สวัสดีครับ ผมขอแทนตัวเองว่า หนุ่ม นะครับ สิ่งที่ผมกำลังจะเล่าต่อไปนี้ ต้องบอกก่อนว่ามันเกิดจากความขี้เบื่อของผม ผมจึงอยากหาอะไรทำในเวลาว่าง จึงทำให้ผมได้พบกับน้องหมา และการเป็นจิตอาสาครั้งแรก....
ท้าวความกันก่อนว่า ผมนั้นก็เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่ง เที่ยวเล่นไปวันๆ เล่นดนตรี เล่นกีฬา ดื่มสุรา เสพนารี เคยมาหมด แอบเข้าผับตั้งแต่อายุ 16 ปี
ด้วยความที่ว่าช่วงที่ผมเรียน ม.ปลายนั้น ผมได้ทำงาน P-T ไปด้วยหลังเลิกเรียน จึงทำให้รู้จักกับเพื่อนต่างวัย และมีเพื่อนเป็นผู้ใหญ่หลายคน แถมผมมีเงินเดือนเป็นของตัวเองอีก ชีวิตของผมก็เลยได้ลองอะไรใหม่ๆเร็วกว่าเพื่อนที่เรียนด้วยกัน ช่วงนั้นเรียกได้ว่า ผมกับเหล้านี่เป็นเพื่อนสนิทกันเลยครับ บางวันเลิกงานเสร็จเมายันเช้าแล้วไปเรียนต่อ ไม่นอนเลย ช่วงนั้นยอมรับว่าสนุกมากครับ
ผลปรากฏก็คือ ติด ร ติด 0 กระจาย ตลอด 3 ปีของชีวิต ม.ปลาย เรียกได้ว่าใช้ร่างกายกับสิ่งไม่ดีหนักมาก แต่ก็ดันตัวเองจนจบออกมาได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด จนพอผมอายุเข้าช่วง 20 ปี อยู่ดีๆผมก็เกิดอาการเบื่อแสงสีพวกนี้ จากเที่ยวแทบทุกวัน ก็เริ่มลดลง จนตั้งแต่ปีใหม่จนถึงวันนี้(24/2/16) ผมดื่มเหล้าไปแค่ 2 ครั้งเอง ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ผมไม่ค่อยได้พบปะกับเพื่อนมากนัก เพื่อนที่มีเยอะๆก็ค่อยๆลดลง ลดลง ลดลง.....แต่ถึงผมจะหยุดเที่ยวหยุดเมาไปแล้ว ผมก็ยังหากิจกรรมอื่นมาทดแทนไม่ได้ซักที พอว่างมากๆก็กลายเป็นเบื่อชีวิตสิครับ จากเป็นคนที่มีเพื่อนมากมาย กลายเป็นคนไม่มีเพื่อนเลย(ไม่ใช่เพื่อนไม่คบนะครับ แต่ผมเลือกที่จะเก็บตัว) ชีวิตผมเลยกลายเป็นตื่น กิน ทำงาน กลับบ้าน นอน วนอยู่อย่างนี้ซึ่งเปลี่ยนไปจากตัวตนที่ผมเล่าไปในตอนแรกมาก
จนวันหนึ่ง...ผมก็ได้ทำสิ่งๆหนึ่งขึ้น และเรื่องมันก็เลยเริ่มจากตรงนี้แหละครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันหนึ่งหลังจากที่ผมกลับมาจากทำงาน ผมก็นอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆก็มาพบกับ Facebook Account หนึ่ง ซึ่งเป็น Facebook ที่ได้ให้การช่วยเหลือแมวจรจัดและหาบ้านให้แมวจรจัด ภายใน Facebook นั้นก็มีคนสนใจมากมาย แต่จะมีปัญหา ปัญหาหนึ่งคือ "อยากรับแมวไปดูแล แต่ไม่สะดวกไปรับ" เยอะมาก ผมด้วยความที่เบื่อๆและช่วงนี้กระแสการควบมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกเที่ยวก็กำลังฮิต ผมจึงอยากทำบ้าง จึงมีความคิดเล่นๆว่า
"เดี๋ยวผมไปส่งให้ เอามั๊ย??"
