ความรักที่ว่า แน่นอน เป็นความรักแบบคู่รัก ครับ
คงมีคนอีกมากมายที่เป็นเหมือนผม เมื่อวันเวลาเปลี่ยนมาจนถึงวัยทำงาน การพบเจอคนใหม่ๆก็น้อยลงไป
ทุกอย่างเป็นตาม ตารางเวลาชีวิต ที่ถูกกำหนดไว้ในแต่ละวัน
ตื่นเช้าเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน
ไปทำงานก็ทำๆ จนถึงเวลาเลิกงาน กินเวลา 8 ชม.ต่อวัน 8.00 - 17.00
เมื่อเลิกงาน ก็กลับบ้าน ทำภารกิจส่วนตัว อ้าว ถึงเวลานอนอีกแล้ว
กิจวัตรวนเวียนกันไปแบบนี้ทุกวันๆ
แน่นอนว่า วันหยุด หรือเลิกงาน เราอาจจะมีไป Hang out หรือ เที่ยวเล่นตามประสาบ้าง แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราจะได้รู้จักคนใหม่ๆ ที่จะเข้ามาในชีวิตเรา และการเที่ยวเล่น อาจจะเจอ ต้องใช้คำว่า อาจจะจริงๆ คือมีคนเข้ามาจีบบ้าง ซึ่งมันน่าจะน้อยมาก เพราะถ้าเราไปก็ตั้งใจไปสนุกกับเพื่อนมากกว่า คือมันผ่านช่วงวัยที่จะต้องมาเพื่อ มาหาคนจีบ หรือจีบคนอื่น อะไรแบบนั้นแล้ว
นอกจากเรื่องเที่ยว ก็มีการหาเพื่อน อาจจะทางแอฟหรือโพสในเว็บบอร์ด แต่โอกาสในการพบเจอมันก็น้อยกว่าชายหญฺิงอยู่ดี
ผมเพิ่งเจอคนนึง คนที่ผมรู้สึกว่า อยากจะจีบ อยากจะจริงจัง คิดว่าเขาก็รู้ แต่เขาบอกว่า เขายังไม่พร้อมให้ใครเข้ามาตอนนี้ เพราะเขายังสนุกกับการทำงาน ไม่พร้อมที่จะต้องแบ่งเวลาให้ใคร
คือเราก็อ่านแล้วก็คิด เพราะเราไม่ใช่คนที่เขาชอบ เขาก็เลยบอกแบบนั้นสินะ ถ้าเขารู้สึกชอบ หรือเขาเห็นค่าเราจริงๆ เขาต้องพร้อมสิ ที่จะให้มีใครเข้ามาร่วมแชร์เวลากับเขา ถ้าเขาชอบคนนั้นจริงๆ คิดแบบนั้นไหมครับ?
แล้วเวลาเห็นคู่ที่เขาน่ารักๆกัน เรารู้สึกดีด้วยนะ แต่อีกใจก็แบบ เออ มันยากจังเลย ที่จะเจอคนที่เขารักในแบบที่เราเป็น รักทุกๆอย่างที่เป็นเรา อะไรที่มันเข้าไม่ได้ มันก็ปรับให้เข้าได้ อย่าว่าแต่ชีวิตเกย์ ชายหญิงก็คงจะยากเหมือนกัน ซึ่งมันคงต้องดวงจริงๆ หรือพรหมลิขิต หรืออะไรก็แล้วแต่จริงๆ
สำหรับคนโสด คิดว่าเราจะได้เจอคนที่เราเรียกว่า soulmate ได้ไหมครับ?แล้วจะเจอยังไงครับ?ปล่อยให้ชีวิตเป็นไป?
แล้วการไปชอบคนอื่น เราจะชอบโดยไม่หวังอะไรได้จริงๆหรือครับ?เราจะอยู่โดยปราศจากความหวังได้หรอ?เพราะความหวังจะเป็นตัวที่ทำให้เราเจ็บที่สุด ถ้าเราไม่หวังได้ เราก็คงไม่เจ็บ
\\พิมพ์ไปอาจจะ งงๆ หน่อยนะครับ ขอบคุณครับ
\\恋愛というものはまだ信じられるかなー？
[เกย์]ในเมื่อวันๆเราไม่ได้เจอคนใหม่ๆเลย แล้วเมื่อไหร่จะทำให้เรามีสิ่งที่เรียกว่าความรักครับ?
