เมื่อแฟนผม(ปล.ชาย-ชาย) ทิ้งไปโดยไม่ทราบเหตุผล อีกทั้งเค้าไม่ได้มีคนใหม่ เพราะอะไร และทำไม รบกวนอ่านเรื่องผมแล้วแนะ

เกริ่นนำเหตุการณ์เลยนะครับ
เมื่อวันที่ ๖ พฤษจิกายน ของปีที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสไปเล่นในเว็บซอยบอย สังคมของคนเช่นผม บอกตามตรงเลยนะครับว่าผมเป็นรักร่วมเพศที่มีบุคลิกไม่แสดงออก มีความประพฤติเป็นสุภาพบุรุษชนเช่นชายชาติทหารทั่วไป เพียงแต่ผมรักในเพศเดียวกันครับ คือว่าในเว็บดังกล่าว ผมเข้าไปเล่นเป็นประจำ เพื่อต้องการหาเนื้อคู่ที่มีคติแบบเดียวกันกับผม คติที่ว่านี้ก็คือ เป็นคนที่มีความเชื่อ อุดมการณ์ และปณิธานที่คล้ายกันหรือไปในทางเดียวกันได้ เนื่องจากที่ผมเป็นคนปฏิบัตินั่งกรรมฐานรักษาศีล และตั้งใจเป็นอย่างยิ่งที่จะสำเร็จอรหันต์เข้าสู่นิพพาน เพื่อจะได้ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดในสงสารวัฏอีกต่อไป หลายคนฟังแล้วอาจจะหัวเราะ ว่าเดี๋ยวนี้ยังมีเด็กวัยยี่สิบสองปีที่ไหนอีกหรือที่ยังใส่ใจในพระธรรมและปฏิบัติตามพระวจนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจนสามารถสื่อสารและติดต่อกับสิ่งที่มนุษย์ธรรมดามองไม่เห็นได้(เป็นความเชื่อส่วนบุคคลนะครับ เพราะนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงกับผม แต่มาเกี่ยวเนื่องกันได้อย่างไรนั้นค่อยมารับสารกันอีกทีครับ)
ในเว็บดังกล่าวผมก็เข้าไปเล่นในเว็บที่ว่านี้เหมือนปกติ เปิดคาไว้บ้างเข้าไปส่องบ้าง จนไปเห็นแชทที่มีคนปริศนาทักแชทผมเข้ามา โดยใช่ชื่อว่า “บอล” ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะคิดไปต่างๆ นาๆ ถึงการเข้ามาทักทายนี้ มันผิดวิสัยตั้งแต่เราเห็นภาพที่เขาใช้ตั้งในโปร์ไฟล์แล้วหล่ะครับ เพราะภาพที่เขาใช้เป็นภาพประจำตัวเป็นภาพผู้ชายเปลือยท่อนบน โชว์กล้ามนี่แหละแต่ผมก็ทราบว่าไม่ใช่ภาพเขาเพราะเป็นภาพที่ผมเห็นมีอยู่เกลื่อนกลาด ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เรากำลังจะปิดเว็บ แต่มีอะไรมาขัดตาจนนี่แหละครับ เพราะสิ่งที่ผมเข้าใจว่าเป็นเทพประจำตัวที่ผมนับถือ ซึ่งคือ พระศิวะ ได้สื่อมาทางจิตผมอย่าทันที ว่าอย่าเพิ่งไปปิดมัน คนนี่แหละเนื้อคู่เรา ไอ้เราก็ตกใจปกติท่านจะไม่ค่อยสื่อมาแต่นี้อะไรทำไมถึงได้มาในลักษณะนี้ สุดท้ายก็เปิดแชทขึ้นมาอ่าน เป็นข้อความทักทายกันตามปกติ ครับ แต่ผมก็รู้สึกว่าใจมันตื่นๆ ยังไงบอกไม่ถูก เหมือนเจอสิ่งที่รอคอยมานาน เลยขอไลน์ แต่เมื่อเปิดไลน์ขึ้นมาคุยกัน โปร์ไฟล์ดีกว่าที่ใช้ในเว็บที่ว่านี้มากครับ เพราะเป็นภาพคนที่ผมเคยรู้จักในนิมิต เป็นภาพคนเดียวกันกับที่พระแม่กาลีเคยมาวาดให้เห็นว่าบุรุษคนนี้คือคนที่จะมาเป็นเนื้อคู่เรา แต่เขาชื่อวินนี่ ไอ้เราก็นึกว่าจะใช่เนื้อคู่แน่หรือ ก็เนื้อคู่ของเราชื่อวิน แต่เขาชื่อบอล(ตามที่เราเข้าใจครับ) จนเราได้คุยกันไปถึงขอเฟส เข้าไปคุยเป็นปกติของวิสัยคนรักกันนะครับ จนทราบถึงประวัติว่า เขาชื่อ วิน ครับ ตอนแรกก็อึ้งและคิดว่าใช่และ เลยทราบอีกเรื่องว่าบอลคือชื่อที่สากลหรือเพื่อเนเขาเรียก ซึ่งไม่เห็นจะมีใครในเฟสเขาเรีกชื่อนี้ ส่วนใหญ่จะเรียกแต่ชื่อวินน่ะครับ เลยไม่ได้ใส่ใจเรื่องชื่อแล้ว เพราะคิดว่าเจอเนื้อคู่เราแล้ว เราได้ทราบถึงประวัติของเขาว่า พี่วิน มีอายุ ๒๔ปี(แก่กว่าผมสองปีครับ) และมีดรีกรีเป็นนักศึกษาฝึกสอนภาควิชาดาราศาสตร์ อยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในชะอำที่บ้านของเขาโดยเขาก็อาศัยอยู่ในครอบครัวครับ เขายังเรียนอยู่ปีสุดท้าย แต่เราก็เข้าใจกันดีเนื่องจากช่วงวัยใกล้เคียงกัน จนกระทั่งพี่วินทราบถึงเรื่องที่ผมปฏิบัติธรรมและมีความเชื่อเรื่องสวรรค์ นรก พรหม และนิพพาน และเรื่องภพภูมิต่างๆ ที่พระพุทธเจ้าสอนให้เชื่อและผมได้เคยไปด้วยการถอดจิตให้เห็นกลับตาว่ามีจริงๆ ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะคิดว่าเราเป็นพวกเล่นของครับ หึๆๆ เพราะผมเองก็เป็นนักพยากรณ์ด้วยระบบกรรมฐานด้วย เขาได้ทราบอะไรหลายๆ อย่างจากเฟสเราแล้วก็มาถามเรากลับมาบอกเราว่า ตะลึงเลยเมื่อรู้ว่าเราเล่นเวทย์ศาสตร์พี่ไม่สันทัดสายนี้ พี่สายธรรมะ เราก็ตกใจเพราะเขาก็มาทางเรา แต่ไม่ได้ลึกเหมือนเราแค่เป็นคนชอบทำบุญสวดมนตร์ ไม่ทราบว่าจะเชื่ออะไรมากน้อยเพียงไหนเพราะผมทราบแค่นี้ ผมเลยอธิบายไปว่า ผมเป็นคนที่ปรารถนานิพพานครับ ปฏิบัติธรรมมะ หวังมีคนรักที่มีบารมีคู่กันมาแต่ภัทรกัปก่อนๆ ให้ได้มาใช้ชีวิตคู่นร่วมกัน จะได้ปฏิบัติเป็นคู่บารมีกันไปจนสำเร็จซึ่งมรรคผลนิพพานด้วยกัน เขาก็บอกว่าดีครับพี่ชอบสายขาว เราก็เลยคุยกันจนเข้าใจถึงชีวิตของเขา
พี่วินเป็นคนเพชรบุรีครับ พ่อเป็นช่างตัดผมในหมู่บ้านชะอำ แม่เป็นแม่บ้านทำงานโรงงาน ในครอบครัวเป็นครอบครัวใหญ่มาก มีปู่ย่าตายายพี่ป้าน้าอาครบครันแต่แยกบ้านกันอยู่เป็นโซนๆ แบบคนต่างจังหวัดแหละครับ ที่เราทราบก็ทราบเท่านี้มาจนถึงตอนนี้นี่แหละครับ แต่ที่เขาทราบจากเราไปเยอะกว่าอีก(อาจจะเป็นเพราะเรื่องราวชีวิตของผมมันซับซ้อนก็ได้ครับ) ผมเลยเล่าให้ฟังว่า ตอนเกิดผมเกิดกับหมอตำแยเพราะตอนนั้นผมเกิดที่อุบลราชธานี บ้านเกิดพ่อ แต่ทีนี้บ้านอยู่ไกลโรงบาลมาก เลยต้องให้ยายแก่แถวนั้นทำคลอดให้ และไปแจ้งเกิดกับผู้ใหญ่บ้าน ทีนี้ปีเกิดผมเลยผิดเพราะการบันทึกแบบโบราณนี่แหละครับ จากปีสามเจ็ดเป็นสี่ศูนย์ พ่อกับแม่ผมในตอนนั้นอายุสิบแปดปีทั้งคู่ครับ ความเชื่อของผู้ใหญ่หรือไรไม่รู้ที่ทำให้ปู่กับย่าต้องมารับหน้าที่เป็นพ่อแม่ผมตามใบเกิดแทนจนถึงปัจจุบันนี่แหละครับ แต่พ่อกับแม่ก็อยู่ด้วยกันมาถึงทุกวันนี้และมีผมเป็นลูกคนเดียวครับ ส่วนปู่กับย่าก็ทำหน้าที่เรื่องไปเป็นผู้ปกครองให้ตามโรงเรียนเพราะเขายึดตามใบเกิดจนเคยมีปัญหาเพราะมีคนคิดว่าผมโกหกนี่แหละครับ เพราะผมจะบอกคนรู้จักไปตามความจริงว่า พ่อกับแม่ผมเป็นราชการครับ พ่อผมเป็นทหารหมอ แม่เป็นครูครับ และซีสูงทั้งคู่ ยศพ่อก็พันโท แม่ก็ซีเก้า แต่พอคนไปที่บ้านผมเขาจะเชื่อว่าปู่กับย่าคือพ่อกับแม่ผมจริงๆ ครับ เพราะปู่กับย่าจะชอบอ้างแบบนั้น(ตามประสาผู้ใหญ่ครับ ท่านสองคนจะไม่เคยบอกใครว่าผมเป็นหลาน และแทนตัวเองกับผมว่าพ่อและแม่ตลอด และไม่อนุญาตให้ผมเรียกท่านว่าปู่หรือย่าด้วยครับ ให้เชื่อแบบนั้นจนตอนนี้เลย ทั้งที่ผมทราบความจริงว่าใครเป็นใคร) และคนอื่นๆ มักจะคิดว่าผมเป็นพวกโกหกหลอกลวง ไปหมดครับเพราะที่ผมไปบอกว่าพ่อแม่ผมทำอาชีพนี้ มันไปขัดกับประวัติที่เขาไปพบที่บ้านผม เพราะปู่ผมขับแท็กซี่ ย่าผมขายกาแฟครับ คนที่เขาเข้าใจผิดเลยหัวเราะกันไปว่าผมเป็นพวกคุยโม้คุยโต แต่มันก็เป็นเรื่องในครอบครัวผมนี่ครับ ผมเลยไม่แก้ต่างให้ตัวเอง ปล่อยให้คนอื่นคิดไปเพราะผมไม่เดือดร้อน
เพราะกับพี่วินมันก็เช่นเดียวกันครับ เนื่องมาจากการที่ผมใส่ประวัติในหน้าโปรไฟล์ของซอยบอยมันเป็นประวัติเขียน โดยปกติแล้วไม่ว่าจะเป็นเอกสารอะไรก็ล้วแต่ที่ผมเขียนประจำ จะต้องใช้ประวัติตมเอกสารราชการ ซึ่งทำให้การใส่ข้อมูลในไซต์ที่ไปเจอกันครั้งแรกนั้น เป็นประวัติผมตามใบเกิดครับ ประมาณว่าผมอายุสิบแปดปี (เพราะในใบเกิดเกิดปีสี่ศูนย์) และอาชีพพ่อกับแม่ที่ผมใช้ก็เป็นอาชีพของปู่กับย่าครับ เลยทำให้เขาสงสัยว่าทำไมพ่อกับแม่ที่ผมบอกกับเขาไปถึงได้ขัดกับประวัติที่ไปอ่านในซอยบอย พี่วินเคยมาถามผมครั้งนึงว่าพ่อแม่จริงๆ เป็นใคร ผมก็บอกไปแค่ว่าตามใบเกิดคือปู่กับย่าแต่จริงๆ แล้วพ่อแม่ทำงานอย่างที่พี่วินรู้ก็คือเป็นครูและทหารหมอ แต่ผมไม่ได้อธิบายให้เขาทราบเรื่องที่ว่าประวัติในซอยแชท อาชีพของพ่อแม่ที่ผมลงไว้เป็นอาชีพของปู่กับย่าครับ เลยไม่แน่ใจว่าเขาจิดอะไรมากหรือเปล่า