ขอส่งสาส์นถึงทีมงาน "อตีตา"

หลังจากที่ข้าได้ดูละครอตีตาในคืนนี้แล้ว (๒๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙)
ข้าจักต้องการส่งข้อความไปยังทีมงานอตีตาทุกท่าน
พวกท่านคงมิรู้ดอกว่าพวกท่านได้ทำให้ข้าจักต้องเสียน้ำตาไปมิรู้เท่าไหร่

การจากไปของขุนสรร แลลุงมั่น ข้าต้องนั่งร้องไห้เยี่ยงกาหลง แต่คงมิได้ครึ่งของน้าลำเจียก
ยังมิพอ พวกท่านยังได้พรากพ่อแท่นไปจากชาวระจันอีก
แลยังทำให้ข้าต้องเสียน้ำตาไปอีกหนึ่งคราใหญ่

คงสาแก่ใจพวกท่านใช่หรือไม่ที่ทำให้ข้าเสียน้ำตาได้มากโขเยี่ยงนี้

ข้าเองยังมิรู้เลยว่าในคืนศุกร์หน้า ข้าจักมีจิตใจแกร่งมากพอจักได้ดูการรบครั้งสุดท้ายของชาวบ้านบางระจันหรือไม่
แม้นข้าจักรู้ถึงจุดจบเยี่ยงท่านศรี แต่มันก็เศร้ายิ่งนัก
นับแต่เพลานี้ ข้าคงทำได้แค่ต้องพยายามฝึกจิตให้แกร่งเยี่ยงชาวระจัน เพื่อเฝ้าดูการรบครั้งสุดท้ายของเหล่าวีรชนคนกล้า

บัดนี้ข้าเข้าใจความรู้สึกเจ้าแล้วท่านศรี รู้อยู่เต็มอกว่าจะเกิดเหตุอันใดขึ้น แต่ก็มิสามารถแก้ไขอันใดได้เลย มันเศร้าจนมิอาจจักอธิบายออกมาได้


ข้าขอบน้ำใจในพวกท่าน JSL ที่สร้างละครเรื่องนี้ด้วยความอดทน ด้วยจิตวิญญาณแห่งผู้สร้างสรรค์ละครอิงประวัติศาสตร์
พวกท่านทำให้ข้าได้สำนึกถึงบุญคุณของเหล่าบรรพชนที่ยอมสละชีวิต เพื่อรักษาแผ่นดินนี้ให้พวกข้าได้ยืนเหยียบกันอยู่ในทุกวัน

ข้าเองคงทำอันใดมิได้มาก แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าจักทำเป็นแน่คือการดูแลรักษาแผ่นดินนี้ไว้ไม่ว่าจะทางใดก็ตาม เพื่อสานต่อเจตนารมณ์เหล่าบรรพชนในการรักษาแผ่นดินเพื่อลูกหลานในวันข้างหน้าสืบไป

จบ.