คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 10
ส่วนตัวคิดว่าควรให้น้องไปกับคุณแม่กับลูกสาวค่ะ เพราะ ฟังแล้วเค้ามีความพร้อมเรื่องสถานที่ มีประสบการณ์เลี้ยงหมาและที่สำคัญมีเวลาดูแลน้อง ซึ่งดีกับน้องที่ยังเป็นลูกหมาพันธ์ใหญ่ที่ต้องการการออกกำลังกายและการเอาใจใส่ เอาน้องมาอยู่กรงนานๆ ระยะยาวคงไม่ดีกับเค้า ตอนนี้เค้ายังเป็นลูกหมาปรับตัวง่ายกว่าจะยกให้คนอื่นไปตอนที่โตกว่านี้ อันที่จริงคุณก็เหมือนจะยุ่งกับการทำงานนะ คุณอาจจะลองสังเกตคุณก็มีเวลาอยู่กับน้องหมาค่อนข้างน้อยคือเลิกงานแล้วก็เสาร์อาทิตย์ อยากจะขอแลกเปลี่ยนประสบการณ์ตรงคือเราเคยช่วยหาบ้านให้ลูกหมาไทยอายุ 2 เดือนที่เกิดที่บ้าน มีคนที่สนใจติดต่อมานะสอบถามแล้วเป็นผู้หญิง เหตุผลที่จะเลี้ยงคือเหงา โสด อยู่บ้านคนเดียว กลางวันทำงานทั้งวัน กลับอีกทีก็ตอนเย็น เราถามว่าแล้วกลางวันจะทำยังไง เค้าก็ว่าขังไว้ในบ้าน กลับมาค่อยเช็ดถู เราก็ตัดสินใจไม่ให้เค้านะเพราะรู้สึกว่าเค้าไม่พร้อมเรื่องเวลา สงสารลูกหมา ในเคสของคุณ ถ้าเราเป็นคุณ เราจะยกให้กับคุณแม่และลูกสาวเพราะมันคือทางเลือกที่ดีสำหรับน้องค่ะ ถ้ารักเค้าจริงยกให้คนที่พร้อมตอนนี้ดีกว่าค่ะ คุณคิดถึงค่อยไปเยี่ยม แล้วคุณก็อาจจะหาทางจัดการกับความเหงาของคุณออกกำลังกาย หากิจกรรมอื่นทำ หรือหาสัตว์เลี้ยงที่ไม่ต้องการเวลาคุณมาก เช่นพวกปลา หรือปลูกต้นไม้แทนอ่ะค่ะ ขออภัยนะคะถ้าหากความเห็นของเราทำให้คุณไม่พอใจแต่อยากให้คิดให้ดีอ่ะค่ะ ถ้ารักน้องจริงๆ ให้คนที่พร้อมไปเลี้ยงเถอะค่ะ if you love her, please let her go.
แสดงความคิดเห็น
ช่วยตัดสินใจเรื่องน้องหมา ควรปล่อยเพื่อเค้าหรือไม่ปล่อยเพื่อตัวเอง
ใช้ชีวิตตัวคนเดียว เหงามาก จึงคิดหาหมามาเลี้ยงเพื่อบรรเทาความเหงาและเป็นเพื่อน
จากนั้นได้น้องหมามาหนึ่งตัวอายุราวสองเดือน เป็นหมาพันลาบาร์ดอร์ สีขาวฟางข้าว ตัวเมีย
เป็นหมาเด็กซนมาก เราไม่เหงาเลยมีอะไรทำมากมายหลังกลับบ้าน ต้องคอยเก็บกวาดสิ่งของ
เค้ากัดทุกอย่าง ขี้เล่น ชอบขุดดิน ตอนนี้ไม่เหงาสมใจ เหนื่อยด้วย แต่คงเป็นช่วงแรกๆเพราะเค้ายังเด็ก
ชีวิตเราต้องปรับเปลี่ยนไป จากที่เคยกับบ้านหลังทุ่ม ต้องรีบกลับมาดูเค้าเพราะเป็นห่วง
ไปเที่ยวเล่นประสาคนโสดไม่ได้ เสียชีวิตอิสระส่วนตัวไป เหมือนมีลูกต้องรับผิดชอบมากขึ้น
ปกติตอนเช้าออกจากบ้าน 7 โมงเช้า กลับบ้านหกโมงเย็น เพราะงั้นช่วงเวลาที่หมาต้องอยู่บ้านตัวเดียวเป็นเวลา
10-11 ชั่วโมง ตอนมาอยู่ใหม่ๆเค้าจะหงุดหงิดสับสนที่เจ้าของหายไป จะมีพฤติกรรมทำลายข้าวของ
ขับถ่ายเลอะเทอะไม่เป็นที่ ตอนนี้เค้า 4 เดือนแล้ว มีพฤติกรรมดีขึ้นเข้าใจมากขึ้นที่เราไม่อยู่บ้านทิ้งเค้าไว้ตัวเดียวที่บ้าน
เค้าก็รอเรากลับบ้านแบบนี้ทุกวัน ตอนนี้ถ้าไปติดงานทำล่วงเวลาก็จะกลับถึงบ้านหกโมงเย็น
ถ้าบางวันติดงานอาจต้องกลับ 2-3ทุ่ม เค้าก็ต้องรอเรากลับบ้านนานขึ้น คิดสงสารเค้า
ตอนนี้มีทางเลือกเข้ามา คือ มีคนรู้จัก เป็นคุณแม่กับลูกสาว สองคนแม่ลูกเค้าเคยเลี้ยงหมาพันธุ์ลาบาร์ดอร์ ตัวเมียเหมือนกัน
หมาเค้าเพิ่งเสียไปเมื่อมกราคม อายุ13ปี (เสียเพราะอายุเยอะ) เค้าอยากได้หมาใหม่มาเลี้ยงแทน
บ้านเค้ามีความพร้อมทุกอยู่ คุณแม่เค้าเป็นเพื่อนกับญาติเราซึ่งญาติเรายืนยันว่าเค้าเป็นคนใจดีมาก
คุณแม่ปลดเกษียณตอนนี้อยู่บ้าน ลูกสาวทำงานแล้วลูกสาวรักหมาตัวเดิมมาก บ้านเค้ามีบริเวณ มีพื้นที่ มีสนามหญ้าให้หมาวิ่ง
บ้านเรามีบริเวณน้อยเพราะเป็นบ้านแฝด ถ้าจะพาเค้าวิ่งเล่นต้องพาไปสนามหมู่บ้าน ซึ่งก็ไม่ได้พาไปทุกวัน
กลางวันตอนนี้เราจะให้เค้าอยู่กรง กลับบ้านมาก็จะปล่อย
ที่คิดจะให้หมาเค้าไป เพราะเราสงสารหมาเรา เค้าต้องอยู่บ้านตัวเดียวทุกวัน 10 กว่าชั่วโมงเพื่อรอเรากลับ
ถ้าหมาเราย้ายไปอยู่บ้านคุณแม่กับลูกสาว หมาก็ไม่ต้องอยู่บ้านตัวเดียว เพราะคุณแม่เค้าไม่ได้ทำงานแล้วมีเวลาดูแลมัน
มีบริเวณให้วิ่งเล่น เค้าไม่เลี้ยงในกรงปล่อยให้อยู่กับคนในบ้าน เค้ามีกำลังทรัพย์พอที่จะดูเเลค่ายาค่าอาหารให้มัน
เค้ายินดีอยากได้มันไปเลี้ยงมาก(ถ้าเราให้) เค้ามีประสบการณ์เคยเลี้ยงหมาพันธุ์นี้มาแล้ว เลี้ยงจนตายไม่ทอดทิ้ง
หมาจะไม่เหงารอคอยการกลับมาของเจ้าของทุกวันตลอดชีวิต เค้ามีความรักให้มันพอๆกับเรา
สรุปคือ เค้าจะเลี้ยงมันได้ดีและสมบูรณ์กว่าเรา แต่เราก็รักมัน เรามีให้ครบ ยกเว้นเรื่องเวลา
ติดอยู่ที่เรารักหมาผูกพัน เหมือนเห็นแก่ตัว เราเห็นแก่ตัวแต่แรกที่คิดเอาเค้ามาเลี้ยงเพื่อแก้เหงาตัวเอง
ไม่ได้คิดถึงการรอคอยของเค้าตอนเราไม่อยู่บ้านต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตของเค้า
อยากให้ช่วยแนะนำว่า ควรปล่อยเค้าไปดีมัย ไปอยู่กับครอบครัวใหม่ หรือ เลี้ยงเค้าไว้แบบนี้