รักของผม ที่ครั้งหนึ่ง เคยมีความสุข ที่สุด และไม่เคย ลืมมัน ผมเชื่อว่าทุกคนในโลกนี้ต่างเกิดมาไม่ได้เท่าเทียมกัน เเละรักที่ไม่อาจจะข้ามความเป็นจริงได้
วันนั้นเพื่อนผมได้ชวนผมไปเจอกับเเฟนใหม่ของมันที่ร้านบาร์เเห่งหนึ่ง ซึ่งเพื่อนผมเเละเเฟนใหม่มัน พึ่งจะเคยเจอกันเลยอาจจะเขิลๆ ก็เลยชวนผมไปเป็นเพื่อนที
พอไปถึงที่ร้าน มันเเละผม กับเพื่อนอีก 2 ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไป จึงยืนดูไปพรางๆไปก่อน จนสุดท้ายแม่ของแฟนสาวเพื่อนผม ก็ต้องเรียกไปเจอลูกสาว ซึ่งแม่ของเขาใจดีมากๆ ซึ้งเราก็ไม่กล้าเจอเท่าไร เเต่พอเจอหน้ากันกลับใจดีมาก เเละเพื่อนผมก็ได้คุยกับแฟนสาว เเละหลังจากนั้นพวกเราก็เริ่มมาเที่ยวทุกวัน จนวันหนึ่งมีพี่
สาวของแฟนเพื่อนผมมาทำงานที่ร้าน จนผมทุกชะตามาก จากนั้นผมก็เริ่มเข้าหาเธอ โดยคิดว่าเเค่หยอกๆขำๆ เริ่มจากขอเฟสบุ๊กกัน เริ่มคุยกัน เเละขอเบอร์คุยกัน จนสุดท้ายผมกับเธอก็ได้เป็นแฟนกัน เเต่อายุเราห่างกัน 7-8 ปี ตอนนั้นผมอายุ 18 เธออายุ 25 จะหาว่าผมมีแฟนเเก่ก็ได้นะ หลังจากนั้นเราก็เริ่มโทรหากันมากขึ้นเริ่มมาเที่ยวด้วยกันมากขึ้น จนวันหนึ่งเพื่อนผมก็ได้เลิกลากับแฟนสาวมัน เพราะด้วยการที่คิดว่ามันไม่ใช่ จนผมคิดว่าเพื่อนผมคงไม่มาอีกเเล้ว เเต่ที่สุด ก็มาดืมกันเหมือนเดิม เเต่ขณะที่เพื่อนผม ก็ได้เข้าใจปัญหากับแฟนเก่า จึงเป็นเพื่อนกันได้ เเต่เเล้ววันหนึ่งผมคิดว่าผมอยากจะให้สิ่งดีๆกับเเฟนผมมากกว่านี้ ผมอยากให้เธอสบายเพื่อที่จะเข้าใจปัญหากันเเละกัน กลัวว่าวันหนึ่งเราอาจจะเลิกลากัน เเละเกิดมีปัญหากัน กลับกลายเป็นว่า ผมต่างหากที่ต้องจริงจังกับเธอ เเต่หลังจากตอนนั้นผมก็เริ่มไม่ได้เที่ยว เริ่มออกหาทำงาน จนไม่ค่อยมีเวลามาหาเธอ แฟนผมรักผมมาก จนแฟนผมคิดว่าผมจะเลิกกับเธอหรือมีใครใหม่ไปเเล้ว จึงเข้าหาเพื่อนผม ถามถึงผม เเต่เพื่อนผมก็บอกไม่ทราบเเล้วคอยปลอบเธออยู่เสมอ ว่าเดียวมันคงกลับมาเเหละอาจจะไปทำงานหรือมีธุระก็ได้ เพื่อนผมคอยปลอบใจเธอ คอยดูเเลเธอตอนผมไม่อยู่ จนผมกลับมาคิดอีกที ผมว่าผมพาเธอไปไม่รอดเเน่ ซึ่งตอนนั้นผมก็พยายามหางานทำเเต่เงินก็ไม่ได้มากมายอะไร เเต่ผมรักเธอ เเละเธอก็รักผมมาก ผมจึงอยากจะให้อะไรกับเธอโดยการดูเเลเธอมีให้เธอทุกอย่าง อย่างมีความสุข เเต่ด้านกลับกัน เพื่อนผมดูเเลเธอ คอยคุยกับเธอ ทำให้ได้เเทบทุกอย่าง ทั้งๆที่ไม่ใช่เเฟนหรือเพื่อน ผมเลยตะหนัก ผมจึงตัดสินใจ จะโกหกบอกเธอไปว่า เราเลิกกันเถอะ เพราะเรามีคนใหม่ไปเเล้ว เราขอโทษที่ทำความฝันของเธอไม่ได้ ให้ความสุขไม่ได้ เเต่เธอไม่พูดอะไร