เรื่องราวของเราไม่ต่างอะไรจากละครเรื่องนึงเลยยยย
ตอนเราอยู๋ม.6 เราแอบชอบน้องม.2 คนนึง ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดจะจีบหรือจริงจังหรอกเพราะเห็นว่ายังเด็ก แต่พอเพื่อนแซว เพื่อนล้อ เพื่อนไปบอกน้องว่าเราชอบ แล้วมันกลายเป็นว่าเราชอบน้องเค้าจริงๆ วันนึงเราแอดเฟสไปหาน้องเค้า พอน้องเค้ารับเรา เราก็เข้าไปกดไลค์ แต่วันนึงเราก็โดนน้องเค้าบล็อคแบบไม่มีสาเหตุ แต่เราก็ไม่ได้อะไรนะ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราเจอน้องที่รร.เราสองคนก็ยิ้มให้กัน (เราก็เขินนะ เอาจริงๆๆอ่ะ ^^) แต่เราจะจบม.6 แล้ว คงไม่ได้เจอน้องอีก วันที่เรารับดอกไม้วันจบ เราก็ไปขอน้องเค้าถ่ายรูป น้องเค้าก็มาถ่ายกับเรานะ เราตื่นเต้นมากๆๆเลยย แล้ววันรุ่งขึ้นน้องเค้าก็เอาเฟสแม่ทักมาหาเรา เราก็อึ้งๆๆนะ ทำอะไรไม่ถูก อยู่ดีๆคนที่เราแอบชอบมาเกือบบปีทักมาอ่ะ น้องเค้าก็บอกกับเราว่า ชอบเราเหมือนกันนะ ชอบมานานแล้วว (ตอนนั้นหัวใจแทบหยุดเต้น 55^^ ใครจะไปคิดเนอะว่าต่างคนต่างชอบกันมาตั้งนานอ่ะ)แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ได้รู้อะไรเกี่ยวกับน้องเค้ามากมายทั้งนิสัย ครอบครัวของน้อง น้องเป็นเด็กวัดน่ะ น้องบอกว่าน้องไม่มีเวลา แต่น้องไม่นอกใจเราแน่นอน เราก็ไม่รู้นะว่าเราทนได้ไง เรามีเวลาคุยกับน้องงแค่วันละไม่ถึง 3 ชั่วโมงด้วยซ้ำ เราเจอกันแบบคู่รักคนอื่นไม่ได้ เราคุยทางโทรศัพท์กันแบบแฟนคู่อื่นไม่ได้ เราคบกันแบบเปิดเผยไม่ได้ เราต้องแอบคุยกันเวลาที่หลวงพ่อของน้องไม่อยู่ แต่ทุกอย่างเรายอมรับมันได้ เราโอเคที่จะรอคุยกับน้องแค่คนเดียว คุยแค่ไม่ถึง 10 นาที เราก็ดีใจไปทั้งวันแล้ว แปลกเนอะที่เรายอมรับในสิ่งพวกนี้ได้โดยไม่เรียกร้อง ไม่ร้องขออะไรเลย เราต้องใช้ความเชื่อมั่น ความไว้ใจ ความเข้าใจ สิ่งนี้เท่านั้นที่จะทำให้เราไม่ร้องขออะไรจากน้องเค้า เราเชื่อมั่นในความรักที่เรามีให้น้อง และที่น้องมีให้เรา มีเพื่อนหลายๆคนบอกว่า เราทนได้ไง เวลาก็ไม่มี คุยก็แทบไม่ได้คุย ความรักไง เราพูดได้เลยว่ามันคือความรัก แต่ความรักที่หลบๆซ่อนๆ ความรักที่ปิดบังมันจะเป็นความลับได้นานแค่ไหนล่ะ ก็นั่นแหล่ะ วันนี้เป็นวันที่เราได้คุยโทรศัพท์กันแบบไม่ต้องพิมพ์ เราโดนจับได้ว่าแอบคุยกัน ผู้ใหญ่ฝั่งน้องโทรมาบอกเราว่าให้เลิกยุ่งกับน้องซะ แล้วให้น้องโทรมาอีกครั้งแล้วพูดกับเราว่า "เลิกยุ่งกับเค้าซะที" (เจ็บนะ T_T) พออีกซักพักเราก็โดนจับได้อีกว่าแอบคุยกันในเฟส เฟสของน้องเราก็ถูกบล็อคโดยหลวงพ่อของน้อง เราก็ดูเป็นคนแย่มากสายตาของท่านตั้งแต่วันที่ท่านรู้ว่าเราจะจีบน้องแล้วล่ะ ส่วนเฟสที่น้องใช้คุยกับเราน่ะ เป็นเฟสเก่าเราเอง เพราะคุยในเฟสน้องไม่ได้ เดี๋ยวหลวงพ่อจะรู้ พอรู้ท่านก็เอาเฟสนั้นพิมพ์มาบอกเรว่าให้เลิกยุ่งซะแล้วก็อะไรอีกมากมาย แล้วพี่ของน้องก็ยังเฟสมาบอกเราว่าให้เลิกยุ่ง เราไมม่มีโอกาสที่จะได้ถาม ได้อธิบายอะไรเลย ทำไมมีแต่คนมาบังคับ ทำไมมีแต่คนมาสั่งให้เราทำแบบโน้นแบบนี้ โดยที่ไม่นึกถึงจิตใจเราบ้าง เราจะเสียใจ จะรู้สึกยังไง พวกเค้ารู้บ้างรึป่าว เรายอมรับนะว่าเราคุยเรื่องทะลึ่งกับน้อง คุยเรื่องที่มันไม่เหมาะสม แต่เราไม่ได้คิดอะไรเลยเหมือนที่คุยเรื่องทะลึ่งกับเพื่อน แต่ก็เถอะนะท่านเป็นพระ เราก็ผิดที่ไม่ห้ามหรือเตือนน้องแต่กลับคุยเรื่องเพศพวกนี้เป็นเรื่องปกติ โดยไม่นึกหรือไม่คิดให้ดีก่อน แล้วพอวันรุ่งขึ้นเราโทรหาเพื่อนน้องแล้วขอคุยกับน้อง เราไม่ได้พูดอะไรเลยกับบทสนทนาสุดท้ายของเรากับน้อง น้องขอโทษเรา น้องบอกว่าถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เรารอ ถ้าเราเป็นคนบอกให้น้องรอ น้องสามารถเชื่อใจเราได้เลย เพราะเราเลือกแล้ว แต่น้องล่ะ เราจะมั่นใจได้แค่ไหน เราจะเชื่อในคำพูดนั้นได้มากแค่ไหน ถ้าถามตอนนี้ว่ายังเชื่อในความรักของน้องที่มีให้เราอยู่หรือเปล่า บอกเลยว่า น้อยมากกกกกก...แต่เราาก็ยังรัก และเป็นห่วงน้องเค้าเสมอนะ ^^
จีลผู้ชายก่อนดูเป็นผู้หญิงแย่ นิสัยไม่ดี หรอ ????
ตอนเราอยู๋ม.6 เราแอบชอบน้องม.2 คนนึง ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดจะจีบหรือจริงจังหรอกเพราะเห็นว่ายังเด็ก แต่พอเพื่อนแซว เพื่อนล้อ เพื่อนไปบอกน้องว่าเราชอบ แล้วมันกลายเป็นว่าเราชอบน้องเค้าจริงๆ วันนึงเราแอดเฟสไปหาน้องเค้า พอน้องเค้ารับเรา เราก็เข้าไปกดไลค์ แต่วันนึงเราก็โดนน้องเค้าบล็อคแบบไม่มีสาเหตุ แต่เราก็ไม่ได้อะไรนะ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เราเจอน้องที่รร.เราสองคนก็ยิ้มให้กัน (เราก็เขินนะ เอาจริงๆๆอ่ะ ^^) แต่เราจะจบม.6 แล้ว คงไม่ได้เจอน้องอีก วันที่เรารับดอกไม้วันจบ เราก็ไปขอน้องเค้าถ่ายรูป น้องเค้าก็มาถ่ายกับเรานะ เราตื่นเต้นมากๆๆเลยย แล้ววันรุ่งขึ้นน้องเค้าก็เอาเฟสแม่ทักมาหาเรา เราก็อึ้งๆๆนะ ทำอะไรไม่ถูก อยู่ดีๆคนที่เราแอบชอบมาเกือบบปีทักมาอ่ะ น้องเค้าก็บอกกับเราว่า ชอบเราเหมือนกันนะ ชอบมานานแล้วว (ตอนนั้นหัวใจแทบหยุดเต้น 55^^ ใครจะไปคิดเนอะว่าต่างคนต่างชอบกันมาตั้งนานอ่ะ)แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ได้รู้อะไรเกี่ยวกับน้องเค้ามากมายทั้งนิสัย ครอบครัวของน้อง น้องเป็นเด็กวัดน่ะ น้องบอกว่าน้องไม่มีเวลา แต่น้องไม่นอกใจเราแน่นอน