รักข้างเดียวนี่มันเจ็บดีแท้เลยนะครับ ยิ่งคิดถึง อยากอยู่ใกล้ ความเจ็บปวดก็ยิ่งไม่ปราณี มันทั้งสุขระคนทุกข์ไปพร้อมๆกัน

11 ปีมาแล้วที่ผมยังคงแอบรักเพื่อนอยู่ข้างเดียว บอกรักไม่ได้ บอกไปก็คือเสียเพื่อนแน่นอน หลังจากเรียนจบ เราห่างหายกันประมาณ 2 ปี ยังคงมีความคิดถึงอยู่เรื่อยๆ หลังจากนั้นก็ได้พบกันอีกและความสนิทแน่นแฟ้นก็มีมากขึ้นเพราะความคิดถึงทั้งของผมและเพื่อนมีมากขึ้นนั่งเอง ในกลุ่มเพื่อน เขาติดต่อผมมากที่สุด เจอกันทุกอาทิตย์ ขับรถไปรับไปส่งบ้านกันดึกๆดื่นๆ แน่นอนผมบอกตัวเองเสมอว่าเราเราเป็นแค่เพื่อนกัน แอบร้องไห้เพราะรู้ว่าเราหลอกตัวเองไม่ได้ อีกใจก็อยากอยู่ไกล้ คิดว่าได้แค่นี้ก็โชคดีแล้วเลยคิดที่จะอยู่แบบนี้ต่อไป แต่ก็ทรมาณเหลือเกิน แต่ถ้าเป็นไปได้ขอรักแบบที่ไม่ต้องเจ็บเลยจะเป็นไปได้มั้ยครับ ความเป็นจริงมีใครอยู่แบบนี้ได้บ้างหรือเปล่า ต้ังแต่เกิดมานอกจากครอบครัวแล้วก็ไม่เคยรักใครได้ขนาดนี้ พยายามเปิดใจมองคนอื่นก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เริ่มรู้สึกไม่อยากกิน นอนไม่หลับ หมดแรงบันดาลใจในการทำอะไรต่อมิอะไร คิดว่าต่อไปคงแย่แน่ๆ

ขอบคุณที่รับฟังนะครับ