ต้องขอบคุณที่กดเข้ามาก่อนนะคะ ขอบคุณจริงๆที่มาให้คำปรึกษา กับคนอย่างเราขอบคุณที่ใจดีเสียเวลามาตอบคำถามของเรา
ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องความรัก บางคนอาจจะมาองว่ามันไร้สาระ แต่ถ้ามันไร้สาระจริง ทำไมเราเจ็บเหมือนใจจะขาดแบบนี้ละคะ
มันหวิวๆ วาบๆเจ็บคัดหน้าอก ใจเต้นแรง มือสั่น คิดถึงก็ร้องไห้ออกมาค่ะ ขออนุญาติเล่านะคะ เรื่องมันอาจจะยาว เราพยายามเล่าถึงที่มาทุกอย่าง
ได้โปรดอ่านเรื่องของเรา ได้โปรด บอกเราทีค่ะ เรายังไม่มีวุฒิภาวะ ขอร้องนะคะ อยากได้คำแนะนำจริงๆค่ะ
เราอายุ 19 ค่ะ เพิ่งจบ ม.6 เมื่อวาน มีแฟน คบกันมา ตั้งแต่ ม.ต้น คบๆเลิกๆกันมา 5 ปี ตอนอยู่ ม.ต้น นี่อยู่คนละ รร
โทรศัพท์คุยกัน เราอยู่ รร ประจำ เขาอยู่ รร ใกล้บ้าน แต่บ้านเราไม่ห่างกันมากค่ะ ก่อนคุยกัน ก็เจอหน้ากัน แต่พอคุยกันก็เขินไม่ได้เห็นหน้ากันเลยค่ะ
จนจะเข้าม.4 พ่อบอกให้มาอยู่ใกล้บ้าน กลัวไม่มีเงินส่ง เราไม่ยอมค่ะ เพราะเราสอบติด รร ประจำจังหวัดแล้ว จ่ายค่าหอ เสื้อผ้าอะไรแม่จัดการหมดแล้ว
แต่พ่อลองให้ไปสอบ รร ใกล้บ้านก่อน เราเลยคิดว่า ถ้า เราเก่งที่สุดในนั้น มันก็อาจจะดีนะ เราเลยบอกพ่อว่า ถ้าคะแนนสอบเข้า เราไม่ได้ที่ 1 เราจะไม่เข้า
แล้วเหมือนโชคชะตา เราได้ที่ 1 ในคนที่สอบเข้าจริงๆค่ะ ตอน รร ประจำจังหวัด เราได้ที่ 23 เราว่า เราคิดผิดค่ะ เพราะที่นี่ ครูประจำวิชา อย่างเคมี
จะไม่ค่อยมีค่ะ จะมีแต่ วิทยาศาสตร์ทั่วไป ไม่ได้ทดลองเหมือนเมื่อก่อน (ขอโทษที่นอกเรื่องค่ะ) กลับมาต่อนะคะ ตอนที่รอ รร เปิด เราคุยโทรศัพท์กับแฟน
ละเราก็บ่น ไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง เขาก็คิดว่า เราว่าให้เขา จริงเราแค่บ่นเฉยๆอ่ะค่ะ เขาก็หายไปเลย ติดต่อไม่ได้ เราโทรหาทุกวัน
เฟสบุ๊คก็ไม่เล่น แล้ว ถัดไปไม่กี่อาทิตย์ มันเป็นวันเกิดเขา เราก็ทำคลิป เตรียมเบิร์ดเดย์ให้ ไปรอหน้าเฟสเลยค่ะ พอเที่ยงคืน เรากำลังจะโพส เขาลบเพื่อนเราไปแล้วค่ะ ตอนนั้น เราก็เด็กมาก มันงี่เง่าอ่ะค่ะ ส่งข้อความไป ก็มันเจ็บอ่ะค่ะ เจ็บยังไงก็บอกเขาหมด ดราม่า ยาวเป็นบทๆ จนวันหนึ่งเปิดเทอมประมาณเดือนนึง เขาตอบเรากลับมา ดีใจมากแต่พอเห็นข้อความ แทบทรุด เขาบอกว่าเลิกกันเถอะ เราดีเกินไป