จนกระทั่งวันนึ่งผมได้มีโอกาสไปเจอครอบครัวเขาที่ชะอำ ได้ไปอยู่บ้านเขาถึงห้าวัน ด้วยการที่พ่อกับแม่แท้ๆ ผมเดินทางไปส่งน่ะครับ แต่ขากลับของท่านเกิดอุบัติเหตุที่กรุงเทพอาการสาหัส(แต่ตอนนี้หายดีแล้ว) ซึ่งตอนนั้นผมทราบเรื่องช็อคเอาการเลยครับ พี่วินก็ตกใจ จนแม่พี่วินเขาร้องไห้เลยครับผม พ่อเขาก็แสดงความเห้นห่วงถึงขั้นโวยวายอะไรต่อมิอะไรต่อว่าเวรกรรมให้กับผม ก็ดีใจครับเพราะทราบมาตลอดว่าที่บ้านเขายอมรับผมได้ดีทีเดียว ที่บ้านผมก็รับเขาได้ดีมากเช่นกันครับ
ในทางที่ดีเราก็คุยกันแบบคนรัก แต่ที่เคยทะเลาะกันก็มีเยอะครับ เช่น เรื่องแรก คือเรื่องที่ผมชอบไปโพสต์หน้าทามไลน์ต่างๆ นาๆ ทำให้เขาเข้าใจผิคิดว่าโพสต์ว่าเขา เช่น โพสต์ที่ผมเขียนว่า ทีคนอื่นไลค์ได้เม้นส์ได้แต่กับเราไม่เคยมาไลค์มาเม้นส์ ซึ่งเป็นการหยอกกันกับเพื่อนขำๆ แต่เขาคิดว่าเป็นเขาเอง ซึ่งเขาก็เป็นอย่างในโพสต์จริงๆ แหละครับ แต่ทำไมต้องซีเรียสล่ะครับเพราะไม่ได้หมายถึงเขานี่ ถึงขนาดว่าปิดเฟสไม่คุยกับผมไปเป็นวัน โดยงอนกันแต่ละครั้งก็เรื่องอะไรไม่ค่อยเข้าท่าครับ แรกๆ ก็เป็นเรื่องที่เขาชอบหายไปแบบไร้ร่องลอย และบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ผมไปแสดคงความคิดเห็นเชิงคนรักในเฟสเขา ซึ่งเขาจะใช้รายงานอากาศและมีแฝนคลบติดตาม ถึงขนาดว่าเป็นอนาคตของเขาเลยก็ว่าได้ซึ่งผมก็ไม่ทราบว่าทำไมเขาถึงต้องคิดมากเรื่องนี้ด้วยนะครับ เขาบอกกับผมว่าผมแสดงความคิดเห็นจนแฟนคลับไม่กล้าทักและผอ.ศูนย์ก็ส่งข้อความมาหาเขา ถือเป็นการตัดอนาคตของเขาชัดๆ ซึ่งผมก็ต้องเป็นฝ่ายง้อตลอด แต่ก็ยินดีครับเพราะเราหวังจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาและดูแลเขาไปตลอดชีวิต ผมก็มีน้อยใจนะครับ ว่าทำไมเขาต้องให้เราเป็นฝ่ายเข้าหาเขาโดยตลอด บอกเลยว่าตอนนี้ผมว่างงาน แต่เขาสอนหนังสือเพราะฝึกสอน เขาก็ชอบอ้างว่า งานเขาเยอะ ก็จริงครับเราเข้าใจ แต่แปลกตรงที่ว่าทำไมแค่เวลาว่างคิดจะมาหาเราที่กรุงเทพนิดนึงไม่เคยมี เราเป็นฝ่ายต้องไปหาเขาถึงเพชรบุรีมาโดยตลอด แต่ผมก็เก็บมันไว้ในใจครับ จนเวลาผ่านไปได้สามเดือนถึงการแตกหัก ซึ่งเป็นสามเดือนชี้ชัดชะตาชีวิตผมเลย
