สวัสดีครับขอแนะนำตัวก่อนเลยนะครับ ผมชื่อ หมึก #นามสมมุติ เรื่องไม่ยาวครับ #ผมเป็นเกย์ครับ #Part 1
ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ที่ครอบครัวย้ายมาหางานทำที่ชลบุรี ตอนนั้นหมึกอายุ ป.3 เองครับ (กี่ขวบว้ะ -.- ) ชีวิตของผมก็อบอุ่นดีครับ มีครอบครัวมีเพื่อนฝูง แต่ชีวิตผมเริ่มเข้าสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ หลังจากย้ายมา อยู่โรงเรียนวัดแห่งหนึ่ง .. แถวชลบุรี ด้วยความที่ว่าเราเข้ามาเรากลายเป็นเด็กใหม่ ไม่รู้จักกับใครเลย ไม่มีเพื่อนเล่น แต่ก็พอมีเพื่อนคุยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับสนิท ยิ่งนานวันเข้าก็ยังไม่มีเพื่อนเล่น จนเพื่อนในชั้นเรียนด้วยกัน ก็เริ่มมองเราแปลกๆไม่มีใครคบด้วยหรอ ? ถึงไม่มีเพื่อน ด้วยความส่วนตัวแล้ว เราเป็นคนที่เข้าหาใครไม่เป็นด้วยแหละครับ . มีอยู่วันหนึ่ง สนามกีฬาของ ร.ร เค้าตัดหญ้าที่มันยาวขึ้น พอตัดเสร็จ ประมานเย็นๆหน่อยใกล้กลับบ้าน เป็นคาบวิชาที่ว่าง คุณครูก็ปล่อยเด็กให้ไปเล่นที่สนามบอล . ซึ่งหมึกก็ไปเล่น ตอนนั้น ก็วิ่งเล่นกับเพื่อน แต่ก็ไม่มีเพื่อนอยากวิ่งกับหมึกมันเลยเกิดความน้อยใจว่า ทำไมไม่มีใครเล่นกับหมึกเลยอยากสร้างจุดสนใจ อยากให้คนอื่นสนใจ จังหวะเดียวกันกับตอนนั้น / มีรุ่นพี่คนหนึ่ง เข้ามาแกล้งหมึก เอาหญ้าที่เค้าตัดมานั้นละ มายัดปากหมึก / มันก็ไม่มีอาการอะไรนะ แต่หมึกแกล้งเป็นชักดิ้นชักงอ ให้คนอื่นสนใจ แกล้งเป็นปวดท้องว่างั้นแหละ เหมือนโดนควายธนูเสกเข้าทอง 555+ ครั้งแรกก็มีคนเชื่อและตกใจให้ความสนใจเยอะ ได้ใจเลยละที่นี้ พอเวลาใครแกล้งหมึก หมึกก็จะชักดิ้นชักงออยู่งี้ละ ประมาน 2-3 ครั้ง แกล้งทำจนได้เรื่อง.. ครั้งล่าสุดครูประจำชั้น พากลับบ้านไปหาผู้ปกครองเลยครับ บอกว่าเนี้ยลูกคุณเป็นโรคอะไร ชักบ่อยเนอะ - (เหมือนไม่เชื่ออยู่แล้ว ) ตอนอยู่ ร.ร ยังเจ็บท้องชักดิ้นชักงอ พอมาถึงบ้านอาการสงบเยอะครับ กลัว 555+ พอครูกลับไปเท่านั้นละจ้าา โดนแม่ตีเลย .. ฟาดด้วยเข็มขัด . ไล่กลับให้ไปเรียน .. เวลาช่วงนั้นประมาณ 13.30 แม่ก็ส่งกลับไปเรียนอีกครั้ง . พอกลับไปถึงห้องเรียน ทุกคนมองสายตาหมึกแบบว่า เห้ย ? เอ็งปวดท้องไม่ใช่รึ ไม่ไปหาหมอละ มานี้ทำไม นั้นละครับ ความจริงปล่าวเลย ทุกคนมองหมึกด้วยสายตาสมเพศ .. รู้สึกอายมากเลย ตั้งแต่วันนั้นมา จากที่ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว ก็ยิ่งทำให้หมึกไม่มีใครคุยด้วยเลยที่นี้ หนักกว่าเดิมอีก