คนดีจะไม่เพ่งโทษใคร และไม่ชมใคร

หลวงพ่อที่ผมเคารพนับถือได้เล่าให้ฟังว่า  อย่าเพ่งโทษใคร



ผมก็นึกสงสัยว่าทำไมหลวงพ่อจึงสอนว่า "แม้แต่คำชมก็ไม่ควร"

ทั้ง ๆที่คำชมเป็นสิ่งที่ดีใคร ๆ ก็ชื่นชอบ

     ท่านเล่าว่า ครั้งหนึ่งท่าธุดงค์ไปทางป่าเมืองกาญจน์เข้าเขตประเทศพม่า

ท่านไปเจอพระรูปหนึ่งอาศัยอยู่ในป่าจึงเข้าไปกราบนมัสการ

ทันทีที่ได้พบเห็นรู้สึกสัมผัสได้ถึงกระแสความอ่อนโยนเยือกเย็นของท่าน

จึงนึกชมท่านอยู่ในใจว่า

"สงสัยเรามาเจอพระดีเข้าแล้ว"

      ทันทีนั้นพระป่ารูปนั้นก็พูดสวนออกมาว่า

"อย่าเพียงแต่ชมว่าคนนั้นดี คนนี้ดี เราควรสำรวจตัวเองเพื่อทำความดีจะดีกว่า

อย่ามัวเพ่งมัวว่าคนโน้นดี คนนี้ชั่ว"

    หลวงพ่อท่านบอกว่าคนที่เพ่งคนอื่นนั้นคือคนเลว เพราะมัวแต่จ้องมองคนอื่นโดยที่ไม่เคยมองตนเอง

ผมก็เลยถึง"บางอ้อ" ว่าการชมคนอื่นนั้นมันไม่ดีอย่างนี้เอง

     โดยเฉพาะอยู่ในสมณะเพศยิ่งไม่ควรเพ่งโทษใคร ไม่ตอบโต้ใคร

ควรยุติเรื่องทั้งกวงด้วยการ"อโหสิกรรม" ไม่ใช่การดีเบต หรือการถกเถียงโต้แย้งเพื่อเอาชนะกัน


     ดีแล้วที่สมเด็จช่วงท่านห้ามการตอบโต้ เพราะนั่นไม่ใช่หนทางที่ถูกต้อง ไม่ใช่วิถีของสมณเพศที่พึงกระทำ

พุทธศาสนิกที่มีปัญญาย่อมแยกแยะได้ว่าพระองค์ไหนคือพระที่แท้จริงหรือ"พระครึ่งท่อน"

พระองค์ไหนที่เรากราบได้สนิทใจ องค์ไหนกราบอย่างกระอักกระอ่วนใจ

    
   อ่านถึงตอนนี้บางคนอาจนึกได้ว่าหลวงพ่อองค์นี้คือท่านใด อยู่วัดไหน ถ้าเป็นศิษย์ของท่านคงคิดออก

ปล.  อยากพิมพ์ยาว ๆ แต่กลัวไม่มีคนอ่านครับ