ความรักมันหมดกันแบบนี้หรอ??

เราเพิ่งโดนมากับตัว ประโยคที่เค้าเลิกเค้าบอกว่า'หมดรัก'  เราก็เพิ่งรู้วันนี้ว่าการหมดรักมันไม่มีแม้แต่เยื่อใย. การคบมา4ปี มันไม่เคยมีค่าอะไรเลย แรกๆๆเค้าดีมากดีทุกอย่าง เราฟรีน่ะ ไม่จิกไม่ตาม คบมาได้ปีกว่า เริ่มห่างเหิน เริ่มมีคนใหม่ เราจับได้เราให้อภัย ถึงแม้เราจะพูดประชดประชันก็ตาม จนมาถึงจุดอิ่มตัวรอบแรก เค้าเริ่มห่าง เริ่มไม่โทรหาอ้างว่าไม่มีเวลางานยุ่งนอนไวทำงานเหนื่อย เราก็อืมคงเป็นแบบนั้น แต่พอเราเข้าเฟสเค้า เค้าคุยกับคนโน้นคนนี้ ขอเบอ คนโน้นคนนี้ แล้วก็กับผู้หญิงคนนึง ถึงขั้นส่งเงินให้ใช้ โทรหา ให้มาหา เราจับได้ถามเข้าก็บอกว่าไม่มีอะไรแค่น้อง น้องมันเดือดร้อน เร้ามากๆๆบอกอยากมีอิสระ เค เราให้อิสระ ในการเลิกกันครั้งที่1 ในเมื่อเค้าต้องการเราจัดให้ >>> หลังจากเลิกกันในวันที่เค้าไปลาแม่ผู้ชาย เค้าพูดแค่ว่าเราใจร้อนไม่ฟังเหตุผลเค้า ครั้งนั้นในการเดินออกมา เจ็บมาก เพราะรักมาก  >>แต่กลับเป็นเราผิดน่ะที่ทิ้งเค้าไป<<  ลึกๆๆ ถ้าเค้าง้อเราสักนิดก็คงดี  เราหายไปเกือบปีได้ไม่ติดต่อไม่โทร ลบเฟส บล็อคไลน์ จนเราเริ่มยืนได้ แต่มันก็ไม่ลืมหรอก มีคนโน้นคนนี้เข้ามา แต่ก็ยังลืมไม่ได้ จนหลายๆๆคนตัดใจไป จนวันนึงที่แม่เราป่วย คืนนั้น เราคุยกับเค้า กำลังทะเลาะกัน แม่เราเข้ารพ. คนที่เราบอกคนแรกก็คือเค้า เห้อเราตัดเค้าไม่ขาดหรอก จนมีเหตุให้เราต้องขับรถกลับต่างจังหวัดมาทำธุระ เราจึงวานเค้าให้ขับรถมาให้หน่อย เค้าก็มาขับรถให้ หลังจากที่ไม่เจอกันเลย8เดือนครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ได้พบกัน อยากกอดเค้าน่ะแต่ทำได้แค่อื้ม คุยกันเหมือนเพื่อนไม่คิดไร แต่ลึกๆๆ สั่นน่ะ หลังจากครั้งนั้นก็ขอบคุณเค้าน่ะ ที่ยังเป็นห่วง  จนเวลาผ่านไป เราพยายามหาคนโน้นคนนี้เข้ามาแทนที่เค้า แต่ก็ทำไม่ได้สักที จนวันนึงที่พยายามลืม กลับมีข้อความไลน์ส่งมาว่า 'พี่จะไปนอนรพ.น่ะ หมอบอกเป็นไข้เลือดออก ' เวลานั่นคือ เป็นห่วงมาก อยากรีบไป ณ ตอนนั้น แต่ทำได้แค่โทรไปถาม ว่าเป็นไงบ้าง กินยา นอนเยอะๆๆ  เราคิดถึงแต่เค้าอยากดูแลแต่เราจะไปในฐานะอะไร จนตอนดึกคุยกันเพราะเป็นห่วง เราถามเค้าอยากให้ไปไหม เค้าบอกอยาก เราตัดสินใจลางาน เอารถไปเครมและตัดสินใจขับรถเข้ากรุงเทพพร้อมเสื้อผ้า เรายอมโกหกที่บ้าน ว่าไปบ้านเพื่อน เพื่อที่จะไปนอนเฝ้าผู้ชายคนนึง