เราพาลูกออกไปเดินห้างตามปกติเช่นทุกวัน อยู่ๆลูกเกิดอาเจียนออกมาเลอะเทอะพื้นทางเดินของห้าง เป็นทางเดินเข้าห้องน้ำ เราก็เลยรีบพาลูกเดินเข้าไปทำความสะอาดล้างเนื้อตัวในห้องน้ำก่อน ให้สามียืนเฝ้ากองอ๊วกไว้ก่อนเพราะกลัวจะมีคนมาเหยียบลื่นล้มเป็นอันตรายได้. มองหาแม่บ้านแถวนั้นก็ไม่มีเลยสักคน เราเองก็ตั้งใจจะทำความสะอาดเศษอาเจียนเองก่อนเรียกแม่บ้าน พอจัดการลูกเสร็จ เราออกมาพร้อมถุงพลาสติกและกระดาษทิชชูกำใหญ่เพื่อเก็บกวาด เราก้มหน้าก้มตาเก็บกวาดอย่างเร็วเพื่อไม่ให้เกะกะ ทางเดิน ด้วยสองมือที่เราทำ กลับมีหลายสายตามองเราด้วยความน่ารังเกียจ ขยะแขยง เราเข้าใจว่าอาเจียนของใคร ก็น่ารังเกียจทั้งนั้น มันผิดเหรอที่เราใช้มือแทบจะโกยอ๊วกลูกขึ้นมาจากพื้น เพราะลูกเราทำเลอะเทอะเราต้องรับผิดชอบ หัวอกแม่ ใช้มือรองอ๊วก รองอึลูกยังทำได้เลย เราแค่สงสัยว่าเราทำผิดมากเหรอคะ ทำไมต้องมองเราด้วยสายตาแบบนั้นด้วย สักพักแม่บ้านโผล่มา หลังจากที่เราเก็บกวาดเศษอ๊วกหมดแล้ว เลยบอกให้ช่วยทำความสะอาดคราบหน่อยนะคะ นางทำหน้าไม่ค่อยพอใจ ขยะแขยง เหมือนเราไปทำบ้านนางพังประมานนั้น อารมตอนนั้นเหมือนโดน สังคมประหาร ผิดมากหรือนี่ฉัน หรือว่าฉันควรจะทิ้งกองอ๊วกไว้แบบนั้น ทำเป็นไม่สนใจ ใครจะเหยียบก็ช่างหัวมันหัวเผือกเหรอคะ เห้อ อึดอัด หาที่ระบายคะ
คุณจะทำอย่างไรถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้