ก่อนที่เราจะทะเลาะกัน ผมได้เขียนข้อความหนึ่งไปส่งไปให้พี่บุ๋ม ปนัดดา ให้พิจารณาเรียกร้องสิทธิให้พวกคนอย่างผมอีกหนึ่งเรื่องไปคู่กับการแก้กฎหมายข่มขืนไม่มีการอภัยโทษ นั้นคือผมต้องการให้มีกฎหมายรักร่วมเพศมีทะเบียนสมรสกันอย่างถูกกฎมาย และเนื่องจากผมเป็นนักเขียนิยายครับ ผมเลยแต่เรื่องขึ้นนมา ประมาณว่า ผมมีแฟนอยู่เพชรบุรี และต้องผ่าตัดมะเร็งลำไส้ ทีนี้แฟนผมเซ็นให้ไม่ได้แม้เราจะอยู่ด้วยกันแบบสามี ภรรยากันก็ตาม เพราะไม่มีทะเบียนสมรส อะไรประมาณนี้แหละครับผม และผมก็ได้เอาข้อความที่ผมส่งไปหาคุณบุ๋ม ปนัดดา ไปโพสต์ในเฟสเพราะผมพิพม์ในมือถือเพื่อป้องกันการหายของข้อมูลด้วยการใช้แป้นพิมพ์เสียงและโพสต์ในเฟสตั้งค่าให้เราเห็นโพสต์ได้คนเดียวก่อนก็อปข้อความที่ว่าไปส่งในไอจี ทีนี้ผมไปตั้งสถานะให้ทุกคนเห็นโพสต์ได้ทุกโพสต์ ขาเลยไปเห็นโพสต์ที่ว่านี้และมาพาลโกรธผม บอกกับผมว่า งานที่ผมทำให้เขาไม่ต้องทำมาให้แล้วนะ งานในที่นี้ก็คือว่า ผมจะช่วยเขาทำวิจัยให้ถึงขนาดเอาเวลาที่ผมว่างๆ ไปช่วยพิมพ์และแก้งานวิจัยให้กับเขาด้วยใจที่รักจริง และเขาไม่เคยบอกว่าต้องแก้งาน หรือเพิ่มเติม หรืออะไรอีกไหม บอกว่าใช้ได้ดีตลอด เราก็รู้สึกดีที่ทำให้เขาได้หนิครับ แต่พองานสุดท้ายนี่แหละถึงได้ฉุดขาด เราทำไปเยอะแลวมาบอกให้เราไม่ต้องส่งไป เพราะมาโกรธเรื่องข้อความที่ผมแต่งขึ้นเติมขึ้นมา เขาก็บอกนะครับว่าต้องการให้เขาดังหรือ ทำทำไม และอีกหลายประการเช่น ทำไมต้องแต่งเติม แต่งเติมนี่แหละที่แปลก และสุดท้ายคือความที่เขาบอกว่า คบกันเพื่อหวังผล ไม่ชอบ เหมือนแฟนเก่า ผมเลยฉุนขาด เครียดเลยทีนี้ ผมจะไปหวังผลอะไรกับเขา ผมนี่ฐานะดีกว่าเขาหลายเท่าตัว และถึงขนาดจะช่วยเหลือซ่อมแซมบ้านให้เขาอีกในอนาคตถ้าเราอยู่ด้วยกัน แต่เขามาพูดว่าผมคบเขาเพื่อหวังผล ผมนี่หวังผลตรงไหนอ่ะครับ เราก็งง และเขาก็บอกกับเราอีกว่า บอกเลยว่าตอนนี้ไม่พร้อมอะไรทั้งนั้น มีพ่อแม่ต้องดูแล เรียนจบมาทำงานส่งเงินให้ที่บ้านใช้ เงินก็หมดแล้ว ผมก็ไม่ได้คิดอะไรครับ จนแม่แท้ๆ ผมมาอ่านเจอ และฉุดขาดที่เขาว่าผมว่า คบเพื่อหวังผล แม่ผมเลยฝากบอกผมมาว่า ถ้าเขาคิดแบนี้แม่ก็คิดได้ว่าเขาหลอกใช้งานเราทำวิจัยหรือเปล่า ผมเลยเอาที่แม่บอกไปบอกกับเขา เขาก็ต่อเลย ว่าขอโทษเอง ผมผิดเองที่ใช้คุณ ไม่คิดว่าจะเป็นการหลอกใช้ เดี๋ยวเขาจะเอางานมาให้ดู ว่าไม่เหมือนที่ผมทำแน่นอน เพราะที่ผมทำให้เขาไป เขาบอกต้องแก้ห้ารอบ(แต่เพิ่งมาบอกในตอนนั้น)ฉะนั้น จึงไม่เหมือนงานที่ผมทำให้เขาแน่นอน ผมเลยอารมณ์เสียเลยว่าทำไมไม่บอกว่างานใช้ไม่ได้ และนี่งานที่เราทำให้เขาไปทั้งหมดมันหมายความว่าไง ไหนงานสุดท้ายที่เราทำไปเกินครึ่งแล้วเขาจะปฏิเสธไม่เอาอีก ผมเลยถามไปว่าแล้วงานที่ผมทำหล่ะ เขาก็บอกต่อว่า ปล่อยวางไงครับ พี่เป็นคนธรรมดายังปล่อยวางได้ เราเป็นคนเหนือคนทำไมปล่อยวางไม่ได้ ผมเลยชะงักเลย