นางฟ้าของผม

ผมรู้จักความรักตอนผมอยู่ ป.6 ตอนนั้นมีนางฟ้าตัวน้อยๆ ผิวขาวๆ ผมยาวได้มากสุดแค่ครึ่งหู มีน้ำเสียงที่สุดแสนหวาน หน้าตาน่ารัก เธอคือคนที่ทำในสิ่งที่เพื่อนทุกคนในห้องเขาไม่ทำ และนั้นคือความประทับใจที่ผมไม่อาจลืมมันไปจากหัวใจจนถึงทุกวันนี้ ช่วงเวลาที่ผมรู้สึกเศร้า สับสน และอ่อนแอ ผมก้อจะนั่งนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น ซึ่งผมจำมันได้ดี เหมือนมันเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เลย และผมก้อหลงรักเธอตั้งแต่วันนั้น แต่มันมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ คือผมไม่เคยบอกรักเธอเลย และผมก้อไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเธอเองนั้นจะรู้หรือไม่ว่าผมนั้นรักเธอ และผมเองก้อไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าเธอนั้นรักผมหรือเปล่า ตั้งแต่ที่นางฟ้าตัวน้อยๆที่ทำให้ผมประทับใจและหลงรักเธอในวันนั้น ผมมีเวลา3ปีในการที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้นางฟ้าตัวน้อยของผมรู้ว่า ผมนั้นรักเธออยู่น่ะ แต่ผมก้อไม่เคยที่จะมีความกล้ามากพอที่จะบอกรักออกไปและทำให้ให้นางฟ้าของผมได้รับรู้ ทั้งเวลาที่ว่างจากคาบเรียน เช้าหน้าเสาธง ช่วงระหว่างเรียน ตอนเลิกเรียน ตอนเดินทางกลับบ้าน ผมมีเวลาเจอหน้าเธอเยอะมาก แต่มันคงไร้ประโยชน์ เพราะผมไม่เคยมีความกล้าในเรื่องแบบนี้เลย ผมก้อไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ไอ้คำสั้นๆ แค่พยางค์เดียว คำเดียวสั้นๆทำไมมันพูดยากจัง เวลาผมเจอหน้าเธอ เดินผ่านเธอ อาการลนลาน ตัวสั้น หน้าแดง มือไม้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทำอะไรไม่ถูก ผมเป็นแบบทุกครั้ง แล้วเธอก้อเดินผ่านไป ตัวเราเองเหรอ ก้อมานั่งถอนหายใจอย่างปลงๆ เฮ้อ!!!การบอกรักผู้หญิงสักคน ทำไมมันยากเย็นแบบนี้ ให้ผมไปยืนหน้าห้อง ท่องตำรา มันยังง่ายซะกว่า นั้นแน่คุณคงคิดว่า ไอ้การไปยืนหน้าห้อง ท่องตำรามันยากตรงไหน คนที่เรียนเก่งขยันเรียน นั้นคงไม่ยาก แต่เด็กหลังห้องอย่างผมนี้ บอกได้คำเดียวว่า"โคตรยาก" ฉะนั้นมันยังง่ายซะกว่าการที่ต้องให้ผมไปบอกรักผู้หญิงซะอีก ยิ่งเป็นผู้หญิงที่เหมือนเป็นรักแรกแล้วด้วย ให้ตายเถอะโรบิน นี่มันยากกว่าข้อสอบปลายภาคมากมายนัก สุดท้ายเวลา3ปีของผมก้อหมดไปกับการนั่งมอง เดินผ่าน และทักทาย แหล่ะแล้วผมกับนางฟ้าตัวน้อยก้อเรียนจบ แล้วก้อแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง คำว่ารักที่ผมเตรียมไว้ที่จะบอกกับเธอในวันสุดท้ายของการปิดภาคเรียน มันก้อมลายหายไปเป็นฝุ่นผงในอากาศ ก้อเพราะความที่ผมนั้น ใจไม่กล้าพอ นับเวลาที่เราสองคนเรียนด้วยกันมาเป็นสิบปี เธอทำให้ผมรู้จักความรักในช่วง3ปีหลัง และนับจากวันที่เราเรียนจบมาจนถึงวันนี้ผมก้อไม่เคยได้พบเจอหน้านางฟ้าตัวน้อยของผมเองอีกเลย มันก้อนานแล้วน่ะ แต่ความรู้สึก ความทรงจำ เรื่องราวของวันวานที่เกี่ยวกับเธอนั้น ผมยังคงจำมันได้ติดตาติดใจ ผมอยากเจอนางฟ้าตัวน้อยของผมอีกครั้ง อยากบอกคำว่า"รัก" ที่มันยังคงติดค้างในใจผม อยากรู้ว่าช่วงเวลานั้นนางฟ้าตัวน้อยรักผมบ้างไหม ไม่ว่าตอนนี้นางฟ้าตัวน้อยของผมเธอจะอยู่ ณ แห่งหนตำบลใด มีคู่เรียงหมอนแล้วหรือเปล่า ผมอยากบอกนางฟ้าตัวน้อยของว่า " ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้จักความสวยงามของโลกใบนี้ ขอบคุณที่สอนผมคนนี้ให้รู้จักคำว่ารัก และขอบคุณที่ทำให้ผมรักคุณ "