ผมเป็นโรคกลัวการพูดคุยจ้องหน้า เป็นคนไม่น่าไว้ใจ ขนาดเพื่อนสนิท ยังไม่ค่อยไว้ใจเลย

ผมเป็นโรคนี้ยังไงไม่รู้ คือบางทีผมก็อารมดี คุยกับใครก็คุยได้ จ้องหน้าจ้องตาได้ แต่มันมีบางเวลาก็ไม่สามารถคุยได้ มันจะเกร็ง สั่น เหมือนกำลังออกศึก หน้าผากนี่เป็นรอยหยักเลย เวลาเพื่อนพูดเรื่อง ขำๆ ก็จะหัวเราะ แต่หัวเราะได้แปปเดียว ก็เปลี่ยนสีหน้า เป็นเฉย ๆ จนเพื่อนเขาก็คงคิดแหละ ว่ากุหัวเราะตามมารยาทหรา   บางทีก็พูดแบบสั่นๆ สีหน้า นี่ ดุออกเลย ว่าผม เกร็ง สั่น จนเป็นคนไม่น่าเชื่อถือ เพราะเวลาพุดอะไร ก็เกร็ง พุดเวียนไปเวียนมา เวลาพูดกับคนตั้งแต่ 2 คนขึ้นไป นี่จะตัวสั่นเลย นำเสนอหน้าห้อง ก็ด้วย จนเพื่อนเขารู้ว่าเวลาเรานำเสนอเขาจะไม่ค่อยชอบมองหน้า เราก็พุดๆๆให้มันเสร็จๆ บางครั้งผมจำเนื้อเรื่องจะพูดไปดีหมดละ แต่พอไปถึงลืมหมด กลายเป็นคน สมาธิสั้นแล้ว ไปไหน ก็ไม่ค่อยคุย หน้าผมเกร็งตลอด บางทีอาจจะเป็นจาก อดีตด้วย ผมตอนม.4 ผมเเกล้งน้า จ้องหน้าน้านานๆ แล้วเขาโมโห ไม่รู้เขา อกหักหรือว่าอะไร มาด่าผมรุนแรง จนผมไม่กล้าคุยกับใครแล้วตอนนี้ เป็นคนกลัวสังคม ขนาดเพื่อนสนิทตอนนี้ มันก็คงคบผมเพราะว่า สงสารผมมั่ง แต่เวลาผมชวนมันไปไหน มันไม่ค่อยจะไป แต่พออีกคนชวน ไปทันที ช่วยให้คำปรึกษาทีครับ หรือผมต้องไปหาจิตเเพทย์