นาทีที่เห็นหน้าเค้า อยากกอดเค้าน่ะ แต่ทำได้แค่ถามเค้าว่าเป็นไงบ้างหมอว่าไง เรานอนเฝ้าเค้าหลับๆๆตื่นๆๆทั้งคืน คอยพาเค้าเข้าห้องน้ำ แม้กระทั้งกางเกงในเค้าเรายังซักตากไว้ให้ ถ่านไฟเก่ามันกำลังคุ อยากกลับไปยืนจุดเดิมที่เรียกว่าแฟน  แต่คงได้แค่นี้  จนตี5 เราต้องกลับเพราะต้องกลับมาทำงาน แต่ก็พยายามโทรหาเค้าตลอด แต่เค้าไม่ค่อยรับหรอก จนเค้าออกจากรพ. ด้วยความเรื่อยเปื่อยของตัวเอง ก็พาเพื่อนอันเป็นที่รัก ไปหาโดเรม่อน แต่เกิดไม่แน่ใจเส้นทาง ก็เลยโทรหาเค้า แต่โทรไปเท่าไหร่เค้าก็ไม่รับ เลยโทรหาเค้าที่บ้าน แม่เค้าบอกว่าเค้าเวียนหัว นอนอยู่ ในใจเป็นห่วง ก็เลยตัดสินใจขับรถไปหาเค้าที่บ้าน  ชวนเค้าออกมากินข้าว แล้วเราก็พาเพื่อนไปหาโดเรม่อน ก่อนกลับก็โทรบอกเค้าน่ะว่ากลับแล้ว ใจอยากกลับไปมาก แต่เราเดินออกมาเองจะให้เราหน้าด้านกลับไปยังไง จนอยู่ดีดี เพื่อนเราก็ชวนไปโรงเกลือ โดยให้ชวนเค้าขับรถไปด้วย เพราะเหตุนั้น ถ่านไฟเก่ามันเลยกลับมา  เราถามเค้าว่าอยากให้เรากลับไปไหม เค้าบอกอยาก เราตัดสินใจกลับไปโดยที่บอกกับเค้าว่าสัญญาได้ไหมจะไม่เป็นแบบเดิมอีก เรากลับไป เป็นเพราะเรารักเค้า เราให้อภัยเค้ามาตลอดมีแค่ตัวเค้าที่มันมีอีโก้สูงไม่ง้อ >>>หรือเป็นเพราะจริงๆๆแล้วเค้าหมดรักเราแล้ว <<< การกลับไปนับหนึ่งใหม่ครั้งนี้ มันมีอะไรหลายๆๆอย่างที่ไม่เหมือนเดิมหรอก เค้าไม่เคยโทรหาเรา มีแต่เราโทรไปจู้จี่เค้า เราไม่เคยไปเที่ยวไหนกันเลย เราต้องถามเค้าเสมอว่ารักเราไหม วาเลนไทน์ที่กลับไปก็แค่ไปกินข้าว เราไม่เคยเชื่อใจเค้าเลยกับคำว่าไม่มีใคร เราแบมือขอแต่ตังเค้า เราพูดประชดประชันทุกอย่าง วันเกิดเราเค้ายัวเฉยๆๆเลย เค้าไม่เคยสนใจเราด้วยซ้ำเวลาเราไปไหนมาไหน เราพยายามดึงตัวเองมาตลอด อยากเดินออกมา แต่ทำไม่ได้เลย เพราะเรารักเค้า จนวันนึง เค้าก็อยากเซอร์ไพส์เรามั้ง เราไม่รู้เหมือนกันว่าในโอกาสอะไร เค้าสั่งตุ๊กตามาให้ ถามว่าดีใจไหมดีใจมาก แต่เพียงแต่เราพูดประชดโน้นนี่นั้น เค้าก็เลยเสียใจ จนต้องไปบ่นกับเพื่อนเรา จนเวลาผ่านมา เราเคยบอกเลิกเค้าน่ะ แต่ผลสุดท้ายเราเองที่เจ็บเราเองที่หน้าด้านกลับไป เหมือนมันไม่เกิดอะไรขึ้น  รู้น่ะว่าตัวเราทำไม่ดี เราขอโทษ วันนี้มันเลยมาถึง วันที่เค้าเลือกคนที่ดีกว่า วันที่เค้าขออิสระ วันที่เค้าบอกกับเราว่า มันหมดแล้ว ความรักที่เค้าให้เรา   >>>>ครั้งนี้เราไม่ควรรอแล้วใช่ไหม<<