สวัสดีครับทุกคน
เรื่องที่ผมจะเล่า เป็นเรื่องที่ผ่านมานานกว่า3ปีแล้ว แต่มันก็ยังติดอยู่ในใจทำให้คิดทุกครั้งเมื่อถึงเดือนกุมภา..
ความรักต่างมหาลัยที่บังเอิญได้มาเจอกัน..
คือว่าผม ขอใช้ชื่อสมมติ ว่า "บาส" เป็นแฟนกับคนคนนึง ชื่อ "อั๋น" เราสองคนเจอกันที่ร้านนั่งชิล เค้ามากับรุ่นน้องในมหาลัยที่ผมสนิท เราทั้งคู่เรียนเอกชน แต่คนละสถาบัน จากนั้นเริ่มกดไลค์ในไอจีให้กัน กดกันไปมา จนขอไลน์และได้คุยกัน อั๋นเป็นคนน่ารักและมีความเป็นผู้ใหญ่มากทั้งๆที่เราอายุเท่าๆกัน ผิดกับผมที่ยังเด็กๆ ชีวิตยังไม่คิดอะไรจิงจัง จนกระทั้งความถูกใจเปลี่ยนเป็นความชอบ เราก็เริ่มนัดเจอกัน ครั้งแรกคือไปดูหนัง เราก็เจอกันบ่อยขึ้น เอ้ออลืมบอกเราทั้งคู่ชอบร้องเพลง อยู่ด้วยกันก็ร้องเพลงกันตลอด ทุกคนรอบข้างเริ่มรู้ว่าเราคุยกัน(และมีรุ่นน้องคนนึงบอกเราว่าพี่อั๋นมีแฟนแล้วนะพี่บาส) ก็เลยตัดสินใจถามอั๋นไปตรงๆเพราะกลัวจะต้องเสียใจแต่เค้าก็บอกว่าเลิกกันแล้ว เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนเราเจอกันทุกวัน ตัวติดกัน เพราะเราจะมีการแสดงคอนเสิร์ตด้วยกัน คือร้องเพลงประสานเสียง ราวๆ1เดือนผ่านไปทุกอย่างมันดีมากๆ ดูหนังภาษาอังกฤษเค้าก็นั่งแปลให้ฟัง เจอกันทุกวัน เค้าพาผมไปรู้จักกับที่บ้านเค้า และที่บ้านเค้าก็ดูเหมือนจะรักและต้อนรับผมดีมาก ทั้งน้องสาวเค้าพ่อแม่เค้า แม่เค้าถึงกับซักเสื้อผ้าให้เราเวลาไปบ้านเค้า ..ทุกอย่างมันดีหมดแล้วเหลือเพียงแต่ฟ้าชะตาที่มาขวางกั้น(พี่เบิร์ดกล่าว) ผมเริ่มแยกตัวออกมาจากเพื่อนเพื่อใช้เวลาอยู่กับอั๋น ทิ้งทุกอย่าง พักกลางวันที่มหาลัยก็ซื้อข้าวกลับมากินด้วยกัน ตอนเย็นก็ไปซ้อมร้องเพลง ซ้อมร้องเพลงเสร็จก็ไปรอเค้าซ้อมละครเวที ตอนนั้นอั๋นกำลังจะมีละครเวทีที่เค้าเล่นเป็นพระเอก ไปรออั๋นจนสนิทกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆของอั๋นทุกคน แต่พอเวลาผ่านไป1เดือนกว่าๆ หลังคอนเสิร์ตจบ อั๋นเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไป จากมาหามารับไปดูเค้าซ้อมละคร ก็ไม่ค่อยมา เราต้องนั่งรถไปหาเค้าเอง แรกๆก็คิดว่าไม่มีอะไรเค้าคงยุ่งเพราะละครใกล้จะแสดงแล้ว ละครเค้าเล่นวันที่14-15 กุมภา แต่หลังๆเค้าไม่มาเลย ขอไปนอนที่บ้านด้วยก็ไม่ให้ไปบอกว่าแม่คิดมาก จากแววตาที่ดูรักมากๆ กลายเป็นสายตาที่เฉยๆ ตอนนั้นพยายามไม่คิดมาก เรียนเสร็จก็รีบนั่งรถตู้ไปหาเค้า ไปรอเค้า ได้เจอก็ยังดีเราคิดแค่นั้น จนกระทั่งถึงวันที่13คืนก่อนการแสดง ผมก็ยังปกติ มาหาเค้าเหมือนทุกวันที่เคยมา แต่วันนี้อั๋นดูสีหน้าไม่ค่อยดี คุยโทรศัพท์ด้วยหน้าเครียดๆ สักพักอั๋นก็เรียกผมไปคุย บอกว่า บาส.. อั๋นมีความจริงจะบอก ที่อั๋นบอกว่าเคยเลิกกับแฟนแล้วมาคบบาส จริงๆอั๋นยังไม่ได้เลิก แค่ช่วงนั้นเราทะเลาะกันอั๋นเลยอยากมีคนใหม่ ตอนนี้เค้ารู้เรื่องเราแล้ว เราห่างกันแล้วเป็นเพื่อนกันได้ไหม.. โอ้โหวววว รู้ขาหมดแรง ไม่ใช่แค่นั้น เราประชุมสายกัน3คนกับแฟนอั๋น ตอนนั้นผมนั่งอยู่ข้างๆเค้า แล้วอั้นก็ลุกเดินออกไป บอกผมในสายมีผมและเค้าอีกคนว่า บาส..