ปกติสองแถวพัทยาจะวิ่งเป็นเส้นทางประจำ ราคา 10 บาทค่ะ จากพัทยาเหนือ-กลาง-ใต้ แล้ววนกลับ
แต่คิวที่จอดในท่ารถพัทยาเหนือจะราคา 20 บาท (ระยะทางเท่ากัน แต่คิดว่าชาร์ตเพราะค่าที่+นักท่องเที่ยวอาจจะตัวใหญ่กระเป๋ากินที่) ก็ราคาคงที่เท่านี้มาตลอด
มีหลายปีมานี้คิวรุ่งเรืองขึ้นเป็น 30 ค่ะ (แต่ป้ายไฟยังติดว่า 20 อยู่นะ) เราก็เออเข้าใจ น้ำมันแพง
สองสามเดือนก่อนจู่ๆ เราถูกเก็บเงินไป 40 เพราะเหตุผลว่า "คนน้อย ขอสี่สิบละกัน" (<< WTF ลุงคะ ข้างหลังนั่งสิบเอ็ดคน จนหนูต้องนั่งเบาะหน้ากะลุงยังบอกว่าคนน้อยอีกเรอะ) ตอนนั้นเรางงๆ ก็ก้มหน้าก้มตาจ่ายไป
ส่วนวันนี้พึ่งเจอมาสดๆร้อนๆ เลยค่ะ มีสาวจีนนั่งอยู่บนรถสามคน ไม่ได้เหมารถด้วย
เรา: ไปวอล์คกิ้งค่ะ
คนขับ: (เมิน)...เดี๋ยวรอคันอื่นละกัน
เรา: (โอเค สงสัยคันนี้อาจจะไปจอมเทียนเลยอยากได้คนที่ไปทางนั้นมากกว่า)
ทีนี้เรารอซักพักมีฝรั่งสองคนเดินมาถามคนขับว่าไปวอล์คกิ้งมั้ย
คนขับ: (ต้อนรับขับสู้ กวักมือให้ขึ้นรถ) วอล์คกิ้งๆ ฟิฟตี้
เรา: (...อ้าว ก็ไปวอล์คกิ้งนี่หว่า แล้วทำไมให้ตูรอคันอื่นฟะ)
ยืนประมวลผลอยู่หลายนาทีก็พึ่งจะนึกได้ค่ะ ว่าเขาคงอยากได้ฝรั่งมากกว่าเพราะเก็บ 50 ได้ แต่ถ้ารับเราจะได้แค่ 30 พอคิดได้เราก็หันมองคนขับอย่างเหลือเชื่อเลยค่ะ คือไม่คิดมาก่อนว่าจะถึงกับปฏิเสธไม่ให้เราขึ้นเลย หน้าลุงแกนิ่งเหมือนกับเป็นเรื่องถูกต้องทำนองคลองธรรมสุดๆ เรายืนส่งสายตากดดันฝรั่งว่า "เฮ้ยอย่าขึ้น มันแพงเกิน" แต่ไม่ได้พูดเพราะคนขับยืนอยู่ข้างๆ เราเห็นว่าช่วงนี้นักท่องเที่ยวเยอะมาก ลงจากรถทัวร์มาสี่สิบคน มีคนไทยประมาณไม่เกินห้าคน ที่เหลือฝรั่ง จีน ญีปุ่่นขวัญใจพี่ๆ สองแถวทั้งนั้น ถ้ารอคันหน้าแมร่งก็ไม่เอาตรูอีกแน่เลยโทรเรียกพ่อมารับค่ะ
