แปดเดือน เต็ม ๆ ที่เราได้จากบ้านเกิดเมืองนอน ที่ไม่เคยได้จากเลย แต่วันหนึ่งหน้าที่การงาน และการโหยหาความเจริญก้าวหน้า
ในหน้าที่การงานก็ทำให้เราต้องเดินทางครั้งใหญ่ ซึ่งก็คาดว่า น่าจะเป็นการเดินทางที่ยาวไกล หลายๆ ปีแน่
เมืองพิษณุโลก เป็นเมืองหน้าต่างภาคเหนือตอนล่าง และภาคกลางตอนบน ความเจริญอยู่อันดับสองรองจาก เชียงใหม่
มีทุกอย่างที่คุณต้องการเมืองที่ไม่เคยหลับ เมืองแห่งการศึกษา เมืองแห่งการท่องเที่ยว เมืองแห่งธรรมชาติ เมืองแห่งพระพุทธรูป
ที่งดงามที่สุดในโลก และสิ่งที่ดีที่สุดคือ เป็นเมืองที่เศรษฐกิจและค่าครองชีพยังอยู่ในเกณฑ์ต่ำ อาหาร 10 - 15 บาทยังหากินได้อยู่
เยอะแยะ ผู้คนของเมืองก็มีมิตรไมตรียิ้มง่ายและยินดีต้อนรับผู้มาเยือนซึ่งหลงทางในเมืองอยู่บ่อย ๆ เพราะการจราจรของที่นี่
จัดไว้เฉพาะคนเมืองนี้เท่านั้น (หุหุ แอบกัดเล็ก ๆ หน่อย) หลังหกโมงเย็นสี่แยกไฟแดงของเมืองพิษณุโลกจะกลายสภาพเป็น
ไฟเหลืองกระพริบถี่ ๆ จึงทำให้ตามสี่แยกของเมืองพิษณุโลกหลังหกโมงเย็นคือ เป็นสี่แยกวัดใจ ใครกล้าก็มาก่อน ใครไม่กล้า
ก็รอก่อน ยิ่งถ้าใครขับตามหลัง คนที่เพิ่งเป็นรถใหม่ ๆ ละก็ แม่
เอ๊ย ....5555
เว่นเว้อ ...ซะ นาน ถึงเมืองพิษณุโลกอาจมีข้อบกพร่องอยู่มั่งแต่ข้อดีก็เยอะจนนับนิ้วไม่ทันเลยทีเดียว การที่เราต้องจากเมือง
พิษณุโลกไปอยู่ตำบลที่แม้แต่ เซเว่น ยังไม่มีเนี่ย ถือว่า เป็นการตัดสินใจยากเอาเลยทีเดียว แต่คำว่า โอกาส ทำให้เราต้องตัดสินใจ
การเดินทางในวันที่ 3 สิงหาคมปีนี้ผ่านมา
จึงเริ่มขึ้น
ตำบลบ้านแก่ง อำเภอตรอน จังหวัดอุตรดิตถ์ คือ ตำบลที่เราต้องเดินทางไป อำเภอตรอน เป็นอำเภอเล็ก ๆ มีเทศบาล
ตำบลตรอนเป็น หน่วยงานดูแล มีสถานที่สำคัญ ๆ เช่น ที่ว่าการอำเภอ สถานีรถไฟ สถานีตำรวจ อิอิ ธนาคาร ไม่มี 555 จริง ๆ
ในอำเภอตรอน ไม่มีธนาคาร แต่ธนาคาร หลายธนาคารหลัก กลับไปอยู่ในตำบลบ้านแก่ง ทำให้อำเภอตรอนกลายเป็นอำเภอเงียบ ๆ
ถ้าเทียบกับ ตำบลบ้านแก่ง ไปเลย
บ้านแก่ง เป็นตำบลเล็ก ๆ มีพื้นที่ยาวไม่ถึง สองกิโลก บ้านเรือนตั้งขนานกับแม่น้ำน่าน แม่น้ำแห่งชีวิตที่หล่อเลี้ยงผู้คน ใช้อุปโภค
บริโภค บ้านพักของเราอยู่ติดกับสวนสาธารณะ มองจากหน้าบ้านเห็นแม่น้ำน่าน เห็นวิถีชาวบ้าน เรียบง่ายและเป็นมิตร
สะพานสลิง ทำหน้าที่ เป็นศูนย์รวมใจของคนบ้านแก่ง ทั้งสองฝากฝั่ง ให้ไม่ไกลกัน