คงมีคนอีกมากมายที่เป็นเหมือนผม เมื่อวันเวลาเปลี่ยนมาจนถึงวัยทำงาน การพบเจอคนใหม่ๆก็น้อยลงไป
ทุกอย่างเป็นตาม ตารางเวลาชีวิต ที่ถูกกำหนดไว้ในแต่ละวัน
ตื่นเช้าเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน
ไปทำงานก็ทำๆ จนถึงเวลาเลิกงาน กินเวลา 8 ชม.ต่อวัน 8.00 - 17.00
เมื่อเลิกงาน ก็กลับบ้าน ทำภารกิจส่วนตัว อ้าว ถึงเวลานอนอีกแล้ว
กิจวัตรวนเวียนกันไปแบบนี้ทุกวันๆ
แน่นอนว่า วันหยุด หรือเลิกงาน เราอาจจะมีไป Hang out หรือ เที่ยวเล่นตามประสาบ้าง แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราจะได้รู้จักคนใหม่ๆ ที่จะเข้ามาในชีวิตเรา และการเที่ยวเล่น อาจจะเจอ ต้องใช้คำว่า อาจจะจริงๆ คือมีคนเข้ามาจีบบ้าง ซึ่งมันน่าจะน้อยมาก เพราะถ้าเราไปก็ตั้งใจไปสนุกกับเพื่อนมากกว่า คือมันผ่านช่วงวัยที่จะต้องมาเพื่อ มาหาคนจีบ หรือจีบคนอื่น อะไรแบบนั้นแล้ว
นอกจากเรื่องเที่ยว ก็มีการหาเพื่อน อาจจะทางแอฟหรือโพสในเว็บบอร์ด แต่โอกาสในการพบเจอมันก็น้อยกว่าชายหญฺิงอยู่ดี
ผมเพิ่งเจอคนนึง คนที่ผมรู้สึกว่า อยากจะจีบ อยากจะจริงจัง คิดว่าเขาก็รู้ แต่เขาบอกว่า เขายังไม่พร้อมให้ใครเข้ามาตอนนี้ เพราะเขายังสนุกกับการทำงาน ไม่พร้อมที่จะต้องแบ่งเวลาให้ใคร
คือเราก็อ่านแล้วก็คิด เพราะเราไม่ใช่คนที่เขาชอบ เขาก็เลยบอกแบบนั้นสินะ ถ้าเขารู้สึกชอบ หรือเขาเห็นค่าเราจริงๆ เขาต้องพร้อมสิ ที่จะให้มีใครเข้ามาร่วมแชร์เวลากับเขา ถ้าเขาชอบคนนั้นจริงๆ คิดแบบนั้นไหมครับ?
แล้วเวลาเห็นคู่ที่เขาน่ารักๆกัน เรารู้สึกดีด้วยนะ แต่อีกใจก็แบบ เออ มันยากจังเลย ที่จะเจอคนที่เขารักในแบบที่เราเป็น รักทุกๆอย่างที่เป็นเรา อะไรที่มันเข้าไม่ได้ มันก็ปรับให้เข้าได้ อย่าว่าแต่ชีวิตเกย์ ชายหญิงก็คงจะยากเหมือนกัน ซึ่งมันคงต้องดวงจริงๆ หรือพรหมลิขิต หรืออะไรก็แล้วแต่จริงๆ
สำหรับคนโสด คิดว่าเราจะได้เจอคนที่เราเรียกว่า soulmate ได้ไหมครับ?แล้วจะเจอยังไงครับ?ปล่อยให้ชีวิตเป็นไป?
แล้วการไปชอบคนอื่น เราจะชอบโดยไม่หวังอะไรได้จริงๆหรือครับ?เราจะอยู่โดยปราศจากความหวังได้หรอ?เพราะความหวังจะเป็นตัวที่ทำให้เราเจ็บที่สุด ถ้าเราไม่หวังได้ เราก็คงไม่เจ็บ
\\พิมพ์ไปอาจจะ งงๆ หน่อยนะครับ ขอบคุณครับ
\\恋愛というものはまだ信じられるかなー？