ระหว่างนั้นก็สังเกตไปเรื่อยๆ เวลานักท่องเที่ยวถามราคาบีชโรด/วอล์คกิ้งคนขับทั้งหลายจะบอกห้าสิบทั้งนั้นเลยค่ะ ทีแรกเรายังโลกสวยว่าคงฉวยโอกาสแค่บางคนล่ะมั้ง ที่ไหนได้เหมือนกันหมดเลย มีสามีภรรยาญี่ปุ่นคู่นึงพอถามราคาก็โบกมือไม่เอา ทีนี้สองแถวหัวเราะกร่างๆ เลยค่ะพูดว่า "แล้วจะไปเอาที่ไหน ยังไงก็ต้องขึ้น" เราฟังแล้วได้แต่ขมวดคิ้วค่ะเพราะมันจริง สำหรับต่างชาติรู้ทั้งรู้ว่าถูกโก่งราคาก็ต้องขึ้น ตอนที่พ่อเรามาถึงเรากะจะชวนคู่ญี่ปุ่นคู่นั้นให้ไปด้วยกันฟรีๆ ค่ะ(โรงแรมเขาเป้นทางผ่านบ้านเรา) แต่เราขี้ขลาดเกินไปสุดท้ายเลยไม่ได้พูดอะไรซักคำ มานึกดูแล้วน่าเจ็บใจมาก เราพูดอังกฤษได้...แต่ทำไมเราไม่กล้าเตือนคนอื่น โชคดีที่ฝรั่งสองคนนั้นและอื่นๆ อีกสองสามคนเห็นว่าแพงเกินเลยเดินออกมานอกบขส.แล้วหาโบกเอาเองข้างนอกค่ะ ซึ่งหาสองแถวยากมาก แต่ก็ยังมีอีกไม่น้อยที่ขึ้นคิวนี้และจ่ายเงินแบบงงๆ (ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวเอเชียที่เป็นวัยรุ่นจะยอมค่ะ)
ต่อไปนี้เราเองกะจะไม่ขึ้นรอคิวนี้อีกแล้วค่ะ โทรเรียกที่บ้านเอา ไม่ก็เดินเพลินๆ แค่พัทยาเหนือไปใต้เอง แถมจะฝึกตัวเองให้ทำหน้าเป็นมิตรและพูดเก่งๆ ด้วยค่ะ จะได้บอกได้เตือนคนอื่นโดยอัตโนมัติโดยไม่มัวกลัวนั่นกลัวนี่อีก
สองแถวรุ่งเรืองพัทยานี่มันน่า...จริงๆ นะคะ
แต่คิวที่จอดในท่ารถพัทยาเหนือจะราคา 20 บาท (ระยะทางเท่ากัน แต่คิดว่าชาร์ตเพราะค่าที่+นักท่องเที่ยวอาจจะตัวใหญ่กระเป๋ากินที่) ก็ราคาคงที่เท่านี้มาตลอด
มีหลายปีมานี้คิวรุ่งเรืองขึ้นเป็น 30 ค่ะ (แต่ป้ายไฟยังติดว่า 20 อยู่นะ) เราก็เออเข้าใจ น้ำมันแพง
สองสามเดือนก่อนจู่ๆ เราถูกเก็บเงินไป 40 เพราะเหตุผลว่า "คนน้อย ขอสี่สิบละกัน" (<< WTF ลุงคะ ข้างหลังนั่งสิบเอ็ดคน จนหนูต้องนั่งเบาะหน้ากะลุงยังบอกว่าคนน้อยอีกเรอะ) ตอนนั้นเรางงๆ ก็ก้มหน้าก้มตาจ่ายไป
ส่วนวันนี้พึ่งเจอมาสดๆร้อนๆ เลยค่ะ มีสาวจีนนั่งอยู่บนรถสามคน ไม่ได้เหมารถด้วย
เรา: ไปวอล์คกิ้งค่ะ
คนขับ: (เมิน)...เดี๋ยวรอคันอื่นละกัน
เรา: (โอเค สงสัยคันนี้อาจจะไปจอมเทียนเลยอยากได้คนที่ไปทางนั้นมากกว่า)
ทีนี้เรารอซักพักมีฝรั่งสองคนเดินมาถามคนขับว่าไปวอล์คกิ้งมั้ย
คนขับ: (ต้อนรับขับสู้ กวักมือให้ขึ้นรถ) วอล์คกิ้งๆ ฟิฟตี้
