สวัสดีเพื่อนๆเราพึ่งเคยเขียนกระทู้นี้ครั้งแรกหากผิดพลาดขออภัยด้วยนะคะ
   เราอยากมาเล่าประสบการณ์ของเราให้เพื่อนๆฟังคือมันอัดอั้นในใจมานานเหลือเกิน ถึงมันจะเป็นเรื่องที่น่าอายก็เหอะคือ.......เราได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงมาหลายปีแล้วเราได้รู้จักกันทาง bee talks       ซึ่งเป็นแอพที่หารักแท้ไม่ค่อยได้สักเท่าไหร่ว่าม๊ะแล้ววันนึงผู้ชายดังกล่าวได้แอดเรามาเราก็รับแล้วคุยกันถามชื่อ อายุ เรียนที่ไหน เราอายุเท่ากันเว้ย!! แถมยังเรียนมหาลัยเดียวกันอีก  มหาลัยที่มีแต่ตุ๊ดเต็มมออ่าคงรู้นะว่าที่ไหน  แต่คนละคณะ เค้าเรียนคณะคล้ายๆหมอเอ๋!หรือหมอวะ 5555 ส่วนเราเรียนคณะคล้ายๆเกษตรแต่ไม่ใช่เกษตรนะ อ่ะงงป่ะ! งงต่อไปล่ะกัน     เราก็คุยกันตามปกติของ หนุ่มๆ สาวๆ  ทำความรู้จักกันแต่เป้าหมายจริงๆของเค้าคือถามถึงเพื่อนในคณะของเรามากกว่าไอ้เราก็หลงดีใจคิดว่าจะมาจีบ ห่วย ! ไหนกินแห้วอีกแล้วล้า   เราเองก็ไม่พอใจจึงจบความสัมพันธ์โดยการลบเค้าออกจากเพื่อนไปเลยประเด็นคือเราหมั่นไส้ไง แมร่งดูตลกดีเนอะว่าป่ะจากนั้นเค้าก็หายไปเลยจน 4เดือนผ่านไปเค้าแอดมาอีกครั้งเราก็งงว่าแอดมามั้ยเลยลองรับดูเค้าก็ทักมาว่าจำกันได้มั้ยเราก็บอกอ่อเออ จำได้ๆ เราก็คุยกันไปเรื่อยจนเข้าเรื่องถามถึงเพื่อนเราอีกล่ะแต่เป็นคนใหม่นะเราก็แบบโมโหไงเลยตอกไปว่าที่แอดมาหาเราต้องการอยากรู้แค่เรื่องของเพื่อนเราใช่ป่ะ ! พอจบบทสนทนาเราก็ลบเค้าออกจากเพื่อนเลยคราวนี้กะแบบถ้าแอดมาอีก กูไม่รับแน่ ! ตอนนั้นโมโหมากเหมือนเป็นสะพานให้คนอื่นมาตลอด เซ็งเป็ด จากนั้นเค้าก็หายไปจริงๆเลยจนผ่านไป 3 เดือน เค้าแอดมาอีกล่ะไอ้เราก็แบบกูหยิ่งไม่รับหรอกเว้ย จนผ่านไป 1เดือนเค้าก็แอดมาอีกเราก็แบบ เห้ย ! คือไม่ล้มเลิกความพยามหรอเนี๊ยด้วยความขี้สงสารเห็นใจเลยยอมรับเป็นเพื่อน ประเด็นคือตอนนั้นเหงามาก คราวนี้คุยกันแบบไม่มีคนอื่นเข้ามาแทรกเลย  คือเป็นช่วงเวลานึงที่มีความสุขมากแต่เราก็ต้องแอบเผื่อใจไว้บ้างไง แต่เราพักกันอยู่คนละที่นะถึงจะอยู่มอเดียวกันเราอยู่หอในส่วนเค้าอยู่หอนอกซึ้งห่างจากหอในพอประมาณนึงเลยทีเดียว เราก็คุยกันมาได้สักพักแล้วแหละจนวันนึงเค้าชวนเราไปห้องเว้ยยยยคือตอนนั้นตกใจและตื่นเต้นเฉยเลย 5555   ตอนแรกเราก็เล่นตัวแหละแบบจะไปทำไมไม่มีไรทำหรอกแต่ในใจนี่แบบนั้งอยู่ในห้องเค้าแล้วอ่า เรานี่มันบ้าจริงๆด่าตัวเองตอนนั้น  