เลือกที่จะรัก..อย่าคิดโกหก กระทู้ประจานตัวเอง

สวัสดีค่ะเพื่อนๆชาวพันทิปทุกท่าน เราเป็นคนนึงที่คอยติดตามอ่านเรื่องราวต่างๆในพันทิปมานาน ไม่มีเรื่องเ ขียนเป็นของตัวเองซักที นี่เป็นกระทู้แรกของเรา อาจเรียบเรียงถ้อยคำออกมาไม่ถูกนัก ผิดพลาดประการใด ขออภัยนะที่นี้ด้วยนะคะ กระทู้นี้อาจดูไร้สาระเพ้อฝัน แต่อยากจะเล่าความรู้สึกของตัวเองบอกผ่านทางตัวหนังสือ หรือเรียกสั้นๆว่า " ระบาย " อยากให้วัยรุ่นที่อยู่ในช่วงเพ้อฝันแบบเรานำไปเป็นอุทาหรณ์ ใครที่ยังมีคนรักอยู่ก็ขอให้เก็บดูแลรักรักษาเค้าอย่างดีนะคะ
                    ขอเกริ่นก่อนเลย เราเป็นเด็กม.ปลายคนหนึ่งที่มีความรักเหมือนเด็กทั่วๆไป แต่รักครั้งนี้มันผิดตรงที่ว่าเราเลือกที่จะโกหกคนที่เรารัก จนทำให้ความรักของเราต้องจบลง ด้วยน้ำมือของตัวเอง
                    เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาเราขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ เราเป็นเด็กวัยรุ่นคนนึงที่เรียนอยู่ในใจกลางกรุงเทพ เมื่อพูดถึงวัยรุ่นแล้วสิ่งที่ขาดไม่ได้คือเรื่อง "ความรัก" ใช่ค่ะเราเป็นเด็กที่กำลังมีความรักแต่เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า เรามีความรักกับผู้ชายคนนึงมา 3 ปีแล้วค่ะ (ขอเรียกพี่เขาว่าพี่กราฟแล้วกัน) พี่กราฟอายุมากกว่าเรา เขาเป็นคนดีดูแลเทคแคร์ทุกอย่าง เรื่องเงินหรือความเป็นอยู่ต่างๆพี่เขาจัดการให้หมดทุกอย่าง ระหว่างที่เราคบกันก็อยู่นสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตลอด เหมือนทุกอย่างมันกำลังไปได้ด้วยดี แต่กับมาต้องสะดุดเมื่อเราเจอผู้ชายอีกคน ในโลกของเกมออนไลน์แห่งหนึ่ง ซึ่งเขามีอายุน้อยกว่าเรา (ขอเรียกน้องคนนี้ว่าเอ็ม) เราเริ่มความสัมพันธ์จากพี่น้องเขยิบขยายมาเรื่อยๆ (ยอมรับเลยนะคะเรามีความรู้สึกดีๆให้กับเอ็มตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้คุย) แรกๆเราก็คุยกันทุกวันคุยกันมาเรื่อยๆแล้วน้องเขาก็หายไป จนระยะเวลาผ่านเลยไปประมาณ 2 ปี ระหว่างนั้นเราก็ยังคบกับพี่กราฟ แต่ก็มีทัก Facebook ไปคุยกับน้องเอ็มบ้างนานๆที ความรักของเรากับพี่กราฟดูเหมือนไม่ลงรอยนัก เพราะพี่กราฟนั้นโตขึ้นความรับผิดชอบมากกว่า เวลาว่างก็อยู่แต่กับโลกของตัวเอง เราทั้งสองจึงไม่มีเวลาได้คุยกันแต่เราก็พยายามอดทนมาเรื่อยๆ
