ผมไม่รู้ว่าข้อความของผมจะส่งไปถึงน้องคนนั้นมั้ย แต่ผมก็อยากจะขอขอบคุณเป็นอย่างมากที่น้องเขาทำให้วันนี้ของผมกลายเป็นวันดีๆอีกวันนึง.....
ผมเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าครับ เคยอ่านเรื่องราวของหลายๆคนแต่ก็ไม่คิดว่าจะมีโอกาสใด้เป็นกับเขาบ้างมันกระทบชีวิตประจำวันและการเรียนของผมเป็นอย่างมาก ตอนแรกที่รู้ว่าตัวเองเป็นก็รู้สึกสับสนมากเพราะกลัวว่าใครๆเขาจะหาว่าเป็นบ้า เพื่อนๆน้องๆคนสนิทที่ผมไปปรึกษาหรือเล่าให้ฟังก็ยังแปลกใจว่าหน้าแบบนี้เหรอเป็นโรคซึมเศร้า เพราะปรกติเวลาอยู่กับคนอื่นผมจะดูร่าเริงมาก
วันนี้ผมตัดสินใจมาหาหมอที่โรงพยาบาลจุฬา ซึ่งถ้าใครเคยมาจะทราบว่าต้องมาแต่เช้ามากหลังจากทำบัตรผู้ป่วยเสร็จผมก็ไปหาอะไรกินก่อนขึ้นไปหาหมอเพราะคิดว่าต้องรอนานแน่ๆ แต่เมื่อใด้ขึ้นไปชั้น12ก็แปลกใจเพราะโล่งมาก ผมก็เลยไปยื่นเอกสารจากนั้นพยาบาลใด้บอกว่าหมอมา10โมงให้ไปทานข้าวรอก่อนใด้เลย ผมจึงใด้เดินไปโรงอาหารเพื่อไปนั่งรอเวลา และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของวันดีๆของผม
ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบ9โมงผมใด้มานั่งรอเวลาที่โรงอาหารหลังจากเดินอยู่สักพักผมก็ตัดสินใจนั่งลงที่โต๊ะๆหนึ่ง ตอนแรกก็ไม่ใด้คิดอะไรนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ แต่เมื่อผมใด้เงยหน้าขึ้นมาผมก็ใด้พบน้องนักศึกษาคนนึง เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม กับเพื่อนอีก2คน เธอน่ารักมากครับ หลังจากผมนั่งใด้สักพักเธอก็ใด้หยิบโน้ตบุ้คมานั่งทำงานคล้ายกับว่ากำลังทำพรีเซนท์อะไรสักอย่าง ระหว่างที่นั่งทำงานไปเธอก็ใด้พูดคุยและหัวเราะกับเพื่อน รอยยิ้มนั้นมันทำให้ผมมีความสุขมาก ผมคิดว่าผมหลงรักรอยยิ้มนั้นเข้าแล้ว รอยยิ้มนั้นทำให้วันที่น่าเบื่อและรู้สึกแย่จากอาการที่ผมเป็นกลับกลายเป็นวันที่มีความสุขมากใด้ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ ผมรู้สึกอยากจะขอบคุณเธอคนนั้นมากที่ทำให้วันนี้ของผมเป็นวันดีๆอีกวันที่ผมมีความสุขขนาดนี้ใด้เนื่องจากกระเป๋าของผมไม่มีกระดาษอะไรที่พอจะเขีบนใด้เลย ผมจึงหยิบกระดาษจากไอศครีมโคนของ Dairy Queen ที่ผมเพิ่งทานเสร็จออกมาเขียนคำขอบคุณที่ทำให้วันนี้ของผมมีความสุขโดยที่เธอไม่ใด้รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่สุดท้ายผมก็ไม่ใด้ส่งไปให้เธอใด้รับคำขอบคุณของผม ผมพยายามหาโอกาสที่จะส่งให้เธอตอนที่เธอลุกออกไปจากโต๊ะ แต่ขณะที่เธอเดินกลับมาที่โต๊ะเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ผมจึงไม่อยากจะรบกวนเธอ ยิ่งกระดาษที่เขียนเป็นกระดาษจากไอศครีมโคนผมยิ่งไม่กล้าเอาไปให้เธอที่โต๊ะ เพราะกลัวว่าจะโดนมองว่าตัวเองเป็นโรคจิตหรืออะไรก็ตาม ผมจึงไม่ใด้บอกคำขอบคุณของผมออกไป
นั่นก็เป็นเหตุผลที่ผมมาเขียนกระทู้ในวันนี้ และหวังว่าคำขอบคุณของผมจะส่งไปถึงเธอคนนั้นเข้าสักวันนึงและขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องไร้สาระของผมด้วยนะครัย