พอผ่านไปหลายอาทิตย์เค้าก็ยังชวนเราไปอีกเว้ยคราวนี้เราไม่ปฎิเสธแล้วคืออยากรู้ไงว่าจะชวนไปทำไร 5555 วันนั้นเป็นคืนวันเสาร์ เมทเราก็ไม่อยู่เมทเค้าก็ไม่อยู่ทางสะดวกนะสิ อิอิ   เค้าบอกจะมารับให้เราออกมารอตอน 3 ทุ่มที่หน้าธนาคารในมอเราก็มายืนรอเกือบ20 นาที เราบ่นคนเดียวว่ามั้ยมาช้าจังวะพอเงยหน้าขึ้นมาเราแอบตกใจขำในใจหนักมากเค้าปั่นจักรยานมารับเราเว้ยแก เห้ย !  หอในกับหอนอกมันก็ไม่ได้อยู่ใกล้ๆนะคือแบบปั่นจักรยานมาเรา กูขำสิคะรออะไร เออลืมบอกไปว่านี้เป็นครั้งแรกที่ได้เจอหน้ากันเค้าใส่แว่น ใส่ชุดบอล  ผิวขาว  สูงกว่าเรานิดนึง คือดูดีกว่าในรูปเยอะเลยในรูปแมร่งเหมือนโนบิตะอ่ะ เราก็แบบต้องยอมใจนั้งซ้อนท้ายไปจนถึงหอนอกเลย   พอถึงเค้าพาขึ้นลิฟท์ไปชั้น 3  เราไม่บอกหรอกนะว่าห้องอะไรตอน  ที่เค้ากำลังไขกุญแจในใจ เห้ย!กลับดีป่าววะเริ่มกลัวนิดๆ รวบรวมความกล้าเอาวะมาถึงจุดที่จะหันหลังกลับไม่ทันแล้วพอเราก้าวเข้าไปในห้องเค้ามอง  ดูรอบๆห้องสะอาดมากแตกต่างจากห้องเราเกินนี่ขนาดเค้าเป็นผู้ชายนะเนี๊ยเรานี่ยอมแพ้ค่า  จากนั้นเราก็เข้าไปนั้งที่เก้าอี้เค้าก็บอกไปนั้งบนเตียงสิเราก็ไปนั้งแบบเขิลๆ   เราก็นั้งคุยกันเหมือนสนิทกันมากทั้งๆที่พึ่งเจอกันครั้งแรกเค้าหยอดมุกไรมาเราตบได้หมดตอนนั้นเราหัวเราะหมดความเป็นกุลสตรีเลยเชียวผ่านไปพักนึงเค้าถามนั้งไม่เมื่อยหรอ  นอนก็ได้นะตอนนั้นเราทำไรไม่ถูกคิดในใจ ! กูโดนแน่เลย ตอนแรกก็ไม่กล้านอนด้วยพอนั้งนานแล้วเมื่อย    เราก็ค่อยๆทิ้งกายลงบนเตียงซึ่งมีเค้านอนรออยู่ข้างๆเราก็แอบกลัวนะจริงๆเพราะไม่เคยไปอยู่กับผู้ชายสองต่อสอนอกจากเพื่อน เราก็นอนแบบเกรงๆเค้าก็ถามทำไมหัวใจเต้นแรงจัง พอเราหันมาสบตาหัวใจเราเต้นแรงหนักกว่าเดิมอีกเว้ยเราถามตัวเอง เห้ย ! เราเป็นไรไปวะเนี๊ยพอผ่านไปสักพักอาการนี้ก็ดีขึ้นเราเริ่มควบคุมมันได้   จนเค้ามาจับมือเราแล้วบอกทำไมมือเรานิ่มจังเราก็ได้แต่มองหน้าเค้าทำไรไม่ถูกเค้าก็จับมือเราเล่นไปมาเราก็เริ่มทำตัวสบายๆขึ้นจนชินไม่เขิลอายอีกต่อไป เราคุยกันจนดึกเราง่วงอยากนอนมากตอนนั้นเค้าก็ไปปิดไฟเพื่อที่จะมานอนตอนนั้นเรากำลังเคลิ้มๆจะหลับล่ะมีมือมาโอบกอดที่เอวเราตอนนั้นนอนหันหลังให้อยู่นะจากที่ง่วงนอนนี่ตื่นเลยคะเรารีบหันหน้ามาถามว่าจะทำไรอ่า...ขนาดที่ยังพูดไม่จบประโยคเค้าก็เข้ามาจูบที่ปากเราอย่างจังตอนนั้นเราทำไรไม่ถูกตกใจแล้วนิ่งไปพักใหญ่ๆพอตั้งสติได้เราก็หันหน้าหนีเพื่อจะไม่ให้จูบต่อแต่เค้าก็ดึงเราเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิมแล้วถามเราว่าเป็นไรกลัวหรอเราก็ได้แต่เงียบไม่พูดพยายาผลักเค้าออกจากตัวเราแต่เค้าก็ไม่ปล่อยจนเราทนไม่ไหวจะลุกขึ้นเค้าก็รีบขึ้นมาทับตัวเราซึ่งเรานอนข้างล่างเค้านอนข้างบน (นึกภาพกันออกใช่มั้ย) โหยยยพระเจ้าหัวใจเราเต้นแรงอีกแล้วโอ๊ยทำไรไม่ถูกจริงๆได้แต่พูดว่าลงไปมันหนักพูดหลายรอบมากแต่เค้าก็ยังนิ่งไม่ยอมลง จนเค้าพูดข้างๆหูเราว่าไม่ต้องกลัวนะมันไม่มีอะไรน่ากลัวเลยแล้วเค้าก็ค่อยๆหันหน้ามาสบตากับเราแบบจมูกชนจมูกอ่าสักพักเค้าก็เข้าก็เข้ามาจูบเราอีกรอบและมือของเราประสานกันแน่นจนคืนนั้นเราได้ตกเป็นของกันและกันเค้าพอเค้าทำเสร็จเลือดเราออกเค้าเลยถามว่าเป็นไรมั้ยเราก็บอกว่าเจ็บเค้าก็บอกขอโทษนะๆๆแทบทั้งคืนเลย คืนนั้นมันช่างแสนวิเศษดีนะเรากอดกันทั้งคืนถ้าไม่ได้กอดกันก็จะจับมือกันแทน จนเช้ารุ่งขึ้นเค้าก็ไปส่งเราที่วินมอไซต์กลับหอเพราะถ้ากลับจักรยานคงไม่ไหวพอถึงหอเราก็ยังคุยกันเรื่อยมาจนผ่านไป2อาทิตย์ตอนนั้นเรารู้สึกว่าโลกทั้งใบเป็นสีชมพูแต่พอผ่านมาเรื่อยๆเค้าก็เริ่มตอบเราช้าลงๆชอบอ้างว่าเรียนหนักๆเราก็อยากจะเข้าใจว่าคณะเค้าเรียนหนักจนเราเองก็พยายามทำใจแล้วเค้าไม่เหมือนเดิมจนวันนึงเราได้เจอเค้าที่โรงอาหารตอนเช้า เราดีใจมากเรากำลังจะอ้าปากทักเค้าพอเค้าเห็นหน้าเราเค้ากลับก้มหน้าเดินผ่านเราไปเหมือนคนไม่รู้จักกันตอนนั้นเราน้ำตาคลอเบาๆจากโลกที่เคยเป็นสีชมพูมันกลายเป็นสีดำไปแล้วเราเลยทักไลน์ไปถามว่าทำไมเวลาเจอหน้ากันต้องทำแบบไม่รู้จักกันด้วยเค้าก็บอกไม่รู้จะทักอะไรเค้าบอกกลัวเพื่อนเราถามเยอะว่าใครไรงี้ เห้ย !คือมันใช่ป่าววะเหตุผลแบบนี้เราก็เลยเลือกที่จะเดินออกมาจากเค้าแต่ก็แอบส่องเฟสส่องไอจีเค้าตลอดพยายามตัดใจทั้งๆที่ยังรู้สึกดีจนเราทำใจได้เค้าก็ทักเรามาบอกอยากเจอเรานู้นนี้ด้วยความยังรู้สึกดีด้วยก็ยอมไป หาพอมีอะไรกันเสร็จเค้าก็หายไปและก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆแต่ส่วนมากที่ทักมาหาอยากเจอกันแค่วันเสาร์วันเดียวพอวันอื่นๆที่เจอกันเค้าทำเป็นเหมือนไม่เคยรู้จักเรามาตลอดจนทุกวันนี้เรารู้สึกเกลียดตัวเองมากทำไมเจ็บแล้วไม่รู้จักจำสักที!

   เพื่อนๆพอจะมีทางออกให้เราบ้างมั้ยว่าเราควรหยุดหรือไปต่อดี ตอนนี้เราสับสนกับชีวิตเรามากที่เรายังรู้สึกดีกับเค้า   ปล.ลืมบอกตั้งแต่รู้จักเค้ามาเราไม่เคยมีเบอร์ติดต่อกันเลยคุยแค่ไลน์มาจะ2ปีแล้วจนทุกวันนี้เค้าได้หายไปเราก็ได้แต่รอว่าวันไหนที่เค้าจะทักมา