ถึงเธอ...
หากเธอมีโอกาสได้อ่านจดหมายฉบับนี้ของเรา ขอให้รู้เอาไว้ว่าตลอดระยะเวลา
2 ปีที่ผ่านมา เราพยายามจะลืมเธอจากหัวใจ แต่ยิ่งพยายามจะลืมมากเท่าไหร่
แต่ใจมันกลับจำ ภาพผู้หญิง ตาโต ผิวขาว ผมยาว ตัวเล็กๆ ยังอยู่ในห้วงแห่ง
ความทรงจำของเรา แม้ยามหลับฝัน ทั้งๆ ที่เราคบกันมาแค่ 7 ปีเอง
เราไม่รู้ว่าคนใหม่ของเธอจะเป็นอย่างไร จะดีกับเธอเหมือนที่เราเคยดีไหม
อ่อ...ไม่สิ ถ้าหากเราดีจริง เธอคงไม่ทิ้งเราไป อันนี้เราขอโทษที่ดีไม่พอ
เรารู้ว่าเธอคงเสียใจไม่น้อยไปกว่ากัน แต่เราก็หวังว่าเขาคงดีกับเธอไม่น้อย
ไปกว่าที่เราเคยมีให้...เราไม่เคยติดตามข่าวสารของเธอเลย หลังจากที่
เลิกกันไป 2 ปีแล้ว ที่ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้บอกว่าคิดถึงกัน
แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชีวิต มันก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน
แต่พวกเราก็ผ่านมันมาได้ตั้ง 2 ปีแล้ว ชีวิตของเราคงไม่ยืนยาวเป็นร้อยปี
เราคงใช้ชีวิตที่ต้องคิดถึงเธออีกไม่กี่ปีหรอก หรือหากเรามีวาสนาดีพอ
อาจมีคนที่เข้ามาในชีวิตเรา และทำให้เรารักหมดใจได้อีกครั้ง ถ้าวันนั้นมีจริง
เราต้องขอโทษเธอด้วยนะ ที่ต้องขออนุญาตลืมเธอไปจากหัวใจเสียที
เธอเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่เราเคยซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้
รู้ไหมว่าของขวัญวันวาเลนไทน์ชิ้นไหน ที่เราตั้งใจซื้อให้เธอมากที่สุด
จากจำนวน 7 ชิ้นที่เราเคยซื้อให้เธอ...เราให้เวลาเธอคิด 5 นาที
>>> ไม่ใช่ตุ๊กตาโดเรม่อน
>>> ไม่ใช่ตุ๊กตาสติ๊ซ
>>> ไม่ใช่กระเป๋าเจ้าหญิงดิสนีย์
>>> ไม่ใช่แหวนเงินวงนั้น
>>> ไม่ใช่ชุดหนังสือแฮรี่พอตเตอร์
>>> ไม่ใช่นาฬิกามิ๊กกี้เมาส์
เราไม่รู้ว่าเธอจำได้ไหม ของชิ้นนั้นที่เราให้เธอ ในวันที่เราเหลือเงินใน
กระเป๋าไม่ถึง 200 บาท แต่มันเป็นวันวาเลนไทน์ไง เพื่อนๆ ของเธอ
ได้รับดอกไม้ ได้ของขวัญจากแฟน เรารู้ว่าเธอก็อยากได้เหมือนกัน
แม้เธอจะบอกว่าไม่เป็นไร เพราะเธอรู้ว่าตอนนั้นเรากำลังลำบาก
แต่เราก็ยังอยากมีอะไรเล็กๆน้อยๆ ไปเซอร์ไพร์เธอ แม้ปีนั้นเราจะไม่มี
ปัญญาซื้อกุหลาบให้เธอ แต่เราก็เห็นของน่ารักๆ ชิ้นหนึ่งใน 7-11
มันเป็นน้ำหอมยี่ห้อหนึ่งในราคาแค่ 69 บาท
เราจำได้ว่าเธอดีใจมาก และใช้น้ำหอมที่เราซื้อให้จนหมด เราขอบใจมาก
และเธอยังเก็บขวดเปล่าไว้ (ไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน และยังสบายดีไหม)
ถ้าเธออยากรู้ว่าตอนนี้เราเป็นอย่างไร อยากบอกเธอว่าเราสบายดี ไม่ต้อง
เป็นห่วง แต่เราอาจจะยุ่งกับงานนิดหน่อย เธอก็ต้องสู้ๆ เหมือนกันนะ
ตอนนี้เราไม่สามารถให้คำปรึกษาเธอได้เหมือนเมื่อก่อน แต่เรารู้ว่าเธอ
เป็นคนเก่ง ก็ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิตนะ
จดหมายฉบับนี้คงเป็นฉบับสุดท้ายที่เราจะเขียนถึงเธอ
จากหนุ่มหน้าตึกสังคม ถึงสาวหน้าตึกมนุษย์ เมื่อ 9 ปีที่ผ่านมา
