ฉันเคยมีมุมน่ารักคิตตี้มุ้งมิ้งวิ้งๆทำของไปให้รุ่นพี่ที่เเอบชอบในวันปัจฉิมด้วยวะเเก (ไม่รู้ตอนนั้นคิดอะไรอยู่5555)

บอกก่อนๆ อาจจะใช้ภาษาไม่สุภาพนะค่ะ 555555555

เรื่องของเรื่อง จกท.ว่างมาก ว่างจนลืมไปว่ามีงานต้องทำ หนังสือต้องอ่าน รายงานต้องทำ อาจารย์เตรียมจวกตลอดเวลา ต้องรดน้ำต้นไม้ ต้องเลี้ยงหมาเลี้ยงเเมว บลาๆ
มานั่งสวยๆเลื่อนดูฟีดข่าว เห็นน้องๆจบม.ปลาย ก็ปัจฉิมนั่นเเหละ ติดอีเเผ่นกระดาษพะรุงพะรัง ดีไม่ดีมันติดเข็มกลัดเเทงเนื้อให้เจ็บเเสบอีก เเล้วก็เขียนเสื้อกันให้วุ่น เลยทำให้นึกย้อนถึงตัวเองในวัยยังเป็นเด็กสาวเเรกรุ่น ดอกไม้เเย้มบาน สดใสงดงามน่ารัก (เกลียดสำนวนตัวเองจัง) 5555555555

ย้อนไปไกลหน่อยเดียว ตอนนั้นตัวจกท.เองเป็นชะนีม.ต้น จำไม่ได้ว่าอยู่ม.อะไร ไปเเอบชอบอีรุ่นพี่ม.6คนหนึ่ง เห็นหน้าพี่เเกนะ เเกเอ้ย ตาโตเบิกกว้าง ชีพจรเต้นเร็ว เลือดสูบฉีดเเรง ต้องวิ่งเข้าหาให้ได้ ต้องได้Mพี่เเกให้ได้ ตอนนั้นMSNนี่คือชีวิต(เอ่อเเก่ เเก่เเล้วไงวะ) ฮอร์โมนมันพลุ่งพล่าน ชนนั่นชนนี่ปุ๊บปั๊บๆ ปั่นป่วนทั้งใจ วิ่งวนไปทั่วร่างกาย สรุปคือกูเเรดนั่นเเหละ หลังจากนั้นก็ได้คุยกัน คุยกันมาเรื่อยๆ อีพี่คนนั้นคนที่เราชอบนะ มันเป็นคนฮอตมากเว้ยเเก ทั้งร้องเพลงเพราะ  หุ่นดี สูง เล่นกีฬาเป็น บ้านรวย เเละเรียนเก่ง เป็นไง เข้าอีหรอบนิยายเเจ่มใสเลยมะ เเต่อีนี่ไม่ใช่นางเอกไง ที่จับพลัดจับผลูได้กับพระเอก ก็ไม่ใช่นิยายอ้า 555555555 เอ่อนั่นเเหละ ทุกๆวันจะเเอบขโมยกล้องพ่อไป รร.ทุกวัน เพื่อไปเเอบถ่ายรูปพี่เเก เเล้วก็เเอบยิ้มคนเดียว บางทีก็หัวเราะ ทำตัวอย่างกะเป็นเหยี่ยวข่าวเนติเซ่น เเต่เพื่อนบอก "กูว่าป่วย จิตละนะ" 555555555555555555

