ขอพื้นที่ระบายค่ะหลังจากที่อดทนแบกภาระทั้งกายใจมากว่า 20 ปี มันสะสมซะจนทนไม่ได้มันอัดอั้นมากมายเหลือเกิน กระทู้นี้อาจทำให้หลายคนไม่พอใจ/ไม่เข้าใจรวมถึงอาจต่อว่าเรา เรายินดีรับทุกความเห็นที่จะเกิดขึ้นค่ะ 😑
ขอเริ่มด้วยประโยคนี้ ' เราเริ่มรุ้สึกเกลียดพ่อแม่ตัวเอง' ความเห็นแก่ตัว ความสุขส่วนตัวเกิดแก่มรุษย์ทุกคน แต่เราคาดคิดว่ามันจะเกิดกับคนที่ได้ชื่อว่าพ่อแม่ของตัวเอง ปัจจุบันพ่อ 70+ แม่ 60+ แต่ยังคงสร้างปัญหาและความลำบากใจให้เราได้อย่างสม่ำเสมอ แม้ว่าเรามีสามี มีลูกแล้วแต่ยังไม่วายจะสร้างความลำบากใจให้เราและสามี ด้วยการยังไงหรือคะ?? หลายคนอาจเริ่มคิดแล้วว่าเราจะเนรคุณ NO ค่ะยังไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ว่าตอนนี้เราเหนื่อยใจมากถึงมากที่สุด ตัวอย่างแบบหินๆที่เขายัดเยียดให้เราตอลดมาคือเรื่องสร้างหนี้สิน อันไม่ได้มีสาเหตุจากการยืมมาเลี้ยงเราแต่เพราะความไม่พอ ไม่ปลงของเขาเอง พอจ่ายไม่ไหวก็โยนมาที่เรา, จำนองบ้านของเขาเพียงเพื่อจะเอาเงินมาใช้จ่ายโดยไม่ผ่อนสุดท้ายเราต้องนั่งผ่อนให้, มักจะบ่นแต่เรื่องเดิมๆเก่าๆรื้อฟื้น จนเราเครียดเพราะมันหาประโยชน์ไม่ได้เลยจากเรื่องในอดีต ส่วนใหญ่มักจะพูดเรื่องที่เกี่ยวกับการแก่งแย่ง, กลั่นแกล้งกัน, ความเกลียดชัง เหมือนเขาจะพยายามปลูกฝังเราให้เป็นคนชอบเกลียด, อาฆาต แต่เราไม่มีวิสัยแบบนั้น, เขามักจะยุยงให้เราและสามีไม่ชอบขี้หน้ากัน เช่น แม่ชอบพูดเรื่องสามีเราเรื่องเล็กน้อย แกก็พูดซ้ำไปซ้ำมา บางทีเราก็จะหยุดแกด้วยการพูดว่าทุกวันนี้ใครจ่ายทุกอย่างให้พ่อกะบัแม่ ไม่ใช่สามีเราหรอกหรือ เราไม่ค้องการให้แกเกรงใจอะไรสามีเราแต่ไม่อยากให้มอง/คิดแต่เรื่องร้ายๆ มันทำให้คนรอบข้างเครียด เขามักจะเอาอดีตมาเล่ายัดเหยียดให้ฟัง และมักจะเป็นเรื่องร้ายๆเสมอ...ที่เล่ามาแค่บางส่วนนะ ที่เหลือหนักมากกว่านี้
ทุกวันนี้เรารุ้สึกไม่อยากดูแล ไม่อยากรับผิดชอบอะไรอีกแล้ว เราเกลียดะ่อแม่ตัวเอง ตอนเราคลอดเขาไม่มาเลยอ้างว่าติดหนี้รายวันไปไหนไม่ได้ถ้าอยากให้ใาต้องจ่าย 7,000 เราอึ้ง/จุกคอมาก ตอนลูกเราป่วยหนักกมาก เขาบอกว่ามีลูกเองก็ต้องรับผิดชอบเอง ไม่มัเวลาช่วย แต่ปัจจุบันเราก็ยังคงเลี้ยงเขาเหมือนเดิม เพียงแค่ว่าความห่วงใยของเราจะไม่เหลืออีกแล้ว เราแบกมันมานานในขณะที่เขาไม่สนใจอะไรเลยถึงเวลาก็บอกให้ส่งเงิน 10,000-20,000 ก็จะเอา เราก็ต้องหาส่งให้ เราคิดแค่ว่าเกิดมาเราชดใช้กรรมให้เขา เราไม่ขอเกิดเป็นลูกเขาอีกถ้าเลือกได้ เราไม่อยากมีพ่อแม่ที่เห็นแก่ตัว/เห็นแก่ได้แบบนี้มันบั่นทอนจิตใจ เรียกร้องแต่บุญคุณว่าคือพ่อแม่ แล้วลูกอย่างเราไม่มีความรู้สึกหรืองัย
เราเป็นลูกที่ไม่มีพี่น้องไว้พูดคุย พ่อแม่ก็ปิดหูปิดตาไม่รับฟังเราเลย จะเล่าให้สามีฟังมากไปก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะทุกวันนี้เขาข่วยแบ่งเบาหนี้สินพ่อแม่เราก็หนักพอแล้ว เขายังต้องรัผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆให้พ่อแม่เราด้วย บอกตรงๆว่าเราเครียดซึ่งมันไม่ดีเลยมันส่งผลกับเรื่องต่างๆรอบข้างทั้งหมด
ทุกวันนี้เราเริ่มจะปฏิเสธการร้องของจากพ่อแม่ ถ้าเรื่องไหนมีเหตุผลพอเราจะจัดการให้ทั้งหมด อย่าบอกเราว่าคุยกับพ่อแม่สิจะได้หมดเรื่อง เราพูดมากว่า 10 ปี เขาก็ยังพูดคำเดิมๆคือ ลูกต้องตอบแทนบุญคุณ
ขอบคุณพื้นที่นี้ที่ให้เราระบาย
ขอบคุณทุกความเห็นนับจากนี้ไป
ขอบคุณความพยายาม/ความอดทนของตัวเองกว่า 20 ปี
จะเป็นไรไหมที่เราเริ่มเกลียดพ่อแม่ตัวเอง
ขอเริ่มด้วยประโยคนี้ ' เราเริ่มรุ้สึกเกลียดพ่อแม่ตัวเอง' ความเห็นแก่ตัว ความสุขส่วนตัวเกิดแก่มรุษย์ทุกคน แต่เราคาดคิดว่ามันจะเกิดกับคนที่ได้ชื่อว่าพ่อแม่ของตัวเอง ปัจจุบันพ่อ 70+ แม่ 60+ แต่ยังคงสร้างปัญหาและความลำบากใจให้เราได้อย่างสม่ำเสมอ แม้ว่าเรามีสามี มีลูกแล้วแต่ยังไม่วายจะสร้างความลำบากใจให้เราและสามี ด้วยการยังไงหรือคะ?? หลายคนอาจเริ่มคิดแล้วว่าเราจะเนรคุณ NO ค่ะยังไม่ได้เกิดขึ้นเพียงแค่ว่าตอนนี้เราเหนื่อยใจมากถึงมากที่สุด ตัวอย่างแบบหินๆที่เขายัดเยียดให้เราตอลดมาคือเรื่องสร้างหนี้สิน อันไม่ได้มีสาเหตุจากการยืมมาเลี้ยงเราแต่เพราะความไม่พอ ไม่ปลงของเขาเอง พอจ่ายไม่ไหวก็โยนมาที่เรา, จำนองบ้านของเขาเพียงเพื่อจะเอาเงินมาใช้จ่ายโดยไม่ผ่อนสุดท้ายเราต้องนั่งผ่อนให้, มักจะบ่นแต่เรื่องเดิมๆเก่าๆรื้อฟื้น จนเราเครียดเพราะมันหาประโยชน์ไม่ได้เลยจากเรื่องในอดีต ส่วนใหญ่มักจะพูดเรื่องที่เกี่ยวกับการแก่งแย่ง, กลั่นแกล้งกัน, ความเกลียดชัง เหมือนเขาจะพยายามปลูกฝังเราให้เป็นคนชอบเกลียด, อาฆาต แต่เราไม่มีวิสัยแบบนั้น, เขามักจะยุยงให้เราและสามีไม่ชอบขี้หน้ากัน เช่น แม่ชอบพูดเรื่องสามีเราเรื่องเล็กน้อย แกก็พูดซ้ำไปซ้ำมา บางทีเราก็จะหยุดแกด้วยการพูดว่าทุกวันนี้ใครจ่ายทุกอย่างให้พ่อกะบัแม่ ไม่ใช่สามีเราหรอกหรือ เราไม่ค้องการให้แกเกรงใจอะไรสามีเราแต่ไม่อยากให้มอง/คิดแต่เรื่องร้ายๆ มันทำให้คนรอบข้างเครียด เขามักจะเอาอดีตมาเล่ายัดเหยียดให้ฟัง และมักจะเป็นเรื่องร้ายๆเสมอ...ที่เล่ามาแค่บางส่วนนะ ที่เหลือหนักมากกว่านี้
ทุกวันนี้เรารุ้สึกไม่อยากดูแล ไม่อยากรับผิดชอบอะไรอีกแล้ว เราเกลียดะ่อแม่ตัวเอง ตอนเราคลอดเขาไม่มาเลยอ้างว่าติดหนี้รายวันไปไหนไม่ได้ถ้าอยากให้ใาต้องจ่าย 7,000 เราอึ้ง/จุกคอมาก ตอนลูกเราป่วยหนักกมาก เขาบอกว่ามีลูกเองก็ต้องรับผิดชอบเอง ไม่มัเวลาช่วย แต่ปัจจุบันเราก็ยังคงเลี้ยงเขาเหมือนเดิม เพียงแค่ว่าความห่วงใยของเราจะไม่เหลืออีกแล้ว เราแบกมันมานานในขณะที่เขาไม่สนใจอะไรเลยถึงเวลาก็บอกให้ส่งเงิน 10,000-20,000 ก็จะเอา เราก็ต้องหาส่งให้ เราคิดแค่ว่าเกิดมาเราชดใช้กรรมให้เขา เราไม่ขอเกิดเป็นลูกเขาอีกถ้าเลือกได้ เราไม่อยากมีพ่อแม่ที่เห็นแก่ตัว/เห็นแก่ได้แบบนี้มันบั่นทอนจิตใจ เรียกร้องแต่บุญคุณว่าคือพ่อแม่ แล้วลูกอย่างเราไม่มีความรู้สึกหรืองัย
เราเป็นลูกที่ไม่มีพี่น้องไว้พูดคุย พ่อแม่ก็ปิดหูปิดตาไม่รับฟังเราเลย จะเล่าให้สามีฟังมากไปก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะทุกวันนี้เขาข่วยแบ่งเบาหนี้สินพ่อแม่เราก็หนักพอแล้ว เขายังต้องรัผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆให้พ่อแม่เราด้วย บอกตรงๆว่าเราเครียดซึ่งมันไม่ดีเลยมันส่งผลกับเรื่องต่างๆรอบข้างทั้งหมด
ทุกวันนี้เราเริ่มจะปฏิเสธการร้องของจากพ่อแม่ ถ้าเรื่องไหนมีเหตุผลพอเราจะจัดการให้ทั้งหมด อย่าบอกเราว่าคุยกับพ่อแม่สิจะได้หมดเรื่อง เราพูดมากว่า 10 ปี เขาก็ยังพูดคำเดิมๆคือ ลูกต้องตอบแทนบุญคุณ
ขอบคุณพื้นที่นี้ที่ให้เราระบาย
ขอบคุณทุกความเห็นนับจากนี้ไป
ขอบคุณความพยายาม/ความอดทนของตัวเองกว่า 20 ปี