เราสามารถเป็นเพื่อนกับคนที่เดินสวนทางกันปกติได้มั้ยคะ

เนื้อความหลักๆของกระทู้ก็ตามหัวข้อที่ว่าเลยค่ะ เหตุมีอยู่ว่าวันนี้เราเดินอยู่คนเดียว ณ ที่สาธารณะแห่งหนึ่ง จู่ๆคนข้างหลังก็เหมือนจะเดินเร่งสปีดมาให้ทันเราแล้วพูดอะไรซักอย่าง(ซึ่งตอนนั้นเราฟังไม่ถนัด เลยคิดว่าเค้าไม่ได้พูดกับเรา) แต่พอผ่านไปซักพักก็เหมือนจะเริ่มแน่ใจว่าเค้าคุยอยู่กับเราแน่ๆ เค้าก็ดูพยายามจะคุยด้วยนะ แต่ด้วยความที่เราเป็นผู้หญิงเดินอยู่คนเดียวเลยเกิดอาการกลัว เราเลยยิ้มๆแล้วเดินเลี่ยงไป แล้วเค้าก็ยังคงตามมาอีกค่ะ เค้ามาถามเราว่า "เราพอจะเป็นเพื่อนกันได้มั้ย"　(ทำนองนี้) ซึ่งตอนแรกเราฟังไม่ถนัด(อีกแล้วว) ฟังเป็น "ขอไปด้วยกันได้มั้ย" ตอนนั้นความกลัวเราถึงขีดสุดเลยค่ะ ด้วยความกลัวบวกกับทำตัวไม่ถูกเราเลยส่ายหน้าไปค่ะ เค้าเลยย้ำอีกครั้ง(ครั้งนี้แหละค่ะที่ทำให้เรารู้ว่าเค้ามาขอเป็นเพื่อน ไม่ใช่ขอไปด้วย) เราไม่รู้จะทำไงเลยเดินหนีไป แอบได้ยินแว่วๆว่า "หยิ่งจัง" แล้วเค้าก็ยังคงตามมาอีกค่ะ แล้วก็พยายามเรียกเราด้วย แต่เราก็เดินเร็วๆไม่หันกลับไปอีกเลยค่ะ เหตุทั้งหมดเกิดขึ้นที่สถานีรถไฟฟ้านะคะ(ขออนุญาตบอก เริ่มรู้สึกว่าการอุบสถานที่ไว้เป็นอุปสรรคต่อการเล่า 55555) ช่วงที่เราเดินหนีคราวนี้เป็นช่วงที่เดินไปที่ชานชาลา เราเลยพยายามเดินไปตรงที่มีรปภ.ยืนอยู่ เพราะตอนนั้นกลัวมากจริงๆ แล้วผลก็คือเค้าไม่ได้ตามมาค่ะ หลังจากนั้นพอรถมาเราก็ขึ้นรถไป แต่ด้วยความที่เป็นสถานีต้นสายคนเลยไม่เยอะ คราวนี้เค้าก็ตามมานั่งตรงข้ามกับเราค่ะ ตอนนั้นอยากลุกหนีมากๆแต่ก็รู้สึกว่าแค่นี้ก็เสียมารยาทพอแล้ว อีกอย่างนั่งอีกไม่กี่ป้ายก็ลงเลยทนนั่งไป เค้าก็มาพูดกับเราว่าไม่ต้องกลัวหรอก็มาดีนะ(แต่ท่าทางที่เค้าพูดกับเราก็ทำให้เรากลัวอยู่ดี) แล้วก็อะไรต่ออีกยาวหน่อย ซึ่งสมาธิเราไม่ได้อยู่ฟังแล้วค่ะ เลยทำเฉยๆแล้วไม่หันไปทางเค้า(ที่นั่งตรงข้าม)อีกเลย พอถึงสถานีที่เราจะลงเราก็ลงไปโดยไม่หันไปมองทางเค้า แล้วพยายามเดินให้เร็วที่สุด ซึ่งพอหันกลับมาอีกทีก็เห็นว่าเค้าไม่ได้ตามมาแล้วค่ะ

     เหตุการณ์ครั้งนี้นอกจากจะเป็นบทเรียนเวลาเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียวให้กับเราแล้ว เลยทำให้เราฉุกคิดได้ว่าอะไรคือเหตุผลที่คนเราเป็นเพื่อนกัน แล้วสิ่งที่เค้าทำมันผิดหรือเปล่า ถ้าอย่างของเราเพื่อนของเราส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนในห้องเรียน เพื่อนบ้าน ถ้าฉาบฉวยสุดก็คงเป็นคนที่ยืนรออะไรซักอย่างด้วยกัน แล้วทักกันเพื่อเป็นการฆ่าเวลา แต่เคสนี้เป็นครั้งแรกที่เราเจอ เราเลยไม่รู้ว่าสิ่งที่เค้าทำกับเราจริงๆแล้วมันผิดหรือเปล่า แล้วสิ่งที่เราทำไปมันเสียมารยาทเกินไปหรือเปล่า ถ้ามองมุมเรามันก็จะมีแต่ความกลัวความระแวง เนื่องจากเป็นคนแปลกหน้าแล้วจู่ๆมาทัก แต่ถ้ามองมุมเค้า(?)ก็คิดได้ว่าหรือเค้าอาจจะอยากรู้จักกับเราจริงๆ ซึ่งถ้าลองคิดดูว่าวันนึงเราเดินผ่านคนที่เรารู้สึกถูกใจอยากรู้จัก เราจะไม่มีทางเป็นเพื่อนกับเค้าได้เลยใช่มั้ย ถ้านิยามของคำว่าเพื่อนมันคือแค่คนที่ใช้ชีวิตด้วยกัน ไม่ใช่คนที่เดินผ่านกันธรรมดา

     เลยอยากจะถามทุกๆคนค่ะว่า "เราสามารถเป็นเพื่อนกับคนที่เดินผ่านกันธรรมดาได้มั้ยและด้วยวิธีไหน" (เพราะถ้ายกตัวอย่างเช่นวิธีนี้ เรายอมรับว่าเรากลัวมากค่ะ)

     ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เขียนกระทู้ยาวแบบนี้ ยอมรับว่าเป็นครั้งแรกที่เขียนกระทู้ค่ะ ด้วยความสงสัยอดไม่ได้เลยอยากฟังความเห็นจากทุกคนค่ะ ถ้ากระทู้เยิ่นเย้อเกินไปก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ แต่อยากเล่าให้ครบทุกช็อตค่ะ จะได้ประเมินให้ครบๆ 5555555

สุดท้ายนี้..ขอบคุณที่สละเวลาอ่านและแสดงความเห็นกับกระทู้นี้ค่ะ