มีคนเคยเปรียบเทียบไว้ว่า พุทธศาสนานั้นหากเปรียบกับผลไม้ พุทธธรรมก็คือเนื้อใน ส่วนความศรัทธาในสิ่งศักดิ์สิทธิ์รวมไปถึงพระพุทธรูป ฯลฯ ก็คือเปลือก หากไม่มีเปลือก เนื้อในก็จะเน่าฉันใด หากไม่มีการสร้างความศรัทธาว่าพระพุทธเจ้าและพระธรรมนั้นเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็จะไม่มีใครมาศึกษาพุทธธรรม แล้วพุทธธรรมก็จะถูกทิ้งไปฉันนั้น
อย่างไรก็ดี ในโลกตะวันตกทุกวันนี้ หลายๆคนเริ่มเห็นข้อด้อยของศาสนาของตน โดยมากจะเป็นศาสนาคริสต์ที่สักแต่สอนคนให้ศรัทธาในพระเจ้าซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีจริงหรือไม่เพราะพิสูจน์ไม่ได้ในทางวิทยาศาสตร์ คนเหล่านี้เรียกว่า Atheist (นักอเทวนิยม) หรือ Humanist (นักมนุษยนิยม) คราวนี้ก็มีคนที่ต้องการเผยแพร่พุทธธรรมไปในหมู่นักมนุษยนิยมเหล่านี้ จึงได้มีการนำพุทธธรรมหรือเนื้อในของพุทธศาสนาไปสอนโดยที่ไม่ได้อ้างอิงอะไรที่เป็นความศรัทธาในสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลย เป็นเรื่องของการฝึกจิตตามหลักปฎิจสมุปบาทของพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นวิทยาศาสตร์ล้วนๆ และมีการสอนแนวคิดแบบของพระพุทธเจ้าคือให้ใช้ปัญญามิใช่ศรัทธา คนเหล่านี้ก็เช่น โคเอนกาและโอโช ที่ทำเช่นนี้ได้ก็เพราะว่าส่วนของเนื้อในของพุทธศาสนาซึ่งก็คือพุทธธรรมนั้น โดยตัวมันเองแล้วมันก็คือปรัชญาไม่ใช่ศาสนา ซึ่งในที่นี้จะขอเรียกว่าพุทธปรัชญา
แต่ในอีกทางหนึ่งก็มีการพยายามเผยแพร่พุทธศาสนาไปในต่างประเทศเช่นกัน ซึ่งก็มีหลากหลายนิกายไม่ว่าจะเป็นนิกายเถรวาทของเรา นิกายมหายานของจีนและเวียดนาม หรือนิกายเกลักของทิเบต ซึ่งก็จะได้คนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาเป็นศาสนิกชน
ดังนั้นเราจะเห็นได้ว่าความพยายามเผยแพร่พุทธธรรมนั้นมีสองแนวทางคือ 1. เผยแพร่ในลักษณะของศาสนา และ 2.เผยแพร่แต่ส่วนของพุทธปรัชญาอย่างเดียวโดยไม่อิงศาสนา
อยากทราบว่าพี่ๆน้องๆมีความเห็นว่าการส่งเสริมและเผยแพร่พุทธธรรมในโลกปัจจุบันควรจะเป็นไปในแนวทางไหนเป็นหลักครับ
พุทธศาสนาหรือพุทธปรัชญา
อย่างไรก็ดี ในโลกตะวันตกทุกวันนี้ หลายๆคนเริ่มเห็นข้อด้อยของศาสนาของตน โดยมากจะเป็นศาสนาคริสต์ที่สักแต่สอนคนให้ศรัทธาในพระเจ้าซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีจริงหรือไม่เพราะพิสูจน์ไม่ได้ในทางวิทยาศาสตร์ คนเหล่านี้เรียกว่า Atheist (นักอเทวนิยม) หรือ Humanist (นักมนุษยนิยม) คราวนี้ก็มีคนที่ต้องการเผยแพร่พุทธธรรมไปในหมู่นักมนุษยนิยมเหล่านี้ จึงได้มีการนำพุทธธรรมหรือเนื้อในของพุทธศาสนาไปสอนโดยที่ไม่ได้อ้างอิงอะไรที่เป็นความศรัทธาในสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลย เป็นเรื่องของการฝึกจิตตามหลักปฎิจสมุปบาทของพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นวิทยาศาสตร์ล้วนๆ และมีการสอนแนวคิดแบบของพระพุทธเจ้าคือให้ใช้ปัญญามิใช่ศรัทธา คนเหล่านี้ก็เช่น โคเอนกาและโอโช ที่ทำเช่นนี้ได้ก็เพราะว่าส่วนของเนื้อในของพุทธศาสนาซึ่งก็คือพุทธธรรมนั้น โดยตัวมันเองแล้วมันก็คือปรัชญาไม่ใช่ศาสนา ซึ่งในที่นี้จะขอเรียกว่าพุทธปรัชญา
แต่ในอีกทางหนึ่งก็มีการพยายามเผยแพร่พุทธศาสนาไปในต่างประเทศเช่นกัน ซึ่งก็มีหลากหลายนิกายไม่ว่าจะเป็นนิกายเถรวาทของเรา นิกายมหายานของจีนและเวียดนาม หรือนิกายเกลักของทิเบต ซึ่งก็จะได้คนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาเป็นศาสนิกชน
ดังนั้นเราจะเห็นได้ว่าความพยายามเผยแพร่พุทธธรรมนั้นมีสองแนวทางคือ 1. เผยแพร่ในลักษณะของศาสนา และ 2.เผยแพร่แต่ส่วนของพุทธปรัชญาอย่างเดียวโดยไม่อิงศาสนา
อยากทราบว่าพี่ๆน้องๆมีความเห็นว่าการส่งเสริมและเผยแพร่พุทธธรรมในโลกปัจจุบันควรจะเป็นไปในแนวทางไหนเป็นหลักครับ