ครูประจำชั้นก็ไม่ยอมคุยกับหมึก ถามคำตอบคำ .... จนมาวันหนึ่งวันที่หมึกได้รู้ความจริง ! หลังจากวันทีหมึกปวดท้องครั้งสุดท้าย พอครูประจำชั้นกลับมา เพื่อนมันบอกว่า ครูเล่าให้ฟังว่า " เนี้ย ไอ้หมึกเนี้ย มันโกหก ว่าปวดท้องอย่างนั้นอย่างนี้ มันไม่ได้เป็นอะไรเลย กลับไปถึงบ้านหายสนิทไม่มีเลยอาการปวดท้อง อย่าไปคุยกับมันนะ เด็กเลี้ยงแกะ!! นิสัยไม่ดีคบไม่ได้ " เพื่อนบอกมาอีกทีนะครับเลยรู้ วันนั้นคือเสียใจมาก ไปไหนมาไหน เพื่อนก็ล้อ ว้ายๆๆ ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ คบไม่ได้ ... คือ เข้าใจนะครับว่าหมึกผิด นั้นละครับ จุดเริ่มต้นของฝันร้าย ฝันร้ายจริงๆสำหรับเด็กคนนี้ ตั้งแต่นั้นมารู้ไม ? หมึกเจออะไรบ้าง ไปอ่านเอากันเลยครับ
ตั้งแต่นั้นมาหมึกไม่มีเพื่อนเล่นเลย มีแต่คนเกลียด เวลาเล่นกับใคร ก็ไม่มีเพื่อนเล่น เวลาเห็นเพื่อนหยอกล้อกัน ยิ่งทำให้หมึกยิ่งเจ็บปวด อยากมีคนเล่นกับหมึกบ้างจัง ยิ่งนานวันเข้า เรื่องถึงหูพ่อกับแม่ แทนที่แม่จะให้กำลังใจ กลับซ้ำเติม ว่าทำไมลูกฉันไม่เหมือนเด็กคนอื่นไม่มีเพื่อนเล่น ไม่มีใครคบ จนทำให้เหมือนแม่รักน้องมากกว่า น้องที่ว่าน้องหมึกเองครับ ผู้ ญ อายุไล่เลี่ยกัน เวลากินข้าวที่ ร.ร ต้องนั่งกินคนเดียว คุณเคยมั้ยละ ? นั่งกินข้าวคนเดียวแล้วอารมณ์มันรู้สึกยังไง ? เดินเล่นคนเดียว นั่งเรียนในห้องข้างหลังสุดคนเดียว เห็นเพื่อนเล่นไล่จับกัน แต่เรานั่งซึมอยู่คนเดียว ...
บางครั้งโชคร้ายหน่อย เดินไปไหนมาไหนก็โดนล้อ " เห้ยพวกเราหนีเร็ว เด็กเลี้ยงแกะมาแล้ว " . ... ตราบาปของชีวิต T_T นี่ละครับ
เวลากินข้าวครับ มีอยู่ครั้งหนึ่ง หมึกนั่งกินข้าวอยู่ กินยังไม่เสร็จเลย แล้วก็มีเพื่อนผู้ชายกลุ่มหนึ่ง เดินมาหาหมึก แล้วเอาเศษข้าวที่พวกมันกินไม่หมดอะ เทใส่ถาดข้าวของหมึก (สมัยก่อนใช้ถาดข้าวนะ ใครทันมั้ง ) ตอนนั้น กฏของโรงเรียนคือ กินข้าวแล้วต้องกินให้หมด ... คิดดูสิครับ ข้าวที่ยังกินไม่อิ่มกับเศษอาหารที่มาเทใส่ของหมึก คือนั่งกินทั้งน้ำตา คนอื่นกินเสร็จหมดแล้ว ทั้งโรงอาหารเหลือเราอยู่คนเดียว ที่ยังกินเคล้ากับน้ำตาอยู่เลย .
เวลาเห็นเพื่อน เซอร์ไพรส์วันเกิดให้เพื่อนด้วยกัน ให้ของขวัญ วันนั้นวันนี้ หมึกเองที่ยังไม่เคยได้รับอะไรจากใคร เวลาเห็นเพื่อนมันให้ของขวัญ คือแบบน้ำตาไหลอะ ต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ ยังมีอีกเยอะเลยครับ แต่จำได้มั้งไม่ได้มั้ง นี้แค่เหตุการ์ณที่ โรงเรียนนะ ที่บ้านละ ?
