ผมเป็นมนุษย์เงินเดือนคนนึง ไม่เคยคิดด้วยว่าจะต้องมาระบายความในใจที่นี้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันบั่นทอนกำลังใจในการใช้ชีวิตในสังคมปัจจุบันมากๆครับ (นี้ยังไม่นับข่าวต่างๆที่เกิดขึ้นในสังคมทุกวันนี้นะครับ) ไม่รู้เป็นเวรกรรมอะไรนักหนากับครอบครัวผม เข้าเรื่องเลยละกัน เมื่อก่อนนี้ชุมชนในบ้านผมไม่เคยมีเหตุการลักขโมยเกิดขึ้นมาก่อน แต่มาในยุคปัจจุบัน ยุคที่ยาเสพติดหาซื้อง่ายเหมือนซื้อขนม ภาพวันวานอันสวยงามเมื่อก่อนก็หายไป เหลือแต่ภาพวัยวุ่นที่มั่วสุมเสพยา สารพัดชนิด ทุกประเภทที่มีอยู่ในสังคม ดึกๆก็ไม่หลับไม่นอน(หวังจะให้ใครเค้ามาดูแลก็ไม่ได้อะไรเลย เป็นข่าวใหญ่อยู่พักเดียวก็เหมือนเดิม) แรกๆก็อยู่กันแบบอยู่ใครอยู่มัน ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน ใครใคร่ค้า ก็ค้าไป(ถัดจากบ้านผมไปสองหลัง) ใครใคร่เสพ ก็มั่วสุมกันไป(ถัดจากบ้านที่ค้านิดเดียว) ผมไม่เคยยุ่ง ไม่เคยใส่ใจ ทำเป็นเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ(ถึงมันจะเอารถมอเตอร์ไซค์ มาจอดหน้าบ้านทุกวัน ก็ไม่เคยว่า เพราะไม่อยากมีเรื่อง) และแล้ววันที่ผมคิดและระวังมาตลอดก็มาถึง เมื่อบ้านผมโดนงัดและขโมยทรัพย์สิน มูลค่าประมาณ 20,000 กว่าบาท....
เมื่อเพื่อนบ้านกลายเป็นตีนแมว...