เขาอยากให้เราไปเจอคนที่ดีกว่าค่ะ เราพยายามบอกว่าไม่เลิก เรายอมทุกอย่าง อยากให้เราเป็นแบบไหน เราแบบ ไม่รู้ทำไมเป็นแบบนั้น ไปตามตื้อเขาอ่ะค่ะ จนเขาบล็อกเฟสเรา เราก็กดส่องเฟสเขาทุกวันเผื่อวันไหนเขาจะปลดบล็อก จนผ่านไป มีคนเข้ามาจีบเรา ความจริง มันมีตั้งแต่เปิดเทอมละค่ะ แต่ว่าหลายคนคงเข้าใจว่า เราเจ็บอยู่เราก็ไม่อยากคบใช่มั้ยคะ ? แล้วพอคนนี้ เพื่อนก็บอกว่าดี พอเราคบ แฟนเราก็มีคนใหม่เลยค่ะ เราร้องไห้แบบ เสื้อเปียกไปฟากนึง ละคุยกับเขาอยู่บ้าง เพราะเขาปลดบล็อกเราแล้ว แต่คนที่เราคบมันก็ไม่ดีอย่างเพื่อนว่า มันคบเราไว้ใช้งาน เพราะมันเห็นเราเรียนเก่ง มีเงินบ้าง เพราะออมไว้ มันก็เอาไปใช้ เราเล่าให้แฟนเราฟังทุกอย่างแล้วขอให้เขากลับมา เขาก็ไม่กลับมา จนเราคบคนใหม่อีกคนชื่อ เอ ละเลิกกัน เราไปหาแฟนเรา ไปมีอะไรกับเขา ละตอนเย็น เอ กลับมาง้อ
เราก็เลิกยุ่งกับแฟนเราเลยค่ะ จนเลิกกับเอ มีคนเข้ามาใหม่อีก ชื่อ N เขาดีมากค่ะ ให้ทุกอย่าง แต่พอทะเลาะกัน เราก็ไปปรึกษาแฟนเรา พอมารู้ทีหลัง ว่า Nหลอกเรา หลอกเอาเงินแม่ตัวเองมาให้เรา ละบังคับแม่เอาบ้านไปจำนองอีก เราเลยจัดการเรื่องให้มันเสร็จ ไม่ให้ N บังคับแม่ แต่เขาติดเกมส์
เราก็คุยกับแฟนเรา ละอยู่กับ N ไป จนเลิกกับ N ก็ยังคุยกับแฟน ไป รร ก็อยู่ด้วยกัน จนเราทะเลาะกับเพื่อน แฟนกลายมาเป็นทุกย่างของเรา
เราเป็นโรคซึมเศรา้ด้วยค่ะ เราคิดว่าเป็นเพราะเราโดนข่มขืนมา เพราะก่อนหน้านั้นเราเอาแต่เรียน พอโดนแบบนั้น เหมือนตายทั้งเป็น เพื่อนก็ไม่มี
เจ็บยิ่งกว่าอะไรอีก เขาบอกว่าผู้หญิงจะรักคนแรกที่เสีพรหมจรรย์ให้ เรารักค่ะ รักคนที่ข่มขืนเรา ทั้งรักทั้งแค้น พออีกวัน เขามาบอกว่ามีแฟนแล้ว เหมือนฟ้าผ่า เราไปแจ้งความ แล้วก็เป็นเรื่องเล่ากัน เราไม่เคยเสนอค่ะ เขาข่มขืนเราละยังห้ามไม่ให้ไปบอกใคร พอคดีจบ เราก็เริ่ม หาคนคุย เราอยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องพบจิตแพทย์ จนทุกวันนี้ แฟนเราบอกให้เลิกกินยา ซึมเศร้า เราก็เลิกกินค่ะ ให้เขาดูแล แล้วเราก็ช่วยเขาทุกอย่างที่เรียนอะไร เราหาให้เขาหมด
เราอยากอยู่มหาลัยเดียวกับเขา แต่เขาจะไปสอบทหารเรือ เราก็เสียใจค่ะ เหมือนเขาพยายามจะไปจากเรา เขาก็พร่ำบอก เพื่ออนาคตของเราสองคน