           พอถึงวันปัจฉิมของพี่เค้า อีนี่ก็เอาเลยจ้า ไม่ไปเรียนพิเศษตั้ง3วัน เพื่อสร้างสรรค์ผลงานภาพถ่าย ถ้าจัดนิทรรศการภาพถ่ายได้กุก็จะทำ ในใจคิดอย่างกะพ่อเป็นศุลต่าน5555555555555555555555 จำได้ว่าตอนนั้นที่ป่วยไปเเอบถ่ายรูปพี่เเกร้อยเเปดพันเก้ารูป จัดใส่กรอบ บรรยายความน่ารักมุ้งมิ้ง บลาๆ ขนาดกว้างเท่ากับการกางเเขนสองข้างออก ด้านยาวนี่สูงประมาณ165 ซึ่งตอนนั้นนี่คิดว่าเเม้งเอ้ยของขวัญชิ้นนี้เนี่ย ต้องเด่นสุด ใหญ่สุด เลอค่าสุด ยอมโดดเรียน โดดเรียนอีกเเล้ว (เด็กๆที่อ่านอยู่ไม่ดีนะคะอย่าทำๆ เดี๋ยวจะโง่ เเล้วโง่นานอย่างพี่เนี่ย ไม่ดีๆ) ไม่เรียนทั้งวันรอเอาอีกรอบรูปอันใหญ่มหึมานี้ ไปให้พี่เค้าอย่างเดียว เป็นไงเเรดเเต่เด็กก็งี้อ้า พอให้ไป รีเเอ็กชั่นที่พี่ให้มาคือ อึ้งค่ะ จำได้ว่าสายตาที่มองมา รู้สึกได้ว่ากลัวเรา 55555555555555 อีนี่ก็ยิ้มใส่ พี่เเกพูด เเค่ว่า "ขอบคุณครับ น้อง... 5555555555 พี่ชอบนะ" เเล้วก็มีชะนีที่ตัวเต็มไปด้วยเเผ่นกระดาษ ที่กรอกข้อมูลส่วนตัวชิ้นเล็กบ้างใหญ่บ้าง ติดเต็มเสื้อนักเรียนที่มีตัวหนังสือเขียนเต็มไปหมด ที่หน้านางโบกรองพื้นหนา3เซ็น มาค้องเเขนเเล้วเดินจากไป เเค่นั้นเเค่นั้นจริงๆ เราก็เอ้ยอะไรวะ ไม่พูดอะไรต่อกันเลยเหรอ กูเตรียมคำพูดมาเยอะเเยะ ทิ้งชะนีเด็ก ยืนเด๋อๆไว้เพียงลำพังอย่างโดดเดี่ยว ว่างป่าว ไม่หันกลับมามองเลย เดินหัวราะไปกับพี่ชะนีรองพื้น3เซ็นนั่น จนได้ยินเสียง คุณครูประกาศให้พวกรุ่นพี่ม.6ทุกคน ไปรวมตัวกันที่ลานเเสงมณี ขอขอบคุณเสียงคุณครู ที่ช่วยดึงสติกลับมา เเต่ขณะเดินไปพี่เเกก็ถือกรอบรูปที่ให้ไปบวกกับของเเละดอกไม้ ที่ได้จากรุ่นน้องที่เป็นเเฟนคนอื่นๆอีก นึกสภาพดิทุลักทุเลมาก เกือบล้มหัวขมำเลย (เเอบซะใจ เเล้วก็สะใจชะนีนั่นด้วยโดนหนามกุหลาบขูดเเขน ร้องโอ้ยๆตลอดทาง555555555555555) บัยยยยยยยยคะรุ่นพี่ ชะนีเด็กคนนี้Strongมากคะ ร้องไห้หนักไป2วันเเล้วก็เลิก เพราะไปสนใจผู้ชายในโปสเตอร์อย่างหนักเเทน

          มาตอนนี้ก็นั่งขำ มันก็ไม่ใช่ความผิดของพี่เค้าเลยนะ เราเเม้งคิดเองเออเอง พี่เค้าเเค่คุยด้วย ทำดีด้วย ก็จิ้นไปเอง เเล้วพอมารู้ตอนหลังนี่ว่าพี่เค้าก็ดีกับทุกคน คุยหมดทุกคนด้วย ตอนนั้นทำไมกูคิดอย่างนั้น กูทำอะไรลงไป 5555555555555555555555555 เอาเงินไปเปย์ผู้ชายเเต่เด็ก จนถึงตอนนี้ ก็ยังเปย์ผู้ชายอยู่อย่างต่อเนื่อง เเต่เป็นผู้ชายที่จับต้องไม่ได้ เค้าไม่รู้จักชื่อเรา จำหน้าเราก็ไม่ได้ เเละนานๆจะมาประเทศไทยดินเเดน เเห่งบัตรคอนเเพงกว่าเเม่เกาเเละเเม่ยุ่น พ่อเเม่ภูมิใจในตัวลูกคนนี้มาก 5555555555555555555555555 ไปละคะ บัยยยยยย์
  
      ขอบคุณที่หลงทาง เสียเวลาเข้ามาอ่านกระทู้ไร้สาระไก่กาอาราเร่ย์ 5555555555555555