คนที่ถูกลืม...

สวัสดีครับ วันนี้มีเรื่องอยากรู้แต่ขอเล่าความเป็นไปก่อน ต้องบอกก่อนเลยว่าเป็นความรักทอมดี้ ซึ่งเราเป็นทอมแฟนเราเป็นดี้ ก่อนคบกันเราก็เป็นเพื่อนกันมาก่อนเรียนห้องเดียวกันเราก็แอบชอบเขามาตลอด จนเทอมสุดท้ายก่อนจะไม่ได้เจอเราตัดสินใจบอกความในใจและขอเขาคบ เขาตอบตกลงยอมเป็นแฟนกับเรา คือแบบได้เป็นแฟนคนที่แอบชอบมันดีมากเหมือนฝันเลย นั่นคือจุดเริ่มต้นเรื่องราวความรักเรา เรากับเขาคบกันเหมือนคู่รักทั่วไป ตลอดเวลาที่คบกันเขารักเรามาก มากจนเราคิดว่าเขาขาดเราไม่ได้ เราทำเพื่อเขาทุกอย่างยอมเขาง้อเขาแม้เขาไม่ผิดอะไรเลย เรารักเขามากเช่นกัน (เราลืมบอกแม่แฟนเราไม่รู้ว่าเราคบกันรู้จักเราแค่ในฐานะเพื่อน) เรากับเขาคบกันแบบลับๆ จะมีก็แค่เพื่อนสนิทๆที่มหาลัยรู้เรื่องเรา หลังจากคบกันผ่านไป1ปี เป็นเวลาเดียวกันที่เราสองคนก็ขึ้นปี2 เรียนไปได้สักพักเราก็คุยกันว่าจะพากันเข้ากรุงเทพมาทำงานเนื่องจากที่บ้านแฟนเรามีปัญหาด้านการเงินเขาจึงตัดสินใจมาทำงานในกรุงเทพกับลูกพี่ลูกน้อง เราก็ตามเขามาเพราะเราฝันจะมีอนาคตร่วมกัน เราหนีที่บ้านมาทำให้เรากับป้าทะเลาะกัน เราไม่ได้อยู่กับแม่ ป้าเราส่งเรียนเพราะแม่เราก็ไม่ค่อยมีเงิน พอเรามาถึงกรุงเทพก็พากันไปสมัครงานในสนามบินสุวรรณภูมิ เราทำงานด้วยกันอยู่ด้วยกันทุกวันเรายิ่งฝันถึงอนาคตของเรากับเขา แต่ผ่านไปไม่นานแฟนเราก็เปลี่ยนงานประมาณ2ที่ได้ แต่ปัจจุบันเขาทำงานนอกสนามบินอยู่บริษัทเอกชนแห่งนึง เราก็ใช้ชีวิตปกติผ่านไปอีก1ปี แล้วอยู่มาวันนึง วันนั้นเป็นวันครบรอบ 3 ปีกว่าที่คบกัน และเป็นวันที่เขาขอเราเลิก เขาให้เหตุผลว่าคบกันไปก็เสียเวลาเขาอยากมีอนาคตที่ดีกว่านี้เราคิดว่าเขาพูดเล่นเราปฏิเสธเขาไม่ได้จึงยอมเลิกด้วยความไม่เต็มใจ เขาสัญญากับเราว่า"แม้จะเลิกกันเขาก็จะรักเราและอยู่ข้างเราไปตลอด เขายังรักเราเหมือนเดิมทุกอย่าง" แต่พอเลิกกันได้ไม่ถึงอาทิตย์เขาก็มีคนใหม่เป็นผู้ชาย ทำให้เราเสียใจมากเรารับไม่ได้และเจ็บที่สุดแต่เรากับเขายังอยู่ด้วยกัน เราต้องทนเห็นแฟนใหม่เขามารับมาส่งโทรคุยกันโดยที่เขาไม่สนใจเลยว่าเราจะรู้สึกยังไง ตลอดเวลาที่คบกันเราชวนไปหาแม่เขาบอกหยุดงานไม่ได้ แต่แค่ไม่กี่อาทิตย์เขายอมไปบ้านแฟนใหม่ลางานยาว และไม่กลับบ้านหลายวัน เรากินไม่ได้นอนไม่หลับน้ำหนักลดมากจนไม่สบาย เราทนไม่ไหวตัดสินใจย้ายมาอยู่หอคนเดียว พอเขารู้ว่าเราจะย้ายออก เขาคงเริ่มรู้สึกสงสารเราเขาโทรหาทุกวัน คอยถามว่าเราอยู่ได้ไหมส่งไลน์มาบ้าง บอกคิดถึงบอกอยากเจอ แต่พอเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มหายไปเราไม่มีใครเลยมากรุงเทพก็ไม่มีญาติ ป้าก็ไม่คุยกับเราอีกเลย ชีวิตเราพังมาก แต่เราก็ยังรักเขาอยู่นะไม่เคยลืมเขาได้เลย ถึงทุกวันนี้ก็ 8เดือนแล้วที่เลิกกัน เขาหายไปจากชีวิตเราลืมคำสัญญา ลืมเรื่องราวดีๆที่มีให้กัน สุดท้ายเราก็เป็นคนที่ถูกลืม
บางทีเราก็มีคำถามในใจมากมายอยากจะถามเขา ที่เคยบอกเราว่าขาดเราไม่ได้ ไม่อยากให้เราหายไปจากชีวิตเขา ทุกวันนี้คำพูดเล่านั้นมันหายไปไหน ความรักมากมายเรื่องดีๆที่มีให้กัน สิ่งที่เคยฝัน มันไม่มีค่าพอให้จำเราเลยหรอ
แล้วพวกคุณคิดว่าไงครับเขาลืมไปแล้วจริงๆใช่ไหม??
[ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ]