คือตอนนี้เราอายุ 16-17 ปี คือพ่อกับแม่เราไม่เคยปล่อยเราไปไหนกับเพื่อนๆ หรือแฟนเลย (คือเรามีแฟนอยู่แล้วนะคะ คบกันจะได้3ปีแล้วค่ะ แม่กับพ่อทราบ)
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเราถูกกักขังไว้ไม่ให้ไปไหนตั้งแต่เล็กๆเเล้วค่ะ เราคงเลยชินมั้ง บางครั้งเพื่อนๆก็ถามเราว่าไม่อึดอัดหรอ เราตอบเลยอึดอัดนะแต่จะทำยังไงได้ แม่กับพ่อเราเขาไม่ปล่อยเรา อาจจะเป็นเพราะเขาห่วงเราก็เข้าใจ
แต่ที่เราไม่เข้าใจก็คือ บางครั้งเราก็อยากไปเที่ยวบ้าง หรือออกไปไหนบ้าง คือทุกวันนี้เราอยู่แต่บ้านตอนเช้าเขาก็ไม่ให้ไปไหน ขนาดแค่หน้าปากซอยเขายังไม่ให้ไปเลยค่ะ อย่าพูดถึงตอนกลางคืนเลย ไม่มีหวัง
บางทีเราก็ขออนุญาตแม่ไปตรงๆนะคะ ว่าจะไปไหน ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ บอกด้วยนะคะว่าถึงแล้วเดี๋ยวโทรหา พอเราพูดจบเขาก็มองหน้าเราแล้วบอกว่าไม่ได้ บางครั้งขอไป 7-11 ได้มั้ย แม่ยังตอบว่าไม่ได้เลย บางครั้งเพื่อนๆไปไหนกันเราก็อยากไปบ้าง(แต่ไม่ได้ถึงขั้นค้างคืนนะคะ ไปแค่ประมาณ 1-2 ชม.) แม่กับพ่อเรายังไม่ให้ไปเลยค่ะ
เรารู้นะคะว่าพ่อกับเเม่เป็นห่วง แต่เราไม่ใช่เด็กถเหลถไหลค่ะ เราเรียนดี เราไม่เคยทิ้งการเรียนค่ะ เราไม่ได้หวังอยากให้พ่อแม่ปล่อยเราแบบเราจะไปไหนดึกๆดื่นๆขนาดนั้นหรอกนะคะ แค่อยากให้เขาปล่อยเราบ้างนิดๆหน่อยๆก็ดีค่ะ
บางครั้งเราก็เก็บมาร้องไห้คนเดียวค่ะ เราเสียใจมาก เอาตรงๆคือหลายคนอาจจะบอกว่า อายุแค่นี้ตอนนั้นเราก็ไม่เที่ยวไม่เรียกร้องอะไร แต่คือเขาไม่ใช่เราอะ เขาไม่รู้หรอกว่าบางครั้งเราเสียใจขนาดไหน
เราอยู่บ้านเราไม่มีเพื่อนเล่นนะคะ นอนเล่นโทรศัพท์คุยกับเพื่อนกับเเฟนไปวันๆคะ แล้วก็ทำงานบ้าน ช่วยแม่ทำงาน
เราเคยมีคุยคนเดียวนะคะ บ่อยด้วยแหละ ทุกวันเลยก็ว่าได้ เราชอบคุยกับตุ๊กตา คุยกับหมอน หรือจินตนาการว่านี่คือเเฟนของเรา นี่คือเพื่อนของเรา แล้วก็นอนกอดเขาไว้ค่ะ (บ้าเนาะ)
ปล. เราก็เสียใจนะที่เขาไม่ให้ไป แต่เราไม่เข้าใจทำไมเขาถึงต้องห้ามเราขนาดนี้
ปลล.เขาบังคับให้เราเข้ามหาลัยที่เขาเลือกไว้ด้วยค่ะ ไม่ให้เราได้มีสิทธิเลือกเองเลย
ปลลล.เราอึดอัดวะ😂
เพื่อนๆคิดอย่างไรกับการที่พ่อแม่ไม่ปล่อยบ้างคะ??
เข้าเรื่องเลยนะคะ คือเราถูกกักขังไว้ไม่ให้ไปไหนตั้งแต่เล็กๆเเล้วค่ะ เราคงเลยชินมั้ง บางครั้งเพื่อนๆก็ถามเราว่าไม่อึดอัดหรอ เราตอบเลยอึดอัดนะแต่จะทำยังไงได้ แม่กับพ่อเราเขาไม่ปล่อยเรา อาจจะเป็นเพราะเขาห่วงเราก็เข้าใจ
แต่ที่เราไม่เข้าใจก็คือ บางครั้งเราก็อยากไปเที่ยวบ้าง หรือออกไปไหนบ้าง คือทุกวันนี้เราอยู่แต่บ้านตอนเช้าเขาก็ไม่ให้ไปไหน ขนาดแค่หน้าปากซอยเขายังไม่ให้ไปเลยค่ะ อย่าพูดถึงตอนกลางคืนเลย ไม่มีหวัง
บางทีเราก็ขออนุญาตแม่ไปตรงๆนะคะ ว่าจะไปไหน ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ บอกด้วยนะคะว่าถึงแล้วเดี๋ยวโทรหา พอเราพูดจบเขาก็มองหน้าเราแล้วบอกว่าไม่ได้ บางครั้งขอไป 7-11 ได้มั้ย แม่ยังตอบว่าไม่ได้เลย บางครั้งเพื่อนๆไปไหนกันเราก็อยากไปบ้าง(แต่ไม่ได้ถึงขั้นค้างคืนนะคะ ไปแค่ประมาณ 1-2 ชม.) แม่กับพ่อเรายังไม่ให้ไปเลยค่ะ
เรารู้นะคะว่าพ่อกับเเม่เป็นห่วง แต่เราไม่ใช่เด็กถเหลถไหลค่ะ เราเรียนดี เราไม่เคยทิ้งการเรียนค่ะ เราไม่ได้หวังอยากให้พ่อแม่ปล่อยเราแบบเราจะไปไหนดึกๆดื่นๆขนาดนั้นหรอกนะคะ แค่อยากให้เขาปล่อยเราบ้างนิดๆหน่อยๆก็ดีค่ะ
บางครั้งเราก็เก็บมาร้องไห้คนเดียวค่ะ เราเสียใจมาก เอาตรงๆคือหลายคนอาจจะบอกว่า อายุแค่นี้ตอนนั้นเราก็ไม่เที่ยวไม่เรียกร้องอะไร แต่คือเขาไม่ใช่เราอะ เขาไม่รู้หรอกว่าบางครั้งเราเสียใจขนาดไหน
เราอยู่บ้านเราไม่มีเพื่อนเล่นนะคะ นอนเล่นโทรศัพท์คุยกับเพื่อนกับเเฟนไปวันๆคะ แล้วก็ทำงานบ้าน ช่วยแม่ทำงาน
เราเคยมีคุยคนเดียวนะคะ บ่อยด้วยแหละ ทุกวันเลยก็ว่าได้ เราชอบคุยกับตุ๊กตา คุยกับหมอน หรือจินตนาการว่านี่คือเเฟนของเรา นี่คือเพื่อนของเรา แล้วก็นอนกอดเขาไว้ค่ะ (บ้าเนาะ)
ปล. เราก็เสียใจนะที่เขาไม่ให้ไป แต่เราไม่เข้าใจทำไมเขาถึงต้องห้ามเราขนาดนี้
ปลล.เขาบังคับให้เราเข้ามหาลัยที่เขาเลือกไว้ด้วยค่ะ ไม่ให้เราได้มีสิทธิเลือกเองเลย
ปลลล.เราอึดอัดวะ😂