ลายมือเละมากรีบเขียนจริงๆ
อยากขอบคุณน้องนักศึกษาแพทย์จุฬาคนหนึ่งที่ทำให้วันนี้ของผมกลายเป็นวันดีๆอีกวัน
ผมเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้าครับ เคยอ่านเรื่องราวของหลายๆคนแต่ก็ไม่คิดว่าจะมีโอกาสใด้เป็นกับเขาบ้างมันกระทบชีวิตประจำวันและการเรียนของผมเป็นอย่างมาก ตอนแรกที่รู้ว่าตัวเองเป็นก็รู้สึกสับสนมากเพราะกลัวว่าใครๆเขาจะหาว่าเป็นบ้า เพื่อนๆน้องๆคนสนิทที่ผมไปปรึกษาหรือเล่าให้ฟังก็ยังแปลกใจว่าหน้าแบบนี้เหรอเป็นโรคซึมเศร้า เพราะปรกติเวลาอยู่กับคนอื่นผมจะดูร่าเริงมาก
วันนี้ผมตัดสินใจมาหาหมอที่โรงพยาบาลจุฬา ซึ่งถ้าใครเคยมาจะทราบว่าต้องมาแต่เช้ามากหลังจากทำบัตรผู้ป่วยเสร็จผมก็ไปหาอะไรกินก่อนขึ้นไปหาหมอเพราะคิดว่าต้องรอนานแน่ๆ แต่เมื่อใด้ขึ้นไปชั้น12ก็แปลกใจเพราะโล่งมาก ผมก็เลยไปยื่นเอกสารจากนั้นพยาบาลใด้บอกว่าหมอมา10โมงให้ไปทานข้าวรอก่อนใด้เลย ผมจึงใด้เดินไปโรงอาหารเพื่อไปนั่งรอเวลา และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของวันดีๆของผม
ตอนนั้นเป็นเวลาเกือบ9โมงผมใด้มานั่งรอเวลาที่โรงอาหารหลังจากเดินอยู่สักพักผมก็ตัดสินใจนั่งลงที่โต๊ะๆหนึ่ง ตอนแรกก็ไม่ใด้คิดอะไรนั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ แต่เมื่อผมใด้เงยหน้าขึ้นมาผมก็ใด้พบน้องนักศึกษาคนนึง เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม กับเพื่อนอีก2คน เธอน่ารักมากครับ หลังจากผมนั่งใด้สักพักเธอก็ใด้หยิบโน้ตบุ้คมานั่งทำงานคล้ายกับว่ากำลังทำพรีเซนท์อะไรสักอย่าง ระหว่างที่นั่งทำงานไปเธอก็ใด้พูดคุยและหัวเราะกับเพื่อน รอยยิ้มนั้นมันทำให้ผมมีความสุขมาก ผมคิดว่าผมหลงรักรอยยิ้มนั้นเข้าแล้ว รอยยิ้มนั้นทำให้วันที่น่าเบื่อและรู้สึกแย่จากอาการที่ผมเป็นกลับกลายเป็นวันที่มีความสุขมากใด้ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ ผมรู้สึกอยากจะขอบคุณเธอคนนั้นมากที่ทำให้วันนี้ของผมเป็นวันดีๆอีกวันที่ผมมีความสุขขนาดนี้ใด้เนื่องจากกระเป๋าของผมไม่มีกระดาษอะไรที่พอจะเขีบนใด้เลย ผมจึงหยิบกระดาษจากไอศครีมโคนของ Dairy Queen ที่ผมเพิ่งทานเสร็จออกมาเขียนคำขอบคุณที่ทำให้วันนี้ของผมมีความสุขโดยที่เธอไม่ใด้รู้ตัวเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่สุดท้ายผมก็ไม่ใด้ส่งไปให้เธอใด้รับคำขอบคุณของผม ผมพยายามหาโอกาสที่จะส่งให้เธอตอนที่เธอลุกออกไปจากโต๊ะ แต่ขณะที่เธอเดินกลับมาที่โต๊ะเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ผมจึงไม่อยากจะรบกวนเธอ ยิ่งกระดาษที่เขียนเป็นกระดาษจากไอศครีมโคนผมยิ่งไม่กล้าเอาไปให้เธอที่โต๊ะ เพราะกลัวว่าจะโดนมองว่าตัวเองเป็นโรคจิตหรืออะไรก็ตาม ผมจึงไม่ใด้บอกคำขอบคุณของผมออกไป
นั่นก็เป็นเหตุผลที่ผมมาเขียนกระทู้ในวันนี้ และหวังว่าคำขอบคุณของผมจะส่งไปถึงเธอคนนั้นเข้าสักวันนึงและขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องไร้สาระของผมด้วยนะครัย
ลายมือเละมากรีบเขียนจริงๆ