แล้ว เมื่อวาน ปัจฉิม เรารอเขามาถ่ายรูป เรามา แล้วกำลังจะไปถ่ายรูปที่ซุ้มด้วยกัน เดินมาเพื่อนเขาเรียกเขาก็ทิ้งเราไปเลยค่ะ เราทะเลาะกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว เพราะเขาชอบทิ้งให้เราอยู่คนเดียว เราเดินหนี เขาก็ไม่เดินตามมาง้อ เรารู้ว่ามันงี่เง่า แต่เราก็อยากให้คนง้อ อยากให้เขารั้งเราไว้ อยากรู้สึกมีค่า ไม่อยากเป็นคนไร้ค่า เหมือนตอนที่โดนฟันละทิ้งตอนนั้น เราหนีความรู้สึกนั้น มาตลอด อยากให้เขาขาดเราไม่ได้บ้าง นี่มีแต่เราที่ขาดเขาไม่ได้ พอเขาถ่ายรูปกับเพื่อนเสร็จ ก็ชวนเรากลับบ้าน เลยค่ะ ลืมไปเลยว่าจะไปถ่ายรูป เราก็น้อยใจ ปนกลัวโดนทิ้ง ก็กลับบ้าน ละเขาไม่อยู่กับเรา ปรกติ จะมาอยู่กับเรา
เราก็คิดว่าคงรีบไปหาเพื่อน ร้องไห้บ้านแทบจะแตก มีเสียงเท่าไหร่ ใส่เต็มค่ะ ร้องจนไม่รู้สึกแล้ว เขาก็กลับมา ซื้อข้าวมาให้ มากอดเรา มาหวีผมให้เรา
เราแบบ ทั้งๆที่ไม่รู้สึกอะไรแล้ว กลับมาทำไม แล้วเราก็ใจอ่อนค่ะ เขาโทรไลน์มากลางคืน เราก็รับสาย เขาบอกไม่อยากทำให้เราเสียใจอีก ก็คือ เลิกนั้นแหละค่ะ ร้องไห้กันทั้งคู่ เขาบอกว่า ไม่สามารถทำให้เรามีความสุขได้เลย เขายอมแพ้แล้ว ตอนแรกเราก็ ยั่วเขาค่ะ แบบ พูดสิ จะเลิกก็พูดไม่ต้องอ้อม พูดสิ เขาก็บอก เออ เลิกก็เลิก อะไรนักหนากับเลิก บอกเลิกเขามากี่ครั้งแล้ว คราวนั้นก็ร้องไห้เลยค่ะ ทั้งสองคน เขาบอกทำให้เรามีความสุขไม่ได้
บอกให้เราดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ ไม่อยากให้เราเสียใจอีก เราก็บอก เลิกกันเราเสียใจมากกว่าอีก เรายอม อย่าไปเลยนะ เราอาจจะเสียใจมาก จนเสียสติ กินยานอนหลับไปเป็นกำก็ได้นะ เขาก็บอกอย่าทำนะ ไม่ไปแล้ว ตั้งแต่ดีกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เราง้อค่ะ เราพยายามปลอบตัวเอง ว่า เรายังทำใจไม่ได้
ถ้าเราเลิก เราอาจเสียใจ จนไม่เป็นอันทำอะไร แต่เรากลัวค่ะ กลัวว่า เราง้อเค้าครั้งนี้ เขารู้แล้ว ว่าเราขาดเขาไม่ได้ เราจะทำเหมือนเราเป็นของตาย
อยากทำอะไรก็ทำค่ะ เรากลัว จนไม่สบายใจ เรื่องนี้เราไม่สบายใจมากค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้ เขาจะไปสมัครทหารเรือ เราก็ยอมแล้วค่ะ เราควรคุยกับอื่นไปด้วยมั้ยคะ ถ้าเขาทิ้งเราจะได้ไปหาคนอื่นเลย เขาจะได้ไม่มองเราเป็นของตาย ขอร้องละค่ะ ช่วยบอกที ต้องทำยังไงดีคะ
