รักแรกพบ(บทนำ)    http://pantip.com/topic/34820908

บทที่1
               แต๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงกดแบ็คสเปซของผมดังรัวพอๆ กับความคิดว้าวุ่นของผมในตอนนี้ ผมคิดงานไม่ออกมาหลายวันแล้ว รู้สึกไร้แรงบันดาลใจ ผมรับอาชีพนักเขียนมาสักพัก เขียนนิยายหลายแนว และยังเขียนบทความสั้นๆ ลงนิตยาสารบ้างเป็นครั้งคราว รายได้ไม่เยอะแต่ก็พอเลี้ยงตัวเองไปได้ นับตั้งแต่วันที่ผมพบหญิงสาวคนนั้น ก็เกิดพล็อตเรื่องโรแมนติกขึ้นในหัวของผมจนสามารถเขียนนิยายและขายได้ แต่ก็แปลกที่หลังจากนั้นจนวันนี้หลายปีทีเดียว ที่ผมหาร้านหนังสือของคุณยายท่านนั้นไม่พบอีกเลย  อาจจะเป็นไปได้ว่าแกย้ายร้านไปที่อื่นแล้ว เนื่องจากที่ตรงนั้นนอกจากผมและหญิงสาวปริศนาคนนั้นผมก็ไม่เคยพบลูกค้าคนอื่นอีกเลย

              ผมขอเล่าเรื่องตัวเองคร่าวแล้วกัน ผมชื่อตั้งมั่น ชื่อของผมกับชีวิตของผมต่างกันราวฟ้ากับดินเพราะผมไม่เคยสามารถทำอะไรได้ประสบความสำเร็จเลย ไม่เคยตั้งมั่นอยู่ในงานใดๆ ได้นานอย่างใจต้องการ เริ่มจากเป็นพนักงานธนาคารก็ถูกบีบให้ออกเนื่องจากทำยอดขายประกันไม่ได้ ผมเป็นพวกใจอ่อน ใครบอกไม่มีเงินผมก็จะไม่ตื๊อไม่ใช้เล่ห์เลี่ยมอะไรทั้งนั้นเพื่อให้เขามาทำประกันกับผม ต่อมาผมก็ไปสมัครงานเป็นเสมียนในบริษัทแห่งหนึ่ง แต่ปรากฏว่าเข้ากับเพื่อนร่วมงานและเจ้านายไม่ได้เลย จนผมต้องออกมาเตะฝุ่น ขายของใช้กระจุกกระจิกไปวันๆ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมชอบมากและยังทำตลอดมาคือการอ่านหนังสือ จนวันที่ได้พบกับเธอและร้านแปลกประหลาดนั่น ผมจึงเริ่มเขียนหนังสือของผมขึ้นมา และมันก็ขายได้ ผมจึงยึดอาชีพนี้มาได้หบายปี แรกๆ ก็ไปได้ดี เนื่องจากผมมีความคิดสร้างสรรค์มีพล็อตเรื่องพิสดารในหัวเยอะแยะ แต่ตลาดต้องการนิยายรักโรแมนติกเหมือนเรื่องที่ผมเขียนเกี่ยวกับเธอ แต่ผมกลับทำไม่ได้ เพราะชีวิตผมก็มีแค่เรื่องนั้นแหละที่ใกล้เคียงคำว่าโรแมนติก

                  ผมไม่เคยมีความรัก ไม่มีครอบครัว ผมอยู่ตัวคนเดียว เรียกว่าซังกะตายก็ใกล้เคียง วันนี้เป็นอีกวันที่ย่ำแย่ของผม สัปดาห์หน้าผมจะต้องส่งต้นฉบับเรื่องสั้นโรแนติกให้นิตยสารแห่งหนึ่ง แต่ผมยังเขียนไม่ได้เลยแม้แต่หน้าเดียว นั่นสร้างความลำบากใจให้ผมมาก ผมกำลังจะเสียงานชิ้นสุดท้ายที่มีอยู่ในมือนี้ไปกระนั้นหรือ ผมเค้นหัวสมองตัวเอง เค้นเอาความหวานอันน้อยนิดในจิตใจเขียนออกมาได้แค่นิยายรักจืดๆ เรื่องหนึ่ง แล้วผมก็ลบมันทิ้งไปเมื่อสักครู่ ตอนนี้ผมง่วงมาก แน่สิอีกหนึ่งชั่วโมงพระอาทิตย์ก็จะขึ้นอยู่แล้ว แต่ผมยังสวมกางเกงยีนส์และเสื้อเชิตเพื่อนั่งเขียนนิยายเรื่องนี้ ผมไม่ได้เปลี่ยนชุดนี้มาสองวันแล้ว ผมสารภาพ ผมนอนทั้งชุดนี้ ออกไปซื้อของทั้งงชุดนี้ คนรอบข้างคงเหม็นผมน่าดู ต้องขอโทษจริงๆ แต่ผมไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้นจนกว่าจะทำงานเสร็จ