ปล.เราย้ายที่อยู่และที่ทำงานใหม่แล้วนะ
14 กุมภาพันธ์ วันครบรอบ 2 ปี กับของขวัญวาเลนไทน์ราคา 69 บาท
หากเธอมีโอกาสได้อ่านจดหมายฉบับนี้ของเรา ขอให้รู้เอาไว้ว่าตลอดระยะเวลา
2 ปีที่ผ่านมา เราพยายามจะลืมเธอจากหัวใจ แต่ยิ่งพยายามจะลืมมากเท่าไหร่
แต่ใจมันกลับจำ ภาพผู้หญิง ตาโต ผิวขาว ผมยาว ตัวเล็กๆ ยังอยู่ในห้วงแห่ง
ความทรงจำของเรา แม้ยามหลับฝัน ทั้งๆ ที่เราคบกันมาแค่ 7 ปีเอง
เราไม่รู้ว่าคนใหม่ของเธอจะเป็นอย่างไร จะดีกับเธอเหมือนที่เราเคยดีไหม
อ่อ...ไม่สิ ถ้าหากเราดีจริง เธอคงไม่ทิ้งเราไป อันนี้เราขอโทษที่ดีไม่พอ
เรารู้ว่าเธอคงเสียใจไม่น้อยไปกว่ากัน แต่เราก็หวังว่าเขาคงดีกับเธอไม่น้อย
ไปกว่าที่เราเคยมีให้...เราไม่เคยติดตามข่าวสารของเธอเลย หลังจากที่
เลิกกันไป 2 ปีแล้ว ที่ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้บอกว่าคิดถึงกัน
แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดชีวิต มันก็รู้สึกใจหายเหมือนกัน
แต่พวกเราก็ผ่านมันมาได้ตั้ง 2 ปีแล้ว ชีวิตของเราคงไม่ยืนยาวเป็นร้อยปี
เราคงใช้ชีวิตที่ต้องคิดถึงเธออีกไม่กี่ปีหรอก หรือหากเรามีวาสนาดีพอ
อาจมีคนที่เข้ามาในชีวิตเรา และทำให้เรารักหมดใจได้อีกครั้ง ถ้าวันนั้นมีจริง
เราต้องขอโทษเธอด้วยนะ ที่ต้องขออนุญาตลืมเธอไปจากหัวใจเสียที
เธอเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่เราเคยซื้อของขวัญวันวาเลนไทน์ให้
รู้ไหมว่าของขวัญวันวาเลนไทน์ชิ้นไหน ที่เราตั้งใจซื้อให้เธอมากที่สุด
จากจำนวน 7 ชิ้นที่เราเคยซื้อให้เธอ...เราให้เวลาเธอคิด 5 นาที
>>> ไม่ใช่ตุ๊กตาโดเรม่อน
>>> ไม่ใช่ตุ๊กตาสติ๊ซ
>>> ไม่ใช่กระเป๋าเจ้าหญิงดิสนีย์
>>> ไม่ใช่แหวนเงินวงนั้น
>>> ไม่ใช่ชุดหนังสือแฮรี่พอตเตอร์
>>> ไม่ใช่นาฬิกามิ๊กกี้เมาส์
เราไม่รู้ว่าเธอจำได้ไหม ของชิ้นนั้นที่เราให้เธอ ในวันที่เราเหลือเงินใน
กระเป๋าไม่ถึง 200 บาท แต่มันเป็นวันวาเลนไทน์ไง เพื่อนๆ ของเธอ
ได้รับดอกไม้ ได้ของขวัญจากแฟน เรารู้ว่าเธอก็อยากได้เหมือนกัน
แม้เธอจะบอกว่าไม่เป็นไร เพราะเธอรู้ว่าตอนนั้นเรากำลังลำบาก
แต่เราก็ยังอยากมีอะไรเล็กๆน้อยๆ ไปเซอร์ไพร์เธอ แม้ปีนั้นเราจะไม่มี
ปัญญาซื้อกุหลาบให้เธอ แต่เราก็เห็นของน่ารักๆ ชิ้นหนึ่งใน 7-11
มันเป็นน้ำหอมยี่ห้อหนึ่งในราคาแค่ 69 บาท
เราจำได้ว่าเธอดีใจมาก และใช้น้ำหอมที่เราซื้อให้จนหมด เราขอบใจมาก
และเธอยังเก็บขวดเปล่าไว้ (ไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน และยังสบายดีไหม)
ถ้าเธออยากรู้ว่าตอนนี้เราเป็นอย่างไร อยากบอกเธอว่าเราสบายดี ไม่ต้อง
เป็นห่วง แต่เราอาจจะยุ่งกับงานนิดหน่อย เธอก็ต้องสู้ๆ เหมือนกันนะ
ตอนนี้เราไม่สามารถให้คำปรึกษาเธอได้เหมือนเมื่อก่อน แต่เรารู้ว่าเธอ
เป็นคนเก่ง ก็ขอให้ประสบความสำเร็จในชีวิตนะ
จดหมายฉบับนี้คงเป็นฉบับสุดท้ายที่เราจะเขียนถึงเธอ
จากหนุ่มหน้าตึกสังคม ถึงสาวหน้าตึกมนุษย์ เมื่อ 9 ปีที่ผ่านมา
ปล.เราย้ายที่อยู่และที่ทำงานใหม่แล้วนะ