                   จนมาวันนึง.. วันนั้นเป็นวันเกิดของเราค่ะก็จะมีคนมาอวยพรวันเกิดใน Facebook มากมาย รวมทั้งเอ็มก็เช่นกัน เอ็มทักแชทมาอวยพรวันเกิดเหมือนคนทั่วๆไป แต่เรากับรู้สึกพิเศษมากกว่าคนอื่นๆ แล้วเรานั้นก็ไม่ได้ปล่อยผ่านเลยไป เราชวนเอ็มคุยหยอกล้อกันทุกวัน ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ที่ไหนเอ็มจะรู้เป็นคนแรกเสมอ แต่ในระหว่างที่เราคุยกันนั้นเรายังคบกับพี่กราฟแต่ไม่ค่อยได้คุยกัน (น้องเอ็มรู้ว่าเรามีแฟนอยู่แล้ว แล้วพี่กราฟก็รู้ว่าเราคุยกับน้องเอ็ม) น้องเขาทำให้เรายิ้มได้ คุยด้วยแล้วสบายใจที่สุด ในช่วงนั้นเราเหมือนจะรู้ใจตัวเองแล้วว่าชอบน้องเอ็ม แต่เราก็ทำอะไรได้ไม่มากนักได้แต่ทำเป็นพูดคุยหยอกล้อไปเล่นๆ โดยที่น้องเอ็มไม่รู้เลยความความรู้สึกที่ให้นั้นมันไม่ใช่พี่น้องอีกต่อไป แล้วมาวันนึงเราขอเลิกกับพี่กราฟ เพราะพี่กราฟไม่มีเวลาให้จนทำให้ความรักของเรานั้นหมดลง และอีกส่วนหนึ่งคืออยากเข้ามาคุยกับน้องเอ็มอย่างเต็มตัวซักที และพี่กราฟก็ตอบตกลงเลิกคบกับเรา ช่วงที่เลิกคบกับพี่กราฟเราก็เข้ามาคุยกับน้องเอ็มอย่างเต็มตัว ช่วงแรกเราก็ปรึกษาน้องเขาเรื่องความรักของเราบ่อยครั้ง น้องเอ็มเป็นที่ปรึกษาที่ดีเสมอ (น้องเอ็มเขาก็รู้นะคะว่าเราเลิกกับพี่กราฟแล้ว) หลังจากนั้นเราได้บอกกับเอ็มถึงความรู้สึกที่มีนั้นมันไม่ใช่พี่น้องอีกต่อไป ครั้งแรกที่บอกเหมือนน้องเขาจะไม่เชื่อ หลังจากนั้นเราก็สนิทกันยิ่งขึ้น ดูเหมือนเอ็มเขาก็มีความรู้สึกดีๆให้แก่เราเหมือนกัน ทุกอย่างเป็นไปได้สวยแต่แล้วพี่กราฟก็กลับมา พี่กราฟกับมาขอคืนดีค่ะ ไอ้เราจะทำยังไงล่ะคะ.. ใช่ค่ะเป็นไปตามอย่างที่ทุกคนคิด เรากลับไปคบกับพี่เขาโดยที่ไม่ได้บอกน้องเอ็ม แต่การกลับมาคบในครั้งนี้เราไม่ได้มีความรู้สึกรักเขาเลย เราตีตัวออกห่าง ไม่อยากคุยด้วย เราเห็นแก่ความดีที่เขามีให้กับเรา เราจึงทนอยู่แบบนั้นมาเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปประมาณ 1 เดือน แต่ใน 1 เดือนนี้เราก็ยังสานสัมพันธ์กับน้องเอ็มต่อ เราคุยกันวีดีโอคอลทุกวัน ไปเที่ยวด้วยกัน เราไม่สบายน้องเขาก็พาไปหาหมอ ทำทุกอย่างเหมือนเป็นแฟนกัน แต่ติดอยู่ตรงที่ว่ายังไม่มีใครขอคบ และน้องเอ็มก็ยังไม่รู้ว่าเรากลับมาคบกับพี่กราฟ