เวลากลับบ้าน ข้าวเย็นนี้ต้องรอกินทีหลัง เพราะว่าเวลาคนอื่นกินจะเรียกน้องไม่เรียกผม แต่ทุกครั้งจะเหลือกับข้าวไว้ให้อย่างละนิดอย่างละหน่อย บางครั้งไม่เหลือให้เลย เวลานอนต้องนอนเสื่อแข็งๆ ผ้าห่มก็เป็นผ้าเช็ดตัวตอนอาบน้ำเปียกๆแบบนั้นละครับ ต้องเอามาห่ม ตอนเช้า ตื่นมาต้องอาบน้ำล้างจานทำกับข้าว แต่งตัวไปเรียนนั้นนี่ คือทั้งๆที่ชีวิตก็ปกติดีเหมือนคนอื่น แต่ทำไมถึงกลายเป็นเด็กที่โหยหาความรักกอยากให้มีคนสนใจ แต่กลับกลายเป็นเด็กที่มีปมด้อยในชีวิตไม่มีเพื่อนคบ ครับ .. ทนอยู่อย่างนั้น ตั้งแต่ ป.3 จนถึง ป.6 3-4 ปี ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องโดนแกล้ง โดนกีดกั้นความสามารถ ตลอดสามปี!ไม่มีคืนไหนที่ไม่ร้องไห้ ทุกครั้งเวลานอนต้องแอบนอนร้องไห้ . สะอื้นออกมาเบาๆ ไม่ให้ทุกคนได้ยิน ไปโรงเรียน ไม่มีวันไหนจะไม่โดนแกล้ง! ไม่มีวันไหนที่จะไม่เห็นสายตาที่ทุกคนมองด้วยความเหยียดหยาม .. เสื้อผ้านักเรียก สกปรกมอมแมม เสื้อสีขาว ๆ ก็ขึ้น รา ดำข้าง / ขาวข้าง สายตาคู่นั้น สายตาที่มองด้วยความเกลียดชัง .. สายตาหลายๆคู่นั้น ที่มองเราไปในทางที่... ทำให้ผมกลายเป็นเด็กเก็บกดไปเลย ยังนะครับ ชีวิตผมนี้มันแค่เริ่มต้น ... ย้ำว่าแค่เริ่มต้น ทุกคืนที่ร้องไห้ หลังจากร้องไห้เสร็จ มักจะมีการให้กำลังใจตัวเอง ต้องสู้อย่างนั้นอย่างนี้ และผมก็มีความฝัน #ผมฝันอยากให้ทุกคนยอมรับในตัวผม ช่วงที่ผมอยู่ ป.6 มีอยู่วันหนึ่ง ผมเรียนวิชาภาษาไทย ซึ่ง ตอนนั้นผมนั่งอยู่กลางห้อง คือกลางห้อง แต่ไม่มีใครนั่งด้วย ทุกคนขยับไปนั่งที่อื่นหมด... แล้วครูก็สอนเรื่องการใช้ชีวิตในสังคมอะไรสักอย่างนี้ละครับ สักพัก .. อยู่ๆ ครูก็ถามผมขึ้นมาเลย #หมึก(นามสมมุติ) ตอนกลางวันเธอเคยมีเพื่อนเล่นกับคนอื่นเค้าบ้างมั้ย ? ... จุกเลยครับ แทงใจดำมากๆ ตอนนั้นตอบไม่ออก คือมันเหมือนมีอะไรมาจุกคอไว้มีสิ่งเดียวที่ออกมาแทนคำพูดตอนนั้น คือ น้ำตาของผมเอง .. นั่งกลางห้องก้มหน้าน้ำตาไหลมาเป็นทาง .. ทั้งห้องเงียบกริบ มีแต่เสียงผมสะอื้นกับเสียงน้ำตาหยดลงพื้นโต๊ะนักเรียน #จะบอกว่า ตั้งแต่ผมย้ายมาเรียนอยู่ที่นี้ ผมไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลย ... วันนั้นละครับ เป็นวันที่ผมปล่อยโฮมาเต็มที่ (พิมพ์แล้วน้ำตาไหลเลย ) T^T จนได้ยินเสียงเพื่อนบางคนร้องไห้ตาม .. สามปีเต็ม .. ที่ใช้ชีวิตบ้าๆแบบนั้น วันนั้นผมบอกกับทุกคนในห้องว่า สักวันทุกคนจะต้องยอมรับในตัวผม
นี้ละครับ จุดเปลี่ยนแปลงชีวิต
#เดียวมาเล่าต่อนะครับ ขอทำงานก่อน แหะๆๆๆ ใครที่ติดตามอยู่ก็อดใจรอหน่อยน้าา
โดนคนดูถูก มีแต่คนเกลียด.. เพราะชอบผู้ชาย เสียใจบ่อยครั้งโตมาจนวันนี้.. ผมกลับมีค่าสำหรับใครหลายคน คุณเป็นเหมือนผมมั้ย ?
