หลงรักหนุ่มพิการหัวใจฮีโร่ค่ะ

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เรามีเรื่องที่ทำให้หัวใจมีความสุขทุกๆวันเล่าให้เพื่อนๆฟัง หนุ่มคนนั้นเราขอใช้ชื่อเค้าว่า ซุ๋ย ส่วนเรากับเค้ารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเราห่างกับเค้า 8 ปี เล่นด้วยกันตลอดจนโตขึ้นพ่อแม่ส่งเราไปเรียนที่ต่างจังหวัดช่วงนั้นเราอายุราวๆ 15 ไม่ได้ติดต่อกับพี่ซุ๋ยเลยและเราก็ห่างกันไป 5 ปี ช่วงเวลานั้นเราไม่ได้ยินข่าวอะไรเลยเพราะไม่มีโทรศัพย์และเป็นช่วงวัยรุ่นมีแฟนเปลี่ยนไปเรื่อยสนุกสนานตามประษาเด็กน้อย จนวันที่เรากลับบ้านเราก็ได้รับรู้ว่าพี่ซุ๋ยประสบอุบัติเหตุทางรถจักรยานยนต์ซึ่งทำให้ขาขวาหักและเท้ากระดูกแตกและถูกบิดตัว เราก็ไปเยี่ยมพี่เค้าที่บ้านซึ่งบ้านเราใกล้กันจนทำให้เราเข้าออกบ้านเค้าได้เสมอ จนถึงวันที่พี่เค้าใส่เหล็กดามขาเราก็ไปโรงพยาบาลกับพี่เค้าพี่ซุ๋ยเค้าดีใจใหญ่เลยที่เค้าจะได้กลับไปมีขาระหว่างทางกลับวัยรุ่นหัวซอยก็ตะโกนบอกว่า "ไอ้เป๋ไอ้ตีนเป็ด" เราหันไปมองหน้าพี่เค้าดูเค้าน้ำตาคลอๆ ใจเรานี่ร้องไห้ไปหมดด้วยความสงสาร แต่เราก็บอกเค้าเสมอว่า พี่เก่งกว่าคนที่มีร่างกายสมบูณร์อีกนะดูสิเก่งจิงๆจึงทำให้พี่เค้ามีกำลังใจในทุกๆวัน เรามาหาพี่เค้าทุกวัน (เราลืมบอกว่าพี่เค้าทำงานกราฟฟิคดีไซน์คือใช้มือทำ) พี่เค้าเลยอยากให้เราอยู่เป็นกำลังใจอย่างนี้เรื่อยไปจึงได้เกิดชักชวนให้เราไปทำงานด้วยใจเราก็ดีนะอยู่บ้านทำงานและอีกอย่างเราก็อยากดูแลพี่เค้าด้วย เราจึงตกลงอย่างรวดเร็ว ก็ใช้ชีวิตกันปกติจนวันนึงเรามีปัญหาชีวิตเรื่องครอบครัวพี่เค้าให้กำลังใจเราและเป็นห่วงเราอย่างมาก เค้าบอกให้เราอดทนทำงานให้ได้ดีเก็บตังให้พ่อแม่จนวันนี้เราคิดตลอดว่าหัวใจเค้าดูเข้มแข็งมากๆต่อให้มครจะว่า ว่าเค้าพิการก็ตามเค้าพูดเสมอว่าเค้าอยากเอาคำพวกนั้นมาทำให้ดี จนวันนี้ผ่านมา 3 ปีแล้วเราอยากบอกเค้าว่าเราอยากอยู่ข้างๆอยากดูแลเค้าไปจนเค้าแก่และเราก็แก่แต่เรากลัวเค้าจะรับไม่ได้เพราะเค้าพูดตลอดว่าเราคือน้องที่ดีน้องที่น่ารัก ถ้าพี่ได้เข้ามาอ่านอยากบอกพี่นะค่ะ หนูรักพี่ค่ะ (หัวใจฮีโร่) ขอบคุณเพื่อนๆที่เสียเวลาเข้ามาอ่านนะค่ะแค่ตอนนี้ว่าง555555 และพิมไปก็นั่งมองหน้าพี่เค้าไป เขินจัง กะทู้แรกของเราผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วยค่ะ แฮ่