เธอคนนั้นน่ะ! หายไปนานแล้วนะ

​แสงแดดยามบ่ายส่องลอดม่านลูกไม้เข้ามาในห้องนอนสีขาวสะอาดตา ปลุกให้ 'นลิน' ตื่นจากการหลับใหล เธอขยับตัวเล็กน้อย พลางมองไปรอบๆ อย่างงุนงง นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ และเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งก็ไม่ใช่เสียงที่เ

จขกท. ได้ที่ทำงานแถวลาดกระบังครับ และกำลังหาหอใหม่อยู่ พอดีไปดูแถวซอยจินดากับซอยริมสวนมา เห็นหอพักชื่อ My Place 4 ตรงซอยริมสวนดูน่าอยู่ดีครับ ใครพอจะรู้บ้างหรือป่าวครับว่าอยู่ที่นี่แล้วโอเคหรือไม่โอเค

เชนยืนอยู่หน้าประตูไม้เก่าๆ ของร้านกาแฟเล็กๆ ในซอยลึกของเมือง ฝนเพิ่งหยุดตก ถนนเปียกชุ่มสะท้อนแสงไฟนีออนสีเหลืองจางๆ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก สะพายเป้ใบเก่าที่ขาดตรงมุม แล้วผลักประตูเข้าไป เสียงกระดิ่งดัง

เสียงฝนเคาะหน้าต่างไม้เก่าเบาๆ ขณะที่วีระกำลังเอนตัวลงบนฟูกบางๆ ที่วางบนพื้นของห้องไม้เล็กๆ ในบ้านเด็กกำพร้า เขาหลับตาลง...หายใจลึกหนึ่งครั้ง “ปุ้งงง!” เสียงระเบิดเบาๆ ดังขึ้นแทรกเสียงฝน

ได้งานทำที่สุวรรณภูมิ เลยต้องย้ายมาอยู่หอจะได้เดินทางสะดวก เราไม่ค่อยรู้เส้นทางด้วย อยากขอคำแนะนำ แถวแยกสุขสมาน ซอยริมสวน หรือซอยจินดา ก็ได้ค่ะ ราคารวมน้ำ-ไฟ ไม่เกิน 4000 พอจะหาได้มั้ย >< เงินเ

ช่วยที ขับรถผ่านหน้าร้านเธอบ่อยๆแอบยิ้มให้ประจำ555555อยากรู้จัก อยากแลกไลน์ครับ

(1) ณ ต้นกำเนิดของเด็กคนหนึ่ง พื้นที่ที่เค้าอยู่นั้น ล้วนมีแต่ความเศร้า เป็นดินแดนไร้เสียงหัวเราะ มีเพียงเสียงพูดอันเรียบเฉย แม้แต่การยิ้ม ยังใช้เพียงแค่มุมปาก ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เห็นฟัน แต่ตัวเธอนั้นก

ณ ต้นกำเนิดของเด็กคนหนึ่ง พื้นที่ที่เค้าอยู่นั้น ล้วนมีแต่ความเศร้า เป็นดินแดนไร้เสียงหัวเราะ มีเพียงเสียงพูดอันเรียบเฉย แม้แต่การยิ้ม ยังใช้เพียงแค่มุมปาก ไม่แม้แต่จะยิ้มให้เห็นฟัน แต่ตัวเธอนั้นกลับต