อั๋นขอโทษอั๋นยังรัก"..." อยู่ ขอโทษที่ทำให้บาสรู้สึกดี. เราเลิกกันเถอะ ผมตอบได้แค่ว่า ..อื้ม โอเค:: ซึ่งวันนั้นก่อนที่ผมจะมาเจอเค้าผมไปปากคลองตลาด ซื้อดอกไม้มาจัดให้เค้า (ผมเรียนวิชาเลือกจัดดอกไม้เลยจัดเป็น) และวันนั้นก็เตรียมมาให้เค้า กะว่าจะให้ก่อนเที่ยงคืนหลังจากที่เค้าซ้อมละครเสร็จ แต่หลังจากที่ผมบอกว่าโอเค ทุกอย่างมันเบาๆ ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เคว้งๆ เดินมานั่งเก้าอี้คนดูในโรงละคร ดูเค้าซ้อม น้ำตามันก็ไหลไปเรื่อยๆ หลังจากวันนั้นผมพยายามทุกทางเพื่อไม่ให้เค้าไป ขอให้เหมือนเดิม ขอถึงขั้นว่ายอมอยู่เงียบๆแค่ได้เจอ ไม่สนว่าอั๋นจะมีใคร แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ..อั๋นหายไป เหลือแค่รองเท้าแตะขาดๆว่างไว้ให้คิดถึง
..ตอนนี้ถามว่าคิดถึงไหม ก็ตอบได้ว่ายังคิดถึง แต่คงทำอะไรไม่ได้ เค้ากลายเป็นนักแสดงชื่อดังที่มีคนรู้จัก ผมก็ทำได้แค่มอง..
"แค่เดือนกุมภา พาให้คิดถึง"
อยู่ๆก็กลายเป็นคนมาทีหลัง
เรื่องที่ผมจะเล่า เป็นเรื่องที่ผ่านมานานกว่า3ปีแล้ว แต่มันก็ยังติดอยู่ในใจทำให้คิดทุกครั้งเมื่อถึงเดือนกุมภา..
ความรักต่างมหาลัยที่บังเอิญได้มาเจอกัน..
คือว่าผม ขอใช้ชื่อสมมติ ว่า "บาส" เป็นแฟนกับคนคนนึง ชื่อ "อั๋น" เราสองคนเจอกันที่ร้านนั่งชิล เค้ามากับรุ่นน้องในมหาลัยที่ผมสนิท เราทั้งคู่เรียนเอกชน แต่คนละสถาบัน จากนั้นเริ่มกดไลค์ในไอจีให้กัน กดกันไปมา จนขอไลน์และได้คุยกัน อั๋นเป็นคนน่ารักและมีความเป็นผู้ใหญ่มากทั้งๆที่เราอายุเท่าๆกัน ผิดกับผมที่ยังเด็กๆ ชีวิตยังไม่คิดอะไรจิงจัง จนกระทั้งความถูกใจเปลี่ยนเป็นความชอบ เราก็เริ่มนัดเจอกัน ครั้งแรกคือไปดูหนัง เราก็เจอกันบ่อยขึ้น เอ้ออลืมบอกเราทั้งคู่ชอบร้องเพลง อยู่ด้วยกันก็ร้องเพลงกันตลอด ทุกคนรอบข้างเริ่มรู้ว่าเราคุยกัน(และมีรุ่นน้องคนนึงบอกเราว่าพี่อั๋นมีแฟนแล้วนะพี่บาส) ก็เลยตัดสินใจถามอั๋นไปตรงๆเพราะกลัวจะต้องเสียใจแต่เค้าก็บอกว่าเลิกกันแล้ว เราก็ไม่ได้คิดอะไร จนเราเจอกันทุกวัน ตัวติดกัน เพราะเราจะมีการแสดงคอนเสิร์ตด้วยกัน คือร้องเพลงประสานเสียง ราวๆ1เดือนผ่านไปทุกอย่างมันดีมากๆ ดูหนังภาษาอังกฤษเค้าก็นั่งแปลให้ฟัง เจอกันทุกวัน เค้าพาผมไปรู้จักกับที่บ้านเค้า และที่บ้านเค้าก็ดูเหมือนจะรักและต้อนรับผมดีมาก ทั้งน้องสาวเค้าพ่อแม่เค้า แม่เค้าถึงกับซักเสื้อผ้าให้เราเวลาไปบ้านเค้า ..