ผมจึงคิดที่จะเปิดFanpage และ Fanpage ของผมก็ได้เปิดตัวขึ้นในวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2559 เพื่อรับเรื่องร้องทุกข์ มีจุดประสงค์หลักคือการช่วยรับ-ส่งน้องแมวจรจัดหาบ้านในพื้นที่ กทม.โดยไม่คิดค่าบริการ
การทำงานเริ่มแรกของผมนั้น ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงเลยครับ ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย สิ่งที่สมองตันๆของผมคิดได้คือ เอาข้อความไปโพสตามบอร์ดต่างๆ เหมือนโฆษณาขายตรง เหมือนพวกฝากร้านต่างๆนั่นละ ลงอย่างบ้าคลั่งแทบทุกโพส และแน่นอนครับ ผลตอบรับ เงียบกริ๊บ.... (คงเพราะความน่าเชื่อถือของผม
ต่ำsusๆ ใครเค้าจะกล้าเอาหมาเอาแมวของเขามาฝากชีวิตไว้เนาะ)
จนแล้วจนเล่าทั้งวันนั้นก็ไม่มีใครติดต่อเข้ามาเลย ผมก็ใช้ชีวิตของผมต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเวลาเกือบๆ 5 ทุ่มของวันที่ 5/2/16 ก็มี Facebook ปริศนา Message เข้ามา.......
ความรู้สึกของผมตอนนั้น เอาแล้วววว งานมาแล้ว เอาไงดีว๊าา ใจนึงก็ดีใจเปิดเพจได้ไม่กี่วันก็มีงานเลย แต่ ! อีกใจนึงก็
เเล้ว หาเรื่องให้ตัวเองจนได้
แต่ใจที่อยากลอง มันชนะใจที่กลัวครับ เลยตอบกลับไปว่า
หลังจากผมตอบกลับไป FB ปริศนา นั้นก็เงียบไปซักพัก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
และแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
....อ้าว แล้วนางก็เงียบหายไป ผมก็ดีใจสิครับ เพราะใจจริงๆก็กลัวที่จะต้องไปส่งเหมือนกัน เพราะนางจะให้ไปส่งที่ไหนก็ไม่รู้ เส้นทางใน กทม. ผมก็ไม่เชี่ยวชาญเลย ถึงจะอยู่ กทม.มา 10 กว่าปีก็เถอะ
แต่นางก็เงียบไปแค่ประมาณ ชม.เดียว นางก็กลับมาว่า
ผมอ่านทวนอีกรอบ...
ห๊ะ...จังหวัด...ราชบุรี! ไม่ใช่ละ นั่นมัน ตจว. เว้ย ที่ลงไว้คือช่วยในพื้นที่ กทม.เว้ยยย!
ผมนั่งถามตัวเอง เอาไงดีวะ เกิดมา 20 ปี ขี่มอไซค์ ยังไม่เคยไปไกลเกิน 3 เขตของ กทม. เลย แต่นี่ภารกิจแรก ต้องวิ่งจาก กทม. ไปราชบุรี แล้วไปต่อ นครปฐม ตายๆๆๆๆๆ คิดในใจ ตายแน่ตรู ตอนนั้นคิดไรไม่ออก ใจนึงก็มีความคิดว่า เห้ย!! ท้าทายดีนะเว้ย
ใจนึงก็
ละ ไปยังไงวะเนี่ย เกิดมาก็เคยได้ยินแต่ ราดรีๆ จ.ราชบุรีเป็นยังไงไม่เคยรู้เลย ไปถึงราชบุรี ก็ใช่ว่าจะจบ ต้องวิ่งไป นครปฐมต่ออีก ถ้าหลงจะทำไงดี? ถ้ารถเสียกลางทางจะกลับไงล่ะ? ถ้าโดนหลอกไปปล้น! ถ้าๆๆๆๆๆๆ คิดมากไปหมด
ผมก็เจรจาต่อ
ด้วยความที่รักสัตว์ และเป็นผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารี~~~ (แหม๊ไอนี่ อวยตัวเองซะงั้น!) เมื่อเห็นรูปน้องหมาก็ใจอ่อนทันที
จึงได้ตัดสินใจว่าเอาวะ เป็นไงเป็นกัน
หลังจากนั้นจึงนั่งหาข้อมูลการเดินทางทั้งวันเลยและ
ด้วยความที่เป็นภารกิจแรกของผม และเวลาเตรียมตัวค่อนข้างน้อย จึงทำให้ผมไม่พร้อมอย่างมาก เครื่องไม้เครื่องมือที่เอาไปด้วยจึงมีแค่
1.ตะกร้าเพื่อใส่น้องหมา
2.โทรศัพท์สุดที่รักของผม เพื่อใช้ในการนำทาง
3.มนุษย์แฟน (ลากนางมาด้วยครับ)
วันที่ 6 ผมจึงรีบเข้านอนอย่างรวดเร็ว เพราะเช้าวันที่ 7 ต้องออกเดินทาง
แต่ก็ตามธรรมชาติครับ "นอนไม่หลับ" วางแพลนไว้ว่าจะออกตอน 05.30 น. แต่กว่าจะนอนหลับก็ร่วม ตี2
เดี๋ยวมาต่อนะครับ รูปการเดินทางที่เตรียมไว้ ลงไม่ได้ ไฟล์ใหญ่เกิน ขอเวลาแก้แปป
เพราะความเบื่อเป็นเหตุ จึงเกิดการเดินทางของผมกับน้องหมา และการเป็นจิตอาสาครั้งแรก...