เราก็ไม่รู้นะว่าเราทนได้ไง เรามีเวลาคุยกับน้องงแค่วันละไม่ถึง 3 ชั่วโมงด้วยซ้ำ เราเจอกันแบบคู่รักคนอื่นไม่ได้ เราคุยทางโทรศัพท์กันแบบแฟนคู่อื่นไม่ได้ เราคบกันแบบเปิดเผยไม่ได้ เราต้องแอบคุยกันเวลาที่หลวงพ่อของน้องไม่อยู่ แต่ทุกอย่างเรายอมรับมันได้ เราโอเคที่จะรอคุยกับน้องแค่คนเดียว คุยแค่ไม่ถึง 10 นาที เราก็ดีใจไปทั้งวันแล้ว แปลกเนอะที่เรายอมรับในสิ่งพวกนี้ได้โดยไม่เรียกร้อง ไม่ร้องขออะไรเลย เราต้องใช้ความเชื่อมั่น ความไว้ใจ ความเข้าใจ สิ่งนี้เท่านั้นที่จะทำให้เราไม่ร้องขออะไรจากน้องเค้า เราเชื่อมั่นในความรักที่เรามีให้น้อง และที่น้องมีให้เรา มีเพื่อนหลายๆคนบอกว่า เราทนได้ไง เวลาก็ไม่มี คุยก็แทบไม่ได้คุย ความรักไง เราพูดได้เลยว่ามันคือความรัก แต่ความรักที่หลบๆซ่อนๆ ความรักที่ปิดบังมันจะเป็นความลับได้นานแค่ไหนล่ะ ก็นั่นแหล่ะ วันนี้เป็นวันที่เราได้คุยโทรศัพท์กันแบบไม่ต้องพิมพ์ เราโดนจับได้ว่าแอบคุยกัน ผู้ใหญ่ฝั่งน้องโทรมาบอกเราว่าให้เลิกยุ่งกับน้องซะ แล้วให้น้องโทรมาอีกครั้งแล้วพูดกับเราว่า "เลิกยุ่งกับเค้าซะที" (เจ็บนะ T_T) พออีกซักพักเราก็โดนจับได้อีกว่าแอบคุยกันในเฟส เฟสของน้องเราก็ถูกบล็อคโดยหลวงพ่อของน้อง เราก็ดูเป็นคนแย่มากสายตาของท่านตั้งแต่วันที่ท่านรู้ว่าเราจะจีบน้องแล้วล่ะ ส่วนเฟสที่น้องใช้คุยกับเราน่ะ เป็นเฟสเก่าเราเอง เพราะคุยในเฟสน้องไม่ได้ เดี๋ยวหลวงพ่อจะรู้ พอรู้ท่านก็เอาเฟสนั้นพิมพ์มาบอกเรว่าให้เลิกยุ่งซะแล้วก็อะไรอีกมากมาย แล้วพี่ของน้องก็ยังเฟสมาบอกเราว่าให้เลิกยุ่ง เราไมม่มีโอกาสที่จะได้ถาม ได้อธิบายอะไรเลย ทำไมมีแต่คนมาบังคับ ทำไมมีแต่คนมาสั่งให้เราทำแบบโน้นแบบนี้ โดยที่ไม่นึกถึงจิตใจเราบ้าง เราจะเสียใจ จะรู้สึกยังไง พวกเค้ารู้บ้างรึป่าว เรายอมรับนะว่าเราคุยเรื่องทะลึ่งกับน้อง คุยเรื่องที่มันไม่เหมาะสม แต่เราไม่ได้คิดอะไรเลยเหมือนที่คุยเรื่องทะลึ่งกับเพื่อน แต่ก็เถอะนะท่านเป็นพระ เราก็ผิดที่ไม่ห้ามหรือเตือนน้องแต่กลับคุยเรื่องเพศพวกนี้เป็นเรื่องปกติ โดยไม่นึกหรือไม่คิดให้ดีก่อน แล้วพอวันรุ่งขึ้นเราโทรหาเพื่อนน้องแล้วขอคุยกับน้อง เราไม่ได้พูดอะไรเลยกับบทสนทนาสุดท้ายของเรากับน้อง น้องขอโทษเรา น้องบอกว่าถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เรารอ ถ้าเราเป็นคนบอกให้น้องรอ น้องสามารถเชื่อใจเราได้เลย เพราะเราเลือกแล้ว แต่น้องล่ะ เราจะมั่นใจได้แค่ไหน เราจะเชื่อในคำพูดนั้นได้มากแค่ไหน ถ้าถามตอนนี้ว่ายังเชื่อในความรักของน้องที่มีให้เราอยู่หรือเปล่า บอกเลยว่า น้อยมากกกกกก...แต่เราาก็ยังรัก และเป็นห่วงน้องเค้าเสมอนะ ^^