ทุกอย่างมันดีหมดแล้วเหลือเพียงแต่ฟ้าชะตาที่มาขวางกั้น(พี่เบิร์ดกล่าว) ผมเริ่มแยกตัวออกมาจากเพื่อนเพื่อใช้เวลาอยู่กับอั๋น ทิ้งทุกอย่าง พักกลางวันที่มหาลัยก็ซื้อข้าวกลับมากินด้วยกัน ตอนเย็นก็ไปซ้อมร้องเพลง ซ้อมร้องเพลงเสร็จก็ไปรอเค้าซ้อมละครเวที ตอนนั้นอั๋นกำลังจะมีละครเวทีที่เค้าเล่นเป็นพระเอก ไปรออั๋นจนสนิทกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆของอั๋นทุกคน แต่พอเวลาผ่านไป1เดือนกว่าๆ หลังคอนเสิร์ตจบ อั๋นเค้าก็เริ่มเปลี่ยนไป จากมาหามารับไปดูเค้าซ้อมละคร ก็ไม่ค่อยมา เราต้องนั่งรถไปหาเค้าเอง แรกๆก็คิดว่าไม่มีอะไรเค้าคงยุ่งเพราะละครใกล้จะแสดงแล้ว ละครเค้าเล่นวันที่14-15 กุมภา แต่หลังๆเค้าไม่มาเลย ขอไปนอนที่บ้านด้วยก็ไม่ให้ไปบอกว่าแม่คิดมาก จากแววตาที่ดูรักมากๆ กลายเป็นสายตาที่เฉยๆ ตอนนั้นพยายามไม่คิดมาก เรียนเสร็จก็รีบนั่งรถตู้ไปหาเค้า ไปรอเค้า ได้เจอก็ยังดีเราคิดแค่นั้น จนกระทั่งถึงวันที่13คืนก่อนการแสดง ผมก็ยังปกติ มาหาเค้าเหมือนทุกวันที่เคยมา แต่วันนี้อั๋นดูสีหน้าไม่ค่อยดี คุยโทรศัพท์ด้วยหน้าเครียดๆ สักพักอั๋นก็เรียกผมไปคุย บอกว่า บาส.. อั๋นมีความจริงจะบอก ที่อั๋นบอกว่าเคยเลิกกับแฟนแล้วมาคบบาส จริงๆอั๋นยังไม่ได้เลิก แค่ช่วงนั้นเราทะเลาะกันอั๋นเลยอยากมีคนใหม่ ตอนนี้เค้ารู้เรื่องเราแล้ว เราห่างกันแล้วเป็นเพื่อนกันได้ไหม.. โอ้โหวววว รู้ขาหมดแรง ไม่ใช่แค่นั้น เราประชุมสายกัน3คนกับแฟนอั๋น ตอนนั้นผมนั่งอยู่ข้างๆเค้า แล้วอั้นก็ลุกเดินออกไป บอกผมในสายมีผมและเค้าอีกคนว่า บาส..อั๋นขอโทษอั๋นยังรัก"..." อยู่ ขอโทษที่ทำให้บาสรู้สึกดี. เราเลิกกันเถอะ ผมตอบได้แค่ว่า ..อื้ม โอเค:: ซึ่งวันนั้นก่อนที่ผมจะมาเจอเค้าผมไปปากคลองตลาด ซื้อดอกไม้มาจัดให้เค้า (ผมเรียนวิชาเลือกจัดดอกไม้เลยจัดเป็น) และวันนั้นก็เตรียมมาให้เค้า กะว่าจะให้ก่อนเที่ยงคืนหลังจากที่เค้าซ้อมละครเสร็จ แต่หลังจากที่ผมบอกว่าโอเค ทุกอย่างมันเบาๆ ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก เคว้งๆ เดินมานั่งเก้าอี้คนดูในโรงละคร ดูเค้าซ้อม น้ำตามันก็ไหลไปเรื่อยๆ หลังจากวันนั้นผมพยายามทุกทางเพื่อไม่ให้เค้าไป ขอให้เหมือนเดิม ขอถึงขั้นว่ายอมอยู่เงียบๆแค่ได้เจอ ไม่สนว่าอั๋นจะมีใคร แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ ..อั๋นหายไป เหลือแค่รองเท้าแตะขาดๆว่างไว้ให้คิดถึง
..ตอนนี้ถามว่าคิดถึงไหม ก็ตอบได้ว่ายังคิดถึง แต่คงทำอะไรไม่ได้ เค้ากลายเป็นนักแสดงชื่อดังที่มีคนรู้จัก ผมก็ทำได้แค่มอง..
"แค่เดือนกุมภา พาให้คิดถึง"