เราโตมาจากคนที่รับไปอุปการะเหมือนลูกแท้ๆแต่แม่แท้ๆทิ้งเราตั้งแต่เราจำความไม่ได้

คนที่รับเราไปอุปการะคือเราเรียกเขาว่าพ่อแม่ ท่านส่งเสียจนถึงปวส.เราเลยขอท่านออกมาทำงานเลี้ยงดูตัวเองเพราะเราอยากพึ่งพาตัวเองเพราะท่านก็แก่มากแล้วลูกๆของท่านก็หลายคนแต่โตกันหมดแล้ว พออายุได้ซัก23ย่าง24ท่านยอมให้เราเจอแม่แท้ๆและญาติพี่น้อง ท่านบอกอยู่เสมอว่าเรื่องอดีตอย่าคุดคุ้ย
แม่แท้ๆเรา ก่อนจะเจอเราแม่แท้ๆของเราก็อาศัยอยู่กับย่าแต่หลังจากเจอเราได้ปีกว่าๆแม่ก็มีปัญหาระหองระแหงกับย่ามาโดยตลอดเวลาแม่มีปัญหามักจะมาขออาศัยอยู่กับเรา จนในที่สุดแม่โดนย่าไล่ออกจากบ้านส่วนตัวเราไม่เคยเจอย่าและน้องสาวอีกสองคนเลยแม่เล่าเรื่องต่างๆนานาซึ่งเป็นเรื่องในอดีต เราก็ฟังหูไว้หู เราก็ทำงานเก็บเงินแม่ก็มักจะโทรมาบ่นเรื่องเงินต่างๆนานาเราก็ให้ท่านบ้างตามกำลังเป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้งจนบางครั้งเราก็รู้สึกว่า เราต้องเลี้ยงดูท่านหรือไม่แต่สำหรับเราๆว่าคนที่เลี้ยงดูเรามาตลอดให้อนาคตเราๆควรจะเลี้ยงดูเขามากกว่าแต่พ่อแม่ที่รับเราไปเลี้ยงท่านมีฐานะร่ำรวยเงินเดือนออกครั้งแรกเราให้ท่านแต่ท่านกลับบอกว่าพ่อไม่ต้องการอะไรหรอกเงินทองพ่อมีมากมายแล้วหนูรู้จักเก็บจักใช้ก็พอแล้ว คือพ่อไม่ใช่พ่อแท้ๆแต่เขารักเรามากกว่าคนที่ทิ้งเราไปอีก
เราอยากอยู่แบบแต่ก่อนนะตอนที่ยังไม่เจอแม่แท้ๆแต่แม่เป็นผู้ให้กำเนิดเราๆก็ช่วยเหลือท่านไม่ได้มาก เพื่อนๆอ่านแล้วมีความเห็นอย่างไรกันบ้างคะ