บรรยากาศหน้าบ้าน ริมแม่น้ำน่าน มีกระชัง ปลากด ใช่คะ ปลากดคัง ที่เรา ๆ กินกันนี่แหละคะ แหล่งใหญ่อยู่ที่นี่ ราคาขายอยู่ที่
กิโลละ 120 บาท ตัวเป็น ๆ เลย แต่ถ้าแช่แข็งและเอามาขายในพิษณุโลกนี่เลย โลละ 150-180 บาท
ที่เห็นในภาพคือ นักเรียนของโรงเรียน ตรอนตรีสินธุ์ แชมป์ การแข่งขันเรือพาย ระดับประเทศ ตอนเย็น ๆ เด็ก ๆ จะขี่
มอเตอร์ไซด์แว๊น เสียงดังลั่นข้ามสะพานสลิงเพื่อไปนำเรือลงฝึกซ้อม ที่ผ่านมาน้อง ๆโรงเรียนนี้ไปเงินรางวัลไปเฉียด 3 ล้าน
เลยทีเดียว ผู้ปกครองของนักเรียนที่นี่ จึงสนับสนุนและนักเรียนของที่นี่ก็ประสบความสำเร็จใช้ความสามารถพิเศษในการ
เข้ามหาวิทยาลัยมีชือ ดัง ๆ ในกรุงเทพหลายต่อหลายคน
ริมน้ำน่านบ้านแก่ง เงียบและสงบ สถานที่ฝึกซ้อมของนักกีฬาความสามารถระดับ ชาติ
มีอีกสถาที่หนึ่ง ซึ่งมีความประทับใจในไมตรีจิตของคนที่นี่ ก็คือ สถานีรถไฟเต็งหนาม ความมีไมตรีจิตของพนักงาน
การรถไฟของที่นี่ ทำให้ทัศนคติที่เกี่ยวกับ การทำงานของรถไฟ ลดน้อยลงมาก จนเหลือแทบไม่มีเลยทีเดียว รอยยิ้มและไมตรีจิต
ของพนักงานการรถไฟที่ให้ที่สำหรับจอดรถมอเตอร์ไซด์ที่ปลอดภัย ร่มเงา และ ความเป็นกันเอง ตรงนี้ขอปรบมือให้ทีเดียว
สถานีรถไฟเต็งหนาม มิตรไมตรีของพนักงานการรถไฟ ทีทำให้เกิดทัศนคติที่ดีต่อการทำงานของการรถไฟ
ตื่นแต่เช้า บรรยากาศ แบบนี้ อากาศบริสุทธ์ แบบนี้ เคยไหม อิอิ
บรรยากาศเกินบรรยาย (เสียดายภาพทำไมเล็กก็ไม่รู้)
อีกสถานีหนึ่ง ซึ่งก็ทำให้ เรารักการรถไฟเกินพันเปอร์เซนต์ ก็คือ น้ำจิตน้ำใจของคนรถไฟที่ สถานีรถไฟตรอน รอยยิ้มที่เป็นมิตร
และความเป็นกันเอง
สถานีรถไฟตรอน สวย สงบ และเปี่ยมด้วยรถยิ้มของพนักงานรถไฟ ทุกคน
ตำบลบ้านแก่ง เป็นตำบลเล็ก ๆ พื้นที่ไม่ถึง สองกิโลเมตร สองฝากถนนเป็นร้านค้า โชห่วย ที่ขายตั้งแต่ไม้จิ้มฟัน
ยันเรือรบ (หุ หุ เกินไป ๆๆ) สิ่งที่พิเศษสุดของที่นี่ก็คือ หลวงพ่อเพชร ที่สุดของการเคารพสักการะวัดบ้านแก่งใต้
เงียบและสงบ
เงียบและสงบ จริง ๆ
อำเภอตรอน มีประเพณีไหลแพไฟ ที่สืบสานมานานนับสิบปี ปีนี้โชคดีที่เราได้รับมอบหมายให้เป็นหนึ่งในทีม
พิธีกรคู่กะพิธีกรชาย ทำให้เราได้ใช้ตำราเก่า ๆ ที่เกาะฝุ่นมานาน
และวันนี้....ถึงแม้งานจะหนักแค่ไหน..แต่เราก็สู้ต่อไป..ไว้คราวหน้าจะมาเล่าให้ฟังใหม่ นะคะ
บ้านแก่ง.....เมืองสงบที่น่าเที่ยว....
ในหน้าที่การงานก็ทำให้เราต้องเดินทางครั้งใหญ่ ซึ่งก็คาดว่า น่าจะเป็นการเดินทางที่ยาวไกล หลายๆ ปีแน่
เมืองพิษณุโลก เป็นเมืองหน้าต่างภาคเหนือตอนล่าง และภาคกลางตอนบน ความเจริญอยู่อันดับสองรองจาก เชียงใหม่
มีทุกอย่างที่คุณต้องการเมืองที่ไม่เคยหลับ เมืองแห่งการศึกษา เมืองแห่งการท่องเที่ยว เมืองแห่งธรรมชาติ เมืองแห่งพระพุทธรูป
ที่งดงามที่สุดในโลก และสิ่งที่ดีที่สุดคือ เป็นเมืองที่เศรษฐกิจและค่าครองชีพยังอยู่ในเกณฑ์ต่ำ อาหาร 10 - 15 บาทยังหากินได้อยู่
เยอะแยะ ผู้คนของเมืองก็มีมิตรไมตรียิ้มง่ายและยินดีต้อนรับผู้มาเยือนซึ่งหลงทางในเมืองอยู่บ่อย ๆ เพราะการจราจรของที่นี่
จัดไว้เฉพาะคนเมืองนี้เท่านั้น (หุหุ แอบกัดเล็ก ๆ หน่อย) หลังหกโมงเย็นสี่แยกไฟแดงของเมืองพิษณุโลกจะกลายสภาพเป็น
ไฟเหลืองกระพริบถี่ ๆ จึงทำให้ตามสี่แยกของเมืองพิษณุโลกหลังหกโมงเย็นคือ เป็นสี่แยกวัดใจ ใครกล้าก็มาก่อน ใครไม่กล้า
ก็รอก่อน ยิ่งถ้าใครขับตามหลัง คนที่เพิ่งเป็นรถใหม่ ๆ ละก็ แม่
เว่นเว้อ ...ซะ นาน ถึงเมืองพิษณุโลกอาจมีข้อบกพร่องอยู่มั่งแต่ข้อดีก็เยอะจนนับนิ้วไม่ทันเลยทีเดียว การที่เราต้องจากเมือง
พิษณุโลกไปอยู่ตำบลที่แม้แต่ เซเว่น ยังไม่มีเนี่ย ถือว่า เป็นการตัดสินใจยากเอาเลยทีเดียว แต่คำว่า โอกาส ทำให้เราต้องตัดสินใจ
การเดินทางในวันที่ 3 สิงหาคมปีนี้ผ่านมา
จึงเริ่มขึ้น
ตำบลบ้านแก่ง อำเภอตรอน จังหวัดอุตรดิตถ์ คือ ตำบลที่เราต้องเดินทางไป อำเภอตรอน เป็นอำเภอเล็ก ๆ มีเทศบาล
ตำบลตรอนเป็น หน่วยงานดูแล มีสถานที่สำคัญ ๆ เช่น ที่ว่าการอำเภอ สถานีรถไฟ สถานีตำรวจ อิอิ ธนาคาร ไม่มี 555 จริง ๆ
ในอำเภอตรอน ไม่มีธนาคาร แต่ธนาคาร หลายธนาคารหลัก กลับไปอยู่ในตำบลบ้านแก่ง ทำให้อำเภอตรอนกลายเป็นอำเภอเงียบ ๆ
ถ้าเทียบกับ ตำบลบ้านแก่ง ไปเลย
บ้านแก่ง เป็นตำบลเล็ก ๆ มีพื้นที่ยาวไม่ถึง สองกิโลก บ้านเรือนตั้งขนานกับแม่น้ำน่าน แม่น้ำแห่งชีวิตที่หล่อเลี้ยงผู้คน ใช้อุปโภค
บริโภค บ้านพักของเราอยู่ติดกับสวนสาธารณะ มองจากหน้าบ้านเห็นแม่น้ำน่าน เห็นวิถีชาวบ้าน เรียบง่ายและเป็นมิตร
สะพานสลิง ทำหน้าที่ เป็นศูนย์รวมใจของคนบ้านแก่ง ทั้งสองฝากฝั่ง ให้ไม่ไกลกัน