ท้าวความกันก่อนว่า ผมนั้นก็เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาคนหนึ่ง เที่ยวเล่นไปวันๆ เล่นดนตรี เล่นกีฬา ดื่มสุรา เสพนารี เคยมาหมด แอบเข้าผับตั้งแต่อายุ 16 ปี
ด้วยความที่ว่าช่วงที่ผมเรียน ม.ปลายนั้น ผมได้ทำงาน P-T ไปด้วยหลังเลิกเรียน จึงทำให้รู้จักกับเพื่อนต่างวัย และมีเพื่อนเป็นผู้ใหญ่หลายคน แถมผมมีเงินเดือนเป็นของตัวเองอีก ชีวิตของผมก็เลยได้ลองอะไรใหม่ๆเร็วกว่าเพื่อนที่เรียนด้วยกัน ช่วงนั้นเรียกได้ว่า ผมกับเหล้านี่เป็นเพื่อนสนิทกันเลยครับ บางวันเลิกงานเสร็จเมายันเช้าแล้วไปเรียนต่อ ไม่นอนเลย ช่วงนั้นยอมรับว่าสนุกมากครับ
ผลปรากฏก็คือ ติด ร ติด 0 กระจาย ตลอด 3 ปีของชีวิต ม.ปลาย เรียกได้ว่าใช้ร่างกายกับสิ่งไม่ดีหนักมาก แต่ก็ดันตัวเองจนจบออกมาได้แบบเส้นยาแดงผ่าแปด จนพอผมอายุเข้าช่วง 20 ปี อยู่ดีๆผมก็เกิดอาการเบื่อแสงสีพวกนี้ จากเที่ยวแทบทุกวัน ก็เริ่มลดลง จนตั้งแต่ปีใหม่จนถึงวันนี้(24/2/16) ผมดื่มเหล้าไปแค่ 2 ครั้งเอง ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ผมไม่ค่อยได้พบปะกับเพื่อนมากนัก เพื่อนที่มีเยอะๆก็ค่อยๆลดลง ลดลง ลดลง.....แต่ถึงผมจะหยุดเที่ยวหยุดเมาไปแล้ว ผมก็ยังหากิจกรรมอื่นมาทดแทนไม่ได้ซักที พอว่างมากๆก็กลายเป็นเบื่อชีวิตสิครับ จากเป็นคนที่มีเพื่อนมากมาย กลายเป็นคนไม่มีเพื่อนเลย(ไม่ใช่เพื่อนไม่คบนะครับ แต่ผมเลือกที่จะเก็บตัว) ชีวิตผมเลยกลายเป็นตื่น กิน ทำงาน กลับบ้าน นอน วนอยู่อย่างนี้ซึ่งเปลี่ยนไปจากตัวตนที่ผมเล่าไปในตอนแรกมาก
จนวันหนึ่ง...ผมก็ได้ทำสิ่งๆหนึ่งขึ้น และเรื่องมันก็เลยเริ่มจากตรงนี้แหละครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันหนึ่งหลังจากที่ผมกลับมาจากทำงาน ผมก็นอนเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆก็มาพบกับ Facebook Account หนึ่ง ซึ่งเป็น Facebook ที่ได้ให้การช่วยเหลือแมวจรจัดและหาบ้านให้แมวจรจัด ภายใน Facebook นั้นก็มีคนสนใจมากมาย แต่จะมีปัญหา ปัญหาหนึ่งคือ "อยากรับแมวไปดูแล แต่ไม่สะดวกไปรับ" เยอะมาก ผมด้วยความที่เบื่อๆและช่วงนี้กระแสการควบมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกเที่ยวก็กำลังฮิต ผมจึงอยากทำบ้าง จึงมีความคิดเล่นๆว่า
"เดี๋ยวผมไปส่งให้ เอามั๊ย??"
