ผมเคยทำกับเพื่อนนี่แหละ. เธอเป็น ผญ.
เรื่องของเรื่องเลยคือ วันนั้น พวกเราทำงานกันจนดึก และเธอก็อยู่หอนอก แต่เธอก็มีเพื่อนสนิทตั้งแต่ ม.ปลาย เดินไปส่ง(เพื่อนคนนั้นอยู่หอใน เป็น ผช.) ตอนนั้นผมเกิดนึกบ้าอะไรไม่รู้ อยู่ๆก็วิ่งไปหอเธอเพื่อดักหน้า. เพราะสองคนนั้นเดินกลับกัน ผมเลยไปถึงหอเธอเร็วกว่า. จากนั้นก็นั่งรอแถวๆนั้นกะให้เธอเห็น และเธอก็เห็น เธอเลยโทรมาหาผมว่ามาที่นี่ทำไม. จากนั้นผมก็เป็นบ้าอะไรอีกไม่รู้ หงุดหงิดใส่เธอ. คงเพราะหึงเธอหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ พอผมมาควบคุมสติได้ ก็รู้ว่าตัวเองทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยได้ไปแล้ว และตอนนี้ผมกับเธอก็คงไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว. ซึ่งผมก็ต้องยอมรับมันล่ะ. ผิดเองนี่นา ทำอะไรเหมือนคนโรคจิตมากๆ
ที่ตั้งกระทู้มา เพราะอยากระบายครับ และก็อยากฝากบอกว่า อย่าปล่อยให้อารมณ์ความคิดบ้าๆเหนือกว่าเหตุผลเลยครับ พอมาคิดได้ที่หลังมันก็สายไปละ ผมต้องเสียเพื่อนสนิทไปก็เพราะอารมณ์ชั่ววูบนี่ล่ะครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ
ป.ล.อยากต่อว่าอะไรผมก็ได้นะครับ. ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเลวมากเลย.
เคยทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัยได้มั้ย
เรื่องของเรื่องเลยคือ วันนั้น พวกเราทำงานกันจนดึก และเธอก็อยู่หอนอก แต่เธอก็มีเพื่อนสนิทตั้งแต่ ม.ปลาย เดินไปส่ง(เพื่อนคนนั้นอยู่หอใน เป็น ผช.) ตอนนั้นผมเกิดนึกบ้าอะไรไม่รู้ อยู่ๆก็วิ่งไปหอเธอเพื่อดักหน้า. เพราะสองคนนั้นเดินกลับกัน ผมเลยไปถึงหอเธอเร็วกว่า. จากนั้นก็นั่งรอแถวๆนั้นกะให้เธอเห็น และเธอก็เห็น เธอเลยโทรมาหาผมว่ามาที่นี่ทำไม. จากนั้นผมก็เป็นบ้าอะไรอีกไม่รู้ หงุดหงิดใส่เธอ. คงเพราะหึงเธอหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ พอผมมาควบคุมสติได้ ก็รู้ว่าตัวเองทำเรื่องที่ไม่น่าให้อภัยได้ไปแล้ว และตอนนี้ผมกับเธอก็คงไม่ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว. ซึ่งผมก็ต้องยอมรับมันล่ะ. ผิดเองนี่นา ทำอะไรเหมือนคนโรคจิตมากๆ
ที่ตั้งกระทู้มา เพราะอยากระบายครับ และก็อยากฝากบอกว่า อย่าปล่อยให้อารมณ์ความคิดบ้าๆเหนือกว่าเหตุผลเลยครับ พอมาคิดได้ที่หลังมันก็สายไปละ ผมต้องเสียเพื่อนสนิทไปก็เพราะอารมณ์ชั่ววูบนี่ล่ะครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ
ป.ล.อยากต่อว่าอะไรผมก็ได้นะครับ. ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเลวมากเลย.