สวัสดีค่ะ
ก่อนอื่นเราอยากแจ้งจุดประสงค์
ในการตั้งกระทู้นี้...
" อยากให้ผู้ปกครองดูแลบุตรหลานอย่างใกล้ชิด "
มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่เราไม่อยากเล่าให้ใครฟังเลย
แต่...เมื่อกี้เราฝันถึงมันอีกแล้ว
เรื่องมันคือ " เราโดนญาติข่มขืนตอนเด็กๆค่ะ "
จำได้ลางๆว่า ตอนนั้นน่าจะอยู่ป.1
แม่เรารับจ้างเป็นแม่บ้านให้ญาติคนนี้
วันนั้นแม่รีดผ้าอยู่ชั้นบน
เราวิ่งเล่นอยู่ชั้นล่างของบ้านหลังนั้น
วันนั้นไม่มีใครอยู่บ้านค่ะ เหลือแค่ " ปู่ "
ผู้ชายคนนี้อยู่บ้าน...
แกเริ่มจากบอกว่า เข้ามาช่วยงานปู่ในห้องน้ำหน่อย
ด้วยแม่ปลูกฝังว่า ผู้ใหญ่วานอะไรให้เข้าไปช่วยนะ
เราก็ตามไปแบบซื่อๆ
หลังจากนั้น ภาพที่อยู่ในหัวเราตลอดระยะเวลาเกือบ20ปี มันก็เริ่มขึ้น
เขาพยายามให้เรา อมเจ้านั้นของเขา
เขาจับมันยัดปาดเราเลยค่ะ เราอ้วกแตก
ร้องไห้ ผู้ชายคนนั้นก็แสยะยิ้มแล้วล้วงท่อนล่างเรา
เขาบอกว่า " อย่าร้องๆปู่รักหนู ปู่ให้รางวัลเฉยๆ "
เราก็ขัดขืนค่ะ ตอนนั้นมันเด็กมาก
เราไม่รู้ว่าการกระทำอย่างว่านั่นมีนคืออะไร
และเรา...ไม่บอกใคร เพราะคิดว่ามันคือรางวัล
หลังจากเหตุการนั้น เขาก็พยายามเข้าหาเรา
หลอกล่อเราเข้าไปหาเวลาไม่มีคนอยู่บ้าน
เท่าที่จำได้ เขาไม่ได้เอาอะไรสอดใส่เรานะคะ
มีแต่เอาเจ้านั้นยัดปาก และเราก็คอแข็งจะอ้วก
เราจำไม่ได้เลยจริงๆว่า เราโดนกระทำแบบนี้ไปกี่ครั้ง
แต่มีครั้งนึงที่เขาพยายามจะสอดใส่
เราร้องไห้ กรีดร้อง เพราะรู้สึกว่าเรากำลังโดยทำร้าย
วันเวลาผ่านไป...
เหมือนว่าเราจะจำไม่ได้เเล้ว
แต่พออยู่ม.2 อยู่ดีๆแกก็มาหาเราที่บ้าน
บอกให้ไปช่วยรีดผ้าหน่อย
พอดีว่า ย่าของเราอยู่บ้าน แกเลยไม่ให้ไป
ย่ามาเตือนเราว่า ไม่ว่าเขาจะชวนไปไหนก็ห้ามไปด้วย
เราพึ่งจะมารู้ตอนมอสอง
ว่าไอ้สิ่งที่เราโดนกระทำมันคืออะไร
และนั้น... มันทำร้ายจิตใจเราเหลือเกิน
เรากลายเป็นคนไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้ชาย
เรากลัว ตัวสั่นเทาทุกครั้ง ที่โดนผู้ชายแตะตัว ไม่ว่าจะแค่วิ่งชนรึจับมือ
เรารู้สึกว่า ภาพที่เขาแสยะยิ้ม
มันลอยมาอยู่ตรงหน้าเสมอ...
เราเคยมีแฟนเป็นผู้ชายค่ะ แต่เราไม่เคยมีอะไรกันนะ เขาสุภาพมาก มากที่สุด
จนเราคิดว่า เขาคงไม่ทำอะไรเราหรอก
มันมีเหตุบังเอิญที่เรากับแฟนคนนั้น ต้องสบตากันในระยะเผาขน
และเราก็เสียอาการค่ะ ร้องไห้โฮ ทรุดลงพื้นเลย
เขาตกใจมาก เพราะเราเป็นคนอารมณ์ดี
ไม่ค่อยมีอารมณ์ด้านลบ
เราหยุดร้องไห้ไม่ได้ เขาก็พยามจะปลอบนะคะ
พยามลูปหลัง เรากลับกลัวหนักกว่าเดิม
เพื่อนได้ยินเสียงร้องไห้ ก็รีบวิ่งมามุงดู
เราไม่กล้าจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง
ก็ถ้าเขาได้มาอ่าน ก็คงจะทราบวันนี้แหละค่ะ
เราเลิกกับแฟนคนนั้น
คือคุยกันตั้งแต่ม.4 ยันเราอยู่ปี 2
เลิกกันเพราะความห่างค่ะ ไม่ใช่สาเหตุนี้
แต่ไอ้เรื่องนี้ มันก็ยังหลอกหลอนใจเราอยู่
ล่าสุดก็คือเมื่อกี้นี้แหละ...
ที่ฝันถึงมันอีกครั้ง มันไม่ค่อยฝันบ่อย
แต่มันก็จะมาทำให้เราผวาอยู่เรื่อยๆค่ะ
พิมพ์ไปก็สั่นไป น้ำตามันก็ไหลไม่หยุด
มันกลัวค่ะ กลัวอย่างเดียวเลย
เราค่อนข้างใช้ชีวิตปกติ
แต่เราไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้ผู้ชาย
และญาติเราส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชายด้วย
เวลาเล่นบอลด้วยกัน
มันเข้ามาแย่งบอล เราจะผลักมันออกจากตัวทันที เเขนเราจะตั้งฉากตลอดการแข่งขัน
เพื่อให้มันไม่โดนตัวเรา...
เห็นการที่ว่า มันก็ไม่ได้จบลงแค่ปู่
แต่มีพี่ชายลูกของป้ามาด้วย
ตอนนั้นเราจำไม่ได้ว่าอายุเท่าไหร่
น่าจะป.1 ปีเดียวกันนั้นแหละค่ะ
อยู่ดีๆมันมาให้เราคลานเหมือนหมา...
และมันก็ เฮ้อออ... T_T
ครั้งนั้นครั้งเดียวค่ะ มันไม่ได้สอดใส่หรอก
แต่เราก็ร้องไห้ และมันก็เป็นแผลในใจเราอยู่
จนเราคิดว่า ขนาดญาติเราเห็นเรามาตั้งแต่เด็ก
ยังทำกับเราได้ เเล้วคนอื่นๆล่ะ...
อยากบอกผู้ปกครองทุกท่านนะคะ
เป็นไปได้อย่าปล่อยบุตรหลานไว้กับคนอื่น
นอกจากตัวเองเลย...
เรากลายเป็นคนไม่เข้าสังคม
มีอาการโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็ก
และ...กลัวที่จะอยู่ใกล้ผู้ชาย
อันที่จริงรู้สึกจะมีแค่พ่อกับน้องชายเรา
ที่สามารถอยู่ใกล้และกอดหอมกันได้
เราไม่อยากให้ใครโตมากับความรู้สึกเจ็บปวดนี้เหมือนเรา
เราเฝ้าถามตัวเอง เมื่อได้ดูการให้สัมภาษณ์คนที่โดนข่มขืนทุกครั้งว่า เขาใช้ชีวิตแบบไม่หวาดผวาได้อย่างไร
มันเมื่อมีแผลในใจค่ะ...
มันเฝ้าทำร้ายจิตใจเราทุกครั้ง
ที่ฝันรึนึกถึง...
