ขอเล่าที่มาที่ไปก่อนนะครับ แรก จะยาวหน่อย อาจจะยังไม่เข้ากับคำถาม แต่ขอระบายหน่อยนะครับ ใครอยากเสนอแนะอะไรก็ได้นะครับไม่ตรงกับคำถามก็ได้
ผมเป็นผู้ชาย อายุ 24
ตอนผมอายุ 22 ปี พ่อผมล้มป่วยเมื่อหัวปี และท้ายปีจึงเสีย ทำให้แม่เปลี่ยนไปอย่างมาก แต่แม่ก็ยังปกติครับเพียงแต่บางครั้งก็ชอบร้องไห้เพราะคิดถึง .... ธรรมดาพ่อกับแม่ผมจะอยู่ด้วย ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด และตอนนี้ไม่มีพ่อแล้ว...พี่สาวก็ทำหน้าที่แทนทุกอย่าง ต้องคอยขับรถให้แม่ตลอดเพราะเมื่อก่อนพ่อจะขับให้(แม่ผมขับรถเป็นนะแต่ไม่ยอมขับ) ผมสงสารพี่สาวมาก ณ เวลานั้น ชีวิตพี่สาวเปลี่ยนไปทันที โดยปกติพี่สาว เขาจะมีการงานของเขา พี่สาวใช้ชีวิตอย่างสบายเพราะมีการงานที่ดีครับ แต่หลังจากพ่อเสีย พี่สาวผมก็ไม่มีงานเพราะต้องดูแลแม่(แม่ผมยังไม่แก่นะครับ ยังช่วยเหลือตัวเองได้ปกติ) พี่สาวผมเป็นคนรักครอบครัว ยอมได้ทุกอย่างเพื่อพ่อแม่ ผมรู้สึกพี่สาวเสียสละมาก เวลาอยากไปเที่ยวกับแฟน แม่ก็จะต้องไปด้วย พูดง่ายๆไม่ส่วนตัว ...... แม่ผมเขาเลือกที่จะอยู่กับพี่สาว เพราะพี่สาวตามใจและยอมแม่ทุกอย่าง แม่ทำผิดพี่ผมเขาก็ยอม ผิดกว่าที่ผมเป็น ถ้าแม่ทำอะไรผิดผมไม่เคยยอมและมักจะทะเลาะกันบ่อยกับผม ตัวผมเอง จะให้มองในสิ่งที่ผิดให้เป็นถูก ผมยอมรับไม่ได้.........ถึงยังไงพี่สาวใช่ว่าจะยอมแม่ได้ทุกอย่าง ทุกคนล้วนมีความอดทนจำกัดทุกคน เวลาพี่สาวทะเลาะกับแม่ พี่สาวมักจะถอยห่างหรือออกไปข้างนอก ส่วนแม่ก็จะนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง และก็บอกว่าลูกไม่รักเขา เวลาเขาทะเลาะกันผมก็จะอยู่กับแม่และพยายามทำให้เขาคืนดีกัน พอเขาคืนดีกัน แม่ก็จะไม่ค่อยสนใจผมแล้วละ แต่ผมก็เฉยๆ แค่รู้ว่าคนในครอบครัวไม่มีปัญหากันก็ดีแล้ว แต่ต่อจากนั้นมาเวลามีปัญหาอะไร แม่มักจะโทษผมขึ้นมาเป็นอันดับแรก ไม่เคยจะโทษพี่สาวเลย จนบางทีผมต้องแย้ง แต่ยังไงซะผมก็ไม่เคยคิดเลยนะ ว่าเขารักลูกไม่เท่ากัน .......... มาเข้าเรื่องดีกว่า ที่ผมรู้สึกรักแม่น้อยลงคือ การเลี้ยงดูของผม พ่อจะทำให้มากกว่า และแม่จะไม่ได้ดูแลผมเท่าไร แม่ให้เงิน และไปจัดการเอาเอง(เงินไม่ต้องให้ก็ได้เพราะผมมี) ใครป่วยหรือเป็นอะไร ดูแลตัวเอง