้ ก็เลยต้องหนีไปตจว. สามคนพ่อแม่ลูก ร้องไห้ด้วยกันเป็นสิ่งเลวร้ายที่ฉันจะไม่ลืม คือเห็นแม่ร้องไห้แล้วทนไม่ได้คะ พอสักพักก็กลับมาอยู่บ้าน แต่แม่ต้องหลบๆซ่อนๆ สิ่งที่อยากได้ก็ไม่ได้เหมือนแต่ก่อน แล้วพอแม่เริ่มทำงาน ฉันก็อยู่คนเดียวอีกตามเคย กินข้าวกล่องทุกวันใช้ชีวิตแบบนี้มาหลายเดือนมาก อาการที่ว่าก็ยังเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ
จนมาถึงจุดนึงที่ฉันเริ่มติดตามศลป.เกาหลี คืออยากจะบอกว่าอาการนั้นไม่เกิดขึ้นเลย ไม่มีเลยค่ะ มีความสุขมาก ผ่านมาจะ3 ปี
ณ.ปัจจุบัน ฉันเริ่มมีอาการเดิมกลับมาค่ะ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยทะเลาะกันนะคะ แม่ก็ไม่ค่อยมาบ่นเรื่องเงินในบ้าน หนูรู้สึกเบื่อ รู้สึกเครียด และร้องไห้ออกมา ถึงขั้นคิดจะไม่อยากอยู่เลยก็มี บ้างครั้งก็รู้สึกได้นะคะว่าตัวเองพูดคนเดียวเหมือนสร้างเพื่อนในจินตนาการมา (แต่ก็ยังติ่งอยู่นะคะ ) หนูไม่รู้จะทำยังไง หนูเป็นโรคเก็บกดหรือป่าว หนูไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร
นี่ฉันเป็นเด็กเก็บกดหรือนี่...
เหตุผลที่เรียนกศน. ไม่ใช่เพราะทุนทรัพย์หรือปัญหาทางบ้าน เหตุเป็นเพราะหนูเองที่ไม่ไปโรงเรียน อยู่ๆก็รู้สึกไม่อยากไป หนูเป็นคนที่ไม่ได้เกเรหรือสอบตกนะคะ คะแนนออกมาในทางดีมากเลยด้วยซ้ำ
ก่อนที่จะมาเรียนกศน. หนูอยู่บ้านคนเดียว ไม่มีเพื่อนข้างบ้าน เล่นอยู่คนเดียวแรกๆก็เฉยๆไม่เหงา แต่พอสักพักหนูเริ่มมีอาการเบื่อ เครียดถึงขั้นร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้สาเหตุ เป็นสัก 2-3 ชม. ก็หายคะ พ่อแม่ทำงาน อาการแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมาก แต่ก็ไม่ได้บอกใคร กลัวคนอื่นมองว่าเป็นบ้า พ่อแม่มีทะเลาะกันบ้างนิดหน่อยแต่ไม่ได้อะไรมาก
และมาเป็นหนักๆช่วงที่ บ้านหนูมีค่าใช่จ่ายไม่พอค่ะ แม่เป็นหนี้ ก็เลยต้องหนีไปตจว. สามคนพ่อแม่ลูก ร้องไห้ด้วยกันเป็นสิ่งเลวร้ายที่ฉันจะไม่ลืม คือเห็นแม่ร้องไห้แล้วทนไม่ได้คะ พอสักพักก็กลับมาอยู่บ้าน แต่แม่ต้องหลบๆซ่อนๆ สิ่งที่อยากได้ก็ไม่ได้เหมือนแต่ก่อน แล้วพอแม่เริ่มทำงาน ฉันก็อยู่คนเดียวอีกตามเคย กินข้าวกล่องทุกวันใช้ชีวิตแบบนี้มาหลายเดือนมาก อาการที่ว่าก็ยังเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ
จนมาถึงจุดนึงที่ฉันเริ่มติดตามศลป.เกาหลี คืออยากจะบอกว่าอาการนั้นไม่เกิดขึ้นเลย ไม่มีเลยค่ะ มีความสุขมาก ผ่านมาจะ3 ปี
ณ.ปัจจุบัน ฉันเริ่มมีอาการเดิมกลับมาค่ะ พ่อแม่ก็ไม่ค่อยทะเลาะกันนะคะ แม่ก็ไม่ค่อยมาบ่นเรื่องเงินในบ้าน หนูรู้สึกเบื่อ รู้สึกเครียด และร้องไห้ออกมา ถึงขั้นคิดจะไม่อยากอยู่เลยก็มี บ้างครั้งก็รู้สึกได้นะคะว่าตัวเองพูดคนเดียวเหมือนสร้างเพื่อนในจินตนาการมา (แต่ก็ยังติ่งอยู่นะคะ ) หนูไม่รู้จะทำยังไง หนูเป็นโรคเก็บกดหรือป่าว หนูไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร