ทำยังไงดีเมื่อ...เราไม่เข้าใจแม่ แม่ก็ไม่เข้าใจเรา (ระบาย+ขอคำแนะนำ)

ขอเกริ่นก่อนเลยว่า เราเป็นคนที่มีเพื่อนหลายรูปแบบ ทอม ตุ๊ด แต๋ว ผู้ชาย ผู้หญิง มีทั้งเพื่อนที่จัดว่าแย่มากไปจนถึงดีสุด เราไม่รังเกียจเหยียดเพศแม้ว่าเพื่อนจะเล.วแค่ไหนเราก็คบได้ แต่เพื่อนที่สนิท ๆ อยู่ในกลุ่มจะเป็นพวกเด็กเรียน ตัวเราเองไม่ใช่คนเหลวไหลเป็นคนรักเรียนพอสมควรเลย ไม่เคยเที่ยวกลางคืน มีแต่ไปเที่ยวห้างอะไรทำนองนี้ มีแฟนค่ะ แต่ก็ไม่เคยพากันไปทำอะไรที่เสียหายสักครั้งเดียว เราเป็นตัวท็อปในห้องค่ะเป็นคนที่ชอบเรียนมาก ๆ เพราะคิดถึงอนาคตว่าอยากเลี้ยงดูพ่อแม่ได้

เมื่อก่อนเราอาศัยอยู่กับพ่อ (พ่อแม่หย่ากัน) พ่อเราเป็นคนที่ชอบปล่อยให้เราไปเผชิญชีวิตค่ะ เราอยากทำอะไรทำไปเลย อยากเรียนอะไรเรียนเลยไม่บังคับ เมื่อก่อนเรามีความกล้ามาก กล้าที่จะทำอะไร ๆ ด้วยตัวเองอย่างมั่นใจเพราะพ่อบอกว่าอยากจะให้ทำอะไรเองเป็นโดยไม่ต้องพึ่งพาใคร พ่อชอบบอกให้ไปหาพาร์ทไทม์ทำ พ่อเราคุยได้ทุกเรื่อง พ่อเป็นเหมือนเพื่อนสนิทค่ะ คุยได้ทุกเรื่องแม้กระทั่งเรื่องแฟน พ่อจะคอยบอกด้วยว่าคนไหนเป็นยังไง แต่ก็ไม่ได้ยุยงให้ลูกมีแฟนหรอกนะคะ เพียงแต่พ่อบอกว่าอยากให้เราได้เรียนรู้ คบกันไปแบบเพื่อนก่อนก็ได้ เราไม่เคยโกหกพ่อเลยค่ะ เพราะพ่อเชื่อใจเราว่าเราจะไม่ทำเรื่องแย่ ๆ ทำให้เรากล้าที่จะเปิดเผยตัวเองว่าเราเป็นคนแบบไหน จนวันหนึ่งชีวิตได้พลิกผันทำให้เราต้องย้ายมาอยู่กับแม่เพราะมีปัญหาบางอย่าง (ขอไม่เล่านะคะ) เราจึงเรียนไม่จบ ปวส. เราเสียใจมาก เหลือแค่เทอมเดียวเท่านั้นเราก็จะจบแล้ว

...แม่เรามีแฟนใหม่ค่ะ แน่นอนว่าปัญหาต้องมี เราอยู่กับพ่อมานานทำให้เราหนักใจเรื่องการใช้ชีวิตอยู่กับแม่ เรารับรู้ได้ถึงบางสิ่งนั่นคือแม่เราใส่ใจแฟนเขามากกว่าเรานั่นเอง มันเป็นปมอ่ะค่ะ แบบเราก็ไม่ใช่ไม่รักแม่ แต่แม่ทำให้เรารู้สึกแบบนั่น ยกตัวอย่างก็ เช่น เราบอกแม่ว่าหิว แม่บอกขี้เกียจทำกับข้าว แล้วอีกสักพักแฟนแม่มาแล้วบอกว่าหิว เท่านั่นล่ะค่ะแม่ลุกไปทำกับข้าวเลย เราจุกอ่ะ เราไม่ค่อยผูกพันธ์กับแม่เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องการให้ใส่ใจ บางทีเราก็ไม่เข้าใจแม่ เมื่อก่อนแม่ชอบบอกว่าให้เราหัดนั่งรถมาหาแม่เองบ้าง อ่ะเราก็ลองนั่งมา แต่พอเราย้ายมาอยู่กับแม่เราจะนั่งรถไปหาเพื่อน เราก็ขอแม่ว่าหนูจะไปหาเพื่อนนะ (เรามีญาติอยู่ที่จังหวัดนั้นค่ะจะไปพักกับญาติ) แม่กลับบอกไม่ให้ไป เห้ยคือ เราก็ไม่มีเพื่อน บางทีเครียดอยากจะออกไปเดินห้างชิล ๆ กับเพื่อนบ้าง (ช่วงนี้เครียดเพราะต้องหาที่เรียนต่อแล้วจะทำงานไปด้วย) แม่ก็ยังคงเป็นแม่ แม่ไม่เคยทำตัวเป็นเพื่อนให้เราได้เลย เวลาที่เราชวนแม่ไปไหนแม่ชอบบอกขี้เกียจ ไม่อยากไปบ้าง บลาๆ เราน้อยใจทุกครั้งเพราะแม่เราได้ไปไหนต่อไหนหลายที่ แต่เราไม่เคยได้ไปไหนเลย ที่สำคัญคือแม่ไปกับแฟน คุณเข้าใจมั้ยคะความรู้สึกที่มันไม่มีใครเลยมันเจ็บปวด แม่ให้เวลากับแฟนได้เสมอ

วันหนึ่ง...เพื่อนเรามาเที่ยวจังหวัดที่เราย้ายมาอยู่กับแม่ (เพื่อนเป็นทอมค่ะ) เราขอแม่ว่า แม่เพื่อนหนูมา หนูขอไปเที่ยวกับเพื่อนนะ แม่ถามว่า ผู้หญิงหรือผู้ชาย เราเลยบอกผู้หญิงเป็นทอม แม่บอกไม่ให้ไป คือเรางงไปเลย ทำไมอ่ะคบเพื่อนที่เป็นทอมก็ไม่ได้หรอ (เราชอบผู้ชายนะคะ) เราอายุ 20 แล้วค่ะ เราไม่คิดเลยว่าแม่จะเป็นขนาดไม่ให้คบเพื่อนที่เป็นทอม นี่ถ้าแม่รู้ว่าตอนอยู่กับพ่อเรามีแต่เพื่อนผู้ชายแม่คงวีนบ้านแตกสะแหลกขาด ในสังคมมนุษย์เรามันก็ควรจะมีเพื่อนหลายแบบไม่ใช่หรอคะ กับเพื่อนผู้ชายแม่ก็ไม่ให้สนิทค่ะ คบเป็นเพื่อนได้แต่ห้ามไปไหนด้วยกัน แม้กระทั่งไปเที่ยวตอนกลางวันด้วยล่ะมั้งคะ เราอึดอัดมาก แม่เราไม่ชอบทอม ตุ๊ด แต๋ว เกย์ กะเทย อ่ะ แต่เราไม่ถือสาเราคบได้หมด โลกมันหมุนไปไวมากแล้ว เราพยายามขอไปหาเพื่อนแต่แม่ก็ยื่นคำขาด ทุกวันนี้เราเหมือนโดนตัดออกจากโลกภายนอกไปเลยอ่ะ แม้กระทั่ง facebook แน่นอนว่าต้องมีแม่เป็นเพื่อน แม่บังคับให้เรารับเป็นเพื่อนอีกด้วย ก็คงไม่พ้นโดนด่าอีกเช่นเคย (เรื่องนี้ที่กำลังจะเล่าเกิดขึ้นตอนเรายังอยู่กับพ่อ) ช่วงนั้นเราก็อายุ 17-18 เราชอบอัพสเตตัสตลก อาจจะมีหยาบมั้ง เราเป็นคนอารมณ์ดีมาก เป็นคนตลก พอแม่เริ่มเล่นเฟส แม่ก็ชอบเข้ามาเม้นท์หักหน้าเราต่าง ๆ นา ๆ หรือบางทีเราก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกชอบโพสต์เนื้อเพลงอกหักบ้าง เพราะว่าชอบเลยเอามาโพสต์ แม่ก็มาถามแบบสงสัยอ่ะค่ะ แน่นอนว่าแม่ไม่ให้มีแฟนอันนี้เราเข้าใจเพราะมันยังไม่ถึงเวลา แต่ของแบบนี้ก็ห้ามกันไม่ได้อยู่ดี พื้นที่ส่วนตัวเราเลยไม่มีอีกแล้ว

...แม่ไม่เคยรู้เลยว่าเราชอบกินอะไร แม่ไม่เคยรู้เรื่องของเราเลยเพราะเราไม่เคยเล่าอะไรให้แม่ฟัง เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะแม่เราชอบโมโหใส่เรา เวลาเราเครียดจากเรียนมา เราโทรไปหาแม่ เล่าไปร้องไป แม่กับหงุดหงิดเรา เวลาเล่าเรื่องตลกที่เราไปเจอมาแม่ชอบทำเหมือนว่าฟังแต่จริง ๆ แม่ไม่ได้ฟังเราหรอก เลื่อนแต่โทรศัพท์เล่นเฟส แม่ไม่ค่อยอยากจะรับฟังเราเลย ต่างจากพ่อ พ่อเราปลอบเราตลอด เราชอบหอมพ่อ กอดพ่อ ทำแบบไม่อายใครเลยถึงแม้จะโตแล้วก็ตาม กับแม่เราไม่เคยหอม ไม่เคยกอด เพราะมันมีความรู้สึกไม่ผูกพันธ์ แต่ก็อย่างที่บอกว่าไม่ใช่ไม่รัก