ใครเห็นกระทู้นี้โปรดเข้ามาแนะนำด้วยค่ะ แค่เล็กน้อยก็ยังดี เจ็บมากค่ะ
ทั้งๆที่มันเป็นเรื่องความรัก บางคนอาจจะมาองว่ามันไร้สาระ แต่ถ้ามันไร้สาระจริง ทำไมเราเจ็บเหมือนใจจะขาดแบบนี้ละคะ
มันหวิวๆ วาบๆเจ็บคัดหน้าอก ใจเต้นแรง มือสั่น คิดถึงก็ร้องไห้ออกมาค่ะ ขออนุญาติเล่านะคะ เรื่องมันอาจจะยาว เราพยายามเล่าถึงที่มาทุกอย่าง
ได้โปรดอ่านเรื่องของเรา ได้โปรด บอกเราทีค่ะ เรายังไม่มีวุฒิภาวะ ขอร้องนะคะ อยากได้คำแนะนำจริงๆค่ะ
เราอายุ 19 ค่ะ เพิ่งจบ ม.6 เมื่อวาน มีแฟน คบกันมา ตั้งแต่ ม.ต้น คบๆเลิกๆกันมา 5 ปี ตอนอยู่ ม.ต้น นี่อยู่คนละ รร
โทรศัพท์คุยกัน เราอยู่ รร ประจำ เขาอยู่ รร ใกล้บ้าน แต่บ้านเราไม่ห่างกันมากค่ะ ก่อนคุยกัน ก็เจอหน้ากัน แต่พอคุยกันก็เขินไม่ได้เห็นหน้ากันเลยค่ะ
จนจะเข้าม.4 พ่อบอกให้มาอยู่ใกล้บ้าน กลัวไม่มีเงินส่ง เราไม่ยอมค่ะ เพราะเราสอบติด รร ประจำจังหวัดแล้ว จ่ายค่าหอ เสื้อผ้าอะไรแม่จัดการหมดแล้ว
แต่พ่อลองให้ไปสอบ รร ใกล้บ้านก่อน เราเลยคิดว่า ถ้า เราเก่งที่สุดในนั้น มันก็อาจจะดีนะ เราเลยบอกพ่อว่า ถ้าคะแนนสอบเข้า เราไม่ได้ที่ 1 เราจะไม่เข้า
แล้วเหมือนโชคชะตา เราได้ที่ 1 ในคนที่สอบเข้าจริงๆค่ะ ตอน รร ประจำจังหวัด เราได้ที่ 23 เราว่า เราคิดผิดค่ะ เพราะที่นี่ ครูประจำวิชา อย่างเคมี
จะไม่ค่อยมีค่ะ จะมีแต่ วิทยาศาสตร์ทั่วไป ไม่ได้ทดลองเหมือนเมื่อก่อน (ขอโทษที่นอกเรื่องค่ะ) กลับมาต่อนะคะ ตอนที่รอ รร เปิด เราคุยโทรศัพท์กับแฟน
ละเราก็บ่น ไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง เขาก็คิดว่า เราว่าให้เขา จริงเราแค่บ่นเฉยๆอ่ะค่ะ เขาก็หายไปเลย ติดต่อไม่ได้ เราโทรหาทุกวัน
เฟสบุ๊คก็ไม่เล่น แล้ว ถัดไปไม่กี่อาทิตย์ มันเป็นวันเกิดเขา เราก็ทำคลิป เตรียมเบิร์ดเดย์ให้ ไปรอหน้าเฟสเลยค่ะ พอเที่ยงคืน เรากำลังจะโพส เขาลบเพื่อนเราไปแล้วค่ะ ตอนนั้น เราก็เด็กมาก มันงี่เง่าอ่ะค่ะ ส่งข้อความไป ก็มันเจ็บอ่ะค่ะ เจ็บยังไงก็บอกเขาหมด ดราม่า ยาวเป็นบทๆ จนวันหนึ่งเปิดเทอมประมาณเดือนนึง เขาตอบเรากลับมา ดีใจมากแต่พอเห็นข้อความ แทบทรุด เขาบอกว่าเลิกกันเถอะ เราดีเกินไป เขาอยากให้เราไปเจอคนที่ดีกว่าค่ะ เราพยายามบอกว่าไม่เลิก เรายอมทุกอย่าง อยากให้เราเป็นแบบไหน เราแบบ ไม่รู้ทำไมเป็นแบบนั้น ไปตามตื้อเขาอ่ะค่ะ จนเขาบล็อกเฟสเรา เราก็กดส่องเฟสเขาทุกวันเผื่อวันไหนเขาจะปลดบล็อก จนผ่านไป มีคนเข้ามาจีบเรา ความจริง มันมีตั้งแต่เปิดเทอมละค่ะ แต่ว่าหลายคนคงเข้าใจว่า เราเจ็บอยู่เราก็ไม่อยากคบใช่มั้ยคะ ? แล้วพอคนนี้ เพื่อนก็บอกว่าดี พอเราคบ แฟนเราก็มีคนใหม่เลยค่ะ เราร้องไห้แบบ เสื้อเปียกไปฟากนึง ละคุยกับเขาอยู่บ้าง เพราะเขาปลดบล็อกเราแล้ว แต่คนที่เราคบมันก็ไม่ดีอย่างเพื่อนว่า มันคบเราไว้ใช้งาน เพราะมันเห็นเราเรียนเก่ง มีเงินบ้าง เพราะออมไว้ มันก็เอาไปใช้ เราเล่าให้แฟนเราฟังทุกอย่างแล้วขอให้เขากลับมา เขาก็ไม่กลับมา จนเราคบคนใหม่อีกคนชื่อ เอ ละเลิกกัน เราไปหาแฟนเรา ไปมีอะไรกับเขา ละตอนเย็น เอ กลับมาง้อ
เราก็เลิกยุ่งกับแฟนเราเลยค่ะ จนเลิกกับเอ มีคนเข้ามาใหม่อีก ชื่อ N เขาดีมากค่ะ ให้ทุกอย่าง แต่พอทะเลาะกัน เราก็ไปปรึกษาแฟนเรา พอมารู้ทีหลัง ว่า Nหลอกเรา หลอกเอาเงินแม่ตัวเองมาให้เรา ละบังคับแม่เอาบ้านไปจำนองอีก เราเลยจัดการเรื่องให้มันเสร็จ ไม่ให้ N บังคับแม่ แต่เขาติดเกมส์
เราก็คุยกับแฟนเรา ละอยู่กับ N ไป จนเลิกกับ N ก็ยังคุยกับแฟน ไป รร ก็อยู่ด้วยกัน จนเราทะเลาะกับเพื่อน แฟนกลายมาเป็นทุกย่างของเรา
เราเป็นโรคซึมเศรา้ด้วยค่ะ เราคิดว่าเป็นเพราะเราโดนข่มขืนมา เพราะก่อนหน้านั้นเราเอาแต่เรียน พอโดนแบบนั้น เหมือนตายทั้งเป็น เพื่อนก็ไม่มี
เจ็บยิ่งกว่าอะไรอีก เขาบอกว่าผู้หญิงจะรักคนแรกที่เสีพรหมจรรย์ให้ เรารักค่ะ รักคนที่ข่มขืนเรา ทั้งรักทั้งแค้น พออีกวัน เขามาบอกว่ามีแฟนแล้ว เหมือนฟ้าผ่า เราไปแจ้งความ แล้วก็เป็นเรื่องเล่ากัน เราไม่เคยเสนอค่ะ เขาข่มขืนเราละยังห้ามไม่ให้ไปบอกใคร พอคดีจบ เราก็เริ่ม หาคนคุย เราอยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องพบจิตแพทย์ จนทุกวันนี้ แฟนเราบอกให้เลิกกินยา ซึมเศร้า เราก็เลิกกินค่ะ ให้เขาดูแล แล้วเราก็ช่วยเขาทุกอย่างที่เรียนอะไร เราหาให้เขาหมด
เราอยากอยู่มหาลัยเดียวกับเขา แต่เขาจะไปสอบทหารเรือ เราก็เสียใจค่ะ เหมือนเขาพยายามจะไปจากเรา เขาก็พร่ำบอก เพื่ออนาคตของเราสองคน
