เมื่อเราเรียนในศาสตร์ไหน เราจะค่อยๆถูกความเป็นตัวตนของศาสตร์หลอมตัวตนเราไปทีละนิดจริงมั้ยครับ.?

คือ ผมเคยได้ยิน อ.ที่สอนผมแกพูดประโยคตามหัวข้อให้ฟังอ่ะครับ ก็เลยเกิดความสงสัยนิดหน่อย แต่หลังจากนั้นก็ลองมาพิจารณาดูก็พบว่า ผมและคนรอบข้างเองกก็เริ่มเปลี่ยนไปจริงๆ
เช่น ตัวผมเองเรียนนิติ จากที่เคยเป็นคนยอมคนง่ายๆก็เริ่มไม่ชอบที่จะไม่ชอบเวลาถูกใครเอาเปรียบ.อย่างแต่ก่อนเพื่อนยืมเงิน ผมก็้ไม่เคยคิดจะทวงเลย แต่เดี่ยวนี้ก็เริ่มจะทวงมากขึ้น หรือจะเป็นแต่ก่อนที่ผมเคยล้อเพื่อนที่เขาเด็กเรียนที่เรียนอย่างเดียว แล้วเก่งมากๆแบบที่หลายๆคนชอบเรียกว่า เด็กเอ๋อ ไรงี้ แต่เดี๋ยวนี้ผมกลับมองว่า เขาก็้คนเท่ากัน เพียงแต่เรามีในสิ่งที่เขาขาด และเขาก็ขาดในสิ่งที่เเรามีแค่นั้น หรือกรณีเพื่อนผมที่เรียนเศรษฐศาสตร์ ที่จากแต่ก่อนมันใช้เงินเปลืองมาก แต่เดี๋ยวนี้กลับระมัดระวังมากขึ้น มองทุกอย่างเป็นการลงทุนหมด 555 มันชอบพูดประโยคที่ว่า " ถ้าเป็นการลงทุน มันไม่คุ้มว่ะ " จะซื้ออะไรทีกำเงินจนเปียกเลยทีเดียว เพื่อนอีกคนที่เรียนครู ก็เหมือนจะชอบแนะนำเพื่อน เตือนเพื่อนเวลาพวกผมสำมะเลเทเมากัน ทั้งที่แต่ก่อน เป็นคนไม่เอาอะไรเลย
ก็แปลกดีที่ผมรู้สึกอย่างที่ อ.ที่สอนผมเคยพูด
เพื่อนๆคนอื่นมีความคิดยังไงบ้างครับ ผมก็ไม่รู้ว่า ผมเปลี่ยนไปเพราะอะไร อาจเพราะศาสตร์ที่เรียนกรือเป็นเพราะผมเริ่มโตขึ้นก็ได้ ถ้าใครพอจะมี ปสก.หรือความคิดดีๆมาร่วมแบ่งปันกันหน่อยนะครับ

ปล.ไม่รู้จะแท็กห้องไหนจริงๆครับ แฮร่ๆ