เรา: (...อ้าว ก็ไปวอล์คกิ้งนี่หว่า แล้วทำไมให้ตูรอคันอื่นฟะ)
ยืนประมวลผลอยู่หลายนาทีก็พึ่งจะนึกได้ค่ะ ว่าเขาคงอยากได้ฝรั่งมากกว่าเพราะเก็บ 50 ได้ แต่ถ้ารับเราจะได้แค่ 30 พอคิดได้เราก็หันมองคนขับอย่างเหลือเชื่อเลยค่ะ คือไม่คิดมาก่อนว่าจะถึงกับปฏิเสธไม่ให้เราขึ้นเลย หน้าลุงแกนิ่งเหมือนกับเป็นเรื่องถูกต้องทำนองคลองธรรมสุดๆ เรายืนส่งสายตากดดันฝรั่งว่า "เฮ้ยอย่าขึ้น มันแพงเกิน" แต่ไม่ได้พูดเพราะคนขับยืนอยู่ข้างๆ เราเห็นว่าช่วงนี้นักท่องเที่ยวเยอะมาก ลงจากรถทัวร์มาสี่สิบคน มีคนไทยประมาณไม่เกินห้าคน ที่เหลือฝรั่ง จีน ญีปุ่่นขวัญใจพี่ๆ สองแถวทั้งนั้น ถ้ารอคันหน้าแมร่งก็ไม่เอาตรูอีกแน่เลยโทรเรียกพ่อมารับค่ะ
ระหว่างนั้นก็สังเกตไปเรื่อยๆ เวลานักท่องเที่ยวถามราคาบีชโรด/วอล์คกิ้งคนขับทั้งหลายจะบอกห้าสิบทั้งนั้นเลยค่ะ ทีแรกเรายังโลกสวยว่าคงฉวยโอกาสแค่บางคนล่ะมั้ง ที่ไหนได้เหมือนกันหมดเลย มีสามีภรรยาญี่ปุ่นคู่นึงพอถามราคาก็โบกมือไม่เอา ทีนี้สองแถวหัวเราะกร่างๆ เลยค่ะพูดว่า "แล้วจะไปเอาที่ไหน ยังไงก็ต้องขึ้น" เราฟังแล้วได้แต่ขมวดคิ้วค่ะเพราะมันจริง สำหรับต่างชาติรู้ทั้งรู้ว่าถูกโก่งราคาก็ต้องขึ้น ตอนที่พ่อเรามาถึงเรากะจะชวนคู่ญี่ปุ่นคู่นั้นให้ไปด้วยกันฟรีๆ ค่ะ(โรงแรมเขาเป้นทางผ่านบ้านเรา) แต่เราขี้ขลาดเกินไปสุดท้ายเลยไม่ได้พูดอะไรซักคำ มานึกดูแล้วน่าเจ็บใจมาก เราพูดอังกฤษได้...แต่ทำไมเราไม่กล้าเตือนคนอื่น โชคดีที่ฝรั่งสองคนนั้นและอื่นๆ อีกสองสามคนเห็นว่าแพงเกินเลยเดินออกมานอกบขส.แล้วหาโบกเอาเองข้างนอกค่ะ ซึ่งหาสองแถวยากมาก แต่ก็ยังมีอีกไม่น้อยที่ขึ้นคิวนี้และจ่ายเงินแบบงงๆ (ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวเอเชียที่เป็นวัยรุ่นจะยอมค่ะ)
ต่อไปนี้เราเองกะจะไม่ขึ้นรอคิวนี้อีกแล้วค่ะ โทรเรียกที่บ้านเอา ไม่ก็เดินเพลินๆ แค่พัทยาเหนือไปใต้เอง แถมจะฝึกตัวเองให้ทำหน้าเป็นมิตรและพูดเก่งๆ ด้วยค่ะ จะได้บอกได้เตือนคนอื่นโดยอัตโนมัติโดยไม่มัวกลัวนั่นกลัวนี่อีก