                      แล้ววันนั้นก็มาถึงวันที่น้องเอ็มมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง รวบรวมความกล้าทั้งหมดมาขอเราคบ เมื่อเรารู้ว่าน้องเอ็มก็รู้สึกแบบเดียวกันกับเรา เราจึงรีบบอกพี่กราฟว่า..เราเลิกกันเถอะ หนูไม่ได้รักพี่อีกต่อไป แล้วกลับมาตอบตกลงคบกับน้องเอ็ม เรื่องของเรากลับพี่กราฟดูเหมือนจะจบลง แต่พี่กราฟไม่ยอมจบ พี่กราฟได้ทักแชทไปด่าทอน้องเอ็มมากมาย จนเราต้องเข้าไปขอร้องให้หยุดเพียงเท่านี้ แล้วน้องเอ็มก็เพิ่งมารู้ว่าตลอดเวลา 1เดือนนั้นเรายังไม่ได้เลิกกับพี่กราฟ ดูเหมือนน้องเอ็มจะขอเลิกไม่ขอยุ่งเกี่ยวอะไรกันอีก แต่เราเป็นคนฉุดและรั้งไว้ด้วยคำที่ที่ว่า "ขอโทษ ขอโอกาสสุดท้ายได้ไหมจะไม่ทำมันอีก สัญญา" ด้วยคำพูดนั้นน้องเอ็มจึงให้โอกาสเราอีกครั้ง โดยบอกกับเราไว้ว่า "โอกาสสุดท้าย อย่าโกหกกันอีกนะ" เราก็ตอบตกลงที่จะไม่โกหกอีก ส่วนเรากับพี่กราฟก็ได้ตกลงว่าจะเป็นพี่น้องกัน

                   แต่เรื่องมันก็ยังไม่จบเพียงเท่านี้ นี้มันเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้..


                   
                      นับจากวันนั้นเรากับเอ็มก็รักกันดีค่ะ เอ็มเป็นคนดีน่ารัก ออกจะนิสัยเด็กๆหน่อยแต่เราถือว่าโอเคเลย ช่วงนั้นเราเจอกันบ่อยมาก คุยกันตลอดเวลาไม่เคยห่างกันเลย แต่ในตอนนั้นพี่กราฟก็ยังไม่ได้หายไปไหนนะคะ พี่เขาก็ยังค่อยดูแลเราห่างๆ ส่วนเราด้วยความที่รู้สึกผิดต่อพี่เขาอย่างมาก จึงพยายามคุยกับพี่เขาคอยถามไถ่ตลอด แต่เราก็ไม่นึกเลยว่าความรู้สึกผิด บวกกับความหวังดีของเราจะทำให้พี่กราฟยังคงคิดอยู่ตลอดเวลา ว่าเรายังคงรักและยังจะกลับมาคบกับเขาอีก
                       เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าความรักของเราและเอ็มยังคงเอ่อล้น แล้ววันนั้นก็มาถึง.. ค่ะเด็กผู้หญิงเพ้อฝันมอบความสาวให้กับชายหนุ่มตามสเต็ป ด้วยความเชื่อใจและความรักที่มีให้จึงไม่คิดที่จะหวงแหนเอาไว้ และบวกกับสัญญาที่เขามอบให้ว่าจะไม่ทิ้งกัน เราก็มั่นใจสุดๆว่าเขาจะไม่ทิ้งเรา ระยะเวลาผ่านไปอย่างกับเต่าเดิน เรากับเอ็มก็ยังรักกันดีมีทะเลาะกันบ้างตามประสา แต่ก็ยังไม่วายมีเรื่องของพี่กราฟเข้ามาอีก มันเป็นเพราะเราเองค่ะที่ไม่เด็ดขาดพอจึงทำให้เรื่องทุกอย่างกับมาวุ่นวายอีกครั้ง
