ตามหาคุณส้ม ช่วยตอบไลน์คนๆนี้หน่อยสิครับ

สวัสดีครับ
ผมขอยืมไอดีเพื่อนมาครับ เนื่องจากไอดีเพื่อนสามารถลงรูปได้



"ลูกโป่งที่หลุดมือ ไม่เคยมีใครได้คืน"

เมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน ปีที่แล้ว ผมต้องเดินทางไปทำงานที่มาเลเซีย
ระหว่างที่รอขึ้นเครื่อง ผมสังเกตุเห็นผู้หญิงคนนึง ไม่ได้สวยมากมาย
แต่ดูท่าทางเรียบร้อยน่ารัก ดูดี ใส่เสื้อสีขาวกางเกงขายาวสีน้ำเงิน
ถือกระเป๋าแฮร์ร็อต ผมบอกในใจตัวเองเลยครับ ว่าผมอยากรู้จักผู้หญิงคนนี้

อาจเป็นเรื่องบังเอิญ หรือใครจงใจแกล้งก็ตาม
ผมเลือกนั่งตรงประตูฉุกเฉินริมหน้าต่าง
และเธอมานั่งในแถวเดียวกันแต่ติดทางเดินอีกฝั่งนึง
มีเพียงผู้ชายชาวต่างชาติ นั่งระหว่างเราสองคน

ผมพยายามข่มตาหลับ เพราะง่วงนอนมาก แต่หลับไม่ลงครับ
คอยเหลือบตาไปมองเธออยู่ตลอด กิริยาท่าทางเรียบร้อย ดูมีสง่าราศี
ทำให้ผมแทบไม่ละสายตาไปจากเธอเลย
แว็บนึง ผมเห็นเธอหยิบพาสปอร์ต ขึ้นมาเก็บในกระเป๋าถือ
ชั่ววินาทีนั้นผมเห็นชัดเลยครับ ว่าเธอเป็นคนไทย อย่างน้อยก็ไม่ใช่คนจีนละ พอคุยกันได้หน่อย
ตลอดสองชั่วโมงผมพยายามคิดว่าจะทักทายเธอยังไง
จะขอเบอร์โทรยังไง จะขอไลน์เธอยังไง
"ภาพลูกโป่งที่เคยหลุดมือในวัยเด็ก หวนกลับมาอีกครั้ง"
นอนไม่หลับเลย T T

พอเครื่องถึงที่ประเทศมาเลเซีย
ผมเห็นว่าสายตาเธอมองมาที่ผม ซึ่งกำลังเก็บมือถือและสายชาร์จแบตเตอรี่
เธอคงเพิ่งสังเกตุว่ามันมีช่อง USB ที่สามารถชาร์จแบตได้ เธอจึงรีบชาร์จบ้าง
ผมอมยิ้มกึ่งขำๆ เพราะเครื่องกำลังเข้างวงช้างละ จะมาชาร์จอะไรตอนนี้นะ
เธอเดินออกจากเครื่องบินโดยมีผมเดินตามติดๆ
พอเห็นท่าทางเธอเงอะงะ เหมือนมองโน่นนี่
ผมรู้ทันทีว่าเธอมาที่นี่เป็นครั้งแรก
ใช่ครับ!?! ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี
ผมไม่เคยคุยกับคนแปลกหน้ามาก่อนในชีวิต
"และผมกำลังกระโดดคว้าลูกโป่งที่หลุดมือไปแล้ว"

ให้ตายสิ!! ผมกำลังเริ่มทักทาย
"โทษนะครับ คนไทยหรือเปล่าครับ"
"ใช่ค่ะ คนไทยค่ะ" เธอหันมามองทันที
"มาครั้งแรกเหรอครับ มาทำอะไรครับ"
เธอเล่าว่า เธอชื่อส้ม ทำงานบริษัทรถแห่งหนึ่ง
และเธอมาประชุมที่มาเลเซีย เนื่องจากกำลังจะเริ่มเปิดการตลาดที่มาเลเซีย
ผมก็แนะนำตัวและบอกเธอว่าผมทำงานที่นี่ ไปๆกลับๆทุกเดือน
และ......
"ขอไลน์หน่อยนะครับ..."
"เผื่อไปไหนมาไหนไม่ถูก ไลน์มาถามผมได้ครับ"
บร๊ะเจ้าโจ๊ก!!?!?!?!! นี่มันช่างหน้าด้านสิ้นดี

ผมกล้าขอไลน์เธอจนได้
อยากหัวเราะเยาะตัวเอง
อยากร้องไห้ในความหน้าด้าน
อยากหลบสายตาในความเขิน

ผมก็ไม่รู้นะว่าเธอเต็มใจให้หรือเปล่า
แต่เธอก็ให้ผมสแกนไลน์
โดยที่เธอไม่มีสัญญาณเน็ตด้วยซ้ำ
หลังจากนั้นผมก็ชี้ทางบอกโน่นนี่
และผมก็โบกมือลาเนื่องจากผมมีบินต่อไปอีกที่หนึ่ง

ผมเดินอมยิ้มอย่างมีความสุข หัวเราะ ยิ้ม สะบัดหัวไปมา
เหมือนครั้งยังเป็นเด็กในห้องเรียน
และโดนครูจับคู่ให้กับผู้หญิงที่เราแอบชอบ ปลื้มไปทั้งวันเนอะ

พอผมถึงที่พักราวสองสามทุ่ม ผมก็รีบเปิดมือถือรีบทักทายเธอไป
.......
.....
...
.

หนึ่งเดือนผ่านมา
เธอไม่เคยอ่านไลน์ผมเลยสักครั้งเดียว
เธออาจจะยังไม่รับผมเป็นเพื่อน
เธออาจจะบล๊อกผมไว้
เธออาจจะเกิดอุบัติเหตุ
เธออาจจะเปลี่ยนมือถือ
เธออาจจะ.......
ผมคิดล่องลอยไปสารพัด
ขอให้เธอปลอดภัย
ผมรู้สึกอย่างนั้นด้วยสัตย์จริง
"ลูกโป่งนั้นลอยสูงเร็วจนเกินเอื้อมมือจริงๆ"

ในแทบทุกๆวันผมทักทายในไลน์ที่เธอไม่เคยอ่าน
เพียงอยากเล่าเรื่องราวอะไรบ้างในชีวิตในเธอฟัง
ทั้งๆที่อยากเป็นผู้ฟังเสียมากกว่า
ภาพเธอเป็นรูปทะเลคู่พระอาทิตย์ในยามสนธยา
หรือยามรุ่งอรุณก็ไม่แน่ชัด
ผมก็ยังพร่ำพรรณาไปเรื่อย

จนวันปีใหม่
นับเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของปี
เธอเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เป็นรูปเธอ
ถึงแม้เธอจะไม่เคยอ่านข้อความของผม
แต่ผมยิ้มตลอดทั้งวันปีใหม่
เพียงเพราะได้เห็นรูปโปรไฟล์
ขอบคุณ
ขอบคุณจริงๆ
รูปภาพของของเธอคือคำตอบ
เธอปลอดภัยแน่นอน

ในวันแห่งความรักนี้
ขอให้คุณส้มมีความสุข
มีรอยยิ้มและมีเสียงหัวเราะ
ในทุกๆวันของชีวิตครับ

หากคุณได้อ่านข้อความทั้งหมดนึ้
อยากให้คุณทราบว่า
ผมเป็นห่วงคุณมาก
และผมอยากรู้จักคุณจริงๆ

"คุณลูกโป่งที่หลุดมือ"