...เราเจอเรื่องเลวร้ายมาทำให้เรียนไม่จบ แม่ไม่เคยปลอบใจเราสักครั้ง กำลังใจเราได้มาจากพ่อแล้วก็จากเพื่อนบ้าง แน่นอนว่าเราย้ายมาเราก็มีแฟนแหละ มีกำลังใจขึ้นมาบ้าง มีคนพาไปเที่ยว (แม่ไม่รู้หรอกนะเรื่องนี้) เรารู้ว่ามันผิด แต่จะให้เราทำยังไง ในเมื่อแม่ไม่มีเวลาให้เรา เพื่อนก็อยู่ไกลแถมไม่ให้ไปเจออีก เราเก็บกดมาก ๆ เพราะเราก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว แม่กลับจำกัดขอบเขตเรา เรื่องแฟนเราเข้าใจว่าเพราะอะไรไม่ให้มี แต่เรื่องอื่นอ่ะเราไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมแม่ไม่พยายามทำความเข้าใจเราบ้าง เราไม่เคยเถียงแม่เลย แต่พักหลัง ๆ เราทนไม่ไหวอยากให้แม่รับฟังเราบ้าง แต่ไม่ กลับต้องมาทะเลาะกับแม่อีก ขนาดเราพูดดี ๆ ยังไม่พ้นโดนตะคอกมา แต่กับแฟนแม่ แม่ไม่เคยโมโหร้ายแบบที่ทำกับเราเลย เวลาแฟนแม่มาแม่จะอารมณ์ดี ไม่หงุดหงิดใส่เราเลย เป็นคนละคนอ่ะ

...ขนาดเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเรื่องผม เราผมยาวมาก ๆ อยากจะไปตัดให้มันสั้น แม่ยังค้านหัวชนฝาว่าไม่ให้ตัดนะ T^T แต่นั่นมันผมเรานะ แค่ผมเอง ทำไมอ่ะ ตัดผมก็ไม่ได้หรอ ทุกวันนี้เรารู้สึกว่าเราทำอะไรเองไม่เป็นเลยอ่ะ รู้สึกไม่กล้าทำอะไรเลยกลัวโดนด่าโดนว่า มันเป็นเองเราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้อ่ะ เราขาดความมั่นใจมาก เพราะแม่เป็นคนขี้ระแวง ขนาดเราบอกแม่ว่าเดี๋ยวมาต่อ ปวส. ใหม่ที่นี่ก็ได้ แม่บอกไม่ให้เรียนสายอาชีพเพราะแถวนี้ตีกันบ่อย (พูดง่าย ๆ ว่าเป็นเด็กไม่ดีมีแต่พวกเหลวไหล) เห้ยย แม่ไม่ให้ทำอะไรเลยอ่ะ ตอนเรากำลังจะเข้าเรียนสายอาชีพ (เข้า ปวช.) แม่บอกว่าจะไปเรียนทำไมมันตีกันบ่อย มันชอบมีเรื่อง บลาๆ ๆๆๆ แบรรๆๆๆ เฮ้ออ ทำไมแม่คิดมากจังอ่ะ เราไปเรียนไม่เห็นจะมีอะไรเลย ตีกันที่ไหน เด็กสายอาชีพก็เหมือนสายสามัญแหละ แค่เรียนไม่เหมือนกัน ทุกวันนี้เรากลัวตัวเองจะไม่รู้โลก เพราะแม่เราไม่ยอมปล่อยให้เราลองไปเจอะเจอผู้คนนี่ล่ะ ไปไหนก็ไปกับแม่ เราจะเป็นลูกแงแล้วอ่ะ เหมือนไข่ในหิน เราไม่หวังหรอกเรื่องให้แม่อนุญาตเรื่องมีแฟนอ่ะ เราหวังว่าสักวันแม่จะเลิกเป็นคนอคติกับสิ่งต่าง ๆ เรารู้นะเราเข้าใจว่าโลกภายนอกมันน่ากลัวแค่ไหน แต่เราอยากให้แม่เข้าใจธรรมชาติของเราด้วยว่ามันก็มีบ้างที่อยากออกไปคลายเครียด พบปะเพื่อน เพื่อให้ความทุกข์ใจมันเบาลง เพราะแม่ยิ่งทำแบบนี้มันยิ่งทำให้เราใช้ชีวิตเองไม่เป็น