ผมจึงคิดที่จะเปิดFanpage และ Fanpage ของผมก็ได้เปิดตัวขึ้นในวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2559 เพื่อรับเรื่องร้องทุกข์ มีจุดประสงค์หลักคือการช่วยรับ-ส่งน้องแมวจรจัดหาบ้านในพื้นที่ กทม.โดยไม่คิดค่าบริการ
การทำงานเริ่มแรกของผมนั้น ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงเลยครับ ไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย สิ่งที่สมองตันๆของผมคิดได้คือ เอาข้อความไปโพสตามบอร์ดต่างๆ เหมือนโฆษณาขายตรง เหมือนพวกฝากร้านต่างๆนั่นละ ลงอย่างบ้าคลั่งแทบทุกโพส และแน่นอนครับ ผลตอบรับ เงียบกริ๊บ.... (คงเพราะความน่าเชื่อถือของผม
จนแล้วจนเล่าทั้งวันนั้นก็ไม่มีใครติดต่อเข้ามาเลย ผมก็ใช้ชีวิตของผมต่อไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเวลาเกือบๆ 5 ทุ่มของวันที่ 5/2/16 ก็มี Facebook ปริศนา Message เข้ามา.......
ความรู้สึกของผมตอนนั้น เอาแล้วววว งานมาแล้ว เอาไงดีว๊าา ใจนึงก็ดีใจเปิดเพจได้ไม่กี่วันก็มีงานเลย แต่ ! อีกใจนึงก็
แต่ใจที่อยากลอง มันชนะใจที่กลัวครับ เลยตอบกลับไปว่า
หลังจากผมตอบกลับไป FB ปริศนา นั้นก็เงียบไปซักพัก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
และแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
....อ้าว แล้วนางก็เงียบหายไป ผมก็ดีใจสิครับ เพราะใจจริงๆก็กลัวที่จะต้องไปส่งเหมือนกัน เพราะนางจะให้ไปส่งที่ไหนก็ไม่รู้ เส้นทางใน กทม. ผมก็ไม่เชี่ยวชาญเลย ถึงจะอยู่ กทม.มา 10 กว่าปีก็เถอะ
แต่นางก็เงียบไปแค่ประมาณ ชม.เดียว นางก็กลับมาว่า
ผมอ่านทวนอีกรอบ...
ห๊ะ...จังหวัด...ราชบุรี! ไม่ใช่ละ นั่นมัน ตจว. เว้ย ที่ลงไว้คือช่วยในพื้นที่ กทม.เว้ยยย!
ผมนั่งถามตัวเอง เอาไงดีวะ เกิดมา 20 ปี ขี่มอไซค์ ยังไม่เคยไปไกลเกิน 3 เขตของ กทม. เลย แต่นี่ภารกิจแรก ต้องวิ่งจาก กทม. ไปราชบุรี แล้วไปต่อ นครปฐม ตายๆๆๆๆๆ คิดในใจ ตายแน่ตรู ตอนนั้นคิดไรไม่ออก ใจนึงก็มีความคิดว่า เห้ย!! ท้าทายดีนะเว้ย
ใจนึงก็
ผมก็เจรจาต่อ
ด้วยความที่รักสัตว์ และเป็นผู้มีจิตใจโอบอ้อมอารี~~~ (แหม๊ไอนี่ อวยตัวเองซะงั้น!) เมื่อเห็นรูปน้องหมาก็ใจอ่อนทันที
จึงได้ตัดสินใจว่าเอาวะ เป็นไงเป็นกัน
หลังจากนั้นจึงนั่งหาข้อมูลการเดินทางทั้งวันเลยและ
ด้วยความที่เป็นภารกิจแรกของผม และเวลาเตรียมตัวค่อนข้างน้อย จึงทำให้ผมไม่พร้อมอย่างมาก เครื่องไม้เครื่องมือที่เอาไปด้วยจึงมีแค่
1.ตะกร้าเพื่อใส่น้องหมา
2.โทรศัพท์สุดที่รักของผม เพื่อใช้ในการนำทาง
3.มนุษย์แฟน (ลากนางมาด้วยครับ)
วันที่ 6 ผมจึงรีบเข้านอนอย่างรวดเร็ว เพราะเช้าวันที่ 7 ต้องออกเดินทาง
แต่ก็ตามธรรมชาติครับ "นอนไม่หลับ" วางแพลนไว้ว่าจะออกตอน 05.30 น. แต่กว่าจะนอนหลับก็ร่วม ตี2
เดี๋ยวมาต่อนะครับ รูปการเดินทางที่เตรียมไว้ ลงไม่ได้ ไฟล์ใหญ่เกิน ขอเวลาแก้แปป