เห็นสถานที่ว่างเปล่าแล้วเหงาปนหดหู่..นี่อารมณ์อ่อนไหวง่ายเกินไปมั้ย

แค่นั่งรถผ่านมุมตึก หรือห้องแถวที่ปิดเงียบ..ก็หดหู่ในใจขึ้นมาเลย

บางทีมันทำให้นึกถึงบ้านเก่าและตอนเด็กๆ ทั้งที่ตอนนั้นผมก็อยู่กับครอบครัว มีเพื่อนเล่น ไม่ได้มีปมอะไรในใจเลยนะ

นี่ผมอารมณ์อ่อนไหวต่อสิ่งแวดล้อมง่ายเกินไปใช่มั้ยครับ.....


หนักสุดๆคือ มีช่วงนึงไปหาเพื่อนที่ ทับแก้ว-นครปฐม ตอนนั้นเป็นช่วงเรียนจบของเด็กศิลปากรพอดี
ขี่รถไปตามตรอกซอกซอย ก็เห็นแต่นักศึกษาขนของขึ้นรถเตรียมย้ายกลับบ้าน บรรยากาศของการร่ำลามันดูเคว้งคว้างมาก
จากที่เคยชอบทับแก้วมากๆ กลายเป็นไม่อยากไปอีกเลย เพราะเพื่อนไม่อยู่ที่นั่นแล้วด้วย

ผมรู้ตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นเลยว่า เป็นคนที่กลัวการเปลี่ยนแปลงมากๆ จนตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยกล้าที่จะเผชิญสิ่งใหม่ๆ
มีใครเป็นเหมือนกันแล้ว รับมือกับอารมณ์แบบนี้ยังไงบ้างครับ