สวัสดีครับ ผมตั้งกระทู้มาเพื่ออยากแชร์ประสบการณ์ ความรัก 2 ปี 5 เดือนครับ พรุ่งนี้ 23/2/2559 จะครบ 2ปี 6 เดือนพอดี
*ไม่ได้ตั้งกระทู้มานานละครับผิดถูกยังไงอภัยกันด้วย
ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงสมัยเรียนครับ ซึ่งเราเคยรู้จักกันมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ระหกระเหินกันไปจนมาได้คบกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งเราอยู่กันคนละที่ คนละจังหวัด แต่บ้านอยู่จังหวัดเดียวกัน ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 4.30 ชม ในการนั่งรถไปมาหากัน ซึ่งผมเองก็มีรายได้เสริมหลายทางตอนสมัยเรียนเลยมีเงินพอที่จะนั่งรถไปหาได้ ราวๆ 2-3 อาทิตย์ต่อครั้ง เหมือนเราอยู่ใกล้กันมากในความคิดผม
ระหว่างคบกันผมยอมรับว่าเรามีเรื่องที่ไม่ตรงกันหลายอย่าง ผมพยายามปรับตัว เพื่อให้ความรักยังอยู่ ในช่วงทุกข์ก็ทุกข์มาก ในช่วงสุขก็สุขมาก เราไปเที่ยวด้วยกันหลายที่ ทะเล ภูเขา เกาะ จนเวลาล่วงเลยไปความไม่ตรงกันของเราทั้งสองคนก็เริ่มสะสมขึ้น เหมือนน้ำที่เติมลงขันวันละหยด
เวลาผ่านไป ผมเรียนจบก็ตัดสินใจบวช ซึ่งแฟนคนนี้ก็อยู่กับผมตลอดมาใส่บาตรทุกเช้า ผมรับปริญญา ก็ยังเป็นคนนี้ที่อยู่กับผมในงานวันรับปริญญาเช่นเคย จะเห็นได้ว่าความผูกพันธ์ของเรานั้นเพิ่มขึ้น เช่นกันปัญหาเรื่องการทะเลาะกันมันก็ยังเกิดขึ้นเสมอมา เพิ่มขึ้นพอๆกับความผูกพันธ์
จน ณ เวลานี้ผมทำงานประจำที่มั่นคงในระดับหนึ่ง ผมคิดว่าด้วยอาชีพนี้ผมจะสามารถสร้างครอบครัวกับเค้าและดูแลกันไปได้อย่างไม่ขดสนแน่นอน และแน่นอนเมื่อผมทำงานเวลาที่จะไปหากันก็ลดลง และปัญหาความเข้าใจระหว่างเรามันก็หนักขึ้น หนักขึ้น และหนักขึ้น
ผมจะไม่เล่านะครับว่าปัญหานั้นคืออะไรเพราะมันจะดูเอาเปรียบแฟนผมเกินไปที่จะเล่าฝ่ายเดียว ผมคิดว่าผมคงดูแลได้ดีไม่พอ หรืออาจจะเป็นผู้ใหญ่ไม่พอ ทำเค้าเสียใจบ่อยๆ(ไม่มีเรื่องชู้สาว) จนเค้าคิดว่า เค้าไม่ไหวแล้วที่จะไปต่อ แล้ววันนั้นก็มาถึง เธอบอกเลิกผม แน่นอนครับเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความรู้สึกนาทีนั้นคนที่เคยโดนบอกเลิกคงจะเข้าใจอย่างดี
นาทีถัดมาผมบอกตัวเองว่าอยากจะเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่ให้เห็นว่าผมทำได้เพื่อเธอ แต่การจะทำนั้นมันยากมาก เพราะimpact จากการเลิกกันนั้นมันทำให้เกิดผลกระทบต่อกันทั้งสองฝ่าย
ตอนนี้ใจผมอยากจะย้อนเวลากลับไปวันนั้นเพื่อแก้ไขสิ่งต่างๆไม่ให้มันต้องพังลงจนล่วงเลยมาถึงวันนี้ ซึ่งความรู้สึกต่อกันมันก็เริ่มลดลง โอกาสที่จะกลับมามันก็น้อยลงทุกที เพราะมันไม่ใช่เค้าคนเดียว เราเองก็ลดลงด้วย จนเริ่มสับสนในใจตัวเอง และวันเสาร์นี้เธอก็กำลังจะไปเรียนภาษาที่ ตปท. อีก 9 เดือนครับ
ผมอยากจะฝากทุกๆคนนะครับ รักใครก็รักษาเค้าไว้ให้ดี
ทำอะไรก็นึกก่อนทำ เพราะมันยากที่จะย้อนเอาความรู้สึกเหล่านั้นกลับมา บางเรื่องเราคิดว่ามันเล็กน้อยสำหรับเรามันอาจจะไม่เล็กสำหรับผู้หญิงคนนึงที่รักเรา
มีปัญหาอะไรก้รีบแก้อย่าให้เรื้อรัง ก่อนที่ใันจะสายไปแบบผมนะครับ เพราะความผูกพันและช่วงเวลาต่างๆมันจะคอยย้ำเตือนให้คุณต้องเสียใจ เมื่อความเป็นจริงเธอไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว
ปล.ถ้าได้มาอ่านเค้าอาจจะพักไป 9 เดือน แต่สัญญาที่ให้ไว้ยังเหมือนเดิม (พูดไปเทอคงไม่เชื่อเราหรอก)
เมื่อเราเลิกกัน แต่ความผูกพันยังอยู่
*ไม่ได้ตั้งกระทู้มานานละครับผิดถูกยังไงอภัยกันด้วย
ผมตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงสมัยเรียนครับ ซึ่งเราเคยรู้จักกันมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ระหกระเหินกันไปจนมาได้คบกันตอนเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งเราอยู่กันคนละที่ คนละจังหวัด แต่บ้านอยู่จังหวัดเดียวกัน ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 4.30 ชม ในการนั่งรถไปมาหากัน ซึ่งผมเองก็มีรายได้เสริมหลายทางตอนสมัยเรียนเลยมีเงินพอที่จะนั่งรถไปหาได้ ราวๆ 2-3 อาทิตย์ต่อครั้ง เหมือนเราอยู่ใกล้กันมากในความคิดผม
ระหว่างคบกันผมยอมรับว่าเรามีเรื่องที่ไม่ตรงกันหลายอย่าง ผมพยายามปรับตัว เพื่อให้ความรักยังอยู่ ในช่วงทุกข์ก็ทุกข์มาก ในช่วงสุขก็สุขมาก เราไปเที่ยวด้วยกันหลายที่ ทะเล ภูเขา เกาะ จนเวลาล่วงเลยไปความไม่ตรงกันของเราทั้งสองคนก็เริ่มสะสมขึ้น เหมือนน้ำที่เติมลงขันวันละหยด
เวลาผ่านไป ผมเรียนจบก็ตัดสินใจบวช ซึ่งแฟนคนนี้ก็อยู่กับผมตลอดมาใส่บาตรทุกเช้า ผมรับปริญญา ก็ยังเป็นคนนี้ที่อยู่กับผมในงานวันรับปริญญาเช่นเคย จะเห็นได้ว่าความผูกพันธ์ของเรานั้นเพิ่มขึ้น เช่นกันปัญหาเรื่องการทะเลาะกันมันก็ยังเกิดขึ้นเสมอมา เพิ่มขึ้นพอๆกับความผูกพันธ์
จน ณ เวลานี้ผมทำงานประจำที่มั่นคงในระดับหนึ่ง ผมคิดว่าด้วยอาชีพนี้ผมจะสามารถสร้างครอบครัวกับเค้าและดูแลกันไปได้อย่างไม่ขดสนแน่นอน และแน่นอนเมื่อผมทำงานเวลาที่จะไปหากันก็ลดลง และปัญหาความเข้าใจระหว่างเรามันก็หนักขึ้น หนักขึ้น และหนักขึ้น
ผมจะไม่เล่านะครับว่าปัญหานั้นคืออะไรเพราะมันจะดูเอาเปรียบแฟนผมเกินไปที่จะเล่าฝ่ายเดียว ผมคิดว่าผมคงดูแลได้ดีไม่พอ หรืออาจจะเป็นผู้ใหญ่ไม่พอ ทำเค้าเสียใจบ่อยๆ(ไม่มีเรื่องชู้สาว) จนเค้าคิดว่า เค้าไม่ไหวแล้วที่จะไปต่อ แล้ววันนั้นก็มาถึง เธอบอกเลิกผม แน่นอนครับเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน ความรู้สึกนาทีนั้นคนที่เคยโดนบอกเลิกคงจะเข้าใจอย่างดี
นาทีถัดมาผมบอกตัวเองว่าอยากจะเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่ให้เห็นว่าผมทำได้เพื่อเธอ แต่การจะทำนั้นมันยากมาก เพราะimpact จากการเลิกกันนั้นมันทำให้เกิดผลกระทบต่อกันทั้งสองฝ่าย
ตอนนี้ใจผมอยากจะย้อนเวลากลับไปวันนั้นเพื่อแก้ไขสิ่งต่างๆไม่ให้มันต้องพังลงจนล่วงเลยมาถึงวันนี้ ซึ่งความรู้สึกต่อกันมันก็เริ่มลดลง โอกาสที่จะกลับมามันก็น้อยลงทุกที เพราะมันไม่ใช่เค้าคนเดียว เราเองก็ลดลงด้วย จนเริ่มสับสนในใจตัวเอง และวันเสาร์นี้เธอก็กำลังจะไปเรียนภาษาที่ ตปท. อีก 9 เดือนครับ
ผมอยากจะฝากทุกๆคนนะครับ รักใครก็รักษาเค้าไว้ให้ดี
ทำอะไรก็นึกก่อนทำ เพราะมันยากที่จะย้อนเอาความรู้สึกเหล่านั้นกลับมา บางเรื่องเราคิดว่ามันเล็กน้อยสำหรับเรามันอาจจะไม่เล็กสำหรับผู้หญิงคนนึงที่รักเรา
มีปัญหาอะไรก้รีบแก้อย่าให้เรื้อรัง ก่อนที่ใันจะสายไปแบบผมนะครับ เพราะความผูกพันและช่วงเวลาต่างๆมันจะคอยย้ำเตือนให้คุณต้องเสียใจ เมื่อความเป็นจริงเธอไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว
ปล.ถ้าได้มาอ่านเค้าอาจจะพักไป 9 เดือน แต่สัญญาที่ให้ไว้ยังเหมือนเดิม (พูดไปเทอคงไม่เชื่อเราหรอก)