ปัจจุบันเรามีเเฟนเป็นผู้หญิงด้วยกันค่ะ
ย้อนไป 3 ปีที่แล้ว เราละเมอร้องไห้
ตอนนั้นอาการซึมเศร้าหนักมาก
เพราะย่าที่รักมากเสียชีวิต..
เราร้องไห้ กรีดร้อง อ้วก แล้วตะโกนว่า กลัวแล้ว กลัวแล้ว
แฟนเลยปลุก เราก็ตัดสินใจเล่าให้เขาฟัง
เขาตกใจ และโกรธตาแก่นั้นมาก
เขาก็ถามเรานะคะ ทำไมไม่บอกผู้ใหญ่
เราก็จำไม่ได้เลยค่ะว่าเราบอกไหม
แต่ภาพที่จำได้คือแม่ร้องไห้ และย่าด่าผู้ชายคนนั้น เราไม่ทราบว่าด่าเรื่องอะไร
แต่มานั่งคิดย้อนไปแล้ว
ตั้งแต่ที่แม่ร้องไห้ครั้งนั้น
แม่ก็ลาออกจากงานแม่บ้านที่นั้น
และพาเราย้ายบ้านเลย...
ปล.พิมพ์ในมือถือนะคะ อ่านลำบากหน่อย แต่จบแล้วค่ะ
ขอให้ดูแลคนที่คุณรักเป็นอย่างดี
และขอให้อย่ามีใครมาทำร้ายจิตใจ
ของเด็กเล็กๆ อย่างที่เราเคยโดนอีกเลย
ด้วยรัก.
แก้ไขเพิ่มเติม เพิ่มแท็กค่ะ และก็หนูรักษาอาการของโรคซึมเศร้ามาตั้งแต่ 10 ขวบ
เพราะช่วงนั้นหนูไม่คุยกับใครเลย เเม่เป็นห่วง เลยพาไปหาหมอและรักษามาตั้งแต่ตอนนั้น
กลายเป็นคนกลัวผู้ชาย...เพราะความทรงจำวัยเด็ก
ก่อนอื่นเราอยากแจ้งจุดประสงค์
ในการตั้งกระทู้นี้...
" อยากให้ผู้ปกครองดูแลบุตรหลานอย่างใกล้ชิด "
มันเป็นเรื่องน่าเศร้าที่เราไม่อยากเล่าให้ใครฟังเลย
แต่...เมื่อกี้เราฝันถึงมันอีกแล้ว
เรื่องมันคือ " เราโดนญาติข่มขืนตอนเด็กๆค่ะ "
จำได้ลางๆว่า ตอนนั้นน่าจะอยู่ป.1
แม่เรารับจ้างเป็นแม่บ้านให้ญาติคนนี้
วันนั้นแม่รีดผ้าอยู่ชั้นบน
เราวิ่งเล่นอยู่ชั้นล่างของบ้านหลังนั้น
วันนั้นไม่มีใครอยู่บ้านค่ะ เหลือแค่ " ปู่ "
ผู้ชายคนนี้อยู่บ้าน...
แกเริ่มจากบอกว่า เข้ามาช่วยงานปู่ในห้องน้ำหน่อย
ด้วยแม่ปลูกฝังว่า ผู้ใหญ่วานอะไรให้เข้าไปช่วยนะ
เราก็ตามไปแบบซื่อๆ
หลังจากนั้น ภาพที่อยู่ในหัวเราตลอดระยะเวลาเกือบ20ปี มันก็เริ่มขึ้น
เขาพยายามให้เรา อมเจ้านั้นของเขา
เขาจับมันยัดปาดเราเลยค่ะ เราอ้วกแตก
ร้องไห้ ผู้ชายคนนั้นก็แสยะยิ้มแล้วล้วงท่อนล่างเรา
เขาบอกว่า " อย่าร้องๆปู่รักหนู ปู่ให้รางวัลเฉยๆ "
เราก็ขัดขืนค่ะ ตอนนั้นมันเด็กมาก
เราไม่รู้ว่าการกระทำอย่างว่านั่นมีนคืออะไร
และเรา...ไม่บอกใคร เพราะคิดว่ามันคือรางวัล
หลังจากเหตุการนั้น เขาก็พยายามเข้าหาเรา
หลอกล่อเราเข้าไปหาเวลาไม่มีคนอยู่บ้าน
เท่าที่จำได้ เขาไม่ได้เอาอะไรสอดใส่เรานะคะ
มีแต่เอาเจ้านั้นยัดปาก และเราก็คอแข็งจะอ้วก
เราจำไม่ได้เลยจริงๆว่า เราโดนกระทำแบบนี้ไปกี่ครั้ง
แต่มีครั้งนึงที่เขาพยายามจะสอดใส่
เราร้องไห้ กรีดร้อง เพราะรู้สึกว่าเรากำลังโดยทำร้าย
วันเวลาผ่านไป...
