เรากับนาย !!!! เป็นทุกอย่างแต่ไม่ใช่แฟน

เราไม่รู้จะเริ่มจากไหน  หรือไปปรึกษาใคร เราไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรักหรือป่าว หรือเพียงแค่ความหลง  มันเริ่มจากเราย้ายเข้ามาอยู่คอนโดใน กทม  เริ่มแรกเราเจอผู้ชายคนนี้ที่คอนโดเค้าเป็นลูกชายลุงที่ดูแลคอนโดแห่งนี้  เรามักจะพูดคุยกันเมื่อเจอหน้ากัน หรือเวลาเราเดินขึ้นห้อง จากนั้นเราก็สนิทกันขึ้นเรื่อยๆจนมีอยู่วันนึงเราขอให้เค้าไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเราหน่อย  ก่อนที่เราจะชวนเค้าเราถามเค้าก่อนน่านี้แล้วนะว่าเค้ามีแฟนรึป่าว  ใช่ค่ะคำตอบที่ได้ก็คือไม่มี เราไม่รุ้หรอกว่าเค้าต้องการไร  แต่เราเพียงต้องการเพื่อนไปไหนมาไหนด้วย ไม่ได้ต้องการรักเค้าเป็นคนคุยสนุกนะ เราก็เป็นคนคุยสนุกอยู่แล้ว แต่มันไม่ใช่อย่างที่คิดสิ เพื่อนที่ไหนกัน เดินเล่นไปแล้วขอหอมแก้มเรา  เดินไปจับมือเราไป เทคแคร์เราทุกอย่างบอกได้เลยว่าเป็นผู้ชายที่สาวๆต้องการหุ่นหน้าตา จากเดินเล่นเสร้จเค้าก็ชวนเราไปทานข้าว  เราก็ไปนะเพราะหิวแต่ร้านอาหารที่นี้เป็นเหมือนบาร์นิดๆ  พอนั้งกินไปสักพักแค่นั้นเรา อยู่ดีๆเค้าก็ดึงเราไปจูบ และหอมแก้ม เราอยากถามเค้ามานะว่าทำไมทำแบบนี้  ทำเพื่ออะไรต้องการไร แล้วจากนั้นก็บอกว่ารักเรา ชอบเรา  แต่มันไม่ง่ายแบบนั้นสิ เพราะอยู่ๆก็มีข้อความเข้า  บอกรักและคิดถึง แถมเบอร์โทก็พิมว่าที่รักสะด้วย หลังจากวันนั้นเกือบทุกๆวันก่อนเค้าจะไปทำงาน เค้าจะรอไปส่งเราก่อนและเวลาเลิกงานเค้าจะโทมาเพื่อที่จะมารับเรา ทำแบบนี้เกือบทุกวัน หากเป็นสาวๆคนอื่นคงใจอ่อนแน่เลย  แต่เราไม่เราพยายามบอกกับใจตัวเองตลอดว่ามันคงไม่ใช่ แล้วมีวันนึงน้าเรากลับบ้านมีเราอยู่คอนโดคนเดียว อยู่ๆก็มีเสียงคนเคาะปะตูเราเลยเปิดไปดูใครจะคิดว่าเป็นเค้า เรายังไม่ได้พูดไรเลย เค้าก็ผลักประตูเข้ามา  จากนั้นเกิดไรขึ้นนะหรอ เค้าพยายามจูบเราหอมเราแต่เราปติเสธ พูดได้เลยว่าคืนนั้นไม่ได้นอนทั้งคืน เค้าพยายามจะเอาเราจนถึงเช้า แต่ก้ไม่ได้นะเพราะเราไม่ยอม เค้าก็พยายามทำแบบนี้มาตลอด ทำแบบนี้ประมาณ 2 เดือน ชวนเราไปโน้นไปนี้ จนในที่สุดเราก็ใจอ่อน และวันที่เราใจอ่อนเราก็ได้รู้ความจริงว่า เค้ามีแฟนอยู่แล้ว คบกันได้ 5 เดือนแล้ว  ผุ้ชายคนนี้เค้าอายุ 23 ค่ะ ส่วนแฟนเค้า  อายุ 39  ผู้หญิงเป็นคนในวงการบันเทิงคะ ส่วนผู้ชายทำงานเกี่ยวกับเอกสารของช่องมากสี ถามว่าเราเสียใจไหมเสียใจมาก เราถามเค้าทุกอย่างทำไมทำแบบนี้  เค้าบอกกับเราว่า  ที่เค้าต้องคบกับผู้หญิงคนนี้เพราะความจำเป็น เพียงแค่ต้องการให้ครอบครัวสบายไม่ได้รัก  เพื่อนๆคิดว่ามันมีอยู่จริงหรอค่ะ เราไม่เชื่อนะ เค้าบอกกับเราว่า เราเป็นคนที่เค้ารับโดนไม่หวังผลตอบแทน รักเราจริงๆ ส่วนผู้หญิงคนนั้นเป็นบันได เรานั้งคุยกันนานมากจนผู้หญิงคนนั้นโทมาเราพยายามจะเดินหนี แต่เค้ากับจับเราดึงเข้าไปกอดไปหอมทั้งๆที่คุยกับผู้หญิงคนนั้นอยู่  เรารู้สึกว่าใจมันเป็นชาๆยังไงไม่รู้ หลังจากที่เค้าคุยโทสับเสดเค้าบอกกับเราว่า ไม่รุ้อีกนานแค่ไหนเรื่องนี้มันจะจบ ให้เรารอเค้าหน่อยให้เราอยู่กับเค้าตลอดไปได้ไหม จากนั้นแระ เราโครตเจ็บเลย คิดในใจเห็นแกตัวไปป่าววะ คือทำแบบนี้ทำไมแล้วผู้หญิงคนนั้นก็โทมาอีก เค้าก็เปิดเสียงให้เราฟังนะ ว่าคุยไรกันหลังจากคุยเสด เค้าก็บอกว่าว่า เอกต้องไปแล้วนะ กวางอยู่คนเดียวได้นะ เอกรู้ว่ามันทำใจลำบากแต่เอกรักกวางนะ  มันเจ็บนะ  กลังจากนั้นเค้าก็หายไป 3 วัน เค้าไม่โทมา เราก็ไม่โทหาเค้า เพราะเราพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้คิดอาราย สิ่งที่เสียไป  ก็ลืมๆมัน  แต่ไม่รู้เวรหรือกรรมทำให้เราต้องพบเจอกันบ่อยๆ อาจเป็นเพราะเราอยู่คอนโดเดียวกันด้วย ผ่านไป 3 เดือนจะสิ้นปี เค้าก็ชวนเราไปเที่ยวเชียงใหม่ ไปเคาร์ดาวที่ไหน เราก็ถามเค้านะแล้วแฟนเอกล่ะ แฟนเอกไม่ว่าหรอ เค้าก็บอกเราว่า เอกบอกแล้วใช่ไหมว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แฟน  จากนั้นเราก็ตอบตลกลงเค้าเป็นคนจ่ายทั้งหมด เราก้คิดนะเงินที่จ่ายเนี่ยคงไม่ใช่เงินของผู้หญิงคนนั้นนะ เพราะช่วงนี้เอกเค้าออกจากงานแล้ว  พอถึงปีใหม่เราก็ไปเชียงใหม่  อยากบอกว่าบรรยากาศมันโครตเจ็บปวดเลย  ทำไมเราไม่มีความสุขเลย  เค้าพาเราขับมอไซ ไปโน้นนี้บรรยากาศก็หนาว ใจคนก้หนาว เราไปเที่ยวกันไม่เคยมีรูปภาพเลยแม้แต่รูปเดียว เราไม่รู้ว่าเรารักเอกไปตั้งแต่เมื่อไร ยอมเป็นน้อยตั้งแต่เมื่อไร แต่เราบอกกะเอกตลอดว่าเราไม่ใช่แฟนนายนะ แล้วอย่าเรียกเราว่าเมีย น่าแปลกนะไม่มีสายเรียกเขาจากแฟนของเอกเลยมีแค่เอกขอเราไปโทหาแค่ครั้งเดียวจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย เราอาบน้ำด้วยกันกินข้าวในบรรยากาศที่เจ็บปวดนอนในบรรยากาศที่รู้ทั้งรู้มันคงเป็นไปไม่ได้  หลังกลับจากเคาร์ดาว  เอกก้อพาเราไปหาเพื่อนเค้า บอกเพื่อนเค้าว่าเราเป็นแฟนเค้า  แต่เราปติเสดนะว่าไม่ใช่แฟน เป็นแค่เพื่อน แต่การกระทำมันไม่ใช่ เอกชอบกอดเรา หอม เราต่อหน้าเพื่อน บอกตรงๆนะเราลำคานมาก เวลาผ่านไปความรักเราก็ยิ่งเพิ่มขึ้น พร้อมกับความเจ็บปวด เราพยายามหนีตลอด  เดินหนี ไม่รับสาย  ไม่คุย แต่สุดท้ายก็ใจอ่อน เวลาที่เอกอยู่กับผู้หยิงคนนั้น เอกจะไม่โทหาเรา  และเราก็ไม่เคยโทหาเค้าเลย ช่วงแรกๆเราร้องไห้ทุกวัน เราเหนื่อยที่หนีเท่าไร ก็ทำให้เรายิ่งรัก เราสับสนไม่รู้ว่าเอกเค้ารักเราจริงหรือป่าว หรือเอกแค่หลอกเราม  หรืออะไรยังไง เราสับสน เราจึงตัดสิ้นใจคบกับชาวต่างชาติคนนึงเพื่อที่จะลืม เอกเพราะการกระทำแบบหลบๆซ้อนๆ เราเจ็บไม่มีเรารู้ว่าความสัมพันเรามันมากเกินคำว่าเพื่อน  เอกชอบพูดกับเราตลอดว่าอยากมีลูกกับเค้าไหม หากเรามีลูก ลูกจะหน้าตายังไงนะเพราะเอกก้อหล่อ กวางก็สวย ยิ่งเอกพูดแบบนี้เรายิ่งเจ็บเอกจะชอบเราโทสับเราไปเช็กตลอดว่ามีใครโทมาบ้างคุยกะใครบ้าง เอกชอบพูดว่ากวางคุยกะใครเอกไม่ว่า หากกวางเจอคนที่ดีกว่าเอกกวางไปได้เลยเพราะเอกไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหนที่เอกจะประสบความสำเร็จ จากนั้นแระ น้ำตามันก็ไหลออกมา เพราะเราก็เอาโทสับเอกมาดูเหมือนกัน รูปคู่ของเค้าหวานมากคำพูดที่คุยกันมันแทงใจเรามากเราอยากจะหยุดทุกอย่างแล้วเดินจากไป  ทุกครั้งที่พูดหยิงคนนั้นโทมาเราอยากเดินหนีและวิ่งไปไกลๆ แต่เอกจะจับเราไว้ทุกครั้งและบอกเราอย่าเดินหนีเค้า กอดเค้า มันเป็นความรักที่เห็นแกตัวมา มันเจ็บเกินจะทน