อย่างที่ถามไว้ข้างต้นนะฮะ
ทนกับเพื่อนที่มหาลัยมานานเกือบจะจบปี1 เรื่องของเรื่องคือไม่ใช่แค่คนเดียวที่เจอในรั้วมหาลัย ยังเป็นเด็กอายุประมาณ16-17 (
ไม่ได้เหมารวมนะฮะ) ที่ยังไม่ค่อยมีความรับผิดชอบมากพอที่จะมาเรียนในรั้วมหาลัย เข้ามาในห้องเรียนก็จริงแต่ก็ไม่สนใจจะเรียน เอาแต่คุยเล่นในห้องกับเพื่อน พอจะทำงานก็มาถามตลอดเวลา
((
จริงๆแล้วเราก็มีความอดทนนะ แต่คนเรามันก็มีลิมิตความอดทนไม่เท่ากัน)) คือถามเป็นบางครั้งบางคราวได้แต่ไม่ใช่ทุกวัน สมมุติว่ามีการบ้านส่งวันพุธ วันอังคารเย็นก็จะมาถามว่า พรุ่งนี้มีการบ้านอะไร? คือไม่เข้าใจว่าจะถามกันวินาทีสุดท้ายแล้วมาบอกว่าทำไม่ทันแน่เลย เดี๋ยวๆๆ
มันเป็นความรับผิดชอบส่วนบุคคลรึเปล่า? ควรจะรู้ตัวได้แล้วว่าพ่อแม่ส่งมาเรียนไม่ใช่ส่งมาเพื่อคุยเล่นกับเพื่อนในห้องแล้วใช้ชีวิตผ่านไปวันๆ พอสอบเกรดออกมาไม่ดีก็ไม่คิดที่จะปรับปรุงตัว เห้ออ
.
.
.
.
.
.
.
ปล.ขอโทษที่บ่นมายาวมากกกก
มีคำแนะนำอะไรดีๆเสนอมั้ยฮะ?
ใครเคยมีเพื่อนที่ไม่มีแม้แต่ความรับผิดชอบในตัวเองบ้างมั้ย?
ทนกับเพื่อนที่มหาลัยมานานเกือบจะจบปี1 เรื่องของเรื่องคือไม่ใช่แค่คนเดียวที่เจอในรั้วมหาลัย ยังเป็นเด็กอายุประมาณ16-17 (ไม่ได้เหมารวมนะฮะ) ที่ยังไม่ค่อยมีความรับผิดชอบมากพอที่จะมาเรียนในรั้วมหาลัย เข้ามาในห้องเรียนก็จริงแต่ก็ไม่สนใจจะเรียน เอาแต่คุยเล่นในห้องกับเพื่อน พอจะทำงานก็มาถามตลอดเวลา
((จริงๆแล้วเราก็มีความอดทนนะ แต่คนเรามันก็มีลิมิตความอดทนไม่เท่ากัน)) คือถามเป็นบางครั้งบางคราวได้แต่ไม่ใช่ทุกวัน สมมุติว่ามีการบ้านส่งวันพุธ วันอังคารเย็นก็จะมาถามว่า พรุ่งนี้มีการบ้านอะไร? คือไม่เข้าใจว่าจะถามกันวินาทีสุดท้ายแล้วมาบอกว่าทำไม่ทันแน่เลย เดี๋ยวๆๆ มันเป็นความรับผิดชอบส่วนบุคคลรึเปล่า? ควรจะรู้ตัวได้แล้วว่าพ่อแม่ส่งมาเรียนไม่ใช่ส่งมาเพื่อคุยเล่นกับเพื่อนในห้องแล้วใช้ชีวิตผ่านไปวันๆ พอสอบเกรดออกมาไม่ดีก็ไม่คิดที่จะปรับปรุงตัว เห้ออ
.
.
.
.
.
.
.
ปล.ขอโทษที่บ่นมายาวมากกกก
มีคำแนะนำอะไรดีๆเสนอมั้ยฮะ?