เหมือนว่าเราจะจำไม่ได้เเล้ว
แต่พออยู่ม.2 อยู่ดีๆแกก็มาหาเราที่บ้าน
บอกให้ไปช่วยรีดผ้าหน่อย
พอดีว่า ย่าของเราอยู่บ้าน แกเลยไม่ให้ไป
ย่ามาเตือนเราว่า ไม่ว่าเขาจะชวนไปไหนก็ห้ามไปด้วย
เราพึ่งจะมารู้ตอนมอสอง
ว่าไอ้สิ่งที่เราโดนกระทำมันคืออะไร
และนั้น... มันทำร้ายจิตใจเราเหลือเกิน
เรากลายเป็นคนไม่ชอบอยู่ใกล้ผู้ชาย
เรากลัว ตัวสั่นเทาทุกครั้ง ที่โดนผู้ชายแตะตัว ไม่ว่าจะแค่วิ่งชนรึจับมือ
เรารู้สึกว่า ภาพที่เขาแสยะยิ้ม
มันลอยมาอยู่ตรงหน้าเสมอ...
เราเคยมีแฟนเป็นผู้ชายค่ะ แต่เราไม่เคยมีอะไรกันนะ เขาสุภาพมาก มากที่สุด
จนเราคิดว่า เขาคงไม่ทำอะไรเราหรอก
มันมีเหตุบังเอิญที่เรากับแฟนคนนั้น ต้องสบตากันในระยะเผาขน
และเราก็เสียอาการค่ะ ร้องไห้โฮ ทรุดลงพื้นเลย
เขาตกใจมาก เพราะเราเป็นคนอารมณ์ดี
ไม่ค่อยมีอารมณ์ด้านลบ
เราหยุดร้องไห้ไม่ได้ เขาก็พยามจะปลอบนะคะ
พยามลูปหลัง เรากลับกลัวหนักกว่าเดิม
เพื่อนได้ยินเสียงร้องไห้ ก็รีบวิ่งมามุงดู
เราไม่กล้าจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง
ก็ถ้าเขาได้มาอ่าน ก็คงจะทราบวันนี้แหละค่ะ
เราเลิกกับแฟนคนนั้น
คือคุยกันตั้งแต่ม.4 ยันเราอยู่ปี 2
เลิกกันเพราะความห่างค่ะ ไม่ใช่สาเหตุนี้
แต่ไอ้เรื่องนี้ มันก็ยังหลอกหลอนใจเราอยู่
ล่าสุดก็คือเมื่อกี้นี้แหละ...
ที่ฝันถึงมันอีกครั้ง มันไม่ค่อยฝันบ่อย
แต่มันก็จะมาทำให้เราผวาอยู่เรื่อยๆค่ะ
พิมพ์ไปก็สั่นไป น้ำตามันก็ไหลไม่หยุด
มันกลัวค่ะ กลัวอย่างเดียวเลย
เราค่อนข้างใช้ชีวิตปกติ
แต่เราไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้ผู้ชาย
และญาติเราส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชายด้วย
เวลาเล่นบอลด้วยกัน
มันเข้ามาแย่งบอล เราจะผลักมันออกจากตัวทันที เเขนเราจะตั้งฉากตลอดการแข่งขัน
เพื่อให้มันไม่โดนตัวเรา...