ผมก็เข้าใจนะว่าโตแล้วไม่แปลกหรอก ที่เราจะดูแลตัวเอง แต่ที่ผมคิดและเห็น เวลาพี่สาวผมป่วยแม่มักจะดูแลเป็นพิเศษ ผมไม่ได้น้อยใจนะ แต่พอมีปัญหาอะไรเขามักจะโทษแต่ผมขึ้นมาอันดับแรก ทุกๆครั้งที่เกิดปัญหาผมจะมองมาที่ตัวผมก่อน ถ้าผมไม่ผิดก็เถียง พอเถียงเขาก็ว่าเถียงตลอด สุดท้ายผมก็คิดนะ ว่ามันมีส่วนไหนบ้างในชีวิตผม ณ ตอนนี้ ที่ทำให้รู้สึกรักแม่ บางทีผมก็แอบร้องไห้คนเดียว ผมสะสมความรู้สึกแบบนี้มาตลอดนับตั้งแต่พ่อเสีย ทุกวันนี้เวลาแม่ทะเลาะกับพี่สาวผมก็แทบไม่อยากยุ่งแล้ว พอเวลาเขาดีกัน แม่ก็มองข้ามผมแล้วครับ ทุกๆครั้งที่เขาทะเลาะกับพี่สาว ผมมักจะอยู่ข้างๆเขาอยากให้เขารู้ว่ามีลูกชายคนนี้ รักเขาไม่ทิ้งเขา แต่ทำไมผมคิดว่าเขาไม่รู้สึกกับความรักที่ผมมีให้กับเขาบ้างเลย ....และหนักสุดแม่ทะเลาะกับพี่สาว ต่างคนต่างแยก พี่สาวอยู่ไหนผมรู้ แต่แม่อยู่ไหนผมไม่รู้ ทั้งคืนนั้นผมนอนตี4ได้ เพราะผมเป็นห่วงแม่เหลือเกิน ติดต่อก็ไม่ได้ ส่วนพี่สาวไม่พยายามแม้จะติดต่อแม่เลย มีแต่ผมคอยกังวลว่าเขาจะเป็นอะไรรึเปล่า
สุดท้ายแม่ก็กลับมาบ้าน พี่สาวก็กลับมาบ้าน ทั้งคู่คุยกัน ส่วนผม แม่ไม่รู้หรอกว่าผมเป็นห่วงเขามากแค่ไหน
มีใครรู้สึกรักพ่อหรือแม่น้อยลงไหม
ผมเป็นผู้ชาย อายุ 24
ตอนผมอายุ 22 ปี พ่อผมล้มป่วยเมื่อหัวปี และท้ายปีจึงเสีย ทำให้แม่เปลี่ยนไปอย่างมาก แต่แม่ก็ยังปกติครับเพียงแต่บางครั้งก็ชอบร้องไห้เพราะคิดถึง .... ธรรมดาพ่อกับแม่ผมจะอยู่ด้วย ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด และตอนนี้ไม่มีพ่อแล้ว...พี่สาวก็ทำหน้าที่แทนทุกอย่าง ต้องคอยขับรถให้แม่ตลอดเพราะเมื่อก่อนพ่อจะขับให้(แม่ผมขับรถเป็นนะแต่ไม่ยอมขับ) ผมสงสารพี่สาวมาก ณ เวลานั้น ชีวิตพี่สาวเปลี่ยนไปทันที โดยปกติพี่สาว เขาจะมีการงานของเขา พี่สาวใช้ชีวิตอย่างสบายเพราะมีการงานที่ดีครับ แต่หลังจากพ่อเสีย พี่สาวผมก็ไม่มีงานเพราะต้องดูแลแม่(แม่ผมยังไม่แก่นะครับ ยังช่วยเหลือตัวเองได้ปกติ) พี่สาวผมเป็นคนรักครอบครัว ยอมได้ทุกอย่างเพื่อพ่อแม่ ผมรู้สึกพี่สาวเสียสละมาก เวลาอยากไปเที่ยวกับแฟน แม่ก็จะต้องไปด้วย พูดง่ายๆไม่ส่วนตัว ...... แม่ผมเขาเลือกที่จะอยู่กับพี่สาว เพราะพี่สาวตามใจและยอมแม่ทุกอย่าง แม่ทำผิดพี่ผมเขาก็ยอม ผิดกว่าที่ผมเป็น ถ้าแม่ทำอะไรผิดผมไม่เคยยอมและมักจะทะเลาะกันบ่อยกับผม ตัวผมเอง จะให้มองในสิ่งที่ผิดให้เป็นถูก ผมยอมรับไม่ได้.........