ผมเห็นน้ำตาเธอไหลหลินออกมาช้าๆ เธอบอกผมว่าทำไมถึงต้องเป็นคู่เราเเละทำไมผมถึงต้องเลิกกับเธอ เธอไม่ได้ต้องการสิ่งนั้นหรือเงินทอง เเต่เธอต้องการผม ผมบอกกับเธอไปว่า ทุกอย่างฟ้าไม่ได้กำหนดไปเสมอ แต่ทุกอย่างอาจจะเกิดขึ้นจากตัวเรา ที่ไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากกับเรา ผมเริ่มออกห่างเธอ เเละเริ่มดูเธออยู่ห่างๆ เธอเสียใจ เเละต้องซึมเศร้าอยู่นาน จนผมคิดว่าอาจจะมีทางเดียวเพื่อให้เธอมีความสูขเเละดีขึ้น ด้วยการขอให้เพื่อนผมได้ ไปอยู่ดูเเลเธออยู่ไกล้ๆ เเต่ผมบอกกับมันไว้ว่า ขอเเค่อย่าทำให้เธอเสียใจ หรืออย่าทิ้งเธอไป เเค่นี้ เพื่อนผมก็รับปาก แต่ก็ไม่ได้ ดีขึ้นเท่าไร จนนานไปเธอก็เริ่มดีขึ้น เเต่เธอกลับไม่ตอบรับในการที่เพื่อนผมขอจะเป็นเเฟนเธอ เเต่เพื่อนผมก็ไม่ชะล่าใจ ตามเลื่อยๆ จนเธอใจอ่อนยอมให้เพื่อนผมมาเป็นคู่ชีวิต จนเวลาผ่านไปนาน เเต่จากนั้นเธอก็ไม่เคยได้พบผมอีกเลย เเละFACE BOOK หรือเบอร์โทรสับ ก็ไม่เคยได้คุยกันอีกเลย เเต่ผมก็ยังเข้าไปดูหน้าเฟสเธอบ่อยๆ เเต่เธอคงไม่รู้เเละคิดว่าผมลืมเธอไปเเล้ว แต่ไม่เป็นไร ดีเเล้วเธอจะได้ลืมเรื่องนี้ เเละรักกันกับคนใหม่ของเธออย่างมีความสูข พอหลังจากนั้นผมก็ไม่เคยมีใครอีกเลย และผมก็ไม่เคยลืมเธอเลย เเละขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นที่หนึ่งของผม ขอบคุณจริงๆ
เธอเคยเป็นที่หนึ่งของฉัน
วันนั้นเพื่อนผมได้ชวนผมไปเจอกับเเฟนใหม่ของมันที่ร้านบาร์เเห่งหนึ่ง ซึ่งเพื่อนผมเเละเเฟนใหม่มัน พึ่งจะเคยเจอกันเลยอาจจะเขิลๆ ก็เลยชวนผมไปเป็นเพื่อนที
พอไปถึงที่ร้าน มันเเละผม กับเพื่อนอีก 2 ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไป จึงยืนดูไปพรางๆไปก่อน จนสุดท้ายแม่ของแฟนสาวเพื่อนผม ก็ต้องเรียกไปเจอลูกสาว ซึ่งแม่ของเขาใจดีมากๆ ซึ้งเราก็ไม่กล้าเจอเท่าไร เเต่พอเจอหน้ากันกลับใจดีมาก เเละเพื่อนผมก็ได้คุยกับแฟนสาว เเละหลังจากนั้นพวกเราก็เริ่มมาเที่ยวทุกวัน จนวันหนึ่งมีพี่
สาวของแฟนเพื่อนผมมาทำงานที่ร้าน จนผมทุกชะตามาก จากนั้นผมก็เริ่มเข้าหาเธอ โดยคิดว่าเเค่หยอกๆขำๆ เริ่มจากขอเฟสบุ๊กกัน เริ่มคุยกัน เเละขอเบอร์คุยกัน จนสุดท้ายผมกับเธอก็ได้เป็นแฟนกัน เเต่อายุเราห่างกัน 7-8 ปี ตอนนั้นผมอายุ 18 เธออายุ 25 จะหาว่าผมมีแฟนเเก่ก็ได้นะ หลังจากนั้นเราก็เริ่มโทรหากันมากขึ้นเริ่มมาเที่ยวด้วยกันมากขึ้น จนวันหนึ่งเพื่อนผมก็ได้เลิกลากับแฟนสาวมัน เพราะด้วยการที่คิดว่ามันไม่ใช่ จนผมคิดว่าเพื่อนผมคงไม่มาอีกเเล้ว เเต่ที่สุด ก็มาดืมกันเหมือนเดิม เเต่ขณะที่เพื่อนผม ก็ได้เข้าใจปัญหากับแฟนเก่า