ผมเป็นเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ที่ครอบครัวย้ายมาหางานทำที่ชลบุรี ตอนนั้นหมึกอายุ ป.3 เองครับ (กี่ขวบว้ะ -.- ) ชีวิตของผมก็อบอุ่นดีครับ มีครอบครัวมีเพื่อนฝูง แต่ชีวิตผมเริ่มเข้าสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ หลังจากย้ายมา อยู่โรงเรียนวัดแห่งหนึ่ง .. แถวชลบุรี ด้วยความที่ว่าเราเข้ามาเรากลายเป็นเด็กใหม่ ไม่รู้จักกับใครเลย ไม่มีเพื่อนเล่น แต่ก็พอมีเพื่อนคุยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับสนิท ยิ่งนานวันเข้าก็ยังไม่มีเพื่อนเล่น จนเพื่อนในชั้นเรียนด้วยกัน ก็เริ่มมองเราแปลกๆไม่มีใครคบด้วยหรอ ? ถึงไม่มีเพื่อน ด้วยความส่วนตัวแล้ว เราเป็นคนที่เข้าหาใครไม่เป็นด้วยแหละครับ . มีอยู่วันหนึ่ง สนามกีฬาของ ร.ร เค้าตัดหญ้าที่มันยาวขึ้น พอตัดเสร็จ ประมานเย็นๆหน่อยใกล้กลับบ้าน เป็นคาบวิชาที่ว่าง คุณครูก็ปล่อยเด็กให้ไปเล่นที่สนามบอล . ซึ่งหมึกก็ไปเล่น ตอนนั้น ก็วิ่งเล่นกับเพื่อน แต่ก็ไม่มีเพื่อนอยากวิ่งกับหมึกมันเลยเกิดความน้อยใจว่า ทำไมไม่มีใครเล่นกับหมึกเลยอยากสร้างจุดสนใจ อยากให้คนอื่นสนใจ จังหวะเดียวกันกับตอนนั้น / มีรุ่นพี่คนหนึ่ง เข้ามาแกล้งหมึก เอาหญ้าที่เค้าตัดมานั้นละ มายัดปากหมึก / มันก็ไม่มีอาการอะไรนะ แต่หมึกแกล้งเป็นชักดิ้นชักงอ ให้คนอื่นสนใจ แกล้งเป็นปวดท้องว่างั้นแหละ เหมือนโดนควายธนูเสกเข้าทอง 555+ ครั้งแรกก็มีคนเชื่อและตกใจให้ความสนใจเยอะ ได้ใจเลยละที่นี้ พอเวลาใครแกล้งหมึก หมึกก็จะชักดิ้นชักงออยู่งี้ละ ประมาน 2-3 ครั้ง แกล้งทำจนได้เรื่อง.. ครั้งล่าสุดครูประจำชั้น พากลับบ้านไปหาผู้ปกครองเลยครับ บอกว่าเนี้ยลูกคุณเป็นโรคอะไร ชักบ่อยเนอะ - (เหมือนไม่เชื่ออยู่แล้ว ) ตอนอยู่ ร.ร ยังเจ็บท้องชักดิ้นชักงอ พอมาถึงบ้านอาการสงบเยอะครับ กลัว 555+ พอครูกลับไปเท่านั้นละจ้าา โดนแม่ตีเลย .. ฟาดด้วยเข็มขัด . ไล่กลับให้ไปเรียน .. เวลาช่วงนั้นประมาณ 13.30 แม่ก็ส่งกลับไปเรียนอีกครั้ง . พอกลับไปถึงห้องเรียน ทุกคนมองสายตาหมึกแบบว่า เห้ย ? เอ็งปวดท้องไม่ใช่รึ ไม่ไปหาหมอละ มานี้ทำไม นั้นละครับ ความจริงปล่าวเลย ทุกคนมองหมึกด้วยสายตาสมเพศ .. รู้สึกอายมากเลย ตั้งแต่วันนั้นมา จากที่ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว ก็ยิ่งทำให้หมึกไม่มีใครคุยด้วยเลยที่นี้ หนักกว่าเดิมอีก ครูประจำชั้นก็ไม่ยอมคุยกับหมึก ถามคำตอบคำ .... จนมาวันหนึ่งวันที่หมึกได้รู้ความจริง ! หลังจากวันทีหมึกปวดท้องครั้งสุดท้าย พอครูประจำชั้นกลับมา เพื่อนมันบอกว่า ครูเล่าให้ฟังว่า " เนี้ย ไอ้หมึกเนี้ย มันโกหก ว่าปวดท้องอย่างนั้นอย่างนี้ มันไม่ได้เป็นอะไรเลย กลับไปถึงบ้านหายสนิทไม่มีเลยอาการปวดท้อง อย่าไปคุยกับมันนะ เด็กเลี้ยงแกะ!! นิสัยไม่ดีคบไม่ได้ " เพื่อนบอกมาอีกทีนะครับเลยรู้ วันนั้นคือเสียใจมาก ไปไหนมาไหน เพื่อนก็ล้อ ว้ายๆๆ ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ คบไม่ได้ ... คือ เข้าใจนะครับว่าหมึกผิด นั้นละครับ จุดเริ่มต้นของฝันร้าย ฝันร้ายจริงๆสำหรับเด็กคนนี้ ตั้งแต่นั้นมารู้ไม ? หมึกเจออะไรบ้าง ไปอ่านเอากันเลยครับ
ตั้งแต่นั้นมาหมึกไม่มีเพื่อนเล่นเลย มีแต่คนเกลียด เวลาเล่นกับใคร ก็ไม่มีเพื่อนเล่น เวลาเห็นเพื่อนหยอกล้อกัน ยิ่งทำให้หมึกยิ่งเจ็บปวด อยากมีคนเล่นกับหมึกบ้างจัง ยิ่งนานวันเข้า เรื่องถึงหูพ่อกับแม่ แทนที่แม่จะให้กำลังใจ กลับซ้ำเติม ว่าทำไมลูกฉันไม่เหมือนเด็กคนอื่นไม่มีเพื่อนเล่น ไม่มีใครคบ จนทำให้เหมือนแม่รักน้องมากกว่า น้องที่ว่าน้องหมึกเองครับ ผู้ ญ อายุไล่เลี่ยกัน เวลากินข้าวที่ ร.ร ต้องนั่งกินคนเดียว คุณเคยมั้ยละ ? นั่งกินข้าวคนเดียวแล้วอารมณ์มันรู้สึกยังไง ? เดินเล่นคนเดียว นั่งเรียนในห้องข้างหลังสุดคนเดียว เห็นเพื่อนเล่นไล่จับกัน แต่เรานั่งซึมอยู่คนเดียว ...
บางครั้งโชคร้ายหน่อย เดินไปไหนมาไหนก็โดนล้อ " เห้ยพวกเราหนีเร็ว เด็กเลี้ยงแกะมาแล้ว " . ... ตราบาปของชีวิต T_T นี่ละครับ
เวลากินข้าวครับ มีอยู่ครั้งหนึ่ง หมึกนั่งกินข้าวอยู่ กินยังไม่เสร็จเลย แล้วก็มีเพื่อนผู้ชายกลุ่มหนึ่ง เดินมาหาหมึก แล้วเอาเศษข้าวที่พวกมันกินไม่หมดอะ เทใส่ถาดข้าวของหมึก (สมัยก่อนใช้ถาดข้าวนะ ใครทันมั้ง ) ตอนนั้น กฏของโรงเรียนคือ กินข้าวแล้วต้องกินให้หมด ... คิดดูสิครับ ข้าวที่ยังกินไม่อิ่มกับเศษอาหารที่มาเทใส่ของหมึก คือนั่งกินทั้งน้ำตา คนอื่นกินเสร็จหมดแล้ว ทั้งโรงอาหารเหลือเราอยู่คนเดียว ที่ยังกินเคล้ากับน้ำตาอยู่เลย .
เวลาเห็นเพื่อน เซอร์ไพรส์วันเกิดให้เพื่อนด้วยกัน ให้ของขวัญ วันนั้นวันนี้ หมึกเองที่ยังไม่เคยได้รับอะไรจากใคร เวลาเห็นเพื่อนมันให้ของขวัญ คือแบบน้ำตาไหลอะ ต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ ยังมีอีกเยอะเลยครับ แต่จำได้มั้งไม่ได้มั้ง นี้แค่เหตุการ์ณที่ โรงเรียนนะ ที่บ้านละ ?