ถึงยังไงพี่สาวใช่ว่าจะยอมแม่ได้ทุกอย่าง ทุกคนล้วนมีความอดทนจำกัดทุกคน เวลาพี่สาวทะเลาะกับแม่ พี่สาวมักจะถอยห่างหรือออกไปข้างนอก ส่วนแม่ก็จะนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง และก็บอกว่าลูกไม่รักเขา เวลาเขาทะเลาะกันผมก็จะอยู่กับแม่และพยายามทำให้เขาคืนดีกัน พอเขาคืนดีกัน แม่ก็จะไม่ค่อยสนใจผมแล้วละ แต่ผมก็เฉยๆ แค่รู้ว่าคนในครอบครัวไม่มีปัญหากันก็ดีแล้ว แต่ต่อจากนั้นมาเวลามีปัญหาอะไร แม่มักจะโทษผมขึ้นมาเป็นอันดับแรก ไม่เคยจะโทษพี่สาวเลย จนบางทีผมต้องแย้ง แต่ยังไงซะผมก็ไม่เคยคิดเลยนะ ว่าเขารักลูกไม่เท่ากัน .......... มาเข้าเรื่องดีกว่า ที่ผมรู้สึกรักแม่น้อยลงคือ การเลี้ยงดูของผม พ่อจะทำให้มากกว่า และแม่จะไม่ได้ดูแลผมเท่าไร แม่ให้เงิน และไปจัดการเอาเอง(เงินไม่ต้องให้ก็ได้เพราะผมมี) ใครป่วยหรือเป็นอะไร ดูแลตัวเอง ผมก็เข้าใจนะว่าโตแล้วไม่แปลกหรอก ที่เราจะดูแลตัวเอง แต่ที่ผมคิดและเห็น เวลาพี่สาวผมป่วยแม่มักจะดูแลเป็นพิเศษ ผมไม่ได้น้อยใจนะ แต่พอมีปัญหาอะไรเขามักจะโทษแต่ผมขึ้นมาอันดับแรก ทุกๆครั้งที่เกิดปัญหาผมจะมองมาที่ตัวผมก่อน ถ้าผมไม่ผิดก็เถียง พอเถียงเขาก็ว่าเถียงตลอด สุดท้ายผมก็คิดนะ ว่ามันมีส่วนไหนบ้างในชีวิตผม ณ ตอนนี้ ที่ทำให้รู้สึกรักแม่ บางทีผมก็แอบร้องไห้คนเดียว ผมสะสมความรู้สึกแบบนี้มาตลอดนับตั้งแต่พ่อเสีย ทุกวันนี้เวลาแม่ทะเลาะกับพี่สาวผมก็แทบไม่อยากยุ่งแล้ว พอเวลาเขาดีกัน แม่ก็มองข้ามผมแล้วครับ ทุกๆครั้งที่เขาทะเลาะกับพี่สาว ผมมักจะอยู่ข้างๆเขาอยากให้เขารู้ว่ามีลูกชายคนนี้ รักเขาไม่ทิ้งเขา แต่ทำไมผมคิดว่าเขาไม่รู้สึกกับความรักที่ผมมีให้กับเขาบ้างเลย ....และหนักสุดแม่ทะเลาะกับพี่สาว ต่างคนต่างแยก พี่สาวอยู่ไหนผมรู้ แต่แม่อยู่ไหนผมไม่รู้ ทั้งคืนนั้นผมนอนตี4ได้ เพราะผมเป็นห่วงแม่เหลือเกิน ติดต่อก็ไม่ได้ ส่วนพี่สาวไม่พยายามแม้จะติดต่อแม่เลย มีแต่ผมคอยกังวลว่าเขาจะเป็นอะไรรึเปล่า
สุดท้ายแม่ก็กลับมาบ้าน พี่สาวก็กลับมาบ้าน ทั้งคู่คุยกัน ส่วนผม แม่ไม่รู้หรอกว่าผมเป็นห่วงเขามากแค่ไหน