จึงเป็นเพื่อนกันได้ เเต่เเล้ววันหนึ่งผมคิดว่าผมอยากจะให้สิ่งดีๆกับเเฟนผมมากกว่านี้ ผมอยากให้เธอสบายเพื่อที่จะเข้าใจปัญหากันเเละกัน กลัวว่าวันหนึ่งเราอาจจะเลิกลากัน เเละเกิดมีปัญหากัน กลับกลายเป็นว่า ผมต่างหากที่ต้องจริงจังกับเธอ เเต่หลังจากตอนนั้นผมก็เริ่มไม่ได้เที่ยว เริ่มออกหาทำงาน จนไม่ค่อยมีเวลามาหาเธอ แฟนผมรักผมมาก จนแฟนผมคิดว่าผมจะเลิกกับเธอหรือมีใครใหม่ไปเเล้ว จึงเข้าหาเพื่อนผม ถามถึงผม เเต่เพื่อนผมก็บอกไม่ทราบเเล้วคอยปลอบเธออยู่เสมอ ว่าเดียวมันคงกลับมาเเหละอาจจะไปทำงานหรือมีธุระก็ได้ เพื่อนผมคอยปลอบใจเธอ คอยดูเเลเธอตอนผมไม่อยู่ จนผมกลับมาคิดอีกที ผมว่าผมพาเธอไปไม่รอดเเน่ ซึ่งตอนนั้นผมก็พยายามหางานทำเเต่เงินก็ไม่ได้มากมายอะไร เเต่ผมรักเธอ เเละเธอก็รักผมมาก ผมจึงอยากจะให้อะไรกับเธอโดยการดูเเลเธอมีให้เธอทุกอย่าง อย่างมีความสุข เเต่ด้านกลับกัน เพื่อนผมดูเเลเธอ คอยคุยกับเธอ ทำให้ได้เเทบทุกอย่าง ทั้งๆที่ไม่ใช่เเฟนหรือเพื่อน ผมเลยตะหนัก ผมจึงตัดสินใจ จะโกหกบอกเธอไปว่า เราเลิกกันเถอะ เพราะเรามีคนใหม่ไปเเล้ว เราขอโทษที่ทำความฝันของเธอไม่ได้ ให้ความสุขไม่ได้ เเต่เธอไม่พูดอะไร ผมเห็นน้ำตาเธอไหลหลินออกมาช้าๆ เธอบอกผมว่าทำไมถึงต้องเป็นคู่เราเเละทำไมผมถึงต้องเลิกกับเธอ เธอไม่ได้ต้องการสิ่งนั้นหรือเงินทอง เเต่เธอต้องการผม ผมบอกกับเธอไปว่า ทุกอย่างฟ้าไม่ได้กำหนดไปเสมอ แต่ทุกอย่างอาจจะเกิดขึ้นจากตัวเรา ที่ไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากกับเรา ผมเริ่มออกห่างเธอ เเละเริ่มดูเธออยู่ห่างๆ เธอเสียใจ เเละต้องซึมเศร้าอยู่นาน จนผมคิดว่าอาจจะมีทางเดียวเพื่อให้เธอมีความสูขเเละดีขึ้น ด้วยการขอให้เพื่อนผมได้ ไปอยู่ดูเเลเธออยู่ไกล้ๆ เเต่ผมบอกกับมันไว้ว่า ขอเเค่อย่าทำให้เธอเสียใจ หรืออย่าทิ้งเธอไป เเค่นี้ เพื่อนผมก็รับปาก แต่ก็ไม่ได้ ดีขึ้นเท่าไร จนนานไปเธอก็เริ่มดีขึ้น เเต่เธอกลับไม่ตอบรับในการที่เพื่อนผมขอจะเป็นเเฟนเธอ เเต่เพื่อนผมก็ไม่ชะล่าใจ ตามเลื่อยๆ จนเธอใจอ่อนยอมให้เพื่อนผมมาเป็นคู่ชีวิต จนเวลาผ่านไปนาน เเต่จากนั้นเธอก็ไม่เคยได้พบผมอีกเลย เเละFACE BOOK หรือเบอร์โทรสับ ก็ไม่เคยได้คุยกันอีกเลย เเต่ผมก็ยังเข้าไปดูหน้าเฟสเธอบ่อยๆ เเต่เธอคงไม่รู้เเละคิดว่าผมลืมเธอไปเเล้ว แต่ไม่เป็นไร ดีเเล้วเธอจะได้ลืมเรื่องนี้ เเละรักกันกับคนใหม่ของเธออย่างมีความสูข พอหลังจากนั้นผมก็ไม่เคยมีใครอีกเลย และผมก็ไม่เคยลืมเธอเลย เเละขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นที่หนึ่งของผม ขอบคุณจริงๆ