เพ้อ...

เพ้อ

คืนนี้จันทร์เต็มดวง

มันสว่างไสวลอยเด่นออกมาจากฉากหลังอันมืดมิด

เหล่าดวงดวงน้อยรายล้อมแตะแต้มกระพริบหยอกเย้าอยู่ไม่ห่าง

ลมเย็นแผ่วพลิ้วไล้ผิวกายช่วยปลอบประโลมให้รู้สึกผ่อนคลายลง

มันเป็นช่วงเวลาที่ดูเหมือนโลกทั้งใบกำลังโอบอุ้มสิ่งมีชีวิตทั้งมวลด้วยความเป็นมิตรยิ่ง

แต่ในตอนนี้มันกลับไม่ใช่สำหรับใครบางคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงนี้

ในวันที่ไม่มีเขา

ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไป

ความรู้สึกภายในกำลังบอกว่าอะไรบางอย่างนั้นขาดหายไป

มันเป็นความไม่คุ้นเคย เหมือนกับถูกพรากสิ่งที่เคยมาเติมเต็มให้กับชีวิต

ราตรีที่เคยเข้าอกเข้าใจและเป็นมิตรเสมอกับดูโหดร้ายได้อย่างน่าใจหายเมื่อมันนำความมืดมิดมาทาทับฟากฟ้า

ดวงจันทร์และแสงดาวที่เคยงดงามชวนฝันทุกครั้งที่ได้มอง

แต่ตอนนี้เหมือนกับพวกมันกำลังหยอกล้อกันเพียงเพื่อต้องการให้ผู้ที่เฝ้าดูอยู่เบื้องล่างได้ร้อนรน

เงียบเหงาจับใจ

ลมเย็นอ่อนที่ปะทะผิวกายกลับทำให้รู้สึกหนาวเหน็บเย็นเยือกได้อย่างน่าประหลาด

นับแต่นี้จะไม่มีเขาอีกแล้ว

คนที่เคยนอนมองดูความงดงามบนฟากฟ้ายามค่ำคืนด้วยกัน

คนที่เคยจับมือ โอบประคอง ยิ้มแย้ม ให้กำลังใจกัน

พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรในวันที่จะไม่มีเขายืนอยู่ด้วยกัน

มืดมน

เลือนรางเหลือเกิน

สายตาไม่อาจมองเห็นอะไรได้ชัดเจนดังเก่าก่อน

แม้เพียงในห้วงคะนึงภาพที่เคยชัดเจนยังถูกกางกั้นโดยม่านน้ำตา

ใจหาย

ร่างกายลอยคว้างเบาโหวง

หลังจากนี้จะยังคงลุกขึ้นยืนไหวไหม

จะยังมีแรงเหลือพอประคองตัวไหม

ยามหลับตาจะยังคงเห็นภาพของเขาในนั้นไหม

ควรดีใจหรือเสียใจหากได้เห็นเขาในนั้น

จะเป็นรอยยิ้มหรือน้ำตาที่จะออกมาทักทายในโลกแห่งห้วงนิทรา

คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย

น้ำใสไหลออกจากหน้าต่างของจิตใจอย่างเงียบเชียบ

เดียวดาย

ไม่รู้อะไรสักอย่าง

ไม่อยากรับรู้

ไม่ว่าเรื่องอะไรต่อจากนี้

......................................

แสงแห่งทิวาทอลงมาอาบพื้นพสุธาอย่างอ่อนโยน

ความอบอุ่นโอบคลุมรอบกาย

ตาลืมตื่นขึ้นในโลกแห่งแสง พบโลกแห่งความจริงตรงหน้าอีกครั้ง

ทุกสิ่งภายใต้แสงอาทิตย์ยังคงสว่างไสวชัดเจนดังเช่นวันเก่าก่อน

มันเป็นเช่นนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง

คำพูดที่ใครบางคนเคยกล่าวเอาไว้ผุดขึ้นในความทรงจำ

คนเรามีความรู้สึกสามอย่างกับดวงอาทิตย์

รู้สึกไม่ชอบหากได้รับผลกระทบด้านลบ

ไม่รู้สึกอะไรเป็นพิเศษหากไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย

รู้สึกชอบหากได้รับประโยชน์

และสำหรับเวลานี้คงเป็นความรู้สึกอย่างหลังที่รับรู้ได้กับเวลาเช้าที่เมื่อก่อนไม่เคยอย่างให้มาถึง

โลกถูกสร้างมาอย่างสมดุล

ทุกอย่างมีสองด้านเสมอ

มีกลางคืนย่อมมีกลางวัน

มีวันฝนตกย่อมมีวันฟ้าใส

นึกขอบคุณในใจที่ธรรมชาติสร้างให้มีกลางวันสลับกับกลางคืน

เหมือนกับเวลาแห่งจินตนาการและเวลาแห่งความเป็นจริง

เวลาที่จิตใจหลุดลอยไปไกลและเวลาที่มันกลับมาอยู่กับตัวเอง

อย่างน้อยที่สุดความสว่างไสวมีชีวิตชีวาในยามนี้ก็ยังบอกว่าทุกอย่างตรงหน้าภายใต้แสงตะวันนี้ยังคงจับต้องได้

มันไม่ได้เคว้งคว้างล่องลอยเหมือนรัตติกาลที่เพิ่งผ่านพ้นไป

ไม่ได้เดียวดายท่ามกลางคืนอันหนาวเหน็บที่ผ่านพ้นไปได้อย่างยากลำบาก

ถึงขาดใครไปสักคนโลกก็ยังคงหมุนต่อไป

ทุกสิ่งยังคงดำเนินต่อไปในทางที่มันเป็น

ทุกสิ่งทุกอย่างยังดำเนินต่อไป

ถึงขาดเขาไปก็ยังคงต้องก้าวเดินไปข้างหน้า

และเวลาก็ยังคงเดินต่อไป

มันเป็นอย่างนั้น และมันก็จะยังคงเป็นอย่างนั้นต่อไป

ตลอดไป

ทั้งๆ ที่ก่อนจะหลับตาความคิดต่างๆ ในหัวสมองยังคงสับสน

แต่ในเวลานี้กลับจำไม่ได้แล้วว่าคืนที่ผ่านมาฝันเห็นเขาหรือไม่

มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรอีกแล้ว

ยันกายลุกขึ้นด้วยแรงของตัวเอง เผยยิ้มออกมาให้โลกเห็น จ้องมองดวงตะวันกลมโตเบื้องหน้า

สิ่งเหล่านี้จะทำให้ยืนหยัดและก้าวเดินต่อไปได้

จะกังวลทำไมกับความไม่คุ้นเคยที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

เพราะสุดท้ายความคุ้นเคยจะเข้ามาแทนที่สิ่งนั้นเข้าสักวัน

จะกลัวอะไรกับค่ำคืนอันหนาวเหน็บ

ในเมื่อรู้ว่าสักวันความอบอุ่นจะขับไล่มันไป

สุดท้ายมันก็จะผ่านพ้นไป และแสงแห่งวันพรุ่งก็จะเข้ามาแทนที่ในที่สุด