เวลากลับบ้าน ข้าวเย็นนี้ต้องรอกินทีหลัง เพราะว่าเวลาคนอื่นกินจะเรียกน้องไม่เรียกผม แต่ทุกครั้งจะเหลือกับข้าวไว้ให้อย่างละนิดอย่างละหน่อย บางครั้งไม่เหลือให้เลย เวลานอนต้องนอนเสื่อแข็งๆ ผ้าห่มก็เป็นผ้าเช็ดตัวตอนอาบน้ำเปียกๆแบบนั้นละครับ ต้องเอามาห่ม ตอนเช้า ตื่นมาต้องอาบน้ำล้างจานทำกับข้าว แต่งตัวไปเรียนนั้นนี่ คือทั้งๆที่ชีวิตก็ปกติดีเหมือนคนอื่น แต่ทำไมถึงกลายเป็นเด็กที่โหยหาความรักกอยากให้มีคนสนใจ แต่กลับกลายเป็นเด็กที่มีปมด้อยในชีวิตไม่มีเพื่อนคบ ครับ .. ทนอยู่อย่างนั้น ตั้งแต่ ป.3 จนถึง ป.6 3-4 ปี ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องโดนแกล้ง โดนกีดกั้นความสามารถ ตลอดสามปี!ไม่มีคืนไหนที่ไม่ร้องไห้ ทุกครั้งเวลานอนต้องแอบนอนร้องไห้ . สะอื้นออกมาเบาๆ ไม่ให้ทุกคนได้ยิน ไปโรงเรียน ไม่มีวันไหนจะไม่โดนแกล้ง! ไม่มีวันไหนที่จะไม่เห็นสายตาที่ทุกคนมองด้วยความเหยียดหยาม .. เสื้อผ้านักเรียก สกปรกมอมแมม เสื้อสีขาว ๆ ก็ขึ้น รา ดำข้าง / ขาวข้าง สายตาคู่นั้น สายตาที่มองด้วยความเกลียดชัง .. สายตาหลายๆคู่นั้น ที่มองเราไปในทางที่... ทำให้ผมกลายเป็นเด็กเก็บกดไปเลย ยังนะครับ ชีวิตผมนี้มันแค่เริ่มต้น ... ย้ำว่าแค่เริ่มต้น ทุกคืนที่ร้องไห้ หลังจากร้องไห้เสร็จ มักจะมีการให้กำลังใจตัวเอง ต้องสู้อย่างนั้นอย่างนี้ และผมก็มีความฝัน #ผมฝันอยากให้ทุกคนยอมรับในตัวผม ช่วงที่ผมอยู่ ป.6 มีอยู่วันหนึ่ง ผมเรียนวิชาภาษาไทย ซึ่ง ตอนนั้นผมนั่งอยู่กลางห้อง คือกลางห้อง แต่ไม่มีใครนั่งด้วย ทุกคนขยับไปนั่งที่อื่นหมด... แล้วครูก็สอนเรื่องการใช้ชีวิตในสังคมอะไรสักอย่างนี้ละครับ สักพัก .. อยู่ๆ ครูก็ถามผมขึ้นมาเลย #หมึก(นามสมมุติ) ตอนกลางวันเธอเคยมีเพื่อนเล่นกับคนอื่นเค้าบ้างมั้ย ? ... จุกเลยครับ แทงใจดำมากๆ ตอนนั้นตอบไม่ออก คือมันเหมือนมีอะไรมาจุกคอไว้มีสิ่งเดียวที่ออกมาแทนคำพูดตอนนั้น คือ น้ำตาของผมเอง .. นั่งกลางห้องก้มหน้าน้ำตาไหลมาเป็นทาง .. ทั้งห้องเงียบกริบ มีแต่เสียงผมสะอื้นกับเสียงน้ำตาหยดลงพื้นโต๊ะนักเรียน #จะบอกว่า ตั้งแต่ผมย้ายมาเรียนอยู่ที่นี้ ผมไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลย ... วันนั้นละครับ เป็นวันที่ผมปล่อยโฮมาเต็มที่ (พิมพ์แล้วน้ำตาไหลเลย ) T^T จนได้ยินเสียงเพื่อนบางคนร้องไห้ตาม .. สามปีเต็ม .. ที่ใช้ชีวิตบ้าๆแบบนั้น วันนั้นผมบอกกับทุกคนในห้องว่า สักวันทุกคนจะต้องยอมรับในตัวผม
นี้ละครับ จุดเปลี่ยนแปลงชีวิต
#เดียวมาเล่าต่อนะครับ ขอทำงานก่อน แหะๆๆๆ ใครที่ติดตามอยู่ก็อดใจรอหน่อยน้าา