เห็นการที่ว่า มันก็ไม่ได้จบลงแค่ปู่
แต่มีพี่ชายลูกของป้ามาด้วย
ตอนนั้นเราจำไม่ได้ว่าอายุเท่าไหร่
น่าจะป.1 ปีเดียวกันนั้นแหละค่ะ
อยู่ดีๆมันมาให้เราคลานเหมือนหมา...
และมันก็ เฮ้อออ... T_T
ครั้งนั้นครั้งเดียวค่ะ มันไม่ได้สอดใส่หรอก
แต่เราก็ร้องไห้ และมันก็เป็นแผลในใจเราอยู่
จนเราคิดว่า ขนาดญาติเราเห็นเรามาตั้งแต่เด็ก
ยังทำกับเราได้ เเล้วคนอื่นๆล่ะ...
อยากบอกผู้ปกครองทุกท่านนะคะ
เป็นไปได้อย่าปล่อยบุตรหลานไว้กับคนอื่น
นอกจากตัวเองเลย...
เรากลายเป็นคนไม่เข้าสังคม
มีอาการโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็ก
และ...กลัวที่จะอยู่ใกล้ผู้ชาย
อันที่จริงรู้สึกจะมีแค่พ่อกับน้องชายเรา
ที่สามารถอยู่ใกล้และกอดหอมกันได้
เราไม่อยากให้ใครโตมากับความรู้สึกเจ็บปวดนี้เหมือนเรา
เราเฝ้าถามตัวเอง เมื่อได้ดูการให้สัมภาษณ์คนที่โดนข่มขืนทุกครั้งว่า เขาใช้ชีวิตแบบไม่หวาดผวาได้อย่างไร
มันเมื่อมีแผลในใจค่ะ...
มันเฝ้าทำร้ายจิตใจเราทุกครั้ง
ที่ฝันรึนึกถึง...
ปัจจุบันเรามีเเฟนเป็นผู้หญิงด้วยกันค่ะ
ย้อนไป 3 ปีที่แล้ว เราละเมอร้องไห้
ตอนนั้นอาการซึมเศร้าหนักมาก
เพราะย่าที่รักมากเสียชีวิต..
เราร้องไห้ กรีดร้อง อ้วก แล้วตะโกนว่า กลัวแล้ว กลัวแล้ว
แฟนเลยปลุก เราก็ตัดสินใจเล่าให้เขาฟัง
เขาตกใจ และโกรธตาแก่นั้นมาก
เขาก็ถามเรานะคะ ทำไมไม่บอกผู้ใหญ่
เราก็จำไม่ได้เลยค่ะว่าเราบอกไหม
แต่ภาพที่จำได้คือแม่ร้องไห้ และย่าด่าผู้ชายคนนั้น เราไม่ทราบว่าด่าเรื่องอะไร
แต่มานั่งคิดย้อนไปแล้ว
ตั้งแต่ที่แม่ร้องไห้ครั้งนั้น
แม่ก็ลาออกจากงานแม่บ้านที่นั้น
และพาเราย้ายบ้านเลย...
ปล.พิมพ์ในมือถือนะคะ อ่านลำบากหน่อย แต่จบแล้วค่ะ
ขอให้ดูแลคนที่คุณรักเป็นอย่างดี
และขอให้อย่ามีใครมาทำร้ายจิตใจ
ของเด็กเล็กๆ อย่างที่เราเคยโดนอีกเลย
ด้วยรัก.
แก้ไขเพิ่มเติม เพิ่มแท็กค่ะ และก็หนูรักษาอาการของโรคซึมเศร้ามาตั้งแต่ 10 ขวบ
เพราะช่วงนั้นหนูไม่คุยกับใครเลย เเม่เป็นห่วง เลยพาไปหาหมอและรักษามาตั้งแต่ตอนนั้น