แล้ว เมื่อวาน ปัจฉิม เรารอเขามาถ่ายรูป เรามา แล้วกำลังจะไปถ่ายรูปที่ซุ้มด้วยกัน เดินมาเพื่อนเขาเรียกเขาก็ทิ้งเราไปเลยค่ะ เราทะเลาะกันมาก่อนหน้านั้นแล้ว เพราะเขาชอบทิ้งให้เราอยู่คนเดียว เราเดินหนี เขาก็ไม่เดินตามมาง้อ เรารู้ว่ามันงี่เง่า แต่เราก็อยากให้คนง้อ อยากให้เขารั้งเราไว้ อยากรู้สึกมีค่า ไม่อยากเป็นคนไร้ค่า เหมือนตอนที่โดนฟันละทิ้งตอนนั้น เราหนีความรู้สึกนั้น มาตลอด อยากให้เขาขาดเราไม่ได้บ้าง นี่มีแต่เราที่ขาดเขาไม่ได้ พอเขาถ่ายรูปกับเพื่อนเสร็จ ก็ชวนเรากลับบ้าน เลยค่ะ ลืมไปเลยว่าจะไปถ่ายรูป เราก็น้อยใจ ปนกลัวโดนทิ้ง ก็กลับบ้าน ละเขาไม่อยู่กับเรา ปรกติ จะมาอยู่กับเรา
เราก็คิดว่าคงรีบไปหาเพื่อน ร้องไห้บ้านแทบจะแตก มีเสียงเท่าไหร่ ใส่เต็มค่ะ ร้องจนไม่รู้สึกแล้ว เขาก็กลับมา ซื้อข้าวมาให้ มากอดเรา มาหวีผมให้เรา
เราแบบ ทั้งๆที่ไม่รู้สึกอะไรแล้ว กลับมาทำไม แล้วเราก็ใจอ่อนค่ะ เขาโทรไลน์มากลางคืน เราก็รับสาย เขาบอกไม่อยากทำให้เราเสียใจอีก ก็คือ เลิกนั้นแหละค่ะ ร้องไห้กันทั้งคู่ เขาบอกว่า ไม่สามารถทำให้เรามีความสุขได้เลย เขายอมแพ้แล้ว ตอนแรกเราก็ ยั่วเขาค่ะ แบบ พูดสิ จะเลิกก็พูดไม่ต้องอ้อม พูดสิ เขาก็บอก เออ เลิกก็เลิก อะไรนักหนากับเลิก บอกเลิกเขามากี่ครั้งแล้ว คราวนั้นก็ร้องไห้เลยค่ะ ทั้งสองคน เขาบอกทำให้เรามีความสุขไม่ได้
บอกให้เราดูแลสุขภาพตัวเองดีๆ ไม่อยากให้เราเสียใจอีก เราก็บอก เลิกกันเราเสียใจมากกว่าอีก เรายอม อย่าไปเลยนะ เราอาจจะเสียใจมาก จนเสียสติ กินยานอนหลับไปเป็นกำก็ได้นะ เขาก็บอกอย่าทำนะ ไม่ไปแล้ว ตั้งแต่ดีกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เราง้อค่ะ เราพยายามปลอบตัวเอง ว่า เรายังทำใจไม่ได้
ถ้าเราเลิก เราอาจเสียใจ จนไม่เป็นอันทำอะไร แต่เรากลัวค่ะ กลัวว่า เราง้อเค้าครั้งนี้ เขารู้แล้ว ว่าเราขาดเขาไม่ได้ เราจะทำเหมือนเราเป็นของตาย
อยากทำอะไรก็ทำค่ะ เรากลัว จนไม่สบายใจ เรื่องนี้เราไม่สบายใจมากค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้ เขาจะไปสมัครทหารเรือ เราก็ยอมแล้วค่ะ เราควรคุยกับอื่นไปด้วยมั้ยคะ ถ้าเขาทิ้งเราจะได้ไปหาคนอื่นเลย เขาจะได้ไม่มองเราเป็นของตาย ขอร้องละค่ะ ช่วยบอกที ต้องทำยังไงดีคะ