เรามีเรื่องอยากจะมาเล่าให้ฟังค่ะ เป็นเรื่องที่ไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่นมันจะดูปัญญาอ่อนไปไหม แต่สำหรับเราเราเซนสิทีฟเรื่องนี้มากค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราความฝัน ฝันอยากจะเป็นนักแสดง อยากทำงานในวงการบันเทิง ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง เราคิดว่าถ้าเราได้ทำเราจะทำมันให้ดีที่สุด แต่เราเป็นคนหน้าตาไม่ดี เรียกว่าไม่สวยเลยก็ว่าได้ (เตี้ย มีสิว) แต่เราก็พยายามหางานต่างๆ เพื่อเข้าสู่เส้นทางวงการบันเทิง เราลองสมัครงานไปหลายที่แต่ไม่มีใครรับ อ่อลืมบอกไปค่ะ เรายังเป็นนักเรียนอยู่นะ คืออยู่ม.ปลายค่ะ แต่แล้วมันก็มือของครูสอนการแสดงคนหนึ่งหยิบยื่นโอกาสมาให้เรา ครูบอกว่าครูไม่ได้ดูหน้าตา ครูดูความสามารถและความตั้งใจ ซึ่งที่ฉันได้โอกาสนี้มาเพราะเรามีความสามารถด้านนาฏศิลป์ค่ะ (เรียกว่ารำสวยที่สุดในรร.เลยก็ว่าได้....เพื่อนบอกมานะคะ ^^) เราดีใจมาก เพราะมันถือเป็นบันไดขึ้นที่หนึ่งให้เราเดินก้าวไป เราทุ่มเท ลดน้ำหนักตามที่ครูแนะนำ ดูแลตัวเองให้ดีที่สุด เมื่อกลับมาที่รร.เราก็มาบอกครูที่สอนนาฏศิลป์ว่า เราได้เข้าวงการแล้วนะ ถึงมันจะเป็นแค่วงการเล็กๆ (เล็กมาก) แต่เราก็ภูมิใจมาก ครูเขาก็ยินดีกับเรา แต่แล้วก็มีรุ่นน้องกลุ่มหนึ่ง (เราเป็นผู้ช่วยครูค่ะ คอยสอนรำให้กับน้องเล็กๆ น้องประถม คอยดูแล สอนแทนครู) ครูก็เล่าให้น้องฟังว่าฉันได้เข้าวงการแล้วนะ น้องก็บอกว่า จริงหรอ...ไม่อยากจะเชื่อ หน้าอย่างพี่เนี่ยนะ มีจุดเต็มเลย...เราฟังแล้วจึก!! เจ็บและจุกเลยค่ะ คือเรายอมรับว่าเราไม่สวย สิวเยอะ คือมันเหมือนเป็นปมด้อยของเราไปแล้วอ่ะ พอเราได้ยินน้องพูดแบบนี้ แทบอยากจะลุกเดินหนี แต่ก็ฝืนยิ้ม และหัวเราะต่อ แต่ข้างในใจคือน้ำตาคลอแล้วค่ะ ทั้งเสียใจและผิดหวัง....ครูเราก็บอกว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เขาแต่งหน้าก็ไม่เห็นแล้ว...เราก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่น้องกลับพูดอีกว่า...อย่างนี้คงต้องโป๊ะหน้าหลายชั้นเลยล่ะสิ จึก!! เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจเลยค่ะ ไม่ไหวแล้ว คือ....เสียใจมากแทบร้องไห้ และตัดสินใจว่า เราจะไม่นั่งตรงนั้นต่อแล้ว เราเลยขอลาครูกลับบ้านก่อน หน้าเรายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิม แต่ใจเราดับไปแล้วอ่ะ คือมันเสียใจมาก กลับมาบ้านคือน้ำตาแตกเลยค่ะ โอเคเราไม่สวย แล้วไง....เร่รำสวยก็แล้วกัน....ตอนนี้เราตัดสินใจจะตัดขาดกับน้องคนนั้น ไม่เอา ไม่ทนแล้ว...
สำหรับคนอื่นมันอาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระนะ แต่สำหรับเรามันโครตมีความหมายเลยอ่ะ
ขอบคุณนะที่อ่านจนจบ...
ใครมีคำแนะนำเรื่องผิดหวังกับเสียใจบ้างคะ...???T_T
เรื่องมีอยู่ว่า เราความฝัน ฝันอยากจะเป็นนักแสดง อยากทำงานในวงการบันเทิง ทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง เราคิดว่าถ้าเราได้ทำเราจะทำมันให้ดีที่สุด แต่เราเป็นคนหน้าตาไม่ดี เรียกว่าไม่สวยเลยก็ว่าได้ (เตี้ย มีสิว) แต่เราก็พยายามหางานต่างๆ เพื่อเข้าสู่เส้นทางวงการบันเทิง เราลองสมัครงานไปหลายที่แต่ไม่มีใครรับ อ่อลืมบอกไปค่ะ เรายังเป็นนักเรียนอยู่นะ คืออยู่ม.ปลายค่ะ แต่แล้วมันก็มือของครูสอนการแสดงคนหนึ่งหยิบยื่นโอกาสมาให้เรา ครูบอกว่าครูไม่ได้ดูหน้าตา ครูดูความสามารถและความตั้งใจ ซึ่งที่ฉันได้โอกาสนี้มาเพราะเรามีความสามารถด้านนาฏศิลป์ค่ะ (เรียกว่ารำสวยที่สุดในรร.เลยก็ว่าได้....เพื่อนบอกมานะคะ ^^) เราดีใจมาก เพราะมันถือเป็นบันไดขึ้นที่หนึ่งให้เราเดินก้าวไป เราทุ่มเท ลดน้ำหนักตามที่ครูแนะนำ ดูแลตัวเองให้ดีที่สุด เมื่อกลับมาที่รร.เราก็มาบอกครูที่สอนนาฏศิลป์ว่า เราได้เข้าวงการแล้วนะ ถึงมันจะเป็นแค่วงการเล็กๆ (เล็กมาก) แต่เราก็ภูมิใจมาก ครูเขาก็ยินดีกับเรา แต่แล้วก็มีรุ่นน้องกลุ่มหนึ่ง (เราเป็นผู้ช่วยครูค่ะ คอยสอนรำให้กับน้องเล็กๆ น้องประถม คอยดูแล สอนแทนครู) ครูก็เล่าให้น้องฟังว่าฉันได้เข้าวงการแล้วนะ น้องก็บอกว่า จริงหรอ...ไม่อยากจะเชื่อ หน้าอย่างพี่เนี่ยนะ มีจุดเต็มเลย...เราฟังแล้วจึก!! เจ็บและจุกเลยค่ะ คือเรายอมรับว่าเราไม่สวย สิวเยอะ คือมันเหมือนเป็นปมด้อยของเราไปแล้วอ่ะ พอเราได้ยินน้องพูดแบบนี้ แทบอยากจะลุกเดินหนี แต่ก็ฝืนยิ้ม และหัวเราะต่อ แต่ข้างในใจคือน้ำตาคลอแล้วค่ะ ทั้งเสียใจและผิดหวัง....ครูเราก็บอกว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เขาแต่งหน้าก็ไม่เห็นแล้ว...เราก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่น้องกลับพูดอีกว่า...อย่างนี้คงต้องโป๊ะหน้าหลายชั้นเลยล่ะสิ จึก!! เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจเลยค่ะ ไม่ไหวแล้ว คือ....เสียใจมากแทบร้องไห้ และตัดสินใจว่า เราจะไม่นั่งตรงนั้นต่อแล้ว เราเลยขอลาครูกลับบ้านก่อน หน้าเรายิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนเดิม แต่ใจเราดับไปแล้วอ่ะ คือมันเสียใจมาก กลับมาบ้านคือน้ำตาแตกเลยค่ะ โอเคเราไม่สวย แล้วไง....เร่รำสวยก็แล้วกัน....ตอนนี้เราตัดสินใจจะตัดขาดกับน้องคนนั้น ไม่เอา ไม่ทนแล้ว...
สำหรับคนอื่นมันอาจจะดูเป็นเรื่องไร้สาระนะ แต่สำหรับเรามันโครตมีความหมายเลยอ่ะ
ขอบคุณนะที่อ่านจนจบ...