บรรยากาศหน้าบ้าน ริมแม่น้ำน่าน มีกระชัง ปลากด ใช่คะ ปลากดคัง ที่เรา ๆ กินกันนี่แหละคะ แหล่งใหญ่อยู่ที่นี่ ราคาขายอยู่ที่
กิโลละ 120 บาท ตัวเป็น ๆ เลย แต่ถ้าแช่แข็งและเอามาขายในพิษณุโลกนี่เลย โลละ 150-180 บาท
ที่เห็นในภาพคือ นักเรียนของโรงเรียน ตรอนตรีสินธุ์ แชมป์ การแข่งขันเรือพาย ระดับประเทศ ตอนเย็น ๆ เด็ก ๆ จะขี่
มอเตอร์ไซด์แว๊น เสียงดังลั่นข้ามสะพานสลิงเพื่อไปนำเรือลงฝึกซ้อม ที่ผ่านมาน้อง ๆโรงเรียนนี้ไปเงินรางวัลไปเฉียด 3 ล้าน
เลยทีเดียว ผู้ปกครองของนักเรียนที่นี่ จึงสนับสนุนและนักเรียนของที่นี่ก็ประสบความสำเร็จใช้ความสามารถพิเศษในการ
เข้ามหาวิทยาลัยมีชือ ดัง ๆ ในกรุงเทพหลายต่อหลายคน
มีอีกสถาที่หนึ่ง ซึ่งมีความประทับใจในไมตรีจิตของคนที่นี่ ก็คือ สถานีรถไฟเต็งหนาม ความมีไมตรีจิตของพนักงาน
การรถไฟของที่นี่ ทำให้ทัศนคติที่เกี่ยวกับ การทำงานของรถไฟ ลดน้อยลงมาก จนเหลือแทบไม่มีเลยทีเดียว รอยยิ้มและไมตรีจิต
ของพนักงานการรถไฟที่ให้ที่สำหรับจอดรถมอเตอร์ไซด์ที่ปลอดภัย ร่มเงา และ ความเป็นกันเอง ตรงนี้ขอปรบมือให้ทีเดียว
สถานีรถไฟเต็งหนาม มิตรไมตรีของพนักงานการรถไฟ ทีทำให้เกิดทัศนคติที่ดีต่อการทำงานของการรถไฟ
ตื่นแต่เช้า บรรยากาศ แบบนี้ อากาศบริสุทธ์ แบบนี้ เคยไหม อิอิ
บรรยากาศเกินบรรยาย (เสียดายภาพทำไมเล็กก็ไม่รู้)
อีกสถานีหนึ่ง ซึ่งก็ทำให้ เรารักการรถไฟเกินพันเปอร์เซนต์ ก็คือ น้ำจิตน้ำใจของคนรถไฟที่ สถานีรถไฟตรอน รอยยิ้มที่เป็นมิตร
และความเป็นกันเอง
สถานีรถไฟตรอน สวย สงบ และเปี่ยมด้วยรถยิ้มของพนักงานรถไฟ ทุกคน
ตำบลบ้านแก่ง เป็นตำบลเล็ก ๆ พื้นที่ไม่ถึง สองกิโลเมตร สองฝากถนนเป็นร้านค้า โชห่วย ที่ขายตั้งแต่ไม้จิ้มฟัน
ยันเรือรบ (หุ หุ เกินไป ๆๆ) สิ่งที่พิเศษสุดของที่นี่ก็คือ หลวงพ่อเพชร ที่สุดของการเคารพสักการะวัดบ้านแก่งใต้
เงียบและสงบ
เงียบและสงบ จริง ๆ
อำเภอตรอน มีประเพณีไหลแพไฟ ที่สืบสานมานานนับสิบปี ปีนี้โชคดีที่เราได้รับมอบหมายให้เป็นหนึ่งในทีม
พิธีกรคู่กะพิธีกรชาย ทำให้เราได้ใช้ตำราเก่า ๆ ที่เกาะฝุ่นมานาน
และวันนี้....ถึงแม้งานจะหนักแค่ไหน..แต่เราก็สู้ต่อไป..ไว้คราวหน้าจะมาเล่าให้ฟังใหม่ นะคะ