                      ครั้งนี้จุดเริ่มต้นเกิดจาก..เมื่อสองสามวันก่อนค่ะ เอ็มดูแปลกๆไปจนเราเองก็รู้สึกได้ เราจึงถามเขา เขาก็ได้ให้คำตอบกลับมาว่า "เขาสับสน เขาเริ่มไม่มั่นใจในตนเองแล้ว ว่าจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเราได้มั้ย รักของเราคงไปไม่รอด" พอได้รู้เหตุผลอย่างนั้นแล้ว เราถึงกับหน้าชาพูดอะไรไม่ออก ในหัวก็คิดแต่ว่า เขาไม่ต้องการเราแล้วเขาเบื่อเรา เรารู้อย่างนี้แล้วก็ไม่รอช้าค่ะหลังเลิกเรียนรีบนั่งรถไปหาทันทีเพื่อจะได้เครียกันให้รู้เรื่อง แต่มันก็เหมือนจะไม่รู้เรื่อง เขาก็ได้แต่บอกว่า เขาไม่รู้ เขาสับสน แล้วให้เราเลือกว่าจะเอายังไงต่อไป แล้วเราก็เลือกที่จะเลิกค่ะเดินจากมาอย่างกับนางเองใน MV พอผ่านไปซักพักเอ็มก็ทักแชทเรามา ด้วยคำที่บอกว่าขอเวลาหน่อยนะ และอีกไม่กี่ชั่วโมงเอ็มก็กลับมาพร้อมกับคำว่า "กลับมาได้หรือป่าว" เราเห็นแล้วก็รู้สึกเฉยๆมากค่ะ มันชาๆแต่เราก็ยังรักเขาอยู่นะคะ ในใจลึกๆก็อยากจะเอาคืนเราจึงบอกเขาไปว่า "ขอคิดดูก่อน" แล้วเราก็หลับไป พอเช้าเหมือนทุกอย่างกำลังดีขึ้น  แต่เอ็มก็เปลี่ยนไปอีกครั้งเขาบอกกับเราว่า "พี่กราฟดูแลเธอได้ดีกว่าเอ็มนะ อยู่กับพี่กราฟเธอจะได้ไม่ต้องลำบาก" เรานี่ก็เอ๋อรับประทานอีกครั้ง ตกลงมันจะเอายังไงกับเรากันแน่เนี่ยโยนไปโน้นทีโยนไปนี่ที คนนะเว้ยไม่ใช่ผักใช่ปลา ระหว่างนั้นเราก็ถามเอ็มย้ำนักย้ำหนาว่าจะเลิกกันจริงๆใช่มั้ย เอ็มก็ได้ยืนยันอย่างเดียวว่าเลิก อยากให้เราไปอยู่กับพี่กราฟ
                      เมื่อเราเห็นเป็นอย่างงั้นแล้ว เราก็ทำการประชดชีวิตด้วยการนัดพี่กราฟออกไปกินข้าวด้วยกัน วันระหว่างที่นั่งกินข้าวเดินกลับบ้านกันนั้นตลอดเวลาเราก็ยังคงเล่นโทรศัพท์ แชทคุยกับน้องเอ็มอยู่ตลอด โดยที่น้องเอ็มก็ไม่รู้ว่าเราออกมากินข้าวกับพี่กราฟ และเราก็ได้เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรากับเอ็มให้พี่กราฟฟัง ระหว่างทางกลับบ้านพี่กราฟได้บอกกับเราว่า "นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกันนะ เราจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเธออีก" เราก็ตกลงแล้วได้บอกกับเขาไปว่า "ถ่ายรูปเก็บไว้มั้ย" ค่ะเป็นไปตามสเต็ปอย่างเช่นเคย พี่กราฟหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเราทันที โดยที่เราไม่คิดเอะใจซักนิด แล้วหลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านเราก็คุยกับเอ็มปกติ เรายังคงถามย้ำอีกว่า "จะเลิกกับเราจริงๆใช่มั้ย" แต่คราวนี้เอ็มกลับตอบมาว่า "อยู่กับพี่กราฟรึป่าว" ด้วยความที่ตอนนั้นไม่ได้อยู่กับพี่กราฟจริงๆเราก็ตอบไปอย่างมึนๆว่า "ไม่ได้อยู่" แล้วเอ็มยังคงตอบกลับมาอีกว่า "ตอนแรกว่าจะไม่เลิกแล้วแต่พี่โกหกว่ะ" เราก็ยังคงคิดในใจเอาก็เห้ยยยรู้ได้ไงวะ แต่เราก็ยังโกหกหน้าด้านๆและยังยืนคำเดิมซ้ำๆ เรามารู้ความจริงที่หลังว่าพี่กราฟส่งรูปเราที่ถ่ายไว้ให้น้องเอ็มดู เราก็ถามถึงเหตุผลก็ได้คำตอบออกมาว่า "พี่อยากให้พวกเราเลิกกัน ไม่ว่าจะเราวิธีไหนก็ตาม" จ้ะเรานี้ซึ้งเลย ซึ้งจนน้ำตาแตกเราเลยบอกพี่กราฟว่าอย่าเข้ามายุ่งเรื่องของเราอีก ให้ออกไปจากชีวิตของเรา หลังจากนั้นพี่กราฟก็หายไป เหลือแต่เราที่นั่งร้องห่มร้องไห้ไม่รู้จะแก้ตัวกับเอ็มยังไง ได้แต่อ้อนวอนขอให้กลับมา ร้องไห้แทบเป็นแทบตายขอร้องอ้อนวอนเอ็มอยู่อย่างนั้น แต่เอ็มก็ไม่คิดจะสนใจใยดีอะไรเรา เขายังบอกกับเราอีกว่า "โอกาสมีให้ครั้งเดียว ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้ ความรู้สึกมันหมดแล้ว ปล่อยเอ็มไปเถอะ" หลังจากได้ยินเอ็มพูดอย่างนั้นเราก็ยังไม่คิดจะย่อท้อยังร้องไห้โอดครวญต่อไป จนแม่ของเราได้ยิน แล้วทำการดึงสติเรากลับมาด้วยพูด แม่บอกกับเราว่า "เขาไม่รักเรา เราจะไปรักเขาทำไม รอให้พ่อกับแม่ตายก่อนค่อยมาร้องห่มร้องไห้ขนาดนี้ ตั้งใจเรียนทำงานมีเงินจะได้มาเลี้ยงพ่อกับแม่ ดูแลตัวเองบ้างอย่ามัวแต่ไปดูแลคนอื่น ใครมันจะไปรักหนูเท่ากับที่แม่รักหนู เลิกร้องไห้ได้แล้ว" ค่ะที่แม่พูดมามันถูกต้องแล้ว ไม่มีใครรักเราเท่าแม่ตอนนี้มีหน้าที่เรียนหนังสืออย่างเดียว น้องเอ็มตอนนี้ก็ยังคงความเดิมค่ะคุยกับเป็นพี่เป็นน้องเหมือนเดิม ถึงแม้ในใจยังคงรักเหมือนเดิมก็เถอะ แล้วสิ่งที่เสียไปก็ไม่ได้มีค่าอะไรกับเขา ส่วนพี่กราฟก็หายออกไปจากชีวิตเราแล้วค่ะ ต่อจากนี้ก็ต้องหันมาดูแลตัวเองตั้งใจเรียน แม่จะได้สบายซักที และเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นประสบการณ์แล้วก้าวข้ามผ่านมันไป

                         ปล.อยากบอกกับเด็กวัยรุ่นผู้หญิงทุกคนว่า ความรักไม่ใช่ทุกอย่างนะคะ เก็บสิ่งสำคัญของเราให้เจ้าบ่าวในอนาคตของเราดีกว่าค่ะ
และก็อยากฝากถึงคุณผู้ชายบางคนนะคะ ที่เห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องเล่นๆมันอาจทำให้ชีวิตผู้หญิงคนคนนึงพังได้
                         ปล.2 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของเด็กน้อยคนนี้นะคะ กราบขอบพระคุณจริงๆค่ะ
                         ปล.3 อย่าด่าเราเลย