ความเป็นเด็กของคุณหายไปตอนไหน?

ขอเล่าให้ฟังเกี่ยวกับตัวผมนิดนึงนะครับ

ณ ปัจจุบันอายุ 20 ปลายๆแล้ว ทำงานมาได้เกือบๆ 6 ปี ตั้งแต่เรียนจบตรีมา

ผมเกิดในครอบครัวเชื้อสายจีน ถูกปลูกฝังมาแบบจีนๆ ให้ทำงานหาเงิน

คติจากที่บ้านคือ ให้ตั้งใจเรียน เรียนเก่งๆ สอบให้ได้ที่หนึ่ง แล้วจะได้งานดีๆทำ แล้วจะได้สบาย


ตอนเรียนตอนประถม เกรดก็แกว่งไปแกว่งมา ยอมรับว่าแกว่งไปตามของรางวัลที่พ่อแม่นำมาล่อในภาคเรียนนั้นๆ ถ้าของดีหน่อย ก็สอบได้ ที่ 1 ของห้อง ถ้าเทอมไหนไม่มีของรางวัล ก็ อยู่ราวๆ ที่ 5-10 (จากห้องเรียนราวๆ 40-50 คน)

ผมโตมากับคำที่บางทีก็โดนว่าๆ "หยุดทำตัวเป็นเด็กๆ ได้แล้ว" "เป็นผู้ใหญ่ซักที" อาจจะเนื่องจากผมเป็นลูกคนเล็กสุด ในครอบครัวที่ชอบเปรียบเทียบ

การจะทำอะไรหรือตั้งใจกับเรื่องใดซักเรื่องของผมในวัยเด็กเลย เป็นการทำแบบหวังผล ซึ่งจริงๆ ของที่ได้มาไม่เกิน 2 อาทิตย์ผมก็เบื่อมันแล้ว

มันแค่เป็นเหมือนถ้วยรางวัลแห่งการแข่งขันของผม


จนผมย้ายโรงเรียน ไปเรียนนานาชาติเมื่อตอน ม1 (Grade 7) เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญเกรดก็ร่วงลงอย่างหนัก เนื่องจากอุปสรรคทางภาษา ของรางวัลที่พ่อแม่ยื่นมาให้ก็เหมือนจะไร้ประโยชน์ เนื่องจากเป้าหมายมันช่างดูไกลเหลือเกินสำหรับผม เกรดก็ทรงๆ อยู่อย่างนั้น เรียนได้ระดับกลางๆห้อง

แต่ผมกลับรู้จักว่าช่วงนั้น ระหว่าง ม1-ม3 (Grade7-9) เป็นช่วงเวลาที่ผมได้ใช้ชีวิตสมวัยจริงๆ โดยที่สิ่งต่างๆในชีวิตไม่ได้ถูกวัดด้วย ตัวเลข รางวัล แต่กลับถูกวัดด้วยความสุขของการได้อยู่กับคนที่เราอยากอยู่ด้วย ทำกิจกรรมแบบที่เราสนใจจริงๆ

จนถึงช่วงที่เข้ามหาลัยที่ทำให้ผมกลับมาแก่อีกครั้ง เนื่องจากต้องเลือกคณะที่น่าจะหางานง่าย รายได้ดี ต่อยอดได้
ผมจึงเลือกเศรษฐศาสตร์ ทั้งๆที่แทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย

จนจบออกมาก็นับว่ามีงานทำที่เรียนได้ดีกว่าเกณเฉลี่ย ราวๆ 50% ซึ่งก็ทำให้ผมดีใจได้แค่เดือนแรกของการทำงาน เพราะจริงๆ ผมไม่ได้ใช้เงินเยอะอยู่แล้ว
ทำไปเรื่อยๆ เปลี่ยนบริษัทบ้าง จนปัจจุบัน ก็ยังรายได้ดีกว่าคนประสบการณ์เท่าๆกันอยู่ ราวๆ 100%

แต่ผมก็ยังใช้ชีวิตไม่ค่อยต่างจากคนรายได้ต่างจากคนเงินเดือน 15000

ทุกวันนี้ รถผมก็รถเล็กๆ กากๆ ซึ่งก็แทบไม่ได้ใช้ด้วยซ้ำ เพราะชอบขึ้นรถไฟฟ้า ไม่ก็ปั่นจักรยานไปทำงานมากกว่า ผับก็ไม่ได้ไปแล้ว เบียร์ก็ชอบกินแค่เบียร์ไทยยี่ห้อถูกๆ

สุดท้ายคติที่พ่อแม่เคยสอนก็อาจจะจริงส่วนนึง ที่ว่ามีงานดีๆ แล้วจะสบาย แต่สุดท้ายก็สบายแค่กาย แต่ใจมันก็ยังตามหาความสุขอยู่

จนถึงปัจจุบัน ยังไม่รู้เลยว่าทั้งผม และคนอีกหลายๆคน ไล่ตามหาอะไรกัน เพราะสุดท้ายความทรงจำที่สวยงามที่สุดก็คือช่วง  มัธยม หรือตอนที่ผมเป็น "เด็ก" นั่นแหละ แต่ก็ยังมีผู้ใหญ่อีกหลายคน พร่ำบอกกันว่าให้รีบๆ โต อย่าทำตัวเป็นเด็กๆ

รางวัลหรือตัวบ่งชี้ต่างๆ ว่าคนนี้ประสบความสำเร็จ ไม่อาจบ่งชี้ถึงดัชนีความสุขของคนนั้นๆ ได้

สำหรับเพื่อนๆชาวพันทิพย์ ความเป็นเด็กของคุณหายไปตอนไหน แล้วพวกคุณคิดถึงเด็กคนนั้นมั้ยครับ?