ยื่งอายุมากขึ้น คนรอบข้างและความเหงาก็ทำให้เรากดดันตัวเอง ??

ขอพื้นที่ให้กระทู้นี้ถือเป็นกระทู้ระบายละกันนะครับ

ก่อนหน้านี้ตั้งแต่ผมโดนแฟนทิ้งมา ผมรู้สึกกลัวกับความรัก และมันเหมือนเป็นเรื่องต้องห้ามของผมมาโดยตลอด ผมปิดตัวเอง พยายามปฎิเสธคนที่เข้ามา จนเวลาล่วงเลยมาจนอายุเข้าเบญจเพส เวลาผ่านไปจนอะไรๆเก่าๆชะล้าง ทำให้เรามองรอบข้างมากขึ้น แต่กลับพบว่าเราอ้างว้างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพื่อนสมัยประถม มัธยม หรือมหาลัยก็ทยอยมีแฟน ทะยอยมีข่าวแต่งงานกันเรื่อยๆ ยิ่งเพื่อนร่วมงานอย่าพูดถึงครับ คนละวัยมีครอบครัวกันหมดแล้ว เมื่อเพื่อนมีแฟนเวลาและความสำคัญของเราก็ถูกลดลง ยื่งเทศกาล วันหยุดวันเที่ยวอะไรต่างๆ มันยื่งรู้สึกมากขึ้น  ถึงบางทีจะโกหกตัวเองว่า ทำอะไรคนเดียว อยู่คนเดียวก็สบายใจดี แต่มันก็ปฎิเสธไม่ได้ว่าอีกความรู้สึกก็คือเหงา ยิ่งวัยทำงานแล้ว ตอนเหนื่อยๆ ต้องการคนดูแล ตอนต้องการกำลังใจมันยื่งทวีคูณ  

ยื่งมองไปรอบข้าง ยื่งทำให้เรากดดัน ยื่งต้องการใครสักคน ยื่งพยายาม และก็ยื่งเหนื่อย  ซ้ายก็เหนื่อย ขวาก็เหงา  บางผมไม่รู้จะเลือกทางไหนดีครับ มันก็ไม่ได้เป็นตลอดนะครับ ผมก็ใช้ชีวิต ทำงานได้เรื่อยๆ ใช้ชีวิตประจำวันได้ปกติดี แต่จะมีโมเมนต์นึงที่รู้สึกแบบนี้